ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”Eternity” – KAMELOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Noise Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jim Morris
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mark Vanderbilt
Κιθάρες/Δεύτερα φωνητικά – Thomas Youngblood
Πλήκτρα – David Pavlicko
Μπάσο – Glenn Barry
Τύμπανα – Richard Warner
Κοιτάξτε τώρα εδώ να δείτε τι πήγε και μου επιφύλαξε ο αγαπημένος μας αρχισυντάκτης Σάκης Φράγκος. Αύγουστο μήνα, μετά από το άλμπουμ τον HELLOWEEN , ”Giants & Monsters” για το οποίο και έγινε ομαδική κριτική από μεγάλο μέρος της συντακτικής ομάδας του rockhard.gr, συνηγορώντας μάλιστα όλοι μας πως ακούσαμε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Βρήκε λοιπόν ο κανάγιας να με ρίξει στον λάκκο των λεόντων και πλησιάζουν και τα γενέθλιά μου πανάθεμά με. Τέλος πάντων, θα το καταπιώ το ποτήριον τούτο και θα προσπαθήσω να είμαι ευγενής αλλά και κόσμιος όπως πάντα, με ένα γκρουπ που αγαπώ, λατρεύω, μεγάλωσα μαζί του, αλλά στα πρώτα του 2 δισκογραφικά βήματα, δεν έσκισε και τίποτα χασέδες.
Ο λόγος λοιπόν για τους λατρεμένους KAMELOT και εν προκειμένω για το πρώτο τους δισκογραφικό πόνημα που έφερε τον τίτλο ”Eternity” και κλείνει σήμερα τα 30 χρόνια ζωής του. Από που τώρα να το πιάσει κάποιος και που να το αφήσει, βασικά να πω 2-3 στοιχειώδη πράγματα σχετικά με την μπάντα και μετά 2 λογάκια για να βάλουμε μια τάξη στις τρέλες που έχω ακούσει δεξιά και αριστερά περί U.S. Power και φοβερής φωνής που δεν εκτιμήθηκε και λοιπές τρίχες.
Το συγκρότημα σχηματίζεται το 1987 από τον κιθαρίστα Thomas Youngblood, τον Richard Warner που παίζει τύμπανα και γράφει και στίχους, τον Rob Beck για φωνή και τον Dirk Van Tilborg ως μπασίστα και πληκτρά, φέροντας το όνομα CAMELOT αρχικά. Το όνομα αυτό να πούμε πως προτάθηκε αρχικώς από τη μητέρα του Youngblood, επειδή αγαπούσε τον δολοφονηθέντα πρόεδρο της Αμερικής John F. Kennedy, τον οποίον και παρομοίαζαν ως τον Βασιλιά Αρθούρο, ενώ η διάρκεια της θητείας του παρομοιαζόταν με την περίοδο του μυθιστορήματος του ”Camelot”. Εν συνεχεία το 1988 ηχογραφούν το τραγούδι “Breaking the silence”, που συνέθεσαν οι Youngblood και Warner, για το ”Metal Mercenaries: The Invasion”, μια κασέτα συλλογής διαφόρων heavy metal συγκροτημάτων που προέρχονταν από την περιοχή της Tampa Bay, σε παραγωγή του Keith “Thumper” Collins (πρώην μπασίστα των Savatage). Αφού έγινε ένας σχετικός ντόρος γενικά, άρχισαν να υπάρχουν αλλαγές στα μέλη, με τον Sean Tibbetts (τότε χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Sean Christians) να παίρνει θέση ως μπασίστας αντί του Dirk Van Tilborg, ενώ ο Rob Beck αφήνει τα φωνητικά στον Mark Vanderbilt (και βοήθειά μας). Το συγκρότημα παράλληλα αλλάζει το όνομά του σε KAMELOT λόγω του γεγονότος πως υπήρχε ένα τοπικό δισκοπωλείο με το όνομα Camelot. Αυτή η σύνθεση λοιπόν ηχογραφεί, την ίδια χρονιά, το πρώτο demo του συγκροτήματος. Έναν χρόνο αργότερα το 1992, ο Glenn Barry αντικαθιστά τον Sean Christians ή Tibbets στο μπάσο και, την επόμενη ακριβώς χρονιά το 1993, το συγκρότημα ηχογραφεί το δεύτερο demo του. Λίγο μετά προσλαμβάνεται ο David Pavlicko ως πληκτράς και κάπως έτσι κλείνει το line up που θα ηχογραφήσει το πρώτο άλμπουμ του γκρουπ, εφόσον πλέον είχε υπογράψει το πρώτο του συμβόλαιο την ίδια χρονιά με την Noise Records.
Αυτά για το ζουμί πως φτάσαμε ως εδώ στην στιγμή δηλαδή που το 1995 οι KAMELOT θα κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους ”Eternity” και για να είμαι ειλικρινής δεν θα μας κάνουν και σοφότερους αλλά ούτε και καμία τρομακτική εντύπωση. Λόγοι υπάρχουν αρκετοί κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ένας εξ αυτών, το γεγονός πως μολονότι, υπάρχουν κάποιες καλές συνθέσεις αλλά και διάσπαρτες καλές ιδέες στο άλμπουμ, μοιάζει πολλές φορές σαν να αναπαράγουν τις καλές αυτές ιδέες σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις και κάπου το πράγμα καταντάει μονότονο.
Ένας άλλος λόγος είναι το γεγονός, πως παρότι ο ηγέτης μέχρι και σήμερα Youngblood, δεν είναι ακόμα ο ευφάνταστος κιθαρίστας στον οποίον θα εξελιχθεί στην πορεία, είναι και ο καλύτερος με διαφορά μουσικός από όλο το υπόλοιπο line up. Κάτι που σίγουρα φανερώνει τις αδυναμίες αλλά και το πόσο ανθεμικοί είναι οι υπόλοιποι στα καθήκοντά τους. Ο συνιδρυτής για παράδειγμα, ντράμερ και στιχουργός του γκρουπ μπορεί να κάνει μην είναι άσχετος αλλά δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο στα τύμπανα πέραν του να μπορεί να κρατά το ρυθμό με αξιοπρέπεια δεν έχει κάτι άλλο να δείξει, εξ ου και νομίζω πως δεν συνέχισε έκτοτε την μουσική του καριέρα, στιχουργικά μια χαρά τα κατάφερε και εδώ αλλά και στο δεύτερο άλμπουμ του γκρουπ που συμμετείχε. Επίσης ο έτερος στο rhythm section Glenn Barry έδειχνε πως ήταν από την αρχή μια σκάλα παραπάνω σαν μουσικός και στην πορεία δε, το απέδειξε προοδεύοντας, όντας για χρόνια βασικό γρανάζι της μηχανής του γκρουπ. Οπότε όταν σε ένα rhythm section ένας από τους 2 ξεχωρίζει ο άλλος νομίζω πως φαίνεται σαν αδύναμος κρίκος. Ο πληκτράς τώρα David Pavlicko μπορεί να μην είναι και σούπερ μουσικός αλλά τουλάχιστον κρατάει όσο καλύτερα γίνεται δίπλα στην κιθάρα του Youngblood δίνοντας και αυτός μερικές πινελιές του σε κάποια σημεία, χωρίς όμως για την ώρα να εντυπωσιάζει έμεινε για μια τριάδα δίσκους με το γκρουπ και στα πρώτα αυτά χρόνια και κάτι βοήθησε ο άνθρωπος στην πορεία.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα στο άλμπουμ τόσο αυτό όσο και στο επόμενο ήταν η φωνή και σόρυ κιόλας, από κόσμο που λέει για το πόσο καλή φωνή και αιθέρια ήταν ο Mark Vanderbilt. Όμως αν όντως ήταν μια καλή φωνή θα συνέχιζε κάπου σαν τραγουδιστής στην ζωή του προσπαθώντας να κάνει μια κάποια καριέρα, το απέδειξε και εδώ στο ”Eternity” και στο επόμενο βήμα του γκρουπ ”Dominion” αλλά προφανώς και στα live της μπάντας, άλλωστε με το γκρουπ έμεινε 6 ολόκληρα χρόνια και δεν κατάφερε να κινήσει το ενδιαφέρον κανενός ως φωνή. Το μόνο που έμεινε από αυτόν είναι πως ήταν ο πρώτος τραγουδιστής των KAMELOT, αλλά και το γεγονός πως λανσαρίστηκε ως ο Midnight των φτωχών θα έλεγα.
Κοινώς όταν έχεις ένα σχετικά μέτριο υλικό για πρώτο άλμπουμ και μια μπάντα αρκετά άγουρη ακόμα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις και ιδιαίτερα από μερικές καλές ιδέες ή στιγμές στο ντεμπούτο σου. Αν τώρα έχεις και έναν μέτριο επιεικώς τραγουδιστή άστο καλύτερα προκοπή δεν κάνεις, ακόμα και αν τον λένε ”Γιάννη” με 2 ή με ένα ”ν” δεν έχει σημασία. Ένας καλύτερος τραγουδιστής σίγουρα θα έδινε λίγο καλύτερη εικόνα στο τελικό αποτέλεσμα κατ ‘εμέ πάντα, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε στις πρώτες 2 δουλειές του γκρουπ. Όταν μπήκε ο Roy Khan πριν το ”Siege Perilous” τα είχα γράψει κάποτε, αμέσως το πράγμα έλαμψε και έδειξε, φυσικά είχε προοδεύσει και η μπάντα, αλλά πως να το κάνουμε μια πολύ καλή φωνή, πολλώ δε μάλλον μια φωνάρα σαν του Khan αναδεικνύει ακόμα και λιγότερο καλές στιγμές. Εξ ου και τελικά αν δει κανείς στον χρόνο αυτό που επέζησε σαν τραγούδι από αυτές τις 2 πρώτες δουλειές τον KAMELOT είναι το εξαιρετικό ”We Are Not Separate”, που φυσικά στην live εκδοχή με τον Roy Khan είναι ακόμα πιο υπέροχο.
Αν τώρα το δω από πλευράς υλικού αυτό τόσο το ”Eternity” αλλά όσο και το ”Dominion” αδικούνται κάπως γιατί δεν ήταν και δίσκοι για πέταμα, είχαν τις στιγμές τους.
Επί του προκειμένου, στο ”Eternity” που μας απασχολεί εδώ, το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι είναι εξαιρετικό ή δε remastered εκδοχή του έστω και με την τότε σύνθεση και την φωνή του Vanderbilt, ακούγεται πολύ πιο ωραία και ευχάριστη δείχνοντας πως θα μπορούσαν που και που να την τιμούν στα live τους. Το ”Call of the sea” επίσης είναι μια πολύ καλή στιγμή με τον Mark να κάνει ό,τι μπορεί και γιατί λέω ότι μπορεί, ακούστε το live από τον Khan και θα καταλάβετε. Το κλείσιμο του ”The gleeman” επίσης είναι μια σύνθεση που θα μπορούσε να έχει αντέξει στον χρόνο, με άγουρη λογική ακόμα, αλλά αρκετή από την μετέπειτα τεχνοτροπία των KAMELOT. Στα πολύ καλά σημεία του άλμπουμ θα έβαζα και την μπαλάντα ”What About Me”, με τον Vanderbilt να κάνει με διαφορά την καλύτερή του ερμηνεία στο άλμπουμ. Τα καλά να τα λέμε, δεν χρειάζεται να κάνει εξτρεμισμούς, κρατιέται εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Ούτε αποτυχημένες προσπάθειες να ακουστεί σαν κάτι από Geoff Tate ή Midnight, ούτε τίποτα, κύριος, σοβαρός και μετρημένος με τα όλα του εδώ. Στα καλά τραγούδια θα έβαζα και το ”Proud nomad”, που δυστυχώς στο σημείο του refrain ενώ έχει πολύ ωραίο riff, κουπλέ σε καλά επίπεδα και ωραία ορχηστρικά μέρη, χάνεται εντελώς από την φωνή του Mark και είναι κρίμα γιατί στο υπόλοιπο τραγούδι πατάει σχετικά καλά.
Υπό προϋποθέσεις επίσης θα μπορούσα να βάλω και το ”Fire Within” αλλά μόλις αρχίσει τα «εξτρεμιστικά» ο άνθρωπος μας πάλι χαλάει η σούπα. Πάντως και αυτό θα είχε ενδιαφέρον να ακουστεί με άλλον στην φωνή, πιστεύω θα αναδεικνύονταν γιατί έχει καλή δομή σαν τραγούδι. Από εκεί και κάτω κατά την άποψη μου δεν βλέπω και πολλά άλλα να ξεχωρίζουν πέραν από διάσπαρτες ιδέες. Αν όμως κάτι φαίνεται από το ντεμπούτο αυτό των KAMELOT, είναι το γεγονός πως έχουμε ένα πρώτο δείγμα γραφής από την συνθετική ικανότητα του Youngblood, που δείχνει κάποια καλά ψήγματα του ταλέντου του από τη μια. Αλλά και μερικές εξαιρετικές κιθαριστικές ιδέες τόσο στα solos όσο και στα riffs του που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως το παλικάρι τούτο έχει ταλέντο και θα προχωρήσει, όπερ και εγένετο στην πορεία.
Από πλευράς παραγωγής ο γνωστός και μη εξαιρετέος Jim Morris που κάθεται στην καρέκλα του παραγωγού, κάνει μια αρκετά καλή δουλειά. Φυσικά σε σημεία καταλαβαίνεις ότι, μάλλον λόγο όχι και ιδιαίτερα υψηλού μπάτζετ δεν είναι και η πλέον γεμάτη από πλευράς όγκου, όμως γενικά είναι καθαρή χωρίς να χάνεται ή να αδικείται κανένα όργανο.
Εν κατακλείδι, λοιπόν και για να κλείσουμε το κεφάλαιο ”Eternity” για τους λατρεμένους μου KAMELOT, προφανώς και δεν με έκαναν ποτέ να τους αγαπήσω με αυτό το άλμπουμ, μου τράβηξαν όμως κάπως το ενδιαφέρον για να τους έχω στα υπόψιν μου στην πορεία. Ως δίσκος όμως ακούγοντας τον ξανά σήμερα πέρα από την όποια νοσταλγία και τις όποιες θετικές του στιγμές , εξακολουθεί να έχει τα αρνητικά που είχε και τα οποία έβγαζαν μάτι ανέκαθεν.
Υ.Γ. Απευθυνόμενος τώρα στον Σάκη Φράγκο που με έβαλε να υποστώ την βάσανο αυτήν μετά τους HELLOWEEN, θα του πω ως άλλος Βουτσάς ” Αχ βρε Σάκη τι με κάμεις”, κατά το ”Αχ βρε Παναγιώτη τι με κάμεις” που έλεγε ο μακαρίτης στον Σπύρο Καλογήρου στην ταινία ”Το ανθρωπάκι”.
Παναγιώτης “The unknown force” Γιώτας
