ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Stillborn” – MALEVOLENT CREATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Phil Fasciana
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bret Hoffmann
Κιθάρες – Phil Fasciana
Κιθάρες – Jon Rubin
Μπάσο – Jason Blachowicz
Drums – Alex Marquez
Έχει περάσει 1,5 χρόνος από το καταστροφικό “Retribution”. Η μπάντα ήδη έχει πετύχει κατ’ εμέ το ακατόρθωτο. Να κοιτάξει στα μάτια το “The ten commandments” και να το ξεπεράσει. Οπότε η λογική πορεία των πραγμάτων, θα είναι να πάμε για το 3/3 σωστά; Αυτό είναι το πλάνο που είχε και η ίδια η μπάντα…μέχρι που άλλαξε με απότομο τρόπο! Η μπάντα ήθελε την παραγωγή να ξαναγίνει από τον Scott Burns στα Morrisound studios (ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει). Αλλά η Roadrunner δεν της έδωσε τα απαραίτητα χρήματα γι’ αυτό (ο λόγος ως και σήμερα, άγνωστος!). Αποτέλεσμα, η μπάντα να ηχογραφήσει σε άλλο στούντιο στη Florida (Pro Media studios), με τον ιδρυτή Phil Fasciana στη παραγωγή του δίσκου. Δύσκολα τα πράγματα, ειδικά εκείνες τις εποχές.
Φυσικά, δεν έχουμε το μόνο πράγμα που άλλαξε στο δίσκο φυσικά, μια και ο Barrett έφυγε για τους CANNIBAL CORPSE, με αντικαταστάτη τον «πολύ» Jon Rubin (MONSTROSITY). Το λοιπό line up παρέμεινε ανέπαφο, όπως και ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε το εξώφυλλο. Ο Κύριος Dan Seagrave, σε ένα ακόμα εξαίρετο εξώφυλλο με το γαλάζιο να δίνει μια άλλη νότα που δε συνηθίζεται σε death metal εξώφυλλα. Ο τίτλος αυτού; “Stillborn” και έχω να πω πως αυτός ο δίσκος, είναι “αδελφός” ως προς την αδικία προς το μέρος του, με το “Breeding the spawn” των SUFFOCATION. Τους λες και βίους παράλληλους, μια που το αναφέραμε, μια και οι Νεοϋορκέζοι είχαν προβλήματα budget με την Roadrunner. Αντικείμενο δικού του κειμένου όπως και να ‘χει, ας μην πλατειάζουμε!
Συνεχίζοντας στην ουσία του πράγματος, όπως αυτή βγήκε προς τα έξω στις 26 Οκτωβρίου του ’93, το έμπα των “Dominated resurgency” και ”The way of all flesh” (πρώτο credit του Rubin) αποτελούν το μουσικό αντίστοιχο του να είσαι στο ring μια με τον Mohammed Ali, μια με τον Mike Tyson. Που σε πονεί και που σε σφάζει λέμε! Ελαφρώς πιο τεχνική προσέγγιση, με τη λύσσα να εμπλουτίζεται με τα γουστόζικα σολίδια των κυρίων Fasciana/Rubin. Διάρκειες αυξημένες, παραγωγή που δεν έχει τον όγκο των 2 προηγούμενων δίσκων, αλλά που δίνει στο άλμπουμ μια ιδιαίτερη σαπίλα και ατμόσφαιρα. Αξίζει να σημειωθεί, πως τα άκρως διακριτικά πλήκτρα όσο και samples (που τα επιμελήθηκε ο Dave Smadbeck) στο “Stillborn”, συνεισφέρουν σε αυτή την ατμόσφαιρα.
Το δε “Dominion of terror” φροντίζει οι σβέρκοι να διπλώνονται από το κοπάνημα (ειδικά στο ρεφρέν – τρόμος όνομα και πράγμα!), και όποιος αντέξει στο φινάλε ρε παιδί μου! Στον αντίποδα, κόφτες όπως το “Geared for gain” (δεύτερο credit του Rubin) και “Ordain the hierarchy”, επιβεβαιώνουν πόσο έντονα το έχουν οι Αμερικανοί να φέρνουν τούμπα συναυλιακούς χώρους μέσα σε ούτε 3 λεπτά έκαστος. Οι ρυθμοί κατεβαίνουν αισθητά στο ομώνυμο, με άλλο ένα καταπληκτικό solo στη μέση (δείγμα κλάσης, αν μη τι άλλο, από τον Jon Rubin), αλλά και στο “Genetic affliction”. Μεγάλη μαγκιά να παραμένεις ισοπεδωτικός χωρίς να είσαι υπεργρήγορος όλη την ώρα. Όλες οι σπουδαίες μπάντες το γνωρίζουν αυτό και οι θρύλοι της Florida είναι μια από αυτές, ασυζητητί!
Ξεχωριστά θέλω να σταθώ, στο κλείσιμο του δίσκου, που είναι στα 6 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, με τίτλο “Disciples of abhorrence” (τρίτο και φαρμακερό credit του Rubin). Από τις πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις των MALEVOLENT CREATION. Από το μπάσιμο με αυτό το έρπον riff, στην υποψία ατμόσφαιρας για πρώτη φορά σε δίσκο τους που διαφαίνεται μέσα από ένα διαολεμένο riff-o-rama που αποτελεί σεμινάριο δυναμικών, οι Αμερικάνοι, δείχνουν τις αρετές τους, καθώς και την ικανότητα να καθηλώνουν τον ακροατή, χωρίς να ανεβαίνουν τα γκάζια κατ’ ανάγκη. Το άλμπουμ καταλήγει με ένα γκρουβάτο riff σε fade-out, με τον δύσμοιρο ακροατή, να σκέφτεται “τώρα, αυτό που με ποδοπάτησε, τι στα κομμάτια ήταν;”. Και άντε το τι ήταν, πες το απαντάς κούτσα κούτσα.
Ακόμα και το ότι θεωρήθηκε από τους τότε δισκοκριτικούς “αδύναμο”, με αποτέλεσμα να μη πουλήσει καλά και έτσι η Roadrunner να τους σουτάρει, μπορώ να το εξηγήσω μεν (δεν έχει τον όγκο των δύο προηγούμενων), αλλά όχι να το δικαιολογήσω. 30 χρόνια μετά, με το δίσκο να βαράει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ενώ ο γράφων κρατιέται να μην κουτουλήσει από τη πώρωση ωσάν κριάρι σε περίοδο ζευγαρώματος (ναι, έβλεπα πολλά ντοκιμαντέρ μικρός!), θεωρώ ότι ο δίσκος έχει πάρει τη σοβαρή θέση που του αρμόζει στην ιστορία αυτού του τόσο σπουδαίου συγκροτήματος, με το συγκρότημα να τιμάει συχνά πυκνά το υλικό του στις επί σκηνής εμφανίσεις και όχι μόνο. Η συνέχεια θα ήταν ας πούμε ιδιαίτερη για τους MALEVOLENT CREATION, αλλά συνθετικά ουδέποτε έστω μέτρια!
Did you know that?
– To “Dominated resurgency” και το “Carnivorous misgivings” επανηχογραφήθηκαν, σαν bonus υλικό στο “Dead man’s path” (2015).
– Σε πολλές συνεντεύξεις, ο Fasciana, ισχυρίστηκε ότι το μπάσο το ηχογράφησε εκείνος!
– Βραχύβια η παρουσία του Jon Rubin στο συγκρότημα, μια και μετά το επόμενο άλμπουμ “Eternal” (1995), θα φύγει, για να επιστρέψει για το “Doomsday X” (2007).
– Εδώ κλείνει η πρώτη “θητεία” του Brett Hoffmann στη μπάντα, με τον μπασίστα Jason Blachowitz να τον αντικαθιστά στα φωνητικά καθήκοντα για την επόμενη πενταετία.
Γιάννης Σαββίδης
