ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Enemy of the music business” – NAPALM DEATH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dream Catcher
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Russ Russell/ Simon Efemey
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mark “Barney” Greenway
Κιθάρες – Mitch Harris
Κιθάρες – Jesse Pintado
Μπάσο – Shane Embury
Drums – Dany Herrera
Στο προηγούμενο μας κείμενο, πιάσαμε την αρχή της δεκαετίας του ‘90 για τους NAPALM DEATH (“Harmony corruption”). Είπαμε και για το αδελφό του άλμπουμ “Utopia banished” (1992) που εδραίωσε πλήρως τη death metal επιρροή στο ύφος των NAPALM DEATH. Η τετράδα “Fear emptiness despair” (1994)/“Diatribes” (1995)/“Inside the torn apart” (1997)/“Words from the exit wound” (1998) θα έδειχνε τη πειραματική πλευρά των NAPALM DEATH οι οποίοι θα έβαζαν μπόλικο groove, industrial πινελιές, αλλά δε θα σταματούσαν ποτέ να δέρνουν ή να έχουν ποιότητα συνθέσεων. Τι κάνουν οπότε, στη στροφή του 2000; Γυρίζουν, ηχογραφούν ένα δίσκο – δήλωση τον οποίο κυκλοφορούν στις 25 του Σεπτεμβρίου.
“Enemy of the music business”. Ποτέ δεν ακολούθησαν επιταγές της μουσικής βιομηχανίας που θα τους έφερναν σίγουρα παραπάνω λεφτά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ποτέ δε συμβίβασαν το προσωπικό τους μουσικό όραμα, ούτε την προσωπική τους ελευθερία ως καλλιτέχνες. Ως τέτοιοι γύρισαν και έφτυσαν αυτό τον όλεθρο 41 λεπτών στα μούτρα όλου του κόσμου, παρουσιάζοντας την νέα τους, ακόμα πιο θυμωμένη εκδοχή σε αυτόν. “Taste the poison”/”Next on the list”/”Constitutional list”….όλος ο δίσκος γκαζώνει, μαρσάρει, περνάει πάνω από αυτοκίνητα και τα συνθλίβει σαν μπουλντόζα. Με την ορμή των “Harmony corruption”/”Utopia banished” και την απελευθερωμένη αισθητική των μετέπειτα δίσκων των 90’s, οι πιονέροι εκ Birmingham παραδίδουν μαθήματα του πως να ανανεώνεις το μουσικό σου προφίλ, χωρίς να απορρίπτεις τις ρίζες σου, αλλά χωρίς να ακούγεσαι και παρωχημένος.
Συν τοις άλλοις, μοιράζουν εκτός από ωστικό/αστικό ξύλο, και λεκτικό ξύλο με τους στίχους του Barney Greenway, να επιτίθενται στην ίδια την μουσική βιομηχανία (“Can’t play, won’t pay” – WE’RE THE ENEMIES OF THE MUSIC BUSINESS YOU CORPORATE FUCK!), μιλώντας για το πως δεν τους λύγισε τίποτα. Αλλά δε σταματούσε εκεί. Είχε πολλά πράγματα να πει για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση, με τον πιο εύγλωττο και καθόλου “εύκολο” τρόπο, ψάχνοντας για τσιτάτα που ψαρώνουν πιτσιρικάδες, αλλά βάζοντας μυαλό σε ακροατές και αναγνώστες των στίχων του. Αυτό (καθ)όριζε τη ποιότητα συγκροτημάτων όπως οι NAPALM DEATH. Οι άλλοι φτιάχνουν εκ του προχείρου επαναστάτες. Οι NAPALM DEATH φτιάχνουν ανθρώπους που σκέφτονται κριτικά, και αντιλαμβάνονται το τρόπο που ο κόσμος λειτουργεί γύρω τους. Λαμπρό παράδειγμα το “Cure for the common complaint” (“This ain’t romantic gesturing It’s a hand to head the charge To the indifference of the preening, idle rich Such champions are cancerous, tumors in the gut of affluent bliss”) όπου το λεξιλόγιο και το νόημα όσων θέλει να πει, είναι άλλου επιπέδου.
Κατά τη διάρκεια του δίσκου εμφανίζονται κομμάτια όπως το “Α necessary evil”, το ”Vermin”, το ”Thanks for nothing”, το “Volume of neglect”, τα οποία ενέχουν στοιχεία από την προαναφερθείσα τετράδα πειραματικών δίσκων, χωρίς να χάνουν όγκο και επιθετικότητα, απλά προσθέτοντας κάτι ξεχωριστό/διαφορετικό στο μουσικό “πιάτο” των NAPALM DEATH. Το σεμινάριο Βρετανικής βίας, τελειώνει μετά από 41 περίπου λεπτά, με τις τελευταίες νότες του “Fracture of the equation” να πέφτουν σαν πέλεκυς στο σβέρκο του ακροατή, που αναρωτιέται τι είναι σκληρότερο ως εκείνο το σημείο: οι λέξεις που φτύνει ο Barney ή η μουσική που ντύνει αυτές;
Που θα λέγαμε όμως, ότι στέκεται το “Enemy of the music business” 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όσον αφορά τη δισκογραφία των NAPALM DEATH; Η απάντηση για όλους τους οπαδούς είναι πάρα πολύ ψηλά, δείχνοντας πως σε μια περίοδο θυμού η έμπνευση εάν είναι παρούσα, μπορεί να κάνει θαύματα και φυσικά να σε απογειώσει στις συνειδήσεις των πιστών οπαδών σου. Το δρόμο αυτό, θα ακολουθήσει το «δίδυμό» του άλμπουμ “Order of the leech” 2 χρόνια μετά. Αυτά όμως, την επόμενη φορά, όταν έρθει η ώρα του με το καλό.
Did you know that?
-Οι στίχοι του δίσκου, αποτελούν ένα ούτως ειπείν “ερωτικό γράμμα” στην Earache που είχε πολλάκις προκαλέσει προβλήματα τόσο στους NAPALM DEATH, όσο και σε όποια μπάντα είχε την ατυχία να περάσει από το roster της. Ρωτήστε και τους BOLT THROWER ή τους AT THE GATES. Είμαι σίγουρος ότι θα σας πουν περισσότερα από εμένα.
-Ντεμπούτο και μοναδικό τότε άλμπουμ με την άσημη Dream Catcher μετά από το μεγάλο σερί με την Earache records. Να ντεμπουτάρεις έτσι σε τέτοια εταιρεία, μόνο ώθηση της δίνεις!
-Υπάρχει ένα κρυφό κομμάτι μετά το “Fracture of the equation”, ορχηστρικό, σχεδόν soundtrack-ικού χαρακτήρα, με τον Barney να γελάει και να λέει διάφορα ακατάληπτα.
Γιάννης Σαββίδης
