ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Stomp 442” – ANTHRAX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Electra
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: ANTHRAX, The Butcher Bros.
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Bush – lead φωνητικά
Scott Ian – ρυθμική κιθάρα, δεύτερα φωνητικά
Frank Bello – μπάσο, δεύτερα φωνητικά
Charlie Benante – ντραμς, percussion, κιθάρες
Τι περίεργος δίσκος, σε τι περίεργη περίοδο κι αυτός… Το “Sound of white noise”, το πρώτο άλμπουμ των ANTHRAX με τον John Bush στα φωνητικά, ήταν πραγματικά διαφορετικό, παρόλα αυτά μου άρεσε και μάλιστα πολύ, θα έλεγα, σε σημεία. Αρκετός κόσμος δεν το έβλεπε έτσι, βέβαια, και το καταλαβαίνω. Όταν βγήκε το “Stomp 442”, ήμουν από αυτούς που αγόρασα το βινύλιο τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας. Έκανα καλά όμως; Ας το δούμε παρακάτω:
Ξεκινάμε με μία απώλεια, αυτή του Dan Spitz. Lead κιθαρίστας του συγκροτήματος, από τις κλασικές φιγούρες, η αλήθεια είναι ότι δεν έγραφε τραγούδια ο ίδιος, οπότε η απώλειά του, δεν χαρακτηρίζεται και κομβική. Όμως, το θέμα είναι ότι ουσιαστικά δεν αντικαταστάθηκε!!! Δηλαδή το συγκρότημα έπαιξε δίχως lead κιθαρίστα!!! Τα κιθαριστικά σόλο παίχτηκαν από διάφορους ανθρώπους μέσα κι έξω από το συγκρότημα.
Πρώτα απ’ όλα, ο Charlie Benante, αυτός ο κορυφαίος ντράμερ, είναι ο βασικός συνθέτης του σχήματος και τα κομμάτια τα συνθέτει στην κιθάρα, οπότε τα περισσότερα κιθαριστικά σόλο τα έπαιξε εκείνος, όσο περίεργο κι αν ακούγεται σε κάποιους! Σε κάποια άλλα τραγούδια, τα σόλο έπαιξε ο Paul Crook, που ήταν τεχνικός κιθάρας του Dan Spitz για κάποια χρόνια, όπως και ο Mike Tempesta, που είχε υπάρξει τεχνικός κιθάρας του Scott Ian. Σαφώς πιο τρανταχτό όνομα, πάντως, είναι ο Dimebag Darrell, από τους PANTERA, πολύ καλός φίλος του συγκροτήματος, που έπαιξε σόλο στο “King size” και στο “Riding shotgun”.
Όπως καταλαβαίνουμε, ήδη η κατάσταση ήταν λίγο μπερδεμένη σε ότι έχει να κάνει με τη σύνθεση. Σ’ αυτό, έρχεται να προστεθεί και η γενικότερη κατάσταση με το metal στην Αμερική, που εκείνα τα χρόνια ήταν «ως μη γενόμενο», πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα –πρώην- thrash metal συγκρότημα, αφού οι ANTHRAX εκείνη τη δεκαετία, απείχαν πολύ από τον χαρακτηρισμό, όσο μπορεί να έχει σημασία αυτό. Και λέω «όσο μπορεί να έχει σημασία αυτό», διότι το πρόβλημα και αυτού του δίσκου, δεν ήταν το πόσο metal ακουγόταν, αλλά το ότι δεν είχε συμπαγείς, καλές συνθέσεις.
Σαφώς επηρεασμένο από τις τάσεις στην πέρα πλευρά του Ατλαντικού, ακούμε περισσότερο HELMET, PANTERA και ALICE IN CHAINS, παρά τους ANTHRAX των τελευταίων δίσκων με τον Belladonna. Μόνο που το επίπεδο των συνθέσεων, δεν ήταν τέτοιο που να φτάνει στα προαναφερθέντα συγκροτήματα. Λείπουν τα ρεφρέν που μας έκαναν να αγαπήσουμε το συγκρότημα, λείπουν τα riff που θα σε ξεσηκώσουν και το “Stomp 442”, ακούγεται ρηχό κι ανέμπνευστο. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις, όπως το εναρκτήριο “Random acts of senseless violence”, το “Fueled” και το “Nothing”. Τέλος όμως, μέχρι εκεί. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, έχουν κάποιες στιγμές και τίποτα παραπάνω.
Αν στην υπάρχουσα κατάσταση, προστεθεί το γεγονός ότι άλλαξε πρόεδρο η επί χρόνια δισκογραφική εταιρία τους, Elektra και πλέον δεν τους ενδιέφεραν καθόλου οι ANTHRAX, καταλαβαίνετε ότι ο δίσκος πάτωσε κυριολεκτικά. Το συγκρότημα απογοητεύθηκε από τη στάση της Elektra και αποχώρησε, αφού τη θεώρησαν υπεύθυνη για την κακή ανταπόκριση που είχε το άλμπουμ, όμως νομίζω ότι πρώτα έπρεπε να κοιτάξουν το είδωλό τους στον καθρέφτη, διότι το “Stomp 442” δεν ήταν δίσκος που άξιζε να φέρει τη σφραγίδα των ANTHRAX…
Did you know that:
- Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Storm Thorgerson της Hipgnosis, γνωστός για τα εμβληματικά εξώφυλλα των PINK FLOYD κι όχι μόνο. Όμως, παρότι μπορεί να ακούγεται περίεργο, το γκρουπ αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα, καθώς τα Walmart στην Αμερική, αρνήθηκαν να το πουλήσουν, με το πρόσχημα ότι φαίνονται τα γυμνά οπίσθια το ανθρώπου στη δεξιά πλευρά!!!
- Το εξώφυλλο αυτό, φαίνεται ότι προοριζόταν για το “Balls to Picasso” του Bruce Dickinson, που είχε βγει την προηγούμενη χρονιά. Θα μου πείτε, που κολλάει αυτό το εξώφυλλο με αυτόν τον τίτλο; Ο λόγος είναι ότι το working title ήταν το “Laughing in the hiding bush”. Τώρα, κάνετε τη σύνδεση…
Σάκης Φράγκος
