A Day To Remember… 24/09 [MEGADETH]

ΜΠΑΝΤΑ: MEGADETH

ΟΝΟΜΑΑΛΜΠΟΥΜ: “Rust in peace”

ΕΤΟΣΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990

ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Capitol Records

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dave Mustaine, Mike Clink

ΣΥΝΘΕΣΗΜΠΑΝΤΑΣ:
Dave Mustaine – φωνητικά, κιθάρα
Marty Friedman – κιθάρα
David Ellefson – μπάσο
Nick Menza – drums

Ας ξεκινήσουμε το κείμενο μεταφερόμενοι στο καλοκαίρι του 1988 και συγκεκριμένα τον Αύγουστο, όπου οι MEGADETH παίζουν στο Monsters Of Rock Festival, στο Castle Donnington στην Αγγλία, μπροστά από ένα κοινό τουλάχιστον 100.000 ατόμων, με guest star συμμετοχή μάλιστα του Lars Ulrich των METALLICA, σε μια προσπάθεια (;) να θαφτεί το τσεκούρι του πολέμου μεταξύ των δύο σχημάτων. Το συγκρότημα στην θεωρητικά μεγαλύτερη, ως τότε, στιγμή αποδοχής του, και με το “So far, so good… so what!” να έχει λάβει πολύ καλές κριτικές, υπέφερε από ενδότερα ζητήματα, με κυριότερο όλων φυσικά τα πολλά και βαριά ναρκωτικά που ταλάνιζαν την ύπαρξή τους από τη μέρα της δημιουργίας τους. Ήδη ο ηγέτης/αρχηγός/κιθαρίστας/τραγουδιστής, Dave Mustaine, είχε γλιτώσει αρκετές φορές από του χάρου τα δόντια μεταξύ 1987-1988, όμως τώρα, ήταν η σειρά του μπασίστα David Ellefson να χρειαστεί άμεση βοήθεια μετά τη συγκεκριμένη συναυλία, πράγμα που ανέβαλλε τις επερχόμενες εμφανίσεις των MEGADETH, ως μέρος της Monsters Of Rock European Tour. O Ellefson έλαβε ευτυχώς άμεση βοήθεια, από την άλλη, τη θέση των MEGADETH στη συγκεκριμένη περιοδεία έλαβαν οι TESTAMENT. Ύστερα από την προαναφερθείσα «επεισοδιακή» εμφάνιση, ο Mustaine απέλυσε τον drummer  Chuck Behler και τον κιθαρίστα Jeff Young και ακύρωσε την επερχόμενη περιοδεία του συγκροτήματος στην Αυστραλία.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Mustaine, “στο δρόμο, οι κόντρες μεταξύ μας έγιναν πλήρης εκκολαπτόμενος πόλεμος και πιστεύω ότι γίναμε αντιφατικοί και ότι ήρθε η ρήξη, κυρίως λόγω των ναρκωτικών”. Για τον Behler, ο Mustaine διαισθάνθηκε ότι θα υπήρχε πρόβλημα εν μέσω της περιοδείας και έφερε –και παράλληλα είχε «έτοιμο» για πιθανή αντικατάσταση- τον τεχνικό τυμπάνων του, Nick Menza. Όπως λοιπόν συνέβη και με τον Chuck Behler, ο οποίος αντικατέστησε τον Gar Samuelson λόγω βαρύτατου εθισμού στα ναρκωτικά, έτσι και ο Menza τελικά αντικατέστησε επίσημα τον Behler το 1989, με τη μπάντα να δουλεύει πλέον σαν τρίο στο αρχικό αυτό στάδιο. Για τον Jeff Young και την απομάκρυνσή του, έχει επικρατήσει εδώ και χρόνια η άποψη ότι ο Young είχε σχέση με την τότε φιλενάδα του Mustaine. O Mustaine, όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν δήλωνε ότι ο Young ήταν «μουν@κι@ς» (μα τι τακτ αυτό το παιδί ανέκαθεν), αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αρκετές φορές προσπαθήσει να ρίξει γέφυρες στο να φτιάξει η –ανύπαρκτη πλέον- σχέση τους. Από την άλλη, ο Young δεν θέλει ούτε να ακούει για τον Mustaine, καθώς θεωρεί ότι έχει υποστεί ηθική ζημιά όλα αυτά τα χρόνια και πως ο τρόπος με τον οποίο του φέρθηκε τον κυνηγάει ακόμα και σήμερα στη ζωή του.

Το νέο λοιπόν line-up των Mustaine/Ellefson/Menza, ανήμπορο να περιοδεύσει μέσα στο 1989 (πρώτη χρονιά που η μπάντα δεν έδωσε συναυλία από την ίδρυσή της), ηχογράφησε μία διασκευή στο κλασικό κομμάτι του ALICE COOPER, “No more mr. Nice Guy”, το οποίο και περιλήφθηκε στο sountrack της ταινίας “Shocker”, του Wes Craven. To γύρισμα του εν λόγω βίντεο κλιπ, στο οποίο συμμετείχε μόνο ο Mustaine, χαρακτηρίστηκε από την σκηνοθέτιδα Penelope Spheeris ως “άθλος του Ηρακλή»”, με τον Mustaine σε ελεεινή κατάσταση, να μη μπορεί καν να κάνει ότι παίζει κιθάρα, λόγω του πόσο ΚΟΜΜΑΤΙΑ ήταν εξαιτίας του εθισμού του.

Είμαστε στον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς και ο Mustaine συλλαμβάνεται καθώς οδηγά υπό την επήρεια ΚΑΙ κατοχή ναρκωτικών, καθώς τράκαρε ένα παρκαρισμένο όχημα, το οποίο ανήκε σε… αστυνομικό (άμα δε σε θέλει και είσαι και τυχοδιώκτης) ο οποίος δεν βρισκόταν σε υπηρεσία εκείνη τη στιγμή. Κατευθείαν ο Mustaine εισήχθη σε κέντρο αποτοξίνωσης με απόφαση δικαστηρίου και ΚΑΤΑΦΕΡΕ (με κεφαλαία, πραγματικά ΔΕΝ γινόταν) να είναι νηφάλιος για πρώτη φορά στη ζωή του τα τελευταία 10 χρόνια! Έτσι, με τον ηγέτη της για πρώτη φορά στα καλά του (σωματικά και ψυχολογικά, διότι το νοητικά ακόμα δεν έχουμε καταλάβει αν και πόσο ισχύει), ήρθε η ώρα για δουλειά.

Σύμφωνα με τον David Ellefson, μεγάλο ρόλο στο πως διεξήχθη η όλη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του άλμπουμ, οφείλεται στον Nick Menza, ο οποίος ήταν πολύ υποστηρικτικός και παθιασμένος στο να λάβει μέρος σε όλο αυτό και τρόπον τινά αφύπνισε τους δυο διόσκουρους, Mustaine καιEllefson. Ο ίδιος ο Ellefson μάλιστα, ακόμα και μετά την απώλεια του Menza, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αναφέρει με στόμφο ότι ο Nick τον βοήθησε τρομερά να γίνει νηφάλιος και πάντα θα του είναι ευγνώμων για αυτό. Tην εποχή εκείνη επίσης, ο Ron Laffitte, που ανήκε στο management της Capitol Records, πρότεινε στο συγκρότημα να γίνει ο manager τους και στην ουσία γύρω του στήθηκε η όλη διαδικασία για την ταινία “Shocker”, που αναφέρθηκε πιο πάνω. O Mustaine είχε μαζί του και έναν ειδικό σε θέματα εθισμού, ενώ όλο το συγκρότημα, μία φορά την εβδομάδα, είχε συνάντηση με ειδικό σύμβουλο σε θέματα καταχρήσεων, δείγμα του πόσο πολύ ήθελαν να απεξαρτητοποιηθούν από το βεβαρημένο παρελθόν τους και πως το επόμενο άλμπουμ ήταν πράγματι το πιο κρίσιμο της καριέρας τους. Συνεπώς, εδώ κάπου συντρίβεται και η πεποίθηση πολλών ότι το “Rust in peace” είναι ένα άλμπουμ που πήραν τα περισσότερα ναρκωτικά από ποτέ και παίξανε ΕΤΣΙ. ΛΑΘΟΣ! Αν δεν είχαν καθαρίσει πλήρως, δε θα ακούγαμε ποτέ αυτό το άλμπουμ Ε-Τ-Σ-Ι!

Η διαδικασία εύρεσης δεύτερου κιθαρίστα όμως, ήταν πραγματικά χρονοβόρα και οι MEGADETH είχαν τα πάντα στη διάθεσή τους, εκτός από χρόνο. Τα ονόματα που παρέλασαν ως υποψήφια για τη θέση, είτε πραγματικά, είτε ως φήμη, είτε λίγο είτε πολύ, ήταν του Lee Altus των HEATHEN, του Eric Meyer των DARK ANGEL, ο οποίος όμως παρότι χαρακτήρισε τιμητικό το γεγονός, προτίμησε να μείνει στο συγκρότημά του, χαρακτηρίζοντας μάλιστα πολύ ψυχοφθόρα τη διαδικασία, ενώ υπήρχε και μία φήμη ότι ο Slash, των GUNS ’N’ ROSES, θα έμπαινε στο συγκρότημα μιας και τζάμαρε πολύ συχνά με τους Mustaine/Ellefson, αλλά τελικά προτίμησε και αυτός την παραμονή στο συγκρότημά του (τεφαρίκι θα ήταν ο Slash εκείνη την περίοδο, πάνω που καθάρισαν από τα ναρκωτικά, θα παίρνανε και οι τρεις μαζί ότι δεν πήραν όλοι οι άνθρωποι από καταβολής πλανήτη… πανέξυπνη σκέψη, μπράβο παιδιά)! Τα διάσημα «γειώματα» που έφαγε ο Mustaine είναι γνωστά και δεν είναι άλλα από αυτά των Criss Oliva (ο οποίος δεν το σκέφτηκε στιγμή και φυσικά παρέμεινε στους SAVATAGE), Jeff Waters (έγκλημα αυτό, φανταστείτε Mustaine/Waters μαζί, sorry ρε Marty αλλά… άλλο επίπεδο ο Jeff και ας είσαι παιχταράς, αλλά επίσης δεν θα ξέραμε ποιος θα πρωτοσκότωνε ποιόν, καθώς μιλάμε για δυο πολύ μεγάλα Ε-Γ-Ω και τελικά ο Waters έμεινε στους ANNIHILATOR) και Dimebag Darrell.

O Dimebag, για να είμαστε ακριβείς, έφτασε σχεδόν μια ανάσα από τους MEGADETH, μόνο που ο ίδιος έβαλε τροχοπέδη (άθελα του ή όχι, κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει αυτό) στον εαυτό του, καθώς απαίτησε ότι για να μπει στο συγκρότημα, ήθελε μαζί του και τον αδερφό τουν Vinnie Paul. Φανταστείτε λίγο και το Mustaine/Dimebag μαζί πάντως. Ε ρε γλέντια. Sorry όμως Vinnie, δεν άλλαζα τον Nick Menza σε αυτό το άλμπουμ ούτε με Dave Lombardo και Gene Hoglan. Aφού τελικά δεν τελεσφόρησε και αυτό και αφού ο Mustaine με τη σειρά του απέρριψε ένα 18χρονο παιδί-θαύμα ονόματι… Jeff Loomis (όλα λάθος ρε Dave), με την πρόφαση ότι (όντως) ήταν πολύ νέος για να μπει στο συγκρότημα (παρότι στην οντισιόν, σύμφωνα με μαρτυρίες, «ζωγράφισε»), τελικά η λύση ήρθε από εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Και μάλιστα από τον Ron Laffitte, ο οποίος κάλεσε τους Mustaine/Ellefson στα γραφεία της Capitol, με τους δυο Daves να αντικρύζουν στο τραπέζι ένα άλμπουμ μίας μπάντας ονόματι CACOPHONY και τον έναν από τους δύο τύπους στο εξώφυλλο σε ένα προσωπικό του άλμπουμ, ονόματι “Dragon’s kiss”. O Marty Friedman, διότι φυσικά περί αυτού ο λόγος, ήθελε να περάσει από οντισιόν, οι Mustaine/Ellefson τον ήξεραν ήδη από τις μέρες των HAWAII και τον φώναξαν στο στούντιο.

Φυσικά και ο Friedman είχε την τεχνική, την αρτιότητα και προφανώς το παρουσιαστικό να ταιριάξει μαζί τους και έτσι καλύφθηκε η θέση του δεύτερου κιθαρίστα τον Φεβρουάριο του 1990, μετά από Ολύμπιες διαδικασίες. Ταυτόχρονα, η Capitol επέβαλλε και ως παραγωγό τον «πολύ» Mike Clink, του οποίου η φήμη ήδη προηγούνταν της δουλειάς του από τη συνεργασία του με τους GUNS ’N’ ROSES στο ανυπέρβλητο “Appetite for destruction”. Πάντως, στο πίσω μέρος του μυαλού μου (και δε μου το βγάζει κανείς), έχω ότι ο Mustaine περισσότερο τον δέχτηκε για σπάσιμο στους METALLICA, οι οποίοι αφού είχαν ξεκινήσει συνεργασία με τον Clink για το “…And justice for all”, τελικά βλέποντας ότι δεν ταιριάζουν καθόλου μαζί του, εμπιστεύτηκαν το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών στα γνώριμα χέρια του Flemming Rasmussen. Mε αυτά και άλλα, συμπληρώθηκε το επονομαζόμενο ως «κλασικό» line-up των MEGADETH, δηλαδή Mustaine/Ellefson/Friedman/Menza, που θα οδηγούσε το συγκρότημα στην κορυφή της δημοτικότητάς του μακροπρόθεσμα και φυσικά βαθύτερα στις καρδιές των οπαδών τους. Από τη μεριά του, ο Clink έγινε ο πρώτος παραγωγός που κατάφερε να ολοκληρώσει δίσκο των MEGADETH χωρίς να απολυθεί.  Μάλιστα, δηλώσεις του Mustaine την εποχή ανέφεραν πως “έχει μεγάλα @@, άρα έχουμε κάτι κοινό, για αυτό και ταιριάζουμε”. Από την άλλη, μέσα στα χρόνια, η παρουσία του Clink έτεινε να υποβαθμίζεται από το συγκρότημα και στην επιφάνεια έβγαινε ότι την περισσότερη δουλειά την έκανε ο ίδιος ο Mustaine.

Υλικό για το δίσκο προϋπήρχε από το 1988, με το “Holy wars… the punishment due” μάλιστα να φημολογείται ότι ο Nick Menza το ήξερε απέξω, όντας παρών στις πρόβες και βλέποντας τον Chuck Behler να το παίζει. Στη συνέχεια, έβαλε μέσα δικά του μέρη και το απογείωσε. Επίσης, έτοιμο ήταν και το “Tornado of souls”, το οποίο δεν είχε ακόμα στίχους, όπως και το “Polaris”, όπως ήταν ο αρχικός τίτλος του “Rust in peace…Polaris” και μάλιστα βασίζεται σε ιδέα που προϋπήρχε από την εποχή που ο Mustaine ήταν στους PANIC και το κομμάτι είχε τον τίτλο “Child saint”. Tέλος, υπάρχουν έντονες φήμες ότι το “Hangar 18” είχε μέσα του ιδέες που δεν συμπεριλήφθηκαν στο “The call of Ktulu” των METALLICA, με τη μέση άποψη να θεωρεί ότι λόγω της χρονικής διαφοράς που κυκλοφόρησε το “Ride the lightning” (Ιούλιος του ’84), δεν πολυπροκρίνεται αυτή η λογική. Βέβαια, άλλοι ισχυρίζονται ότι οι METALLICA έκλεψαν το κομμάτι από τον Mustaine (οι ίδιοι που κάθε χρόνο γιορτάζουν το “Kill ’em all” με λογότυπο MUSTAINE αντί METALLICA και με τίτλο “Wrote’em all” και που μας προκαλούν κοιλιακούς σαν αυτούς του Tom Hardy χωρίς γυμναστική).

Στο εικαστικό κομμάτι, το “Rust in peace” έχει ένα Φ-Ο-Β-Ε-Ρ-Ο εξώφυλλο, διά χειρός του συνήθη υπόπτου της thrash elite της εποχής, Ed Repka. Μάλιστα, όταν το είδαν ως προσχέδιο, τα μέλη του συγκροτήματος πάθανε την πλάκα τους και του ζήτησαν να φιλοτεχνήσει τα εξώφυλλα των singles “Holy wars” και “Hangar 18” (το οποίο εξώφυλλο βασίζεται σε ένα προσχέδιο του ίδιου του Nick Menza, που προέτρεψε τον Mustaine να γράψει ανάλογους στίχους, καθώς πίστευε πολύ στις θεωρίες συνομωσίας) και τελικά ο Repka έκανε και το εξώφυλλο για τη βιντεοκασέτα “Rusted pieces”, η οποία κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά. Το εξώφυλλο απεικονίζει πίσω από τον Vic Rattlehead που στέκεται πάνω από μία κάψουλα στην οποία βρίσκεται ένας εξωγήινος σε κατάσταση ύπνωσης, μαζεμένους τους ηγέτες της επονομαζόμενης τότε G-5 (οι 5 πιο ισχυρές χώρες του κόσμου εκείνη την εποχή), δηλαδή τους George Bush (Αμερική), Mikhail Gorbachev (Σοβιετική Ένωση), Richard von Weizsäcker (Γερμανία), Τoshiki Kaifu (Ιαπωνία) και John Major (Μεγάλη Βρετανία). Οι πανέυστοχοι συμβολισμοί. το έχουν καταστήσει ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα όλων των εποχών. Ο δίσκος πήρε τον τίτλο του από ένα όχημα που προπορευόταν κάποτε του Mustaine στο δρόμο και ανέφερε “May all your nuclear weapons rust in peace”. O Mustaine εντυπωσιάστηκε και έτσι έμεινε ο τίτλος.

Όσο για το δίσκο…

“FIRST MISTAKE, LAST MISTAKE, NEXT MISTAKE… NO MORE MISTAKES”

To “Holy wars…the punishment due”, είναι ένα από τα 5 καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της μουσικής. Μεταλλικής η μη. Δε με νοιάζει αν συμφωνείτε, έτσι είναι απλά, το δέχεστε ή όχι και προσπερνάτε. Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι μιλάμε για δύο διαφορετικά κομμάτια σε ένα. Αρχικό riff που φτιάχτηκε για να μην ξεχαστεί ποτέ, μπάσιμο μεγάλου παίχτου (που θα έλεγε ο Δάσκαλος) από τον Menza και η ύψιστη MEGADETH στιγμή της ιστορίας, θέτει τον τόνο για όλο το υπόλοιπο 40λεπτο που ακολουθεί. Στιχουργικά, έχει να κάνει στο πρώτο μισό (“Holy wars”) με την έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε στην Βόρεια Ιρλανδία και με τις αιώνιες διαμάχες του λαού μεταξύ Καθολικών και Πρωτεστάντων. Άλλοι πιστεύουν ότι ο Mustaine βάζει και πολύ από το προσωπικό του συμβάν σε συναυλία που έλαβε χώρο στο Antrim στη Βόρεια Ιρλανδία, όταν αφιέρωσε το “Anarchy in the U.K.” στα μέλη της οργάνωσης “The cause” και στην κυριολεξία τους πήραν σηκωτούς και τους βάλανε σε αλεξίσφαιρο λεωφορείο για να μεταφερθούν εκτός χώρου, καθώς ξέσπασαν ταραχές όταν έκανε την ανακοίνωση. Έχοντας συζητήσει ενδελεχώς το ζήτημα με τον Alan “Nemtheanga” Averill των PRIMORDIAL, ο Mustaine, μέσα στην αφέλεια του και αφού πρώτα είχε δει bootleg MEGADETH μπλουζάκια να πωλούνται μαθαίνοντας ότι θα πάνε σε ενίσχυση του “The cause”, δεν έκανε κάποια ενέργεια να τα αποσύρει και πέταξε το αμίμητο “Δώστε την Ιρλανδία πίσω στους Ιρλανδούς”. O Alan λοιπόν, επί λέξει ανέφερε: “Μέσα σε δευτερολεπτα, όλοι τους είχαν όπλα στον κρόταφο και τον Mustaine τον σημάδευαν περίπου δέκα άτομα, με διόλου ευγενικό τρόπο και τους είπαν ότι η συναυλία τέλειωσε. Και πίστεψέ με, δεν έχεις δει τον Mustaine ΠΟΤΕ τόσο φοβισμένο”. Το δεύτερο μέρος (“The punishment due”), αναφέρεται στον ήρωα της Marvel Comics, Frank Castle, ευρέως γνωστό ως The Punisher, έναν αντι-ήρωα που βλέπει τη γυναίκα του και τα παιδιά του να σκοτώνονται από τη Μαφία και αφού γίνεται Ο Τιμωρός και τους ξεπαστρεύει, κηρύσσει πόλεμο εναντίον του εγκλήματος σε οποιαδήποτε μορφή του, ως “one man army” κατάσταση. Η αλληλουχία riffs, solo, δίκασης/γεμισμάτων και το πώς δένουν όλα αρμονικά μαζί σε 6μιση λεπτά διάρκειας (το μεγαλύτερο κομμάτι στο δίσκο), είναι για σεμινάριο, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι ο Marty Friedman επέμενε να ξαναηχογραφήσει το δεύτερο σόλο του, καθώς θεωρούσε ότι δεν το έχει κάνει σωστά. Όλη η μπάντα και ο Mike Clink ήταν ενθουσιασμένοι, εκτός από τον ίδιο. Τελικά το ηχογράφησε ξανά, όπως το ήθελε και η τελική έκδοση μπήκε στο δίσκο. Ιδανικό το σκηνικό για την αρχή, αλλά η συνέχεια ήταν εξίσου επιβλητική.

“THE MILITARY INTELLIGENCE, TWO WORDS COMBINED THAT CAN’T MAKE SENSE”

Το έτερο single του δίσκου, ήταν το “Hangar 18”, το οποίο μάλιστα προηγήθηκε χρονικά του “Holy wars”. Στο κομμάτι έχει μπει η προσωπική εμμονή του drummer Nick Menza, όπως αναφέρθηκε πριν, όσον αφορά τις θεωρίες συνωμοσίας και του γεγονότος ότι σύμφωνα με την πεποίθηση του, “στο υπόστεγο 18 κρατούνται UFO και εξωγήινα πλάσματα από τότε που γνωρίζουμε τους εαυτούς μας”. Από την άλλη, ο Mustaine, καθαρά αποστασιοποιημένος από τις πεποιθήσεις του συμπαίκτη του, ανέφερε: “Ήταν ιδέα του Nick όλο αυτό. Όχι ότι το πιστεύω, αλλά ο Nick ήταν πολύ μέσα σε αυτό. Ο τύπος πιστεύει ότι ο Ιησούς ήταν από τον Άρη. Αλλά όσοι ήξεραν καλά τον Nick και πως τα εξηγούσε, έβαζαν μέσα σοβαρά την πιθανότητα να ίσχυαν όντως! Έτσι, προσπαθήσαμε να το κάνουμε τραγούδι και να αφήσουμε τη φαντασία σας στο αν και κατά πόσο το πιστεύετε”. Ενδιαφέρον έχει και η τοποθέτηση του Marty Friedman: “Tο κομμάτι ήταν πάρα πολύ μεγαλύτερο και κόπηκε κατά πολύ. Θυμάμαι ότι ήμουν στο στούντιο και ότι το κομμάτι ήταν 2 ίντσες ταινίας ηχογράφησης, η οποία βρισκόταν στο πάτωμα για κόψιμο”. Τότε, ο Mike Clink, σε κάποια φάση τους είπε πως “το κομμάτι μιλάει για εξωγήινους και Αρειανούς, για αυτό παίξτε κάτι που ακούγεται σαν να έρχεστε από το μακρινό διάστημα”. Η παρέμβαση του Clink, έκανε τον Friedman να παραδεχτεί πως “αυτή ήταν φοβερή συμβουλή και από τότε και για τη συνέχεια, έδινα πολλή περισσότερη προσοχή στους στίχους ενός κομματιού από ότι πριν”. Το κομμάτι που ηχητικά πολλοί συνδέουν με το “The call of Ktulu” των METALLICA, αναπτύσσεται με ένα σχεδόν lead-ίζον κύριο riff και από τη μέση και μετά, πραγματικά νομίζω ότι δεν έχουμε ξανακούσει κάτι σαν αυτό σε μεταλλικό κομμάτι και γενικότερα σε όλη τη μουσική. Έρχεται μία αλληλουχία από solos μεταξύ Friedman/Mustaine όπου οι άνθρωποι (;) έχουν πάει το κιθαριστικό παίξιμο πράγματι εκτός πλανήτη και που ακόμα και σε ζωντανές εμφανίσεις τότε, ζορίζονταν για να τα παίξουν. Θεωρώ ότι το κομμάτι μας προσέφερε και το κορυφαίο βίντεο κλιπ που έχει γυριστεί ποτέ, τόοο ρεαλιστικό, τόσο υπέροχο και μέσα στο νόημα, με τα μέλη των MEGADETH μέσα σε κρυογενικές κάψουλες στο τέλος και με το τέλος του βίντεο να αναφέρει “all eyewitnesses reports were denied by the authorities”, θέτοντας ως σημείο του συμβάντος το Roswell στο Νέο Μεξικό. Κερασάκι στην τούρτα, αυτό το Θ-Ε-Ϊ-Κ-Ο σταυρωτό χτύπημα του Nick Menza στα πιατίνια την ώρα που μπαίνει το αιχμηρό κλασικό riff ανάμεσα στα solos. ΧΑΡΜΑ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΚΑΙ ΠΩΡΩΣΗΣ!

“DON’T ASK WHAT YOU CAN DO FOR YOUR COUNTRY, ASK WHAT YOUR COUNTRY CAN DO FOR YOU”

Μετά το κορυφαίο δίδυμο που έχει ανοίξει ποτέ μεταλλικό δίσκο (μαζί με τα “Arise”/”Dead embryonic cells” ένα χρόνο μετά), έρχεται το επιστέγασμα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που εξαρχής ήταν γραφτός να μείνει στην ιστορία. Η ευθεία επίθεση, ο πολιορκητικός κριός, η ατομική βόμβα του δίσκου, ονομάζεται “Take no prisoners” και ήδη πριν μπουν οι στίχοι έρχεσαι αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο ΞΕΣΚΙΣΜΑ (ΣΥΓΝΩΜΗ, ΔΙΑΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ, ΕΓΩ Δ-Ε-Ν ΜΠΟΡΩ) που παράχθηκε ποτέ από ηλεκτρική κιθάρα. Διαρκεί μόλις 12’’ (0:25 – 0:37), αλλά έχει ήδη καταφέρει να σε κάνει να υποστηρίζεις ότι ποτέ ξανά δεν θα ακουστεί κάτι ανάλογο. Πάνω στο ανελέητο riff-οπανηγύρι, έχεις και τον Menza να κοπανάει ότι δεν κοπανιέται (λες και δεν έφταναν όλα όσα έχει κάνει στα προηγούμενα δυο κομμάτια). Το κομμάτι πρακτικά είναι ο ίδιος ο πόλεμος που έρχεται κατά πάνω σου και σε συντρίβει και το μήνυμά του δυσάρεστα σαφές: «κανένας αιχμάλωτος, κανένα ίχνος ζωής πίσω σου». Μιλάει για τις Γερμανικές Panzer μεραρχίες φυσικά και με τον Mustaine να αποδεικνύεται ιδιαίτερα περιγραφικός όσον αφορά το κομμάτι: “Είχα εκνευριστεί τόσο με τις βλακείες που υπέφερα λόγω του Jeff και του Chuck και διασκέδαζα τόσο πολύ αντίστοιχα με τον Nick και τον Marty, που άρχισα να γράφω το πιο ακραίο υλικό που θα μπορούσα να σκεφτώ. Δεν πήρα καν το χρόνο να σκεφτώ ότι ο Marty ήταν Εβραίος και το να τραγουδάω για τις Panzer μεραρχίες και να τον έχω να κάνει δεύτερα φωνητικά σε αυτό δεν ήταν και το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω. Όχι ότι το σκέφτομαι κιόλας βέβαια. Αλλα περιέχει την αγαπημένη γραμμή που έγραψα στο τέλος και το λέω σε όσες νέες μπάντες συναντώ… ‘take no shit from everyone’”. O ίδιος ο Friedman ανέφερε ότι υπάρχουν κάποια ρυθμικά και lead μέρη, ειδικά στη μέση του κομματιού, που ήταν πραγματικά δύσκολο να παιχτούν τότε. Φανταστείτε για να το λέει ο ίδιος τι σήμαινε αυτό. Σίγουρα το πιο up-tempo και ΜΟΝΟ ΞΥΛΟ κομμάτι του δίσκου και για πολλούς παραμένει το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του πόσο δολοφονικοί μπορούσαν να γίνουν οι MEGADETH.

“HE WHO LIVES BY THE SWORD WILL SURELY ALSO DIE, HE WHO LIVES IN SIN WILL SURELY LIVE THE LIE”

To “Five magics”, που ακολουθεί και κλείνει θριαμβευτικά την πρώτη πλευρά του δίσκου, ξεκινάει με τον ορισμό του τι θα πει rhythm section. Αφού πρώτα ο Menza έχει βαρέσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ότι δε μπορεί να μείνει αχτύπητο, έρχεται ο Ellefson με μία υπέροχη μπασογραμμή να οδηγήσει το κομμάτι μέχρι να μπουν σε πλήρη αρμονία και συστοιχία οι κιθάρες. Δομή για Όσκαρ και πάλι, με τον Mustaine αρκετά εκφραστικό, να αναφέρεται σε πρώτο πρόσωπο στο κομμάτι ως κάποιος που ζει κάτω από το καθεστώς ενός κακού και καταπιεστικού αφέντη και θέλει να τον σφετερίσει και να γίνει βασιλιάς στη θέση του. Για να το κάνει αυτό, γίνεται αφέντης των Πέντε Μαγειών, αλλά καταφέρνοντάς το, γίνεται και αυτός πεινασμένος για δύναμη και κακό, όπως και ο Άρχοντας της Αβύσσου τον οποίο θέλει να υπερκεράσει. Δυστυχώς για τον πρωταγωνιστή, ο Άρχοντας της Αβύσσου ήδη έχει αριστεύσει στις Πέντε Μαγείες και έχοντας σημαντικό πλεονέκτημα, κερδίζει την μάχη με τον επίδοξο ανταγωνιστή του. Το κομμάτι που είναι το μόνο στην ιστορία των MEGADETH που αναφέρεται στη σφαίρα της φαντασίας, έχει ως βάση το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και ειδικά το σημείο 26:52, όπου αναφέρεται πως «Αυτός που ζει από το σπαθί, θα πεθάνει από το σπαθί» και γύρω του χτίστηκε το όλο concept. Ο Friedman και πάλι τονίζει τη δυσκολία του κομματιού, λέγοντας: “Eίμαι αρκετά ευχαριστημένμος με το κύριο solo στη μέση του κομματιού. καθώς ο ρυθμός πίσω από το solo είναι σε τρελά χρονικά πλαίσια και κατάφερα να κάνω με το solo κάτι που το κάνει από προοδευτικό αιθέρια επιθετικό (σ.σ. πσσς…). Πραγματικά είχα μεγάλη δυσκολία στο να μπορέσω να το παίξω σωστά, μέχρι που σε κάποια φάση ο Mike Clink μου έδωσε μία από τις πένες του Slash που είχε μαζί του. Εκεί ηχογράφησα το σημείο one take”! Το κομμάτι, με τον τρόπο που έχει εκτελεστεί, πραγματικά σε κάνει να νιώθεις την κορύφωση αυτής της φανταστικής μάχης και το πόσο παθιασμένα μπορούσαν να μεταφέρουν στον ακροατή το περιεχόμενο των στίχων.

“I’M THE SUN THAT BEATS YOUR BROW IN, ‘TIL I FINALLY THREW THE TOWEL IN”

Η δεύτερη πλευρά ξεκινάει με το “Poison was the cure”, το οποίο είναι και το μικρότερο «κανονικό» κομμάτι του δίσκου. Ξεκίνημα με μπάσο, σε σχεδόν υποχθόνιο ρυθμό, τόσο που δεν μπορείς να προϊδεάσεις τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια, καθώς με το που κάνει ο Menza το χαρακτηριστικό ξέσπασμα στα τύμπανα, ο ρυθμός αλλάζει και το κομμάτι δεν πιάνεται ούτε με λάσο, στην κυριολεξία. Έχει, κατά πολύ περίεργο τρόπο και ένα σχεδόν ροκαμπίλικο τόνο σε κάποια σημεία. Ο Marty Friedman αναφέρει: “Άλλος ένας τρελός ρυθμός! Αυτός ο Mustaine σίγουρα μπορεί να καταλήξει με κάποιο δολοφονικό riff στο τσεπάκι του. Το σόλο του ‘Poison was the cure’, ήταν το πρώτο που έκανα για το άλμπουμ. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να κάνεις μία καλή αρχή και να το έχεις μαζί σου ενώ περνάς τα στάδια δημιουργίας ενός δίσκου”. Το κομμάτι μιλάει για την παλιά περιπέτεια του Mustaine με τον εθισμό στην ηρωίνη. Ο τίτλος αναφέρεται στη μεθαδόνη, ένα ναρκωτικό το οποίο χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί ο εθισμός της ηρωίνης. Θεωρητικά πάντα, η μεθαδόνη σε υψηλές δόσεις μπορεί να αντικαταστήσει τις αντίστοιχες δόσεις ηρωίνης και μπορεί σταδιακά να ελαττωθεί, όπως και η διαφαινόμενη κλήση προς την ηρωίνη. Όπως ήταν φυσικό, αυτό δεν βοήθησε και πολύ, καθώς ο Mustaine εθίστηκε στη μεθαδόνη στη συνέχεια αντί της ηρωίνης. Μία άλλη ερμηνεία, είναι ότι όταν πρωτοοέκανε ναρκωτικά, ο Mustaine είδε τη ζωή του να μην έχει γυρισμό και τα ναρκωτικά ήταν η θεραπεία (cure), που στη συνέχεια βέβαια, από προσωρινή θεραπεία, έγιναν το δηλητήριο (poison). O Mustaine ανέφερε: “Απλά δε δούλευε για μένα πλέον. Στο τέλος δεν «φτιαχνόμουν» καν και άρχισα να βλέπω τη ζωή μου να καταρρέει γύρω μου. Δεν είχα ενδιαφέρον στα πράγματα που ήμουν καλός –δηλαδή στο να κάνω τον κόσμο να σκέφτεται και να παίζει μουσική- και έτσι αποφάσισα να το παρατήσω”.

“COLD AS HELL, BLACK AS SPADES, AWARE OF MY IMMEDIATE SURROUNDING”

Ένα χαρακτηριστικότατο γέλιο στην αρχή του κομματιού, δίνει τη θέση του σε μία σχεδόν «γλυκιά» (ειδικά σε σχέση με ότι έχει προηγηθεί πιο πριν) αρχή, πιο μελωδική, συμπυκνώνοντας διάφορες πτυχές των MEGADETH που φάνηκαν εξίσου (ή και περισσότερο) στα επόμενα άλμπουμ. Ένα «καθαρό» κομμάτι, χωρίς επιθετικότητα, δεν το λες up ή mid-tempo, αλλά κάτι ενδιάμεσο, διασκεδαστικό, ανανεωτικό και σίγουρα ότι διαφορετικότερο είχαν δοκιμάσει μέχρι τότε. Δεν παύει βέβαια να έχει ένα φοβερό riff πριν αρχίσουν οι στροφές (ΓΚΑΡΑ-ΓΚΑΓΚΑΝ-ΓΚΑΡΑΓΚΑΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑΝ) και με τον Mustaine σε αυτοβιογραφικό ρόλο εδώ πέρα, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ βάζει τον εαυτό σε μία κατάσταση όπου ένα φάντασμα (η Lucretia δηλαδή) ζει στη σοφίτα του και ο Dave πάει και τη συναντάει συχνά. Αυτό συμβαίνει ειδικά τα βράδια, όπου οι υπόλοιποι κοιμούνται, για να μη νομίζουν ότι είναι τρελός. Δε μάθαμε ποτέ αν αυτό όντως ίσχυε ή απλά μπήκε στο πετσί του ρόλου, αλλά Mustaine είναι αυτός, όλα να τα περιμένεις. Από τα πλέον αγαπημένα κομμάτια του Marty Friedman το συγκεκριμένο, όπου ο ίδιος ανέφερε: “Το solo είναι το τέλειο παράδειγμα του παιξίματός μου. Έχει τα πάντα. Μοιάζει πολυδουλεμένο αλλά δεν ήταν καθόλου. Ακολουθώ όλες τις αλλαγές διαφορετικά, σχεδόν σαν να είμαι jazz παίχτης, ενώ σίγουρα δεν είμαι. Για να εξηγήσω αυτό το solo, θα χρειαζόταν μιάμιση σελίδα και ένας καθηγητής μουσικής. Είμαι αρκετά ευχαριστημένος με αυτό εδώ”. Μελωδικοί αλλά συνάμα και επιθετικοί όπου πρέπει MEGADETH. Ποιότητα εναντίον ποσότητας. Γιατί όχι άλλωστε;

“MY FUTURE LOOKS SO BRIGHT, NOW I THINK I’VE SEEN THE LIGHT”

Το κομμάτι για το οποίο πάντα θα μνημονεύεται ο Marty Friedman, εξαιτίας του χαρακτηριστικότερου solo που έπαιξε ποτέ. Αρχίζει με ένα σφυριχτό riff (θα σας εξηγήσει ο Φράγκος τώρα που πήρε το κολάϊ και τέμαθε επιτέλους μετά από 300 κείμενα τι είναι αυτό) και συνεχίζει στακάτα μέχρι τέλους, σε ένα από τα ρυθμικότερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. Γνωστή η θεματολογία του σε όλους, αλλά ας αφήσουμε τις τότε δηλώσεις του Mustaine να το εξηγήσουν καλύτερα: “Το έγραψα για τη μνηστή μου, που ήμασταν 6 χρόνια μαζί και χώρισα τον περασμένο Οκτώβρη (1989). Απλά δεν άντεχα άλλο. Εμείς οι κοκκινομάλληδες, όπως το βλέπω, είμαστε κούκλοι ή άσχημοι (!). Δε θεωρώ τον εαυτό μου κούκλο, αλλά σίγουρα δεν πιστεύω ότι είμαι το άλλο, αλλά έχω το μερίδιο των ωραίων γυναικών που μου αναλογεί δίπλα μου και θέλω να βγω έξω και να δείξω τι μπορώ να κάνω, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Θέλω να βγω έξω και να δείξω τι μπορώ να κάνω μιας και είμαι πλήρως υγιής (!!!!) και δείχνω διαφορετικός πλέον, γιατί ασκούμαι πολύ. Απλά δεν κάθομαι στο σπίτι να παρτάρω, ακόμα περνάω υπέροχα, αλλά ανυπομονώ να δω τις γυναίκες εκεί έξω, αφού έχω κάνει τη δουλειά μου και έχω βάλει τον κώλο μου κάτω με την καλύτερη μουσική που μπορώ να παίξω. Θέλω να γευτώ τις αμοιβές μου και αυτήν την εποχή κοιτάω στο αντίθετο φύλο να μου δώσει αυτό που ζητάω. Χωρίς να κρύβομαι, προσπαθώ να σας πω ότι δεν χρειάζεται να είμαι «φτιαγμένος», αντίθετα προτιμώ να είμαι κ@υλωμένος”. Aυτά που διαβάσατε ειπώθηκαν όντως από τον Dave Mustaine των MEGADETH 30 χρόνια πριν και όχι από παίχτη του Ελληνικού Big Brother εν έτει 2020. Σε μία άλλη, πιο σύντομη εκδοχή, ο ίδιος τόνιζε: “O Dave θέλει το κορίτσι, ο Dave δεν μπορεί να έχει το κορίτσι και ο Dave απλά σκοτώνει κόσμο”. Ο δε Marty Friedman ανατριχιάζει με την εμπειρία του: “Όταν τελείωσα το solo για αυτό, ήρθε ο Mustaine στο στούντιο, το άκουσε μία φορά, γύρισε προς το μέρος μου και χωρίς να πει λέξη, μου έσφιξε το χέρι. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ένιωσα ότι είμαι ο κιθαρίστας για αυτό το συγκρότημα”! Συγκλονιστικό!

“NOW I CAN ONLY LAUGH, AS I READ OUR EPITAPH”

Η ηρεμία μέσα στην καταιγίδα του δίσκου (πριν, μετά, ενδιάμεσα, εσείς θα αποφασίσετε), αυτό το ημι-ορχηστρικό κομμάτι, προετοιμάζει το έδαφος λίγο πριν το τέλος του. Ένα κομμάτι που γεννήθηκε από μία ιδέα του David Ellefson, το “Dawn patrol” ήταν πολύ διαφορετικότερο στην αρχή και σύμφωνα με τον Marty Friedman “εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες, αλλά στην αρχική του έκδοση υπήρχε ένα πολύ βαρύ δυστονικό riff, που ήταν τόσο παράξενο, που δεν πίστευα ότι σκεφτόμασταν όντως να το ηχογραφήσουμε. Το κομμάτι πήρε την τελική του μορφή στο στούντιο”. Το κομμάτι εξετάζει την πιθανότητα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος και συγκεκριμένα πως θα ήταν η ζωή στον πλανήτη μετά το συμβάν. Οι άνθρωποι θα ήταν αναγκασμένοι να ζουν υπόγεια, γιατί η ατμόσφαιρα θα ήταν τόσο μολυσμένη από ραδιενέργεια, ως αποτέλεσμα των πυρηνικών όπλων. Dawn patrol, είναι ο στρατιωτικός όρος που χρησιμοποιείται στις πρωινές περιπολίες των φαντάρων. Επίσης, υπάρχει η ταινία “The Dawn Patrol” του 1930 από τον Howard Hawks, με θέμα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναφέρεται σε ένα σώμα της Βρετανικής Αεροπορίας. Η ταινία γυρίστηκε ξανά το 1938, με τίτλο “Flight Commander”.

“I RULE ON LAND, AIR AND SEA, PASS JUDGEMENT ON HUMANITY”

Το κομμάτι που έδωσε τον τίτλο του στο δίσκο, ξεκινάει με ένα φοβερό γέμισμα τυμπάνων του Nick Menza, μία εκπληκτική ΣΟΛΑΡΑ και στη συνέχεια αναπτύσσεται, κλείνοντας τον θρίαμβο που έχει ακολουθήσει καθόλη τη διάρκεια αυτού του αριστουργήματος. Ας αφήσουμε τον Dave Mustaine να γίνει λίγο πιο συγκεκριμένος: “Οδηγούσα σπίτι από τη λίμνη Elsanon. Ήμουν πίσω από κάποιον ενώ έτρεχα αρκετά στον αυτοκινητόδρομο και φτάνοντας κοντά, είδα αυτό το μεγάλο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος που έλεγε ‘μία πυρηνική βόμβα θα μπορούσε να διαλύσει όλη τη μέρα σου’ και μετά κοίταξα στην άλλη πλευρά και έλεγε ‘μακάρι όλα τα πυρηνικά σας όπλα να σκουριάσουν στην ειρήνη’. Και σκέφτηκα ‘Rust in peace’… που να πάρει, αυτός είναι ωραίος τίτλος και μετά σκέφτηκα ‘τι να εννοούν όμως με σκουριά στην ειρήνη;’. Μετά μου ήρθε. Όλες αυτές οι πυρηνικές κεφαλές που στέκονται μέσα στη σκουριά, μαζεμένες λες και είναι φώκιες που τις ξέβρασε το κύμα και πάνε παιδιά με σπρέϊ και βάφουν πάνω τους”. Επίσης, ανέφερε ότι το κομμάτι είχε γραφτεί πριν καν πάει στους METALLICA. O Marty Friedman με τη σειρά του, ανέφερε: “Αυτό ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου εκείνη την εποχή. Και ο Mike Clink το καραγούσταρε περισσότερο από όλα. Το κύριο riff στο ‘Rust in peace’ δεν είναι σαν κανένα άλλο στην ιστορία του rock (!), απλά μοναδικό”! Το κομμάτι, εμμέσως πλην σαφώς, είναι μία διαμαρτυρία έναντι του πυρηνικού πολέμου, εμπαίζοντας και τρόπον τινά «προκαλώντας» μία πυρηνική επίθεση, με στίχους τύπου “Launch the Polaris, the end doesn’t scare us”, αλλά στο τέλος προβλέπει την ειρήνη, αναφέροντας “The warheads will all rust in peace”. Polaris, ήταν ένας υποβρύχιος βαλλιστικός πύραυλος του Αμερικανικού Ναυτικού από το 1957, με την πρώτη του ρίψη να γίνεται το 1960. Στη συνέχεια, ο Polaris αντικαταστάθηκε από τον πύραυλο Trident. Παρόλα αυτά, το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό έχει ακόμα και σήμερα αρκετά πυρηνικά υποβρύχια που κουβαλάνε πυραύλους Polaris.

To άλμπουμ, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε πάταγο, έφτασε το 1994 το ένα εκατομμύριο πωλήσεων και έγινε πλατινένιο και όλοι μιλούσαν για το πιο πλήρες, επιθετικό και καλοπαιγμένο MEGADETH άλμπουμ. Σε παικτικό και τεχνικό επίπεδο ειδικά, οι κιθαριστικές μάχες και τα υπέροχα χτυπήματα/γεμίσματα των τυμπάνων ανέβασαν τον πήχη απόδοσης πολύ ψηλά για όλους και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι πρόκειται για το μεταλλικό άλμπουμ που περιέχει όλη την καλώς εννοούμενη υπερβολή που θα μπορούσε να έχει ένας δίσκος. Θεωρείται ότι ανανέωσε όλο τον μεταλλικό ήχο για τα επερχόμενα ‘90s, η δουλειά των Mustaine/Friedman κιθαριστικά έχει αποθεωθεί από κάθε πιθανό και απίθανο παίχτη, κριτικό, φίλο ή εχθρό, το άλμπουμ προτάθηκε για καλύτερη μεταλλική απόδοση στα 33^α Grammy Awards, έχει λάβει κάθε πιθανή ή απίθανη διάκριση σε αφιερώματα, βιβλία, λευκώματα, παίχτηκε ολόκληρο από την αρχή ως το τέλος το 2010 στην 20^η του επέτειο και εν μέσω της περιοδείας για το “Endgame” και σε προσωπικό επίπεδο, ο υποφαινόμενος το θεωρεί ένα από τα 5 καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, ανεξαρτήτως είδους και που πάντα θα είναι παράδειγμα απίστευτης τελειότητας, σε φάση «και οι ανάσες ανάμεσα στα κενά των κομματιών είναι τέλειες».

Στο “Rust in peace” συμπυκνώνονται όλα όσα υπήρξε κάποτε ή θα ήθελε να υπάρξει το Άγιο Χεβιμέταλλο μελλοντικά στην ολότητά του. Ευθύ, επιθετικό, τεχνικά Α-Ρ-Τ-Ι-Ο, πειθήνιο, με δολοφονική ακρίβεια σε κάθε νότα, με παραδοχή από όποιον το άκουσε έστω μία φορά ΣΟΒΑΡΑ ότι δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει τίποτα σαν αυτό. Και αυτό που μετράει, είναι ότι πριν την κυκλοφορία του είχαμε μία μπάντα που από όποια μεριά και αν το έβλεπες κατέρρεε σε ένα κενό χωρίς πάτο και που μετά την κυκλοφορία του, βρήκε το ψυχικό σθένος, μετά από όσα πέρασε, να δείξει τη βαριά φανέλα που κουβαλούσε και να πάρει από το χέρι πολλά συγκροτήματα, που χάρη σε αυτό, θέλησαν να μπουν στο μαγικό μεταλλικό μονοπάτι, εξαιτίας της απαράμιλλης τελειότητας, αξίας και συνολικής αισθητικής του αιώνιου φάρου που φέγγει γύρω από τη μεταλλική θάλασσα ονόματι “Rust In Peace”.

Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Σάκη Φράγκο, που παρά τις αρχικές του ενστάσεις (ξέροντας προφανώς τι τον περιμένει), με άφησε να γράψω για ένα από τα δημιουργήματα που όρισαν τη ζωή μου και επί 30 χρόνια τη βελτιώνει συνεχώς, όποτε οι δρόμοι μας τέμνονται. Είχα κάνει μία πολύ μικρή αναφορά 150 λέξεων στο αντίστοιχο κειμενάκι για το αφιέρωμα τεχνικού thrash που είχαμε κάνει όταν πρωτομπήκα στο περιοδικό, αλλά αυτήν τη φορά, δε μπορούσα –και δεν έπρεπε θεωρώ- να το αφήσω χωρίς να αναλυθεί όσο γινόταν (και που πάλι θα μπορούσαν να γραφτούν άλλα τόσα άνετα).

Αφιερώνω το αγαπημένο άρθρο που έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου στην ψυχή και τη μνήμη του υπεραγαπημένου όλων μας Nick Menza. Mακάρι να ήσουν ανάμεσα μας, να γευτείς τη χαρά που θα προκαλέσει αυτή η επέτειος σε όσους θα τη ζήσουν με πάθος. Ανέστησες όχι μόνο τους MEGADETH, αλλά και τους Mustaine/Ellefson σε προσωπικό επίπεδο και το μεστό και συνάμα παθιασμένο παίξιμο σου δε θα ξεχαστούν ποτέ.

Άγγελος Κατσούρας