ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The silent whales of lunar sea” – SKYCLAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Noise Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Ridley / SKYCLAD
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Martin Walkyier – φωνητικά
Dave Pugh – κιθάρες, μπάντζο
Graeme English – μπάσο, κλασική κιθάρα, πλήκτρα
Georgina Biddle – βιολί, πλήκτρα
Keith Baxter – ντραμς
Είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις βγάλει τέσσερις δίσκους, που σφιχταγκάλιαζαν την τελειότητα, να συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό. Οι λατρεμένοι μου από το ξεκίνημά τους, Βρετανοί folk metallers, SKYCLAD, είχαν βγάλει “Wayward sons of Mother Earth”, “A burnt offering for the bone idol”, “Jonah’s ark” και ιδιαίτερα το “Prince of the poverty line”, που το είχαν «τερματίσει», όμως θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του συγκροτήματος δεν ήταν η έμπνευση που τους έτρεχε από τα μπατζάκια, αλλά η ανύπαρκτη εμπορική επιτυχία (μπορεί στην Ελλάδα να λατρεύονταν σαν Θεοί, αλλά δεν συνέβαινε αυτό και σε άλλες χώρες).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι οι SKYCLAD, από το ξεκίνημα της καριέρας τους, κυκλοφορούσαν δίσκο κάθε χρόνο, επομένως πόση έμπνευση να έχει πια κανείς, όταν γράφει τέσσερις τρομερούς δίσκους, δίχως αναγνώριση; Είναι μία κλασική περίπτωση σχήματος, που ήταν μπροστά από την εποχή του, αφού τα τελευταία χρόνια, συγκροτήματα που ντύνονται σχεδόν όπως οι Βρετανοί και παίζουν folk metal (ούτε κατά διάνοια όπως εκείνοι, βέβαια), έχουν εκατομμύρια streams και views και κάνουν τεράστιες περιοδείες, ενώ εκείνοι άσθμαιναν και ασθμαίνουν οικονομικά…
Τέλος πάντων, το άλμπουμ κυκλοφόρησε μία τέτοια μέρα πριν από 30 χρόνια, με το κλασικό λογοπαίγνιο στον τίτλο του, που είναι ομόηχο με το “The silent wails of lunacy” και το έντονο μπλε εξώφυλλο που είχε δημιουργήσει –πάλαι ποτέ- το τρομερό inside joke με τη μπανιέρα και το παρατσούκλι “Bathtub”. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούσε κανείς, είναι η παραγωγή που ήταν πολύ χειρότερη από τους προηγούμενους δίσκους, παρότι πίσω από την κονσόλα, ήταν και πάλι ο Kevin Ridley. Αυτή τη φορά ακούμε έναν ήχο πολύ μουντό και συγκεχυμένο, που δυσκολεύει πολύ ακόμα και εκπαιδευμένα αυτιά.
Η νέα αλλαγή στη θέση της βιολίστριας, με τη Georgina Biddle να αντικαθιστά την Cath Howell, πιθανώς να έφερε μία «αναστάτωση», καθώς το στυλ της «νέας» (που συνεχίζει μέχρι σήμερα και είναι μία απολύτως συμπαθητική φιγούρα και καλή παίχτρια) ήταν κατά τι διαφορετικό, αλλά δεν νομίζω ότι είχε να κάνει με το τελικό αποτέλεσμα. Το “Just spinning shrapnel” που άνοιγε το δίσκο, είναι καλό, αλλά όταν ανοίγεις τα άλμπουμ σου με “Thinking allowed”, “Civil war dance”, “Broken promised land” και “The sky beneath my feet”, σίγουρα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτά.
Το “Just what nobody wanted” που ακολουθεί, είναι πιο «εμπορικό», με τα πλήκτρα να παίζουν πρωταρχικό ρόλο, κάτι που με είχε ξενίσει όταν είχα πρωτακούσει το δίσκο, η συνέχεια όμως είναι σαφώς καλύτερη με τα “Art-Nazi”, “Brimstone ballet” (το μεσαίο μέρος του οποίου είναι σκέτη μαγεία), τα πιο old-school SKYCLAD “Another fine mess” και “Halo of flies”, αλλά και το “The present imperfect”.
Από αυτόν το δίσκο και μετά, οι SKYCLAD είχαν πολλές καλές και κάποιες λιγότερο καλές στιγμές. Η μαγεία δεν ήταν η ίδια, αλλά πάντα ήταν εκεί. Το “The silent whales of lunar sea”, ήταν ένας δίσκος που μπορεί να μην ήταν τόσο καλός όσο οι προκάτοχοί του, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένας δίσκος που πάντα θα βρίσκει τον δρόμο προς τα ηχεία μου…
Σάκης Φράγκος
