ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The unforgiving” – WITHIN TEMPTATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sony Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Daniel Gibson και Stefan Helleblad
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Sharon Den Adel – φωνητικά
Robert Westerholt – κιθάρα
Ruud Jolie – κιθάρα
Martijn Spierenburg – πλήκτρα
Jeroen Van Veen – μπάσο
Γουστάρω πολύ αυτήν τη μπάντα. Και τη γουστάρω από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή μαζί της, με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, “Enter”, πίσω στο 1997, όπου έπαιζαν κάτι που ήταν σύμφωνο ας πούμε με την εποχή και τις επιταγές του είδους τότε, αυτό το ατμοσφαιρικό/gothic metal, με γυναικεία lead φωνητικά και συνοδευτικά brutal αντρικά, στο δρόμο που χάραξε ένδοξα το “Velvet darkness they fear” των THEATRE OF TRAGEDY και κοντά σε μπάντες όπως οι TRISTANIA κλπ κλπ. Μου άρεσε πολύ το “Enter” και ακόμα μου αρέσει, όμως αυτό που με έκανε να κολλήσω με το σχήμα στη συνέχειά του, ήταν και είναι η διαρκής αλλαγή στον ήχο τους και η ατέρμονη ανάγκη τους να δημιουργούν κάθε φορά κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη και να πηγαίνουν τον ήχο τους κάπου διαφορετικά, να τον εξελίσσουν και ταυτόχρονα όμως να παραμένουν μοναδικοί και πρωτοπόροι. Και μέχρι και το “The unforgiving”, που σήμερα κλείνει τα 10 του χρόνια, η ποιότητα ήταν σε πανύψηλα επίπεδα και δικαίως έγιναν η μία από τις δύο κορυφαίες μπάντες του χώρου τους (μαζί με NIGHTWISH και ακολουθούν οι EPICA).
Το “The unforgiving” λοιπόν είναι το πέμπτο άλμπουμ των Ολλανδών και ένα άλμπουμ που πραγματικά εκτόξευσε την εμπορικότητά τους. Είναι αξιοθαύμαστο το πως αυτή η μπάντα, δίσκο με το δίσκο, ανέβαινε και εμπορικό επίπεδο. Σταθερά, όμως όχι με βηματάκια, αλλά με άλματα. Και στον πέμπτο δίσκο τους, παρουσίασαν κάτι πολύ διαφορετικό από τη μία, αλλά και τόσο ελκυστικό, όπως φάνηκε, για τον πολύ κόσμο.
Θυμάμαι, πως όταν κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος, υπήρξαν διάφορες αντιδράσεις, αρνητικές μάλιστα. Μία η πιο pop-ish νοοτροπία των τραγουδιών (ας είμαστε ειλικρινείς, rock/metal επικάλυψη σε pop συνθέσεις είναι ο δίσκος και μόνο για κακό δεν το λέω αυτό!), μία η ακόμα πιο γυαλισμένη νοοτροπία από ότι στα προηγούμενα άλμπουμ, έκανε κάποιους να… γκρινιάξουν. Το συμφωνικό στοιχείο που ήταν θεμέλιο του ήχου τους ως εκείνη τη στιγμή είχε πάει πολύ πίσω, η πιο μεταλλική επικάλυψη επίσης, οπότε λογικές όλες οι αντιδράσεις. Προσωπικά όμως, θεωρώ το “The unforgiving”ΔΙΣΚΑΡΑ! Με κεφαλαία γράμματα! Και αν κάποιος το δει σε όλο του το φάσμα, δηλαδή όχι απλά σαν ένα δίσκο, αλλά σαν το δίσκο που συνοδεύει τρία μικρά films και έξι βιβλία comics, κάνει το όλο εγχείρημα ακόμα πιο εντυπωσιακό. Η μπάντα είχε συγκεκριμένο όραμα και το υπηρέτησε στον απόλυτο βαθμό, κατά την ταπεινή μου άποψη.
11 τραγούδια (συν 1 intro), που μπερδεύεσαι να διαλέξεις το καλύτερο. Πραγματικά. Δεν είναι χιτάρα το “Shot in the dark” με τη ρεφρενάρα του; Δεν είναι κολλητικό το “In the middle of the night” με την ανεβαστική του διάθεση; Δεν είναι κομματάρα το “Sinead”; Δεν έγινε μήπως χιτ το “Faster” (ασχέτως που δεν είναι στα προσωπικά αγαπημένα); Δεν είναι κόμματος το “A demon’s fate”; Δεν έχω τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ που να μην είναι προσεγμένο και ολοκληρωμένο και πάρα πολύ ωραίο. Και το ότι όλα είναι στημένα, μουσικά και στιχουργικά, για να υπηρετήσουν αυτό το concept πίσω από τις ταινίες και τα comics, όλη αυτή η δουλειά που έπεσε σε τόσους διαφορετικούς τομείς, ανεβάζει κι άλλο το δίσκο στην υπόληψή μου.
Όχι μόνο στη δική μου φυσικά, αφού το άλμπουμ μπήκε στα top 10 χωρών όπως η Γερμανία, η Φινλανδία, η Αυστρία και η Ολλανδία μεταξύ άλλων, ενώ ανακηρύχθηκε και “Rock album of the year” στα Loudwire Music Awards.
Το διάλειμμα που επέλεξε να κάνει η μπάντα μετά το “The heart of everything”, ώστε να γεννήσει η Sharon το δεύτερο παιδί της, έκανε καλό στο σχήμα. Γιατί είχε το χρόνο, αλλά και την όρεξη να δουλέψει πάνω στο πιο μεγαλεπήβολο δημιούργημα της καριέρας τους (συνολική εικόνα παρακαλώ). Και να βγάλει αυτό το τελικό αποτέλεσμα, που ναι μεν τους αποστασιοποίησε από το ξεκάθαρο symphonic metal, αλλά τους άνοιξε πολλούς νέους ορίζοντες, που δεν θα άφηναν να πάνε χαμένους. Άλλωστε, μπάντα τους είναι, ότι γουστάρουν κάνουν και όποιος θέλει ακολουθεί.
Did you know that:
- Μπορεί να είναι από τις πολύ σταθερές μπάντες όσον αφορά το lineup, αλλά υπάρχει μία θέση που τους το χαλάει αυτό. Και αυτή είναι του drummer. Μέσα στις πολλές αλλαγές λοιπόν της θέσης, σε αυτόν το δίσκο δεν είχαν drummer, οπότε τα τύμπανα ηχογράφησε ο Nicka Hellenberg, τον οποίο αν δεν το ξέρετε, δεν πειράζει και join the club που λέμε, αφού ο άνθρωπος έχει ηχογραφήσει μόλις 5 δίσκους στη ζωή του, με τον εν λόγω να είναι μακράν ο πιο διάσημος. Άλλωστε η βασική του ενασχόληση είναι η φωτογραφία και το… ψάρεμα, για το οποίο έχει και blog. Που τον ψάρεψαν οι W.T.; Πέραν της πλάκας, μια χαρά τα έχει πάει!
- Στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου, υπάρχoυν δύο τραγούδια, τα “I don’t wanna” και “Empty eyes”. Το πρώτο, είναι ένα υπέροχο τραγούδι που θα μπορούσε άνετα, κατά τη γνώμη μου, να είναι και στην κανονική έκδοση. Άνετα! Πέραν της Ιαπωνικής, το άλμπουμ κυκλοφόρησε και σε Γερμανική, αλλά και σε Πολωνική (!) έκδοση.
- Yπεύθυνος για την (εξαιρετική) μίξη του άλμπουμ, είναι ο Stefan Glaumann. Ναι, δεν είναι από τα πρώτα ονόματα που σκέφτεται κάποιος για το χώρο μας και λογικό από τη μία. Από την άλλη, όταν έχεις δουλέψει με DEF LEPPARD, EVERGREY, PAIN, THERION, APOCALYPTICA, PARADISE LOST, CONCEPTION και PAGAN’S MIND (και ως επί το πλείστον σε σπουδαία άλμπουμ αν τα τσεκάρετε) τότε ίσως, λέω ίσως, αξίζεις κάποιες έξτρα αναφορές, οπότε και αυτή η μικρή είναι κάτι.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
