a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Power of the dragonflame” – RHAPSODY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: LMP (Limb Music Products)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sascha Paeth, Miro
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Fabio Lione – φωνητικά
Alex Staropoli – πλήκτρα, ορχηστρικές ενορχηστρώσεις
Luca Turilli – κιθάρες
Session μουσικοί:
Sascha Paeth – μπάσο
Thunderforce – ντραμς
Τέταρτο full length άλμπουμ για τους Ιταλούς “symphonic epic Hollywood metallers” (όπως τους ανέφερε η εταιρία τους, τότε, RHAPSODY. Τους ορθόδοξους. Όχι τους …OF FIRE ή οποιαδήποτε άλλη εκδοχή τους. Η LMP, το υπολόγιζε ως τέταρτο, αφού το “Rain of a thousand sword” ήταν μεγάλο για EP, μικρό για full length κι εμείς ακούμε την εταιρία και το συγκρότημα πάντα!
Τι άλλο θέλετε; 4/4 για τους RHAPSODY. Ένα άλμπουμ, που είχε όλα τα στοιχεία τα οποία είχαμε αγαπήσει και συνεχίζουμε να αγαπάμε στους Ιταλούς. Και τις ορχήστρες τους με τα βιολιά και τα φλάουτα και την κλασική τους χορωδία και τα επικά στοιχεία και τις υψηλές ταχύτητες και τα μπαρόκ σημεία και πολύ soundtrack ατμόσφαιρα (εξ ου και το “Hollywood metal”), τότε οι Ιταλοί power metallers, ότι και να έβγαζαν, έσφυζε από έμπνευση. Μάλιστα, μην ξεχνάμε ότι ο Luca Turilli είχε βγάλει κι έναν πολύ καλό σόλο δίσκο κι ετοίμαζε και δεύτερο που κυκλοφόρησε αργότερα εκείνη τη χρονιά…
Το “Power of the dragonflame”, είχε τις πρώτες έντονες επιρροές από MANOWAR, ιδιαίτερα στα τραγούδια “The march of the swordmaster” και το αγαπημένο μου “When demons awake”, που θα μπορούσε να είναι στο “Triumph of steel” πολύ χαλαρά κι εκεί ο Lione κάνει τη φωνή του, πραγματικά ό,τι θέλει, σε μία ασύλληπτη ερμηνεία. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των RHAPSODY ever.
Γιατί όμως; Δεν είναι πολύ ωραίο και το εναρκτήριο “Knightrider of doom” ή το ομώνυμο τραγούδι που ακολουθεί; Σε πολύ υψηλό επίπεδο είναι και η μπαλάντα με την ορχήστρα και τους ιταλικούς στίχους, “Lamento heroico”, ενώ δεν πάει πίσω και το “The pride of the tyrant”.
Από το δεύτερο άλμπουμ τους, “Symphony of enchanted lands”, οι RHAPSODY είχαν την παράδοση, το τραγούδι που το κλείνει, να είναι υπερδεκάλεπτο έπος. Στην περίπτωσή μας, είναι το “Gargoyles, angels of darkness”. Εδώ πρέπει να πω ότι τα 19 και πλέον λεπτά του, σε σημεία με κούρασαν και το βρίσκω λίγο πιο υπερβολικό απ’ όσο χρειαζόταν. Έχει φοβερές ιδέες, αλλά και 5-6 τουλάχιστον λεπτά περισσότερα απ’ ότι κατά την άποψή μου ήταν αναγκαίο. Άλλοι θα σκότωναν να το είχαν γράψει, αλλά βρίσκω τα αντίστοιχα έπη των άλλων δίσκων, κατά τι καλύτερα σε γενικές γραμμές.
Μέχρι και το “Frozen tears of angels” του 2010, δεν βρίσκω μέτριο ή απλά καλό δίσκο από τους RHAPSODY, να σας πω την αλήθεια, οπότε καταλαβαίνετε και την άποψή μου για το “Power of the dragonflame”. Λίγα συγκροτήματα έπαιξαν αυτό το ύφος τόσο καλά, δυστυχώς όμως η εμφάνισή τους στο March Metal Day ήρθε να μου χαλάσει την εικόνα που είχα πλάσει γι’ αυτό το σχήμα… Μερικές φορές, είναι καλύτερα να μένεις studio σχήμα, αφού και η μουσική σου είναι τόσο φορτωμένη που δεν μπορεί να αποδοθεί όπως πρέπει σε live συνθήκες…
Did you know that:
- Το μπάσο στο δίσκο το έπαιξε ο παραγωγός τους, Sasvha Paeth (HEAVENS GATE), αλλά το ζουμί είναι στα ντραμς… Στις φωτογραφίες του άλμπουμ απεικονίζεται ο Alex Holzwarth, στο δίσκο όμως παίζει ο …Thunderforce… Ο ίδιος ντράμερ με τους RUNNING WILD δηλαδή, κάποιο μοντέλο drum machine… Ασχολίαστο…
- Όταν στον επόμενο δίσκο σου, έχεις τον Christopher Lee να σου κάνει τις απαγγελίες, είναι τουλάχιστον αστείο να ακούς τον “Sir Jay Lansford” στο δίσκο αυτόν. Ο Lansford, ήταν A&R στην SPV και μέλος των GIGANTOR (που δεν δούλευε στην SPV ο ίδιος, αμφιβάλλω αν θα έβρισκαν συμβόλαιο κάπου αλλού) και προφανώς είδε φως και μπήκε. Πραγματικά, η πολύ κακή του απαγγελία, αφαιρεί μεγάλο μέρος της μαγείας του “Gargoyles, angels of darkness”…
Σάκης Φράγκος
