ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Silent Enigma” – ANATHEMA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: ANATHEMA, Kevin Ridley
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Vincent Cavanagh – φωνητικά, κιθάρες
Danny Cavanagh – κιθάρες, ενορχηστρώσεις
Duncan Patterson – μπάσο
John Douglas – τύμπανα
Ο δεύτερος δίσκος τους γεφυρώνει το death-doom της αρχικής περιόδου με το ατμοσφαιρικό rock/metal που θα το τελειοποιούσαν σταδιακά στο μέλλον. Ο πρώτος τραγουδιστής τους, Darren White, είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα (ή τον έδιωξαν, εάν πιστέψουμε το συγκρότημα) και αντί να κάνουν οντισιόν για νέο τραγουδιστή, αποφασίστηκε ότι ο κιθαρίστας Vincent Cavanagh θα αναλάμβανε τα φωνητικά και αυτή η αλλαγή στη σύνθεση ήταν που πυροδότησε την έναρξη της μεταβατικής τους περιόδου.
Όπως είπε ο Danny, αδερφός του Vincent: «Μπήκαμε στο Lynx Studio στο Νιούκαστλ για να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ που έγινε το “The Silent Enigma” με μόνο δύο πλήρως διασκευασμένα τραγούδια. Αφού ηχογραφούσαμε γρήγορα αυτά τα δύο τραγούδια, μαζευόμασταν στο στούντιο με τα riffs και τις μελωδίες που είχαμε, ενορχηστρώναμε τραγούδια όπως το “The Silent Enigma” ή το “A Dying Wish” σε λίγα λεπτά και ηχογραφούσαμε τα κομμάτια ζωντανά, εκείνη τη στιγμή, με ντραμς, μπάσο και δύο κιθάρες… Υπήρχε μια μαγεία σε αυτό που περνούσε από μέσα μας».
Τα προαναφερόμενα κομμάτια, εκτός του ότι είναι πια κλασσικά μέρη του ρεπερτόριό τους, αναδεικνύουν την ικανότητα του συγκροτήματος να αλλάζει δυναμική—συνδυάζοντας ψιθύρους, death vocals και σπαραχτικές σχεδόν κραυγές με μελωδίες άλλοτε heavy κι άλλοτε gothic, πασπαλισμένες με progressive στοιχεία, όπως φαίνεται σε κομμάτια σαν το “Sunset of Age” ή το “Nocturnal Emission”. Τα ακουστικά folk στοιχεία του “…Alone” μαζί με τα γυναικεία φωνητικά του, αλλά και οι σκοτεινές ενορχηστρώσεις του “Black Orchid” ήταν άλλη μια ένδειξη ότι η μπάντα είχε ήδη αποφασίσει να αποσπασθεί από το death/doom των δύο άλλων μεγάλων γκρουπ του είδους: PARADISE LOST και MY DYING BRIDE.
Μαζί με την εμπειρία του Kevin Ridley στην κονσόλα του ήχου, ο οποίος έχει δουλέψει με μπάντες όπως VENOM ή SKYCLAD, η μπάντα κατάφερε να μας δώσει ένα φιλόδοξο, και συναισθηματικά κάργα φορτωμένο δίσκο που γεφυρώνει την απελπισία και την ομορφιά, το φως και το σκότος, την ποίηση με τον θυμό, με σχετική άνεση. Αν και μπορεί να μην έχει την ηχητική στιλπνότητα των μεταγενέστερων δίσκων τους, δεν παύει να είναι το απόλυτο ντοκουμέντο μιας μπάντας σε μεταμόρφωση από λάτρεις των BLACK SABBATH σε λάτρεις των PINK FLOYD.
Γιώργος Γκούμας
