ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dead winter dead” – SAVATAGE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul O’Neill / Jon Oliva (Co-producer)
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Zak Stevens / Jon Oliva
Κιθάρες – Chris Caffery / Al Pitrelli
Μπάσο – Johnny Lee Middleton
Drums – Jeff Plate
Πλήκτρα – Jon Oliva
Ιδιάζουσα η περίπτωση των SAVATAGE, από κυκλοφορίες όπως το “Sirens” και το “Hall of the mountain king” τίγκα στο μέταλλο, πάμε σε άλλες όπως τα “Streets” και “Dead winter dead” που εισέρχονται βαθιά στη σφαίρα των soundtracks και musicals. Ο κοινός παρανομαστής βέβαια ήταν πάντα η υψηλή ποιότητα με αποτέλεσμα πολλοί οπαδοί των ‘tage να δηλώνουν ως τέτοιοι σε όλη την πορεία της μπάντας, κάτι που φαίνεται ως τεράστιο κατόρθωμα, σκεπτόμενοι πάντα την τεράστια ηχητική διαφορά μεταξύ παρελθόντος και της δουλειάς που μας απασχολεί στο παρόν κείμενο. Όχι ότι πέφτουμε και από τα σύννεφα βέβαια, το συγκρότημα είχε ήδη συστήσει παρόμοια στοιχεία τόσο στο “Streets” όσο και το “Gutter Ballet”.
Πηγαίνοντας στο “Dead winter dead” λοιπόν, το άλμπουμ ήρθε σε μία πολύ δύσκολη περίοδο, αφού ο Criss Oliva είχε φύγει από τη ζωή δύο χρόνια πριν. Η ίδια η ύπαρξη του συγκροτήματος ήταν εν αμφιβόλω, αλλά ο διάδοχός του, “Handful of rain”, δεν άργησε πολύ να έρθει τελικά. Για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, πρόκειται υπό μία έννοια για την αφετηρία των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, οπότε υπάρχουν πολλές ομοιότητες με αυτούς, δεν είναι τυχαία άλλωστε η χρήση του “Christmas Eve/Sarajevo” από τους TSO. Ως εκ τούτου, ο δίσκος μπορεί να κριθεί υπό δύο σκοπιές. Είναι πολύ δεκτή η άποψη ότι μιλάμε για ένα άνευρο ηχητικό αποτέλεσμα που του λείπει το τσαγανό, σαν Μέταλ δίσκος και χωρίς να έχουμε επιπλέον πληροφορίες, δεν εντυπωσιάζει. Αν εμβαθύνουμε και το προσεγγίσουμε ανοιχτόμυαλα σαν ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης όμως, είναι ακριβώς αυτό, έργο τέχνης, από πολλές απόψεις!
Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ που διαδραματίζεται κατά τον πόλεμο της Βοσνίας, ο οποίος διήρκησε τρία χρόνια μεταξύ 1992 και 1995. Αν κάποιος διαβάσει την σούμα της ιστορίας (πρέπει!!!), θα τον κυριεύσουν αρκετά και έντονα συναισθήματα. Αν αυτό δε, γίνει συνοδεία με την μουσική των SAVATAGE, τότε θα ξεδιπλωθεί όλο το πραγματικό μεγαλείο του “Dead winter dead”. Τα τραγούδια είναι σαν σκηνές από παράσταση, σε σημείο που όταν τελειώνουν άθελά μου περιμένω να ακούσω κάποιο χειροκρότημα. Ο σκληρός ήχος αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο πολύ ταιριάζει με την κλασσική μουσική, σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που ξεχειλίζει από θεατρικότητα. Το όλο εγχείρημα αποκτά άλλη αξία όταν καταλάβεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το gargoyle στο εξώφυλλο, ο Mozzart, η παραμονή Χριστουγέννων, όλα έχουν λόγο ύπαρξης και είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να αναβιώσουν την ιστορία όσο πιο πιστά γίνεται.
Στα τραγούδια τώρα να πω την αλήθεια μου δυσκολεύομαι πολύ να βρω αγαπημένα, καθώς πιστεύω πως λειτουργούν πιο καλά ώς μέρη του συνόλου. Μεμονωμένα θεωρώ πως χάνουν αρκετή από τη γοητεία τους με κάποιες εξαιρέσεις ίσως, αφού σίγουρα το ορχηστρικό “Christmas Eve/Sarajevo 12/24” προκαλεί ρίγη όποτε και όπου ηχήσει. Πολύ ωραία και τα “This is the time”, “Starlight”, “One child”, συνθέσεις με αρκετό συναίσθημα, το οποίο εκδηλώνεται εξίσου μέσω της μουσικής αλλά και της απόδοσης του Zak ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά. Μιας και πιάσαμε το κομμάτι του τραγουδιστή, ο αγαπημένος Jon παίρνει την σκυτάλη από τον Zak στα lead φωνητικά για δύο τραγούδια μετά από το διάλειμμα που έκανε στο “Handful of rain” (μόνο στο κομμάτι των φωνητικών, γιατί κατά τα άλλα ήταν παντού το αποτύπωμά του). Μας είχε συνηθίσει διαφορετικά ο Mountain King, αλλά από την πρώτη στιγμή που το άκουσα αρκετά χρόνια πριν, το “I am” με κέρδισε λόγω της σκοτεινής θεατρικότητάς του και μιας ερμηνείας που δύσκολα συναντάς αλλού.
Στα γενικά, η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, τα σόλο εκθαμβωτικά, εκτελεστικά τι να λέμε τώρα, η προσοχή στα πάντα είναι αξιέπαινη, το οποίο με κάνει να ζηλεύω λίγο εκείνη την εποχή. Μόλις ένα χρόνο μετά το “Handful of rain” και δύο από το “Edge of thorns” (3 δίσκοι σε 3 χρόνια με λίγα λόγια), με την απώλεια ενός κυρίου μέλους, οι SAVATAGE κυκλοφορούν αυτόν τον δίσκο όπου μέχρι και η τελευταία λεπτομέρεια είναι στη θέση της, στα πλαίσια ενός concept άλμπουμ πάντα. Όσο κριτική και όσα “αλλά” μπορεί να σηκώσει, άλλο τόσο αποστομικός είναι με αυτά που καταφέρνει. Υποστηρίζω με πάθος την μουσική σκηνή του σήμερα, αλλά τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Επομένως μιλάμε για ένα δίσκο που δεν πρέπει να λείπει από καμία ενημερωμένη SAVATAGE δισκοθήκη, ενώ ανά τακτά διαστήματα επιβάλλεται να τον βάλεις να παίζει, να κάτσεις αναπαυτικά, και να τον αναπνεύσεις ολόκληρο.
Παύλος Παυλάκης
