DEEP PURPLE – “Whoosh!” (earMusic)

Νέος δίσκος από τους DEEP PURPLE και από τη μία σημαίνει γενικός συναγερμός στους απανταχού fans του classic rock και από την άλλη υπάρχει μία ολόκληρη γενιά εκεί έξω (για να μην πω δύο) όπου δεν θα μπει καν στη διαδικασία να ασχοληθεί με το κατά πάσα πιθανότητα κύκνειο δισκογραφικό άσμα των Βρετανών. Ας είναι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι οι PURPLE έχουν κατακτήσει εδώ και δεκαετίες το δικαίωμα να μην νοιάζονται για το τι θα πει ο καθένας από εμάς ενώ δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα απολύτως σε κανέναν…ή μήπως έχουν; Για να δούμε…

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Τα δύο πρώτα singles του “Whoosh!” ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη αναιμικά και δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τον δυναμικό χαρακτήρα των αντίστοιχων singles του προηγούμενου δίσκου “Infinite”. Ωστόσο, μία αχτίδα φωτός διαφάνηκε μέσα στο σκοτάδι από τον τρίτο προάγγελο του δίσκου, το πολύ καλό “Nothing at all” με τον Gillan να διηγείται με σαρκαστικό τρόπο τα καμώματα του ανθρώπου απέναντι στη Μητέρα Φύση. Και το καλό με το “Whoosh!” είναι ότι δεν έμεινε εκεί: το “Drop the weapon” θυμίζει τι καλές στιγμές του “Bananas” (και πιο συγκεκριμένα το “Razzle dazzle”), το “We’re all the same in the dark” (λυχνίας σβησθείσης πάσα γυνή ομοία, που έλεγε και ο Θανάσης) είναι αξιόλογο με τον Morse να παίζει ένα διαφορετικό solo από αυτά που μας έχει συνηθίσει ενώ ακόμη και το “Power of the moon” πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση θυμίζοντας κάτι από “Vincent Price”.

Νομίζω ότι είναι περιττό να υπογραμμίσουμε ότι η παραγωγή του Bob Ezrin είναι ξανά κρυστάλλινη αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή η progressive κατεύθυνση που έχει προσδώσει στη μπάντα μπορεί να φανερώνει την αδιαμφισβήτητη δυναμική των PURPLE αλλά έχει αλλοιώσει ελαφρώς την ταυτότητα τους (εννοώ αυτή που έχουν μετά την είσοδο του Morse στο συγκρότημα). Ξανά, ο Don Airey είναι το μεγάλο αστέρι της ηχογράφησης με τον Ezrin να του δίνει πολύ χώρο για να παίξει μπάλα ενώ ο Gillan είναι κλασικά εκφραστικός και αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι εκείνος είναι κυρίως υπεύθυνος για τη μουσική κατεύθυνση των τελευταίων 4 τουλάχιστον δίσκων.

Στο δια ταύτα: το “Whoosh!” είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος. Ένας δίσκος κατώτερος του “Infinite” (που ούτως ή άλλως είναι πολύ ψηλά στα μάτια μου) αλλά σίγουρα καλύτερος του κακού “Now What?!”. Και μπορεί να συναντάμε προς το τέλος μία επαναηχογράφηση του “And the address” (του πρώτου ever κομμάτι των PURPLE από το μακρινό 1968) φουντώνοντας περαιτέρω τις φήμες περί τελευταίου άλμπουμ αλλά με τέτοια απόδοση στο studio…ίσως μας εκπλήξουν ευχάριστα!

7,5 / 10

Σάκης Νίκας