ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dream theater” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Petrucci
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Petrucci – κιθάρα
Jordan Rudess – πλήκτρα
John Myung – μπάσο
James LaBrie – φωνητικά
Mike Mangini – τύμπανα
Θυμάμαι πολύ καλά πως όταν είχα γράψει την παρουσίαση για τον δωδέκατο, ομώνυμο δίσκο των DREAM THEATER, είχα βάλει 7,5/10, έναν αδιανόητα «χαμηλό» βαθμό για την αγάπη που έχω με το συγκρότημα. Η αλήθεια είναι, πως δέκα χρόνια αργότερα, θα τον έριχνα και μισό βαθμό παρακάτω, όντας με σιγουριά ο λιγότερο αγαπημένος μου σε ολόκληρη την θαυμαστή τους καριέρα.
Το “A dramatic turn of events”, που είχε κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν, ήταν το άλμπουμ-γέφυρα που έπρεπε να βγάλουν μετά την αποχώρηση του Mike Portnoy, αλλά κι ένας πολύ καλός δίσκος με τον οποίο έπρεπε να «αναμετρηθούν». Όταν μπήκαν στο στούντιο, είχαν στο μυαλό τους να γράψουν πιο “basic” πράγματα, όπως μου έλεγε ο Petrucci «να βγάλουν τις METALLICA και RUSH» επιρροές τους και να γράψουν ένα ευθύ άλμπουμ.
Ο James LaBrie, με τη σειρά του, μου είχε πει πως ήθελαν να κάνουν κάποια πράγματα που τους έλειπαν από προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Για παράδειγμα, μία κινηματογραφική εισαγωγή (βλέπε “False awakening suite”), που θα χρησίμευε ως intro και για τις συναυλίες τους, ένα instrumental που είχαν να κάνουν από την περίοδο του “Train of thoughts” (βλέπε “Enigma machine”, που ομολογουμένως και δικαίως ξεχάστηκε γρήγορα) κι ένα τεράστιο σε διάρκεια, επικό τραγούδι με όλα τα στοιχεία που εμπεριέχονται στη μουσική των DREAM THEATER και είχαν να γράψουν από το “Octavarium” (βλέπε “Illumination theory”).
Ωραία όλα αυτά, στο δια ταύτα όμως κάπου μας τα χάλασαν. Βλέπετε, εγώ και η πλειοψηφία των οπαδών τους, γουστάρει τη μουσική τους περιπετειώδη και ονειρική όχι να προσπαθούν να παίξουν κάτι που να είναι Metallica-meets-Rush. Ωραία και άγια τα “The looking glass” και “Surrender to reason”, αλλά είναι too much, δύο τραγούδια σου να είναι πανομοιότυπα με το “Red barchetta” (το πρώτο) και το “Freewill” με το “Limelight” (το δεύτερο), δηλαδή να είναι πιο RUSH και από τους RUSH, ενώ στο προηγούμενο άλμπουμ σου, είχες καταφέρει να μην έχεις τραγούδι με εξόφθαλμες τις επιρροές σου. Ωραίες οι μελωδίες του “The bigger picture”, που έχει τη δομή του “This is your life” ή του “Ministry of lost souls”, σαφώς πιο METALLICA το “Behind the veil”, κλασική DREAM THEATER μπαλάντα το “Along for the ride”, που μου δίνει την εντύπωση ότι τέτοιου είδους τραγούδια, οι Petrucci/Rudess γράφουν προτού πιούν τον πρωινό τους καφέ…
Η αρχή και το τέλος του δίσκου, είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Το “The enemy inside” είναι ένα τραγούδι που εμπεριέχει όλα όσα αγαπάμε στους DREAM THEATER και το “Illumination theory”, αν εξαιρέσει κανείς τα αρκετά ατμοσφαιρικά σημεία, περιέχει μερικά από τα πιο «άρρωστα» σημεία στη δισκογραφία των Αμερικάνων.
Το γεγονός ότι ονόμασαν τον 12ο δίσκο τους, “Dream Theater”, έχει τη σημειολογία τους, δηλαδή ότι ήταν ένα νέο ξεκίνημα γι’ αυτούς κι ένας δίσκος που περιέχει όλα τα στοιχεία που τους έκαναν αγαπητούς, θέλοντας να τονίσουν το γεγονός ότι υπάρχουν και χωρίς τον Mike Portnoy. Από την άλλη, όμως, γιατί δεν το έκαναν στον προηγούμενο δίσκο τους, το “A dramatic turn of events”; Και γιατί το εξώφυλλο είναι τόσο απλοϊκό, αλήθεια;
DREAM THEATER είναι, ό,τι γουστάρουν κάνουν, ο ομώνυμος δίσκος τους, όμως, στο τέλος της ημέρας, είναι αυτός που επισκέπτομαι λιγότερο απ’ όλη την πλούσια δισκογραφία τους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μέτριος, είναι όμως προβλεπόμενος και αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει όταν μιλάμε για το συγκρότημα αυτό.
Did you know that:
- To “Illumination theory”, βγήκε σε 12’’ single βινυλίου, χωρίς b’ side για τη Record Store Day.
- Το video clip του “The enemy inside”, έκανε πρεμιέρα από το USA Today και από την επισκεψιμότητα, έπεσαν οι server του τεράστιου αυτού ειδησεογραφικού site!
- Με το “Enemy inside”, οι DREAM THEATER κέρδισαν μία ακόμη υποψηφιότητα για βραβείο Grammy, το οποίο όμως, τελικά, κέρδισαν αργότερα…
- Τι μίξη στο δίσκο ανέλαβε ο Richard Chycki, για τον λόγο ότι είχε συνεργαστεί με τους RUSH και υπήρχαν πολλές ομοιότητες στον ήχο του δίσκου με τους Καναδούς. Οι πιο «διαβασμένοι», βέβαια, θα θυμούνται, ότι ο Richard Chycki ήταν και συνοδοιπόρος του James LaBrie, στους WINTER ROSE, στους οποίους τραγουδούσε πριν πάει στους DREAM THEATER…
Σάκης Φράγκος
