ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Underground Resistance” – DARKTHRONE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Nocturno Culto
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα, Φωνητικά, Μπάσο – Nocturno Culto
Τύμπανα, Φωνητικά, Μπάσο – Fenriz
Όταν κάποιος που ακούει τη λέξη DARKTHRONE, τα πρώτα πράγματα που του έρχονται στο μυαλό είναι το black metal, το corpsepainting και άλλα τέτοια συναφή και αγαπησιάρικα πραγματάκια. Αυτά βέβαια παραπέμπουν στην κλασική τους περίοδο, όταν και οδήγησαν τις εξελίξεις στον μαυρομεταλλικό ήχο. Οι DARKTHRONE όμως συνέχισαν να υπάρχουν και μετά από αυτή την εποχή και μάλιστα με αρκετά διαφορετικό attitude. Έχοντας αποτινάξει το status του «πιονέρου», γράφουν μουσική που πρωτίστως γουστάρουν οι ίδιοι και κατά δεύτερον αποτίνει φόρο τιμής στις επιρροές τους. Το “The Cult Is Alive” του 2006 σηματοδότησε αυτή τη στροφή τους με το punk και crust στοιχείο να κυριαρχεί, αφήνοντας πίσω τον παραδοσιακό black metal ήχο. Τα επόμενα 4 albums έχουν κοινό παρονομαστή τις επιρροές των κυρίων Fenriz και Nocturno Culto, οι οποίες άλλοτε λοξοκοιτούσαν στο thrash, άλλοτε στο punk και άλλοτε οπουδήποτε αλλού.
Πέμπτο στη διαδοχή των προαναφερθέντων δίσκων των DARKTHRONE και 16ο στο δισκογραφικό παλμαρέ των Νορβηγών έρχεται το “The Underground Resistance”, το οποίο και κλείνει 10 χρόνια ύπαρξης. Ο δίσκος όχι μόνο δεν παρεκκλίνει από τη φιλοσοφία των προκατόχων του, αλλά πάει και ένα βήμα παρακάτω, μιας και οι DARKTHRONE βουτάνε πιο βαθιά στις επιρροές τους, αφήνουν κατά μέρος τα punk/crust τερτίπια και τιμούν τους 80s NWOBHM και speed/thrash ήρωές τους. Πέραν των «εθιμοτυπικών» CELTIC FROST και BATHORY riffs, η αύρα των MERCYFUL FATE, MANILLA ROAD, ΙRON MAIDEN, SLAYER, ακόμα ακόμα και των AGENT STEEL πλανάται πάνω από τα 6 κομμάτια του άλμπουμ, τα οποία είναι τα πιο heavy, αλλά και τα πιο πιασάρικα της ιστορίας τους. Παρά την ποικιλομορφία, τα κομμάτια διακατέχονται από μια αξιοπερίεργη συνοχή, της οποίας συνδετική “κονία” είναι τα riffs εποχής “Ravishing Grimness” κυρίως. Συνθετικά, όλα είναι προσεγμένα και παρά το γεγονός πως οι «κύριοι» του ντουέτου δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους γενικά, η αντιμετώπιση ως προς τη σύνθεση είναι πιο «επαγγελματική» από ποτέ. Ο ήχος είναι βρώμικος και αγυάλιστος, ενώ η παραγωγή είναι η καλύτερη που έχει κάνει ποτέ η μπάντα, χωρίς να ξεφεύγει από τη lo-fi φιλοσοφία. Highlight του δίσκου το σχεδόν 14λεπτο «όργιο» του “Leave No Cross Unturned”, όπου ο… King Diamond και οι MERCYFUL FATE “στήνουν” στα ίσα κόντρες με τον Tom G. Warrior και τους Frosties.
Θανάσης Μπόγρης
