ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Back in black” – AC/DC
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1980
ΕΤΑΙΡΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Robert “Mutt” Lange
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Brian Johnson
Κιθάρες – Malcolm Young
Κιθάρες – Angus Young
Μπάσο – Cliff Williams
Τύμπανα – Phil Rudd
Ετοιμάζεσαι για το άλμπουμ που θα σε εδραιώσει στην παγκόσμια Hard rock σκηνή και μαθαίνεις λίγες μέρες πριν μαζευτεί το σχήμα για ηχογραφήσεις, ότι ο αεικίνητος, αλητήριος τραγουδιστής σου, βρέθηκε νεκρός από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Αποφασίζεις να απαντήσεις στην μοίρα, με το πείσμα του Σκωτσέζου μετανάστη στην Αυστραλία. Προσλαμβάνεις έναν τραγουδιστή από τα κάτω ράφια, αν και με κάποιες επιτυχίες με ένα μέτριο σχήμα, τους GEORDIE, στο ενεργητικό του. Παίρνεις ότι riff είχες μαζέψει, πιθανολογούμενα και πριν το θάνατο του Bon Scott και παρέα με τον μάγο των παραγωγών Mutt Lange, πας στο Νασάου. Εκεί ενοχλείς τους ντόπιους με την βαβούρα σου την παραλία, αλλά απολαμβάνεις των τεχνολογικών αλλά και φορολογικών διευκολύνσεων του Compass Point studio.
Στη διάρκεια των ηχογραφήσεων τροπικές καταιγίδες κόβουν το ρεύμα και δημιουργούν προβλήματα στην ηλεκτροδότηση , σε βαθμό που οι εναρκτήριοι στίχοι του “Hells bells” να μιλούν για τα καιρικά φαινόμενα. Όπως θυμάται ο Johnson , ο Mutt Lange έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στον τρόπο που θα αποδοθούν και θα αποτυπωθούν στην ταινία τα φωνητικά σε σημείο να τον κάνει να ασφυκτιεί. Με μηχανικό ήχου τον Tony Platt, κάθε τεχνική δυσκολία ξεπεράστηκε, αν και ο ήχος του σχήματος, όπως λέει ο ίδιος ο Platt, δεν ωφελήθηκε των υποδομών και του σχεδιασμού του στούντιο. Αποτελειώνεις τις ηχογραφήσεις και πας για τις μίξεις στο Electric Lady στη Νέα Υόρκη.
Ο κόσμος περιμένει με αγωνία. Ο άνθρωπος όμως που σε έχει υπογράψει στην Atlantic Records, ο Phil Carson έχοντας ακούσει τις πρώτες αμιξάριστες ηχογραφήσεις, ξέρει ότι έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού. Διαφωνείς με την εταιρία για το εξώφυλλο, αλλά επιμένεις στο μαύρο, δωρικό εξώφυλλο και αφιερώνεις όλο το άλμπουμ μαζί με το εμβληματικό εξώφυλλο στον χαμένο σου σύντροφο και τραγουδιστή. Έχεις χρησιμοποιήσει (συνέντευξη Angus Young 1991) κάποιους στίχους του Bon που είχαν μείνει στο ράφι , ενώ το “Rock n’ roll ain΄t no pollution” που κλείνει το άλμπουμ το έγραψες σε 15 λεπτά γιατί σου έλειπε ένα τραγούδι για να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση. Έξι εβδομάδες χρειάστηκες για να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση. Ο κόσμος περιμένει…
Κυκλοφορείς το άλμπουμ. ‘Έχεις νέο τραγουδιστή και ανησυχείς για την αποδοχή του, όπως και της νέας σου δουλειάς από το κοινό. Tο κοινό που έτρωγε από το χέρι του Bon. Ξεκινάς με μικρές συναυλίες για ζέσταμα σε Βέλγιο, Ολλανδία. Εκεί συναντάς έναν Ολλανδό οπαδό με τατουάζ τον Bon Scott στο χέρι που σου εύχεται τα καλύτερα . «Ήταν ο ήρωάς μου» θα σου πει, «αλλά τώρα που έφυγε, σου εύχομαι όλη την τύχη του κόσμου». «Έμεινα εκεί και έτρεμα» δήλωσε αργότερα ο Johnson στο άκουσμα αυτής της δήλωσης. Επιστροφή στην μητέρα πατρίδα την Αυστραλία, ενώ το άλμπουμ είναι επιτυχία. Στην τρίτη συναυλία στο Σίδνεϋ, είναι παρούσα η μητέρα του Bon. Το ημερολόγιο γράφει 23 Φεβρουαρίου. Μετά το τέλος της συναυλίας έρχεται να σου μιλήσει. “Ο Bon μας θα ήταν περήφανος για εσένα γιέ μου». Η περιοδεία κλείνει 27,28 Φεβρουαρίου στη Μελβούρνη, ένα χρόνο και μια ημέρα μετά την τελευταία συναυλία με τον Bon… Μέχρι τότε μόνο στις ΗΠΑ έχουν πουληθεί 3 εκ. αντίτυπα του “Back in black”.
Χρόνια αργότερα ένας νέος τότε, επιτυχημένος μουσικός σήμερα, ο Slash, θυμάται: “To Back in black έσωσε το rock n’ roll, ήταν ο καθοριστικός ροκ δίσκος της εποχής και απλά εξερράγη. Οι AC/DC ήταν πάντα γνήσιο σχήμα. Μα το θαύμα ήταν ότι το “Back in black” ενώ ήταν ένας νέος δίσκος, ήταν ακόμα AC/DC. Όλοι αγαπούσαμε τον Bon αλλά τον αφήσαμε και την ίδια στιγμή υποδεχτήκαμε και αγκαλιάσαμε τον Brian”.
Περιμένετε να γράψω κάτι για το πιο εμβληματικό άλμπουμ μαζί με τα “Number of the beast”, “Black album”, της ροκ μουσικής. Αν δεν το έχετε αυτό το άλμπουμ, αν το σνομπάρετε, αν δεν το ξέρετε, απλά αγοράστε το σε βινύλιο καλύτερα για το αθάνατο εξώφυλλο του. Ένα άλμπουμ, που ουσιαστικά επιμετάλλωσε τον ήχο των AC/DC και το βρώμικο boogie rock n’ roll τους άγγιξε πλέον τις μεταλλικές κορυφές.
Από τις καμπάνες του “Hells bells” στον γεμάτο αμφεταμίνες ύμνο “Shoot to thrill”, να σε περνά στο σέξι αλλά όχι πρόστυχο “What do you do for money honey” (Οι STEEL PANTHER θα σκότωναν για ένα τέτοιο τίτλο), δίνοντάς πάσα στο “Given the dog a bone” με τις σεξιστικές αναφορές του και τις γουστάρουμε, γιατί είναι ποτισμένες με το φλεγματικό Βρετανικό χιούμορ, πριν η πρώτη πλευρά κλείσει με ένα τραγούδι που σήμερα δεν θα επιτρεπόταν, τον ύμνο “Let me put my love In to you”, γιατί η γενετήσια πράξη μπορεί να προσφέρει ευχαρίστηση στα εμπλεκόμενα μέρη, αν ξέρεις τι να κάνεις ή έχεις σωστά ακούσματα.
Δεύτερη πλευρά ,το βινύλιο αλλάζει με τρεμάμενα χέρια και έρχεται ο όλεθρος και η πυρηνική καταστροφή, με το “Back in black” το πιο συνηθισμένο ringtone παγκόσμια σε κάθε ροκ και ολίγον ροκ άτομο με κινητό που μπορείς να ρυθμίσεις το ringtone του αλλά και σε κάθε ηλικιωμένο που δεν ακούει τα κλασικά κουδουνάκια. Απόλυτη επιτυχία, που ακολουθεί το άκρως ερωτικό “You shook me all night long”, με το ανάλογο βίντεο με τις σαπουνάδες και τον Johnson στην σκάφη, να καταστρέφει αιώνια τις εφηβικές ονειρώξεις μας. Το τραγούδι της παρέας αμέσως μετά, κάτι σαν το “Μπίρες’ από τα παιδιά από την Πάτρα, αλλά με καλύτερές κιθάρες και φωνητικά ξεβγαλμένα στο ουίσκι., το “Have a drink on me”. “Shake a leg” ασχολίαστο και για το τέλος, τι μπορεί να κάνει σε 15 λεπτά η τρελοπαρέα; Να γράψει ένα ακόμη ύμνο για τη μουσική που μεγαλώνει τρελά παιδιά με το “Rock n’ roll ain’t noise pollution”
Δεν με απασχολούν τα 40 χρόνια της επετείου ή τα 400. Το “Back in black” αποτελεί ένα άλμπουμ-γέφυρα, που μαζί με τα άλλα δύο που προανέφερα, έφερε το σκληρό ήχο σε εκατομμύρια σπίτια, που μέχρι τότε δεν είχαν επαφή με αυτόν. Έκανε μωρά να γεννηθούν, μαλλιά να πέσουν, σβέρκους να πονέσουν και βέβαια έδειξε ότι οι AC/DC δεν μπορούν να γεμίσουν το ΟΑΚΑ ,όταν γέμιζαν τα στάδια σε όλη την υπόλοιπη περιοδεία τους όταν χρόνια μετά ήρθαν στην Ελλάδα. Οπότε ότι και να γράψω και όσους διθυράμβους θα δώσω εγώ , η Anastacia, SIX FEET UNDER, LIVING COLOUR, TURBOWOLF, Santana feat.Nas, και πολλοί άλλοι που διασκεύασαν το ομότιτλο άσμα και αρκετά ακόμα του άλμπουμ, αποδεικνύουν πολύ καλύτερα και έμπρακτα, πώς αυτό το άλμπουμ, επηρέασε την μαζική κουλτούρα, τουλάχιστον στην μουσική… Ο ωραιότερος φόρος τιμής των αδελφών Young στον Bon Scott και ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
