a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Queensryche” – QUEENSRYCHE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: James “Jimbo” Barton
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Todd LaTorre – φωνητικά
Michael Wilton – lead κιθάρα
Parker Lundgren – ρυθμική κιθάρα
Eddie Jackson – μπάσο
Scott Rockenfield – ντραμς
Πρώτος δίσκος των QUEENSRYCHE χωρίς τον Geoff Tate, λοιπόν, δέκα χρόνια πριν. Το ΑΠΟΛΥΤΑ σημαντικό, προτού μιλήσουμε για το δίσκο, είναι να δούμε συνοπτικά ποια γεγονότα μας οδήγησαν στο “Queensryche” και νομίζω ότι θα καταλάβουμε εύκολα, τα πάντα.
Τον Απρίλιο του 2012, οι QUEENSRYCHE έπαιζαν στη Βραζιλία μαζί με τους FATES WARNING και θυμάμαι να μιλάω με κάποια μέλη των FATES που μου είπαν ότι ο Tate όχι μόνο έφτυνε επί σκηνής τους Wilton και Rockenfield, αλλά τους κυνηγούσε και με μαχαίρι, επειδή είχαν αποφασίσει να απολύσουν τη σύζυγό του Susan, από το management του σχήματος και την κόρη του, Miranda από τη θέση του υπεύθυνου για το fan club τους. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στο να τραβήξουν οι δύο πλευρές χωριστούς δρόμους και να τα πουν στα δικαστήρια.
Στο ενδιάμεσο και καθ’ όσον δεν υπήρχε κάτι απτό στα χέρια τους από νομικής άποψης, ο Geoff Tate έβγαλε το άθλιο σόλο άλμπουμ “Kings & thieves” ενώ οι υπόλοιποι QUEENSRYCHE, έπρεπε να κάνουν κάτι για να επιβιώσουν, χωρίς όμως να μπορούν να χρησιμοποιήσουν το όνομα αυτό. Πήραν, λοιπόν, τον εκπληκτικό τραγουδιστή (και ντράμερ) Todd LaTorre που μέχρι τότε ήταν στους CRIMSON GLORY (με τους οποίους τον είχαμε δει στη χώρα μας και είχαμε μείνει άφωνοι) κι έκαναν κάποιες εμφανίσεις ως RISING WEST, με το WEST να είναι το ακρωνύμιο των ονομάτων των μελών τους. Wilton Eddie Scott Todd (τον Parker Lundrgen, τον είχαν ξεπαρεού, όπως φαίνεται, επειδή είχε παντρευτεί την κόρη του Tate;;; Ποιος ξέρει). Το setlist τους, αποτελούνταν από τις πέντε πρώτες κυκλοφορίες τους και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν παραπάνω από ενθουσιώδεις, με αποτέλεσμα να υπογράψουν συμβόλαιο με τη Century Media για να κυκλοφορήσουν το επόμενο άλμπουμ τους.
Η πρώτη κίνηση που έκαναν, ήταν να πάρουν πίσω τον James “Jimbo” Barton, να χειριστεί την παραγωγή του δίσκο. Έναν άνθρωπο με τον οποίο είχαν συνεργαστεί με τεράστια επιτυχία στα “Operation: mindcrime”, “Empire” και “Promised land”. Έκτοτε, ο Tate προτιμούσε να συνεργάζεται με άλλους παραγωγούς, αλλά και outside writers, χωρίς να δίνει πολύ βάση στη συνεισφορά των υπολοίπων μελών των QUEENSRYCHE. Έτσι, ιδιαίτερα μετά το “Tribe”, σχεδόν όλοι οι δίσκοι των ‘RYCHE ήταν ουσιαστικά σόλο δίσκοι του τραγουδιστή τους.
Κάπου εδώ, θα πρέπει να πούμε, ότι είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ διαφωτιστικό να διαβάσετε τη συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον Michael Wilton κι εξηγεί τα πάντα, στις πραγματικά σκληρές ερωτήσεις που του κάναμε και είναι βέβαιο ότι θα κατανοήσετε πολλά πράγματα.
Επίσης, επειδή πρέπει να προβάλλονται και οι δύο απόψεις, παραθέτω ξανά και τη συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον Geoff Tate εκείνη την περίοδο, αλλά ακόμη περισσότερη αυτήν εδώ τη συνέντευξη με τον Tate, που είχε γίνει ελάχιστα μετά τον διωγμό του από τους QUEENSRYCHE. Θα καταλάβετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ πράγματα.
Επιστρέφουμε στα του δίσκου, που εξετάζουμε τώρα. Σωστή κίνηση να τον βγάλουν με το όνομα του συγκροτήματος και να βάλουν και το TriRyche στο εξώφυλλο, αφού «χτυπούσαν» στο θυμικό των οπαδών. Πολύ έξυπνη και η κίνηση να έχουν την Pamela Moore στο “A world without”. Το θέμα με τον δίσκο, ήταν πως μετά από πολλά χρόνια, φαίνεται ότι οι Wilton, Rockenfield και Jackson βρέθηκαν σε κατάσταση που έπρεπε να γράψουν οι ίδιοι πολλά τραγούδια -για την ακρίβεια όλα, δηλαδή- και φάνηκε ότι ήταν κάπως ντεφορμέ. Υπάρχουν μερικές πραγματικά σπουδαίες στιγμές, όπως το “Where dreams go to die”, το “In this light” (ίσως το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου), το “Redemtion”, το “A world without” και φυσικά το απόλυτο “Open road”, που κλείνει το δίσκο, όπως αρμόζει σ’ έναν δίσκο QUEENSRYCHE. Μ’ ένα μελαγχολικό κομμάτι, τύπου “Anybody listening”, “Someone else” κτλ.
Ο LaTorre, με την απόδοσή του στο δίσκο, αλλά και τις ζωντανές του εμφανίσεις, μας έκανε να ξεχάσουμε τον Geoff Tate, κάτι που μέχρι τότε, το θεωρούσαμε αδιανόητο και του το πιστώνουμε 100%. Το πρόβλημα, όμως του δίσκου, ήταν ότι περιείχε αρκετά τραγούδια που δεν ήταν πρώτης γραμμής, χωρίς δυναμικά ρεφρέν. Ναι, είχαν επιστρέψει οι δισολίες, η ατμόσφαιρα ήταν αυτή των QUEENSRYCHE που είχαμε αγαπήσει μέχρι τα mid 90s, αλλά ο δίσκος μου θυμίζει τα φιλικά των ομάδων το καλοκαίρι. Δείχνουν καλά στοιχεία, αλλά πρέπει να ρολάρουν για να δείξουν το full potential. Οι επόμενοι δίσκοι του γκρουπ, (απ)έδειξαν ότι όντων ήταν στο σωστό δρόμο και το “Queensryche” ήταν η αρχή για συνεχόμενους καλούς δίσκους (με εξαίρεση ίσως το πιο πρόσφατό τους, “Digital noise alliance”, που βρίσκεται σε παρόμοιο επίπεδο με τούτο εδώ).
Did you know that:
- Ο Parker Lundgren, που παίζει κιθάρα στο δίσκο (αλλά και στους δύο επόμενους και τον προηγούμενο), το 2009 είχε παντρευτεί την κόρη του Geoff Tate, Miranda, αλλά τον επόμενο χρόνο, χώρισαν. Τον ήθελαν και οι δύο μεριές στην μπάντα τους, τελικά πήγε στους QUEENSRYCHE, με τον Tate να παραπονιέται ότι μάλλον τον δελέασαν με περισσότερα χρήματα.
- Την περίοδο της κυκλοφορίας του δίσκου, δεν είχε βγει ακόμα οριστική απόφαση από το δικαστήριο για τα δικαιώματα του συγκροτήματος κι έτσι με ελάχιστες εβδομάδες διαφορά, βγήκαν δύο δίσκοι από ισάριθμα συγκροτήματα που είχαν το όνομα QUEENSRYCHE. Ο Tate, βέβαια, για να βγάλει το “Frequency unknown” πιο γρήγορα, βιάστηκε πολύ και υποχρεώθηκε να αλλάξει τη μίξη τελευταία στιγμή. Όλα αυτά αναλύονται στις συνεντεύξεις που κάναμε την παραπομπή λίγο πριν.
- Αν προσέξει κανείς τα αρχικά του “Frequency unknown” των ‘RYCHE του Tate, θα παρατηρήσει πως σχηματίζουν τα “F U”. Χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για το τι θα μπορούσε να σημαίνουν σε συνδυασμό με τη γροθιά που υπάρχει στο εξώφυλλο;
- Το video clip για το “Fallout”, γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του Rock Hard Festival εκείνης της χρονιάς, όπου ήταν η πρώτη συναυλία που παρουσίασαν καινούργια τραγούδια.
Σάκης Φράγκος
