a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Bust a nut” – TESLA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Terry Thomas
ΣΥΝΘΕΣΗ :
Jeff Keith – φωνή, κιθάρες
Frank Hannon – κιθάρες
Brian Wheat – μπάσο
Tommy Skeoch – κιθάρες
Troy Lucketta – τύμπανα
Όταν έρχεται η στιγμή να γράψει κάποιος για τους TESLA, πάντα θα προθυμοποιηθώ. Η μπάντα από το Sacramento των Η.Π.Α., είναι από τις πιο υποτιμημένες που βγήκαν πότε στο χώρο του hard rock. Μαζί με τους AEROSMITH, τους EXTREME και τους CINDERELLA, αποτελούν έναν διαμαντένιο κύκλο καλλιτεχνών που κατάφερε να συνδυάσει τον κλασικό hard rock, με τεχνικό παίξιμο και την Αμερικανιά, με την γκλαμουριά των 80s. Ναι, έκαναν επιτυχία και εδραιώθηκαν ως ένα εμπορικό όνομα με τα προηγούμενα άλμπουμ, όμως η αλήθεια είναι πως δεν έφτασαν τις πωλήσεις και την απήχηση των παραπάνω τριών, αν και το ξεκίνημα τους ήταν εντυπωσιακό.
Το “Bust a nut” βγήκε το 1994 και όταν έμεινε στα 500.000 αντίτυπα, θεωρήθηκε απογοήτευση, αφού τα προηγούμενα τρία άλμπουμ τους έφτασαν υψηλότερα στα Αμερικανικά charts πουλώντας πολλαπλάσια. Βέβαια, οι εποχές ήταν διαφορετικές αν και για τους TESLA οι 4 πιο επιτυχημένες κυκλοφορίες τους, βγήκαν σε διάστημα μόλις 4 ετών, πριν ακολουθήσει ένα μεγαλύτερο διάστημα.
Είναι κατώτερο το “Bust a nut” από τα προηγούμενα; Ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, πως οι TESLA κακό δίσκο δεν έβγαλαν πότε. Όμως το συγκεκριμένο ήταν αρκετά διαφορετικό από το “Psychotic supper” του 1991 και από τα προηγούμενα, οπότε αυτό θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη επιτυχία ή αποτυχία και η μπίλια έκατσε στην δεύτερη. Δεν είχε πολλά uplifting τραγούδια με πιο έντονο το μελαγχολικό στοιχείο, το οποίο βέβαια ήταν εντονότερο στην εποχή του grunge. Οι κιθάρες των Frank Hannon και Tommy Skeoch, όταν ριφάρουν, είναι εμφανώς πιο σκληρές, ενώ ρυθμός που κρατά ο Troy Lucketta στα τύμπανα με τον Brian Wheat στο μπάσο, είναι πιο αργός, λιγότερο περίτεχνος και περιπετειώδης.
Το γνωστό καουμπόικο ύφος τους είναι ευδιάκριτο και όσο ακούω αυτό το άλμπουμ, τόσο πιστεύω πως το αδικήσαμε όταν βγήκε. Υπάρχουν τραγούδια που δεν γράφονται εύκολα. Το “Shine away” για παράδειγμα ή το τόσο χαρακτηριστικό “Try so hard” και το ανατρεπτικό “Action talks” όπως και το εξαιρετικό “Solution”. Μου άρεσε επίσης και το “Rubberband” που βρίσκεται χαμηλά στην σειρά του άλμπουμ. Τραγούδια που φανερώνουν τον προσεγμένο ήχο και εξαιρετική παραγωγή, αλλά με ένα DNA κάπως διαφοροποιημένο.
Βέβαια, αυτά που κυκλοφόρησαν ως single, δεν είναι απαραίτητα και τα καλύτερα του δίσκου. Τόσο το “Mama’s fool” (που το έχω αγαπήσει μετά από πολλά ακούσματα, αλλά δεν φτάνει τα μεγαλεία τους), όσο και το “Need your lovin'” που δεν πλησιάζει κάτι “Song and emotion” ούτε κατά διάνοια. Από τα τρία single, μόνο το “A lot to lose” μπορώ να εκθειάσω. Οι τύποι ανέκαθεν το είχαν με τις power ballads, αναμιγνύοντας ηλεκτρική με ακουστική κιθάρα (ενίοτε και slide) και αυτό ανήκει στις πετυχημένες τους προσπάθειες.
Το “Earthmover” ίσως δεν ταιριάζει στους TESLA γενικότερα και είναι αχρείαστο. Όμως, στην εποχή του CD, με 14 τραγούδια και σχεδόν 70 λεπτά διάρκεια, συγχωρούνται και κάτι τέτοιες στιγμές. Πιο εύκολο είναι να τις συγχωρέσεις όταν τραγουδάει ο Jeff Keith. Αυτή η μοναδική φωνή, γεμάτη πάθος, εύρος και γρέζι που μετατρέπει κάτι μέτριο σε διαμάντι με το χάρισμα του Keith είναι υπερβολικά υπέροχη.
Μετά από 30 χρόνια είναι ευκολότερο να εκτιμήσεις το “Bust a nut”, έστω κι αν πρέπει να παραλείψεις μερικά από τα τραγούδια του. Όμως στα μέσα εκείνης της δεκαετίας τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά και μετά από μεγάλες διαφωνίες με την εταιρεία τους, την Geffen (που επίσης ήταν σε μεταβατική φάση) αποφάσισαν να το διαλύσουν. Άλλωστε με μια πολυεθνική, με τεράστια νούμερα προηγουμένως και μια dream team στο πλευρό τους (Q Prime management, τον John Kalodner στο A&R, τον Hugh Syme στην καλλιτεχνική επιμέλεια, κ.ο.κ.) οι απαιτήσεις όλων ήταν πολύ μεγαλύτερες.
Did you know that:
- Με το “Five man acoustical jam” να φέρνει τους TESLA ψηλά στα Αμερικάνικα chart, στο νούμερο 12 και το “Psychotic supper” ένα χρόνο αργότερα στο νούμερο 13, καταλαβαίνετε πόσο είχαν ανέβει οι μετοχές τους. Το “Bust a nut” έφτασε στο διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο 20, αλλά δεν άντεξε για πολύ.
- Η περιοδεία τους, ξεκίνησε πολύ αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1995 και μέρος από τον ενθουσιασμό της νέας δουλειάς, είχε εξαφανιστεί. Βέβαια, έδωσαν 160 συναυλίες σε 18 μήνες και προσπάθησαν πολύ να διατηρηθούν επίκαιροι.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
