A Day To Remember… 24/07 [PANTERA]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Cowboys from hell” – PANTERA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atco Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Terry Date
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Phil Anselmo – Φωνητικά
Diamond Darrell – Κιθάρα
Rex Brown – Μπάσο
Vinnie Paul – Τύμπανα

ΠΩΣ ΣΑΣ ΠΕΤΣΟΚΟΨΑΝ ΕΤΣΙ ΡΕ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ;

Σωτήριον έτος 1986. Οι τότε glam metallers PANTERA βρισκόντουσαν σε μια φάση που ο ήχος τους σταδιακά βάρυνε όλο και περισσότερο. Είναι η χρονιά που θα γίνει η μεγάλη και σωστή μεταγραφή στα φωνητικά με τον εκ Νέας Ορλεάνης ορμώμενο Philip Anselmo, ο οποίος θα δώσει άλλο αέρα στο υλικό τους και θα κυκλοφορήσει δύο χρόνια μετά το θεωρητικά τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο “Power metal”. Ένα άλμπουμ αρκετά ποιοτικότερο και βαρύτερο σε σχέση με τα τρία προηγούμενα δημιουργήματα τους “Metal magic” (1983), “Projects in the jungle” (1984) και “I am the night” (1985). Eίναι και η περίοδος που θα ανακαλέσουν οριστικά στο πως θέλουν να ακούγεται η μουσική τους και κάπου εκεί τελειώνουν οι λακ, τα σπαντέξ και οι παιδικές λογικές και γεννιέται ένα πραγματικό ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ (όλα κεφαλαία, θα δείτε πολλά στο κείμενο, αποχωρήστε έγκαιρα αν δεν αντέχετε). Η λογική ήταν «θα φορέσουμε τα τζιν μας, τις μπλούζες μας, οτιδήποτε μας κάνει να νιώσουμε άνετα» και θα έπαιζαν αυτό που πραγματικά ήθελαν εκείνη τη στιγμή. Είναι επίσης η στιγμή που αποφασίζουν ότι τα τέσσερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα δεν θα υφίστανται ως επίσημες κυκλοφορίες κι ότι θα γινόταν μια νέα αρχή.

Στα τέλη της χρονιάς οι MEGADETH χρειάζονται δεύτερο κιθαρίστα μετά την απόλυση του Jeff Young και άμεσα ο Dave Mustaine κάνει την πρόταση στον –μόλις 22 ετών τότε- Dimebag (τότε Diamond) Darrell για να αναλάβει τη θέση. Ο Darrell για να αναλάβει τη θέση, επέμεινε να έρθει μαζί του στη μπάντα ο αδερφός του και ντράμερ των PANTERA, Vinnie Paul. O Chuck Behler όμως παρέμενε στη θέση του ντράμερ των MEGADETH (γιατί;) με τον Mustaine να μην δέχεται την αντιπρόταση του Darrell και τελικά να απορρίπτεται η ιδέα και τα δύο αδέρφια να συγκεντρώνονται αποκλειστικά στους PANTERA, ενώ ο Mustaine στη συνέχεια επέλεξε τον Marty Friedman. Win/win κατάσταση σίγουρα, αλλά ειλικρινά, πόσοι εκεί έξω δεν έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να ακούγατε το “Rust in peace” με τον Dimebag και τον Vinnie; Το 1988 φεύγει και έρχεται το 1989, όπου το συγκρότημα θα δει να αλλάζει η τύχη του και η καριέρα του εκ του αποτελέσματος. Κι αυτό διότι αρχικά συνεργάστηκαν με τον Walter O’Brien της Concrete Management, ο οποίος και αποτέλεσε τον μάνατζερ τους μέχρι τη διάλυση τους το 2003. Σύμφωνα με δηλώσεις τους, «αφού μας απορριφθήκαμε 28 φορές από οποιαδήποτε μεγάλη εταιρεία στον πλανήτη», ήρθε η μεγάλη στιγμή.

Τότε που οι εκπρόσωποι της Atco Records, Mark Ross και Stevenson Eugenio -μετά από προτροπή του αφεντικού τους Derek Shulman ο οποίος ενδιαφερόταν να υπογράψει τους PANTERA- θα πήγαιναν στο Texas να δουν το συγκρότημα σε συναυλία, για να διαπιστώσουν από κοντά γιατί γινόταν τέτοιος ντόρος με την πάρτη τους. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ross για την συγκεκριμένη εμφάνιση, διατυπώθηκε το εξής υπό πλήρες δέος: «ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΟΥ, ΤΟ ΣΑΓΟΝΙ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ. Η ΗΧΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ –ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ- ΜΕ ΞΕΤΙΝΑΞΕ. ΒΑΣΙΚΑ, ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ. ΕΝΝΟΩ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΙΣ “Ω, ΡΕ Π…ΣΤΗ”;» Φυσικά και μετά από την συγκεκριμένη εμφάνιση, το συγκρότημα υπέγραψε συμβόλαιο, αλλά έπρεπε να περιμένει έξι μήνες μέχρι να ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις. Σε ότι αφορά την ηχογράφηση, το συγκρότημα επέλεξε τον παραγωγό Terry Date, λόγω της δουλειάς του στο άλμπουμ “The years of decay” των OVERKILL, όπου ο κιθαριστικός ήχος του Bobby Gustafson έδωσε τον τόνο για το πώς θέλανε να ηχεί το άλμπουμ και πως ήθελε να παίξει ο Dimebag ειδικότερα, με τους υπόλοιπους να συμφωνούν απόλυτα.

Συμπληρώστε και την μεγάλη του αγάπη για τους METALLICA (η αγαπημένη του μπάντα μαζί με τους KISS), όπως και την αγάπη του Anselmo για τους EXHORDER (o τύπος σύμφωνα με μαρτυρίες όλων εκείνη την εποχή, ακολουθούσε τη μπάντα παντού και άνοιγε πρώτος τους κύκλους στα moshpits), έτσι στη μουσική τους εισχώρησε έντονα το αιχμηρό μουσικό στοιχείο που σε συνδυασμό με την ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΒΑΡΥΤΗΤΑ έφερε το συνολικό αποτέλεσμα του “Cowboys from hell”. Ένα αποτέλεσμα για το οποίο οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στο Pantego Sound Studio στο Pantego του Texas τον Φεβρουάριο του 1990 και τελείωσαν τον Απρίλιο, 2 μήνες μετά. Στις 24 Ιουλίου του 1990, κυκλοφόρησε ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ όπως το αναφέρει το ίδιο το συγκρότημα και οι φανατικοί οπαδοί (αυτοί που κυνηγάνε με μαδέρια με καρφιά και κάνουν τάκλιν στην καρωτίδα σε όλους τους «καλύτερο PANTERA το “Power metal” αυτού του κόσμου»). Το εξώφυλλο του δίσκου έδειχνε το συγκρότημα σε ένα παλιό σαλούν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για φωτογραφία του 1910 του περίφημου Cosmopolitan Saloon στο Telluride του Colorado, όπου έχει γίνει μοντάζ με τα μέλη της μπάντας. Τον Dimebag να παίζει κιθάρα γονατιστός, τον Vinnie να μετράει δολάρια και τον Rex Brown να έχει γείρει με την πλάτη του στο μπαρ.
Όσο για τον Anselmo, ίπταται στον αέρα έχοντας πηδήξει από το μπαρ και σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, χρειάστηκε να το κάνει περίπου 10 φορές για να πιάσει ο φωτογράφος τη σωστή λήψη και να δείχνει ρεαλιστική. Όσον αφορά το περιεχόμενο καθαυτό, μιλάμε για 12 διαμάντια χωρίς υποψία περιττού δευτερολέπτου σε σχεδόν 58’ διάρκειας!

“YOU SEE US COMIN’ AND YOU ALL TOGETHER RUN FOR COVER! WE’RE TAKING OVER THIS TOWN!”
Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου που έγινε και μότο περιγράφοντας το συγκρότημα ως τους «καουμπόηδες από την κόλαση», αρχίζει με ένα στριφογυριστό (σ. Σάκη Φράγκου: ένα τι;;;;;;) ριφφ το οποίο εξελίσσεται σε μια κιθαριστική πανδαισία. Βαρύτερο από οτιδήποτε είχε ακουστεί τότε (και θα ακουστεί ποτέ), έθετε τη βάση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ο κιθαριστικός ήχος από άλλο πλανήτη, ο Dimebag να θεωρείται ήδη ο νέος guitar hero, τα πόδια του Vinnie Paul σε έξαρση (τεχνική υπεράνω περιγραφής) και ένας Anselmo υψίφωνος όσο αρκετοί δεν μπορούν (ή δεν θέλουν να θυμηθούν). Ο τέλειος τρόπος να ξεκινήσει ένας δίσκος χωρίς καν να είναι η τελειότερη στιγμή του.

“WHAT YOU’D KILL TO SEE BRINGS OUT THE GOD IN ME!”
Αν και μικρότερο κομμάτι του δίσκου, το “Primal concrete sledge” περικλείει καλύτερα από τα υπόλοιπα «αδέρφια» του το πόσο είχε αλλάξει ο ήχος τους. Ένα απλό όσο δε γίνεται ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΙΟΛΙΚΟ ριφφ που κατεβαίνει ασταμάτητα χωρίς να προσδίδει τεχνική, αλλά απλά θέλει να σπάσει τα νεύρα όλων, ενώ από πίσω ο Vinnie δίνει σεμινάριο στο πως κρατάς ρυθμό σε ένα τελείως δυσρυθμικό θέμα και ο Anselmo να τραγουδάει με τέτοιο τρόπο και να αλλάζει μότο στο τραγούδι  εκεί που δεν το περιμένεις. Κατάλληλο σφηνάκι για την καταιγίδα που ακολουθεί στη συνέχεια!

“MY SELF INSANITY HAS TAKEN ITS TOLL!”
Ίσως το πιο καραμπινάτο και καβουρδιστό (σ. Σάκη Φράγκου; Ένα τι;;;; Part 2) ριφφ σε όλο το δίσκο, το αρχικό θέμα του “Psycho holiday” (μετά την έξυπνη τυμπανική αρχή που ακούγεται σαν σφαίρες) αποτέλεσε στιγμή που ο κόσμος έχανε το μυαλό του στις συναυλίες και αποτυπώνεται τέλεια και στο βίντεο που γυρίστηκε για το κομμάτι στο κλαμπ “The Basement” στο Dallas (βασικό στέκι του συγκροτήματος, όπου γυρίστηκε και το βίντεο του “Cowboys from hell”).  Ένα άκρως ρυθμικό κομμάτι το οποίο βαραίνει όλο και περισσότερο όσο περνάει η ώρα και που αποτελεί μέρος μιας ιστορίας, όπου παίζω dj σε μαγαζί στη Σαλόνικα, έρχεται τύπος να ζητήσει το “Walk”, βάζω τελικά επίτηδες το “Psycho holiday” (το βίντεο κλιπ μάλιστα), στο μαγαζί έχει γίνει Ο χαμός και μετά από λίγο έρχεται ο τυπάς πάλι και μου λέει «ρε παλικάρι θα βάλεις PANTERA τελικά;»… ζούσαν ανάμεσα μας από τότε, το φταίξιμο όλο δικό μας!

“HONESTY BORN IN ME!”
Στην πιο thrash στιγμή του δίσκου, το “Heresy” προσφέρει έναν ορυμαγδό από σφυριχτά και στριφογυριστά ριφφ, με την κιθάρα του Dimebag να ξερνάει κάθε λογής τζαζεμένο ρυθμό, όπου το παν είναι να ακούγονται όσο βαρύτερα γίνεται και χωρίς απαραίτητα να έχουν συνοχή μεταξύ τους. Τρομερά πειθήνιοι στίχοι από τον Anselmo, ο οποίος με ιδιαίτερο φθόνο αλλά και σιγουριά, στάζει φαρμάκι προς πάσα κατεύθυνση με ιδιαίτερα αντιπολεμικό και αντιθρησκευτικό χαρακτήρα. Αγαπημένο fan favorite το οποίο δυστυχώς από ένα σημείο και μετά, δεν έβρισκε θέση στο συναυλιακό σετ.

“I DIDN’T CARE TO LOOK AROUND AND MAKE THIS WORLD MY OWN!”
Κι εδώ έρχεται η στιγμή που άλλαξε κατά πολύ τη μοίρα των PANTERA, με αυτή την 7λεπτη (;) μπαλάντα (!) “Cemetery gates”, η οποία συμπυκνώνει το βάρος των ωκεανών της γης και μόνο στο κύριο ριφφ μετά την ακουστική μελωδική αρχή. Όσο κι αν το υπόλοιπο άλμπουμ είναι ένα μανιφέστο από τσίτες και φλέβες τίγκα σφιχτές, εδώ έχουμε με μια από τις ωριμότερες στιγμές και ειδικά από μια μπάντα που ρεαλιστικά ως εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζε ΚΑΝΕΙΣ (να σημειωθεί εδώ ότι δεν υπήρχαν ΜΡ3 και Youtube, συνεπώς άδικα θα προσπαθήσει ο οποιοσδήποτε να μας πείσει για το αντίθετο, σας σώζουμε και από ξεφτιλισμό, μαζευτείτε). Βοήθησε και το όμορφο βίντεο φυσικά, και το κομμάτι πήγε καροτσάκι όλο το δίσκο σε δημοτικότητα και αποδοχή και θεωρείται κομβικό σημείο στην εξέλιξη όλης της καριέρας τους. ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΧΙ ΑΛΛΩΣΤΕ;

“EACH RAZOR A VICE AND EACH NAIL MARKS DEMISE OF YOUR LIFE!”
Πιστεύω πως πέρα από οποιαδήποτε προτίμηση, διαφορά απόψεως, γνώση ή αμπαλοσύνη, ειλικρίνεια ή εμπάθεια, λατρεία ή μίσος και όποια άλλη θετική ή αρνητική αντίφαση μπορεί να υπάρχει στο οτιδήποτε, δεν (πρέπει να) υπάρχει ούτε ένας (φίλος ή εχθρός) που δεν αναγνωρίζει (σε) αυτό το κομμάτι, το “Domination”, ότι πρόκειται για μια από τις πλέον πωρωτικές στιγμές όλης της μεταλλικής ιστορίας, ότι η δομή του είναι αξιοζήλευτη από την αρχή μέχρι το τέλος και το πλέον διάσημο break στη μέση προς το τέλος, είναι αν όχι το βαρύτερο όλων των εποχών, ένα από τα βαρύτερα σημεία που ηχογραφήθηκαν ποτέ στην ιστορία της μουσικής γενικότερα. Καταστροφικό κομμάτι που δεν συνιστάται σε δυνατή ένταση και με κόσμο δίπλα όταν υπάρχουν νεύρα. Όποιος έχει κρατήσει σβέρκο όρθιο ακούγοντας το, κάνει κάτι πολύ λάθος στη ζωή του.

“UNGRACIOUS BLUDGEONMENT THAT BREAKS THE EARTH FOR MILES!”
Η δεύτερη πλευρά του δίσκου αρχίζει φιλόδοξα με το δεύτερο μικρότερο κομμάτι. Ο λόγος για το “Shattered” που ξεκινάει με ένα φοβερό λεπιδάτο (σ. Σάκη Φράγκου: Ένα τι;;;; Part 3) ριφφ για να επικρατήσει στη συνέχεια αυτή η στριφογυριστή λογική που είχε ο Dimebag στο παίξιμο, με τις χορδές αντίστροφα σε πολλά σημεία και με τσαχπινιές που πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν και φυσικά άπαντες απέτυχαν παταγωδώς. Πολύ αγαπημένο κομμάτι των οπαδών που κι αυτό δε βρήκε θέση σε μελλοντικά σετ, αλλά όταν παιζόταν στην περιοδεία του δίσκου, άνοιγαν κάτι κύκλοι θαρρείς κι έβλεπες όλη την πολιτεία του Texas εν χορώ.

“LET THE DOGS LIE WHERE WE SLEEP!”
To “Clash with reality” είναι ένα κομμάτι πολύ κοντά στη λογική του “Cemetary gates”, χωρίς να είναι μπαλαντοειδές. Στηρίζεται σε ένα πολύ βαρύ αργόσυρτο ριφφ το οποίο παίζει σε επανάληψη κατά τη διάρκεια του κομματιού και δείχνει μια πλευρά που οι ίδιοι αγάπησαν ακόμα περισσότερο στην πορεία. Mid tempo λογική, ένα ριφφ που φαινομενικά δε γίνεται να βρεθεί βαρύτερο του και κατέβασμα ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να αφομοιωθεί πλήρως από πάσα πλευρά (φίλοι κι εχθροί που λέγαμε παραπάνω). Το λες και στιγμή ανάσας στην καταιγίδα που έχει προηγηθεί και βοηθάει ιδιαίτερα το άλμπουμ (και τον ακροατή) να πάρουν ανάσες πριν την τελική επίθεση μέχρι τέλους.

“THE DEVIL’S HEART WITH ANGEL’S WORDS!”
Άκρως πιο σκληροπυρηνικό σε λογική με το προηγούμενο κομμάτι, το “Medicine man” παρότι κι αυτό Mid-tempo, έχει έναν Anselmo που το παίρνει από το χέρι και το οδηγεί στην παράνοια, όμοια με αυτή των φωνητικών (ή ουρλιαχτών καλύτερα) που έχει καταθέσει εδώ πέρα. Ο frontman της μπάντας κάνει επίδειξη δύναμης και ικανοτήτων και το κομμάτι καταγράφεται ως μια από τις πλέον λαμπρές στιγμές του, δεν είναι λίγοι που ακούγοντας το νοσταλγούν πολύ αυτό το παράξενο falsetto που είχε και που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπορούσε να το φτάσει στα ουράνια.

“ONE MAN’S MISERY IS ANOTHER MAN’S MYSTERY!”
To “Message in blood” που ακολουθεί, είναι λίγο πιο up-tempo με πρόκριση πάλι ενός πολύ βασικού ριφφ που παίζει κατά τη διάρκεια του κομματιού, ενώ ο Anselmo και πάλι ορίζει το κομμάτι με την βιτριολική και χαιρέκακη ερμηνεία του. Ο κιθαριστικός οργασμός του Dimebag φυσικά καλά κρατεί, ενώ ο Vinnie εδώ πέρα παίζει μερικά από τα κορυφαία θέματα της καριέρας του, λες και πατάει σε διαφορετικό χρονικό σημείο με τον αδερφό του. Δείγμα της απίστευτης χημείας που είχαν μεταξύ τους ακόμα και στους πιο περίεργους ρυθμούς.

“THE ODDS AGAINST US YET WE’RE STRONGER AND PREVAILING!”
Για πολλούς το “The sleep” θα μπορούσε να είχε το ρόλο που είχε το “Cemetary gates” αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο κομμάτι στο δίσκο. Όχι το ίδιο μπαλαντοειδές, αλλά με ένα ρυθμό άκρως κολλητικό και ένα ριφφ το οποίο θα μπορούσε κι αυτό να περιλαμβάνεται στο “Cemetary gates”, αν ο Dimebag δεν είχε αρκετά στη φαρμακερή φαρέτρα του. Αισθαντικό κομμάτι και η τέλεια «ηρεμία» πριν την καταιγίδα στο τέλος του δίσκου, που ήδη σε έχει πιάσει από το λαιμό και το μόνο που απομένει είναι το τελειωτικό χτύπημα.

“BORN OF THIS WORLD WHICH IS A LIVING HELL BUT WE’LL BE CLOSER TO HEAVEN!”
Το “The art of shredding” κλείνει το δίσκο λες και είναι όνομα και πράγμα ο τίτλος του. Ο Dimebag κατεβάζει αλύπητα ριφφάρες, ο Anselmo σιγοντάρει ύπουλα τον δημιουργό των κομματιών και η τελική νότα του δίσκου είναι αυτή που νιώθεις εξ αρχής, ένα κινούμενο τείχος από γροθιές στο πρόσωπο (που μελλοντικά έγινε και εξώφυλλο τους) προς πάσα γνώση/συμμόρφωση και το τελικό επιστέγασμα ότι όλο αυτό που άκουσες για μια ώρα περίπου δεν έτυχε αλλά πέτυχε και φυσικά με το σαγόνι σου πεσμένο στο πάτωμα.

Περιττό να αναφερθεί ότι οι PANTERA αντιμετωπίστηκαν είτε ως σωτήρες που έφεραν κάτι το απόλυτα νέο σε όλο τον ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ήχο (διότι προσπάθησαν αρκετοί να μας πείσουν για hardcore/rap συγκρότημα, τη μαρμελάδα από τ’ αυτιά να βγάλετε), είτε ως «μιάσματα» που «μόλυναν» (αυτοί και ο κορωνοϊός ένα πράγμα) το «αγνό» (Φαστ σοφτ ένα πράγμα) μέταλλο και που το εκμοντέρνισαν και το έκαναν να χάσει την ταυτότητα του (και να πίνουν και να μη μας δίνουν, πλεονεξία σε άκρατο βαθμό). Δημιουργήθηκε ΑΜΕΣΑ μια στρατιά άκρως Φ-Α-Ν-Α-Τ-Ι-Κ-Ω-Ν οπαδών που ακολουθούσαν τη μπάντα όπου μπορούσαν, ενώ αυτό το «αργό thrash» που παίζανε σύμφωνα με κάποιους, ονομαζόταν από τους ίδιους ως power groove και στη συνέχεια επικράτησε ο όρος “groove metal” για οτιδήποτε ακουγόταν έτσι (εμείς πάλι στο χωριό μου την Καλαμαριά και όλη τη Σαλόνικα γενικότερα, τον όρο «Panter-οειδές συγκρότημα» χρησιμοποιούσαμε το οποίο απλούστευε τα πάντα και απλά έκανε κάποιο να τρέχει στο πλησιέστερο δισκοπωλείο να αγοράσει το άλμπουμ ή να ξερνάει καμήλες από αηδία αντίστοιχα, είπαμε, love/hate κατάσταση). Οι ίδιοι ένιωθαν μεγάλη σιγουριά για το υλικό τους και ότι για πρώτη φορά έπαιξαν αυτό που πραγματικά ήθελαν και πίστευαν ότι τους εξέφραζε (περίεργο γιατί ως γνωστόν δεν υπήρξε άλλος δίσκος πριν από αυτό).
Για τις ανάγκες της περιοδείας του δίσκου, οι PANTERA ούτε λίγο ούτε πολύ, περιόδευσαν μεταξύ άλλων με τους EXODUS και SUICIDAL TENDENCIES αρχικά, ενώ στη συνέχεια κι αφού τους έκανε την τιμή ο Rob Halford των JUDAS PRIEST να ανέβει στη σκηνή μαζί τους -άμεσα φανατικός οπαδός της μουσικής τους και του… Anselmo, αγιάτρευτος έρωτας πέραν την πλάκας που οδήγησε μέχρι και σε αλλαγή image τον αιώνιο metal god και με τον Anselmo παρότι ανέκαθεν ελαφρόμυαλος, να αντιμετωπίζει το «πέσιμο» και τον ίδιο τον metal God με υπέρμετρο σεβασμό (όταν δεν είχε το π@π@ρι του έξω διαρκώς σε παρασκήνια και σε γενική κοινή θέα σύμφωνα με αμέτρητους αυτόπτες μάρτυρες, εξ ου και ο «έρωτας» που περιγράφουμε)- υπήρξαν μέρος της περιοδείας μαζί με τους JUDAS PRIEST (εποχή “Painkiller”) και τους ANNIHILATOR (“Set the world on fire” αντίστοιχα), όπου και μετά την εμφάνιση τους σε πολλές πόλεις, ο κόσμος δεν έβλεπε καν τους ANNIHILATOR, ενώ πολλάκις «γείωνε» και τους απόλυτους μεταλλικούς θεούς. Επίσης πριν κάνουν co-headline περιοδεία με τους WRATHCHILD AMERICA (καρδούλες μόνο), άνοιξαν για τους SEPULTURA, FATES WARNING, PRONG, MIND OVER FOUR και MORBID ANGEL, ενώ φυσικά το highlight της εποχής είναι δίχως άλλο η εμφάνιση τους στη Μόσχα πλάι σε AC/DC και METALLICA!

Υπολογίζεται ότι την ώρα που βγήκαν οι PANTERA, πάνω από 500.000 λαός (!!!) τους είδε και φυσικά οι αλλόφρονες αντιδράσεις του κοινού έχουν αποτυπωθεί σε βίντεο από εκείνη τη συναυλία (ποιος θα ξεχάσει τον Dimebag να «σκουπίζει» τη σκηνή με τα μαλλιά του και την ΗΓΕΜΟΝΙΚΗ εκτέλεση του “Domination” (έχετε δει μια χώρα να πηγαίνει πάνω-κάτω; Κάπως έτσι μοιάζει το κοινό στις αντιδράσεις του…). Το άλμπουμ φυσικά αποθεώθηκε παγκοσμίως από κριτικούς, ενώ θεωρήθηκε άμεσα επιδραστικό και 30 χρόνια μετά επιβεβαιώνεται κάθε διθύραμβος που είχε γραφτεί τότε και δε μοιάζει καθόλου υπερβολικός. Ο δίσκος μέχρι το 1997 είχε γίνει πλατινένιος στην Αμερική και χρυσός στην Αγγλία, ενώ το 2010 επανακυκλοφόρησε σε μια εκπληκτική έκδοση  τριπλού cd έχοντας και το ακυκλοφόρητο “The will to survive” που δεν κατάφερε (κακώς) να μπει στο δίσκο. Οι PANTERA αποτέλεσαν για την επόμενη δεκαετία ένα τρένο που παρότι έτρεχε σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες και δεν εκτροχιάστηκε ποτέ κι από κανέναν, ενώ σταμάτησαν όντας στην κορυφή και χωρίς κανείς να μπορέσει να τους ρίξει από εκεί. Και μόνο για τον πόνο και το κόμπλεξ που προκάλεσαν σε οπισθοδρομικών απόψεων αρτηριοσκληρωτικούς μεταλλάδες του καναπέ και που ακόμα και μετά το θάνατο του Dimebag δε σταμάτησαν να βγάζουν φθόνο, θα αποτελεί αιώνιο σημείο αναφοράς για την αλλαγή των δεδομένων όλων των μετέπειτα εξελίξεων στον μεταλλικό ήχο!

ΘΑ ΠΟΝΑΤΕ ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΤΕ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ. ΦΙΛΑΚΙΑ ΡΟΥΦΗΧΤΑ!

Άγγελος Κατσούρας