ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The human equation” – AYREON
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Arjen Lucassen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Arjen Lucassen – Κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα
Ed Warby – ντραμς
Φωνητικά: James LaBrie, Mikael Akerfeldt, Eric Clayton, Heather Findlay, Irene Jansen, Magnus Ekwall, Devon Graves, Arjen Lucassen, Marcela Bovio, Mike Baker, Devin Townsend, Peter Daltrey
Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, όπου είχα την ευκαιρία να είμαι ένας από τους πρώτους ανθρώπους στον κόσμο που το άκουσαν, όντας καλεσμένος στο σπίτι/στούντιο του mastermind, Arjen Lucassen για ένα διήμερο, μαζί με ελάχιστους ξένους δημοσιογράφους, στις αρχές του 2004, κάπου έξω από την πόλη Μπρέντα, στη μέση του πουθενά.
Τους AYREON, ξεκίνησα να τους παρακολουθώ από το “Into the electric castle”, όπου έμεινα εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που χρησιμοποιούσε διαφορετικούς τραγουδιστές σε κάθε κομμάτι και περίμενα πότε θα τους δοθεί η ευκαιρία να πάνε σε μία μεγαλύτερη εταιρία από την Ολλανδική Transmission, ώστε να ακουστούν από πολύ περισσότερο κόσμο. Μετά τα δύο “Universal migrator”, οι AYREON υπέγραψαν στην Inside Out, που τότε έβγαζε αποκλειστικά και μόνο αριστουργήματα! Πριν το “The human equation”, είχε κυκλοφορήσει το project των STAR ONE, που ήταν πιο heavy και αρχικός στόχος του Lucassen, ήταν ο δίσκος να είναι πιο απαλός.
Το άλλο πλάνο του, ήταν να κάνει κάτι παρόμοιο με το “Into the electric castle”, δηλαδή να μην έχει διαφορετικό τραγουδιστή σε κάθε κομμάτι, αλλά κάθε τραγουδιστής να ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα και υπάρχουν στιγμές που ακούγονται και δέκα διαφορετικοί σ’ ένα κομμάτι. Επιπλέον, κανείς από αυτούς, δεν ήθελε να έχει ξανατραγουδήσει σε δίσκο των AYREON. Μόνος ίδιος μουσικός, ήταν ο ασύλληπτος ντράμερ των GOREFEST κι επί χρόνια συνεργάτης του, Ed Warby. Αυτό που δεν μπόρεσε να τηρήσει, ήταν ο πιο «απαλός» χαρακτήρας που ήθελε να δώσει στη μουσική του, αφού στο τελικό αποτέλεσμα, τα prog μέρη ήταν πιο prog, τα folk πιο folk και τα heavy πιο heavy.
Άλλη μια αλλαγή, ήταν το γεγονός ότι δεν ήθελε να έχει ένα θέμα επιστημονικής φαντασίας, αφού μας μιλά για τη ιστορία ενός χαρακτήρα, του “Me”, τον οποίο ενσαρκώνει ο James LaBrie (DREAM THEATER) (κάπου τον γνωρίζω εκείνον που του έδωσε το email του, να επικοινωνήσει μαζί του για να τραγουδήσει στο δίσκο…), που έπεσε σε κώμα ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και κάθε μέρα που περνά σ’ αυτήν την κατάσταση, είναι και διαφορετικό τραγούδι.
Όταν έφτασα στο σπίτι του Lucassen, το “Temple of the cats” όπως το αποκαλούσε (αν θυμάστε το τραγούδι από το “Universal migrator Part 1: The dream sequencer”), με συνοπτικές διαδικασίες, πήγαμε να ακούσουμε μουσική. Προς μεγάλη έκπληξη, το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε ήταν η διασκευή στο “Space oddity” του David Bowie (που κατέληξε στο single του “Day Eleven: Love”), όπου μας έβαλε να μαντέψουμε τον τραγουδιστή, για τον οποίο ήταν πάρα πολύ ενθουσιασμένος που είχε κλείσει. Ναι, ο Eric Clayton, των SAVIOR MACHINE, εντελώς εξαφανισμένος για πολλά χρόνια, τη φωνή του οποίου λάτρευε και δεν σταμάταγε να μας δείχνει πόσο ανατρίχιαζε όταν άκουγε –έστω και για πολλοστή φορά- το κομμάτι αυτό.
Λατρεύω την προσωπικότητα του Lucassen, το πάθος του για τη μουσική και τον ενθουσιασμό με τον οποίο μιλάει για τους συνεργάτες και τους καλεσμένους του. Μας έδειχνε τα video που είχε φτιάξει για τους διάφορους καλεσμένους και μόνο που δεν έκλαιγε από συγκίνηση. Πέρα από τον Clayton, θυμάμαι να μας λέει πόσο συγκλονισμένος ήταν, που είχε τον συγχωρεμένο τον Ken Hensley των URIAH HEEP, να παίζει Hammond. Ακούγαμε το “Day Sixteen: Loser” και όταν μπήκε το σημείο του Hensley, μας αγκάλιαζε έναν έναν από τη χαρά και τη συγκίνησή του. Τόσο μοναδικός, τόσο αυθεντικός.
Επίσης, δεν πίστευε στα αυτιά του, όταν του έστειλε τα μέρη του o Devin Townsend, που δεν περίμενε να του έκανε τόσο ακραία φωνητικά, αλλά η αρχική του έκπληξη, έγινε δέος για τον άνθρωπο που μεταμόρφωσε, τελικά, τον δίσκο.
Ακούσαμε τον διπλό δίσκο, που διαρκεί 102 λεπτά, ακούσαμε τα bonus tracks, είδαμε τα video που αφορούσαν κάθε καλλιτέχνη χωριστά και μετά πήγαμε στο δωμάτιο με τα obscure prog metal βινύλια και συνεχίζαμε να ακούμε μουσική. Η βραδιά έσβησε με φαγητό που μας είχε μαγειρέψει ο ίδιος, με πολύ κρασί και αναμμένο τζάκι, ενώ έξω χιόνιζε ασταμάτητα… Μία από τις ωραιότερες ημέρες της ζωής μου, να μιλάμε μόνο για μουσική, σ’ αυτό το ειδυλλιακό τοπίο.
Το να μιλήσω για τον δίσκο καθ’ αυτόν, θεωρώ ότι είναι εύκολο. Ένας από τους κορυφαίους prog rock/metal δίσκους όλων των εποχών, με συγκλονιστικές ερμηνείες απ’ όλους τους καλεσμένους. Πάντα θα έρχονται δάκρυα στα μάτια μου, ακούγοντας τον μακαρίτη Mike Baker των SHADOW GALLERY, στο “Day sixteen: Loser”, ίσως το απόλυτο τραγούδι που ενώνεται το folk και η heavy/prog metal μουσική. Ένα αριστούργημα, που είχα μία ευκαιρία να ζήσω με τρόπο που δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, και τον δημιουργό του, να μας αναλύει τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, κατά τη δημιουργία του άλμπουμ, ο Lucassen είχε πρόβλημα με κήλη και χρησιμοποίησε τη μαγνητική του τομογραφία, σε video clip για το δίσκο, όπου έπρεπε να δείξει εξετάσεις για το ατύχημα του πρωταγωνιστή.
Μνημειώδεις δε, είναι και οι ιστορίες που είχαμε ακούσει, όπως για παράδειγμα, το ότι όταν είχε πάει ο James LaBrie να τραγουδήσει στο στούντιό του, είχε μπει σε αυστηρό πρόγραμμα για να χάσει κιλά κι έπρεπε να κάνει τζόκινγκ κάθε μέρα. Μία από εκείνες τις ημέρες, που χιόνιζε πάλι, βγήκε ο LaBrie να τρέξει, αλλά νύχτωσε, χάθηκε μέσα στο δάσος που υπήρχε στην περιοχή (σας είπα, ότι το σπίτι/στούντιο ήταν στη μέση του πουθενά. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ) και πήρε την αστυνομία, όπου τον βρήκαν προτού ξεπαγιάσει με τη συνοδία των περιπολικών!!!
Το όνειρό του, να παρουσιάσει ολόκληρο το άλμπουμ live, πραγματοποιήθηκε το 2015 και την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε με τη μορφή του “The theater equation”, προσφέροντάς μας πολλές ακόμα μαγικές ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασής μας…
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό που βρήκα ύστερα από ανασκαφές στο πατρικό μου, από εκείνη την ημέρα πριν από είκοσι χρόνια!!!
Σάκης Φράγκος
