ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Burn the sun” – ARK
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tommy Newton, John Macaluso, Tore Ostby
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Tore Ostby – κιθάρα
Jorn Lande – φωνητικά
John Macaluso – ντραμς
Randy Coven – μπάσο
Mats Olausson – πλήκτρα
Πάμε λίγο στα βασικά: Μαζί με άλμπουμ όπως το “Holy land” (ANGRA), “The divine wings of tragedy” (SYMPHONY X), “The human equation” (AYREON), “Tyranny” (SHADOW GALLERY), “Remedy lane” (PAIN OF SALVATION), το “Burn the sun” των ARK, είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, στο αγαπημένο μου ιδίωμα του progressive metal, που δεν έχει βγει από την Αγία Τριάδα (THEATER, FATES, ‘RYCHE) και φυσικά τους RUSH. Απόλυτο, στρογγυλό δεκάρι, σ’ ένα δίσκο που ακόμα και τα κενά ανάμεσα στα κομμάτια έχουν μουσικότητα…
Το ομώνυμο ντεμπούτο τους, που είχε κυκλοφορήσει από τη Rising Sun, είχε πολυδιαφημιστεί, περιέχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους (“Where the winds blow”), δεν ήταν στο σύνολό του όμως ένα αστραφτερό δημιούργημα. Το “Burn the sun”, είναι όμως κεραμίδα στο κεφάλι, που σου έρχεται ενώ σφυρίζεις ανυποψίαστος. Η απόδοση όλων των μελών είναι τόσο απίστευτη, που θαρρώ πως είναι η καλύτερή τους σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο δίσκο έχουν συμμετάσχει!
Σε γενικές γραμμές, αποφεύγω να γράφω πάλι για δίσκους τους οποίους είχα παρουσιάσει όταν είχαν βγει, κάτι που είχε συμβεί και με το “Burn the sun”, μία εσωτερική ανάγκη όμως, με ωθούσε να ξαναμιλήσω γι’ αυτό. Σπάνια συμβαίνει δίσκοι να έχουν από τη μία τόσα highlights σε κάθε τραγούδι τους, τόση μουσικότητα, αλλά και το μαγικό που μέσα στην περιπλοκότητα του κάθε κομματιού, να υπάρχει κάτι το τόσο κολλητικό, κάτι το τόσο “mainstream”, με την έννοια ότι ακούγονται τόσο αβίαστα ακόμα και από «ανυποψίαστα» αυτιά.
Πρώτα απ’ όλα, έχουμε αυτόν τον απίστευτο Tore Ostby, που είχε αρχίσει να μας λείπει από την εποχή των CONCEPTION, που έχει γράψει και παίξει μερικά θέματα που είναι ασύλληπτα στη σύνθεση –κατά κύριο λόγο- και δευτερευόντως και στην εκτέλεση. Για τον Jorn Lande, δεν έχω λόγια. ΜΑΚΡΑΝ η πιο σπουδαία ηχογράφησή του, με τεράστια γκάμα στα φωνητικά του κι όχι απλά το Coverdale-meets-Dio ύφος του, που τον έκανε περιζήτητο κάποια εποχή. Ο ντράμερ, John Macaluso, μας φανερώνει πτυχές του ταλέντου του, που δεν είχαμε ακούσει σε καμία από τις πολυάριθμες προηγούμενες συμμετοχές του, ενώ ο μπασίστας, Randy Coven, απλά σε αφήνει άφωνο, αφού –ευνοούμενος από την παραγωγή που τονίζει το βιρτουόζικο παίξιμό του, γράφει ιστορία… Ο Mats Olausson, έχει μικρότερο ρόλο και απλά δεν μπορεί να κριθεί σε σχέση με τους προηγούμενους, υπηρετεί όμως απόλυτα το σύνολο.
Το “Heal the waters” που ανοίγει το δίσκο, πέραν του ότι είναι τιτάνιο, αν υπήρχε Όσκαρ ευρηματικού τρικ σε τραγούδι, το έπαιρνε με κλειστά μάτια, με το κόλπο με το κέρμα προς το τέλος του τραγουδιού. Πρέπει να το ακούσει για να το πιστέψει κανείς. Η μάχη μπάσου-φωνητικών προς το τέλος του “Torn”, κερδίζουν τις εντυπώσεις, τη στιγμή που το “Burn the sun”, το πιο “Conception” τραγούδι του άλμπουμ, έχει μία γκρούβα που σκοτώνει. Το “Resurrection”, μαγεύει με το σφύριγμα στις αρμονικές, την κλασική του κιθάρα και το σόλο τύμπανα στο τέλος. Το “Absolute zero”, θα μπορούσε να είναι ο εφιάλτης κάθε μπασίστα, με φρενήρη ρυθμό και τον Lande να ακούγεται πιο Robert Plant από ποτέ και το “Just a little crazy”, σε αφήνει εμβρόντητο, με τα πολλά flamenco περάσματά του και το σόλο να γονατίζει το σύμπαν ολόκληρο.
Όλα αυτά, έχοντας φτάσει παραπάνω από τη μέση του άλμπουμ, όπου συναντά κανείς το “Waking hour” με την πιο μεστή ερμηνεία του Lande και το “Noose”, το πιο «στριφνό» τραγούδι του δίσκου, με σόλο, για μία ακόμη φορά που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο διάολο είναι αυτό που ακούς… Θυμάμαι χαρακτηριστικά, που στην τότε παρουσίασή μου, έγραφα για τις ομοιότητες του “Feed the fire” με τους VAN HALEN κι όντως έτσι είναι, αφού οι ARK παντρεύουν τέλεια το hard rock, με το prog rock/metal, το fusion και τη jazz μουσική. H πιο bluesy στιγμή του “Burn the sun”, είναι το “Bleed”, που μας οδηγεί στην καταστροφή, ήτοι στο “Missing you”, ένα κομμάτι που ΔΕΝ πρέπει να ακούσει όποιος έχει ερωτική απογοήτευση ή έχει χάσει κάποιο δικό του, αγαπημένο πρόσωπο. Θεωρώ ότι είναι μία τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, αφού αποκλείεται γήινος να έχει γράψει αυτό το εννιάλεπτο έπος. Το μοναδικό τραγούδι με μεγάλη διάρκεια, αφού όλα τα τραγούδια, είναι τέσσερα με πέντε λεπτά, κάτι που κάνει το κατόρθωμά τους ακόμα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο.
Αν δεν τους γνωρίζετε, κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας. Με ευχαριστείτε αργότερα…
Did you know that:
- Ακούγεται τραγικό, αλλά τα 2/5 του σχήματος, δεν βρίσκονται πλέον μαζί μας. Ο Randy Coven, «έφυγε» το 2014, σε ηλικία μόλις 55 ετών, ενώ ο Mats Olausson, ένα χρόνο αργότερα, ακόμα μικρότερος σε ηλικία…
- Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ο χαμός των δύο αυτών χαρισματικών μουσικών, δεν είναι ο λόγος που δεν πρόκειται να επανασυνδεθούν οι ARK, οι οποίοι μετά το “Burn the sun”, δεν έβγαλαν δίσκο, αλλά οι άθλιες σχέσεις του Ostby με κάποιο μέλος, το οποίο δεν κατονομάζει όσες φορές και να τον έχω ρωτήσει ακόμα και off the record. Η προϊστορία του Jorn Lande που δεν έχει καταφέρει να συνεργαστεί αρμονικά και χωρίς διαφορές ούτε με τον ίσκιο του, τον κάνει πρώτο υποψήφιο, κάτι που ενισχύεται και από το γεγονός ότι το 2009, επανασυνδέθηκαν χωρίς εκείνον στα φωνητικά, αλλά τίποτα δεν επιβεβαιώνεται από καμία πλευρά.
- Η γιαπωνέζικη έκδοση, περιέχει την τρίλεπτη μπαλάντα “Silent is the rain”, η οποία δεν είναι λόγος να πληρώσετε κάτι παραπάνω να αποκτήσετε αυτήν την έκδοση…
Σάκης Φράγκος
