ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Octane” – SPOCK’S BEARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: SPOCK’S BEARD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Nick D’Virgilio – φωνητικά, τύμπανα
Alan Morse – κιθάρες
Dave Meros – μπάς
Ryo Okumoto – πλήκτρα
Δύο χρόνια ύστερα από την καλλιτεχνική αποτυχία του “Feel euphoria”, και είκοσι πέντε χρόνια πίσω από το παρόν, οι Αμερικάνοι SPOCK’S BEARD επέστρεψαν με τον όγδοο δίσκο τους, με τον ενδεικτικό τίτλο “Octane”. Πρόκειται για τον δεύτερο επίσης δίσκο της μπάντας μετά τη φυγή του Neal Morse, μια απουσία που άφησε ανεξίτηλες πληγές. Για τον Morse έχω μιλήσει πολλάκις εδώ και έχω εξάρει τις πολλές αρετές αλλά και τα ελαττώματά του ως μουσικοσυνθέτη.
Αμελητέο να πω πως όσον αφορά το πρώτο του σημαντικό γκρουπ, ήταν υπεύθυνος για τα καλύτερα και πιο αγαπητά άλμπουμ των SPOCK’S BEARD από το 1995 και το “The light”, μέχρι το 2002 και το διπλό άλμπουμ “Snow”. Στα άλμπουμ αυτά συνοψίζονται όλες οι αρετές του Neal Morse, ένας μουσικός με συγκεκριμένο όραμα και ανεξίτηλη δημιουργική ορμή. Πλησίον ενός εξαιρετικού line up με τον αδερφό του Alan και έναν από τους καλύτερους ντράμερ της γενιάς του, τον Nick D’Virgilio, η μπάντα κατέκτησε κάποιες καλλιτεχνικές κορυφές, αν και παρέμεινε και παραμένει παραγκωνισμένη. Με την ξαφνική αποχώρηση του Neal, η μπάντα έχασε και την ηχητική και συνθετική της ταυτότητα, κάτι για το οποίο έχω γράψει εδώ σχετικά με το “Feel euphoria” άλμπουμ.
Το “Octane” ήταν σίγουρα πιο φιλόδοξο και φανέρωνε μια μπάντα που συνέχιζε ακάθεκτη ύστερα από τη φυγή του καπετάνιου του, με τον πολυπράγμων D’Virgilio να έχει αναλάβει και τα φωνητικά με επιτυχία θα έλεγα (έχει πολύ ωραία φωνή και με μεγαλύτερο εύρος από τον Neal Morse). Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ που αφηγείται τις αναμνήσεις ενός άντρα ύστερα από ένα άσχημο τροχαίο.
Σε αντίθεση όμως με το στιχουργικό κομμάτι, το συνθετικό μέρος του δίσκου το βρίσκω πολύ λιγότερο φιλόδοξο μιας και μουσικά το άλμπουμ ακολουθεί τις ίδιες απλοποιημένες φόρμες του “Feel euphoria” με μια σαφώς πιο alternative και hard rock προσέγγιση με κάποιες πινελιές περιπετειώδους songwriting και μουσικότητας που ακούγεται όταν τα πλήκτρα του εξαιρετικού Ryo Okumoto συναντάνε τη μελωδική κιθάρα του Alan Morse. Υπάρχουν και καλεσμένοι μουσικοί σε έγχορδα και πνευστά, κάτι που σπάει τη μονοτονία του alt/hard rock που ομολογώ δεν με συγκίνησε τότε και δεν με συγκινεί ούτε σήμερα.
Εξ ου λοιπόν που το άλμπουμ έλαβε γενικώς μέτριες κριτικές από τον τύπο το 2005. Είναι κρίμα ομολογώ που μια τόσο δυνατή prog rock μπάντα, με τρομερούς μουσικούς, που γαλούχησε στα 90s, μια δύσκολη περίοδο, τον δικό της ήχο και χαρακτηριστικό ύφος, χάθηκε στη πορεία. Κρίνοντας από την επταετή απουσία των SPOCK’S BEARD, βλέποντας και τα μέλη τους σήμερα να ασχολούνται με άλλα και solo project, κάτι μου λέει πως το συγκρότημα έχει ίσως σβηστεί από το χάρτη.
Did you know that:
- Το μιξάρισμα του “Octane” έγινε στο στούντιο του Rich Mouser στο Λος Άντζελες, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τον Neal Morse σε σχεδόν κάθε του δουλειά. Δυστυχώς, το στούντιο του κάηκε ολοσχερώς στις πρόσφατες πυρκαγιές στη Νότια Καλιφόρνια.
- Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε διπλή έκδοση με ένα bonus CD.
Φίλιππος Φίλης
