a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Shadows of the past” – SENTENCED
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Thrash
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ahti Kortelainen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρα – Miika Tenkula
Κιθάρα – Sami Lopakka
Μπάσο – Taneli Jarva
Drums – Vesa Ranta
Φινλανδικό death metal. Μια υποτιμημένη μα και τόσο σπουδαία σκηνή στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού ακραίου ήχου. Εκεί που το Σουηδικό death metal είχε τον ήχο – αλυσοπρίονο στις κιθάρες του, εκείνο είχε την μουσική απεικόνιση του πηχτού σκοταδιού, τα απόκοσμα φωνητικά και το σάπιο riffing πανταχού παρόν. Τα ονόματα της σκηνής, πολλά και σημαντικά με το τρόπο τους: ABHORRENCE (“Vulgar necrolatry” demo, “Abhorrence” EP – μετέπειτα θα έφτιαχναν τους AMORPHIS), CONVULSE (“World without god” = όλεθρος!), DEMIGOD (“Slumber of sullen eyes” = το Φινλανδικό “Dawn of possession”), DEMILICH (“Nespithe” = αν οι ύστεροι VOIVOD έπαιζαν death metal. Απλά μοναδικό!), FUNEBRE (“Children of the scorn” = η σαπίλα που λέγαμε – μέρος πρώτον), PURTENANCE (“Members of immortal damnation” = η σαπίλα που λέγαμε – μέρος δεύτερον) και DEPRAVITY (τσεκάρετε το φοβερό “Silence of the centuries” EP του ‘93) μεταξύ άλλων. Και κάπου μέσα σε όλους αυτούς τους σεσημασμένους ούγκανους και αξιολάτρευτους κάφρους, βρίσκονται και οι λατρεμένοι του γράφοντος, SENTENCED. Ναι, οι γνωστοί, δεν διαβάζετε λάθος. Οι πλέον ρομαντικοί όπως εξελίχθηκαν του ευρύτερου Φινλανδικού σκληρού ήχου, στα ξεκινήματα τους ήταν ατόφιοι κάφροι και θιασώτες του πατροπαράδοτου death metal. Πάμε να τα δούμε με τη σειρά όμως, τι λέτε;
Βρισκόμαστε στα 1988 στο Muhos/Oulu της Φινλανδίας, όπου ιδρύονται οι DEFORMITY. Το 1989, θα αλλάξουν το όνομα τους σε SENTENCED. Το όνομα αυτό, ήταν παρμένο από το “Sentenced to death” των NIHILIST από το “Premature autopsy” demo. Υπό αυτό, φτάνουμε στα δύο πρώτα demo της μπάντας, ηχογραφημένα στα Tico-Tico studios, το “When death joins us” (1990) και το “Rotting ways to misery” (1991). Διαφαίνεται η επιρροή της Σουηδικής σκηνής, καθώς και η ιδιαίτερη φινέτσα τους ως παικτών ακόμα και σε αυτό το βάναυσο μοτίβο, που δίνει μια ξεχωριστή γοητεία στο παίξιμο τους και στο εν γένει ύφος τους. Κάτι τέτοια demos διαμόρφωσαν τον ήχο της Φινλανδικής σκηνής. Την ίδια χρονιά με το τελευταίο demo, η μπάντα, πλήρως έτοιμη για το πρώτο της άλμπουμ, μπαίνει εκ νέου στα Tico-Tico τον Οκτώβριο του ‘91, για να βγει ένα μήνα μετά από τη Γαλλική Thrash Records (που είχε ήδη βγάλει το “World without God” των CONVULSE τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς), το θρυλικό “Shadows of the past”. Ελαφρά πλήκτρα στην αρχή, και μπαίνουμε στο νόημα με το “When the moment of death arrives” που με το αργόσυρτο, δυσοίωνα μελωδικό του riffing, οδηγεί τον ακροατή σε ένα σκοτεινό, ομιχλώδες νεκροταφείο όπου ο θάνατος τον γυροφέρνει και ανά πάσα στιγμή, έρχεται για εκείνον. Σε ένα κομμάτι που πότε σφυροκοπά ασταμάτητα, πότε σέρνεται σαν μια άμορφη απειλή. Τα ιδιότυπα mid-tempo riffs σε αυτό και το “Rot to dead”, συνθέτουν το μοναδικό ύφος που χαρακτηρίζει το δίσκο αυτό, και είμαστε μόλις στα πρώτα 10 λεπτά. Σημείωση: αυτό το γέλιο στο τέλος, αποτελεί το τρόμο τον ίδιο!
Το “Disengagement” κλείνει το μάτι στο death metal των γειτόνων Σουηδών με το εισαγωγικό skank beat του και τα γρήγορα ξεσπάσματα του να είναι ευθείες αναφορές σε αυτή τη σχολή σύνθεσης. Ένα κομμάτι που πάει έτσι, προτού στο 1:21 πάρουμε ένα από τα αγαπημένα μου riffs σε όλο το δίσκο. Πικρά μελωδικό, σαν ένα τελευταίο τραγούδι πριν το προδιαγεγραμμένο τέλος. Σαν ένα φέρετρο που κλείνει για πάντα. Μια εικόνα που συμπληρώνει, το γνωστό από το ομώνυμο demo, “Rotting ways to misery” με τα παραμορφωμένα φωνητικά του Miika Tenkula λίγο πριν το 4ο λεπτό να είναι η επιτομή του απόκοσμου, ακόμα και με σημερινά δεδομένα. Οριακά κάτω από 6 λεπτά, από τα πλέον πλήρη κομμάτια όχι μόνο του δίσκου, αλλά και της death metal περιόδου της μπάντας, με το μικρό ακουστικό πέρασμα στο φινάλε να συναρπάζει, και να εκπλήσσει μέσα στην εν γένει βαναυσότητα του υλικού. Και σαν συνδετικός κρίκος, μια ακουστική κιθάρα, ανοίγει το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια του δίσκου. Το “The truth”. Αργή σχετικά ανάπτυξη με τις κιθάρες να εμφανίζονται σαν σκοτεινές σιλουέτες πίσω από το εισαγωγικό ακουστικό θέμα, προτού τα τύμπανα μπουν γεμίζοντας το χώρο, σε ένα σχεδόν doom ξεκίνημα. Σιγά – σιγά τα γκάζια ανεβαίνουν, και με τα τύμπανα του Vesa Ranta να πρωταγωνιστούν, το κομμάτι γίνεται υπερταχεία που πλακώνει τα πάντα στο πέρασμα της! Το μπάσο ακούγεται καθαρά στην εισαγωγή του “Suffocating beginning of life”, σε ένα mid-tempo κατά βάση κομμάτι που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμα του, κατεβάζοντας στροφές στο ρεφρέν, με τα τύμπανα και πάλι, να κόβουν και να ράβουν το ρυθμό κατά το δοκούν. Έκπληξη αποτελούν τα πλήκτρα που ακούγονται στο τρίτο λεπτό του κομματιού. Και ενώ τα έχουμε συνδυάσει με κάτι πιο “αιθέριο”, αυτά να δείχνουν το πόσο απειλητικά μπορούν να ακουστούν.
Ξεχωριστό άνοιγμα παραγράφου, για ένα από τα πρώτα κομμάτια ετούτης της περιόδου που άκουσα (το πρώτο ήταν το “Disengagement”). Και να είμαι ειλικρινής έπαθα σοκ, όταν κατάλαβα ότι είναι οι ίδιοι SENTENCED που ήξερα ως τότε (ήτοι, η μπάντα μετά το ‘96). Death/thrash μπάσιμο σχεδόν, σε ένα από τα κομμάτια – οδοστρωτήρες του δίσκου, το “Beyond the distant valleys”, το οποίο διατηρεί επιβλητικότητα, ισορροπώντας μεταξύ της mid-tempo ισοπέδωσης και του ασταμάτητου σφυροκοπήματος. Ειδικά αυτό το γρήγορο riff γύρω στη μέση…αντίο ζωή! Αυστηρά mid-tempo, δίνοντας επιπλέον χώρο στα solos να αναπτυχθούν, είναι το “Under the suffer” (παρά το ξέσπασμα του προς το τέλος), με τα solos τόσο εδώ όσο και στα αντίστοιχα άλλα σημεία του δίσκου, να είναι συγγενικά με αυτά που παίζουν οι PARADISE LOST στο πρώτο τους άλμπουμ ένα χρόνο νωρίτερα. Δεν ξέρω εάν είχαν επηρεαστεί σε κάποιο βαθμό από αυτούς, πάντως σίγουρα η ομοιότητα στην εκτέλεση, είναι σημαντική, οπότε απλά ας σκεφτούμε ότι έχουν κοινές αφετηρίες και να το αφήσουμε εκεί. Και εδώ τελειώνει η “κανονική διάρκεια” του δίσκου/ημιχρόνου. Τουλάχιστον, αν έχετε την έκδοση του βινυλίου. Γιατί εάν έχετε το CD, έχουμε άλλο ένα κομμάτι για εσάς. Ένα που λέγεται “Descending curtain of death” που “ρίχνει αυλαία” (pun intended) στο δίσκο μια και καλή, με το εντελώς SABBATH-ικό του riff, με ένα doom τρόπο ανάπτυξης, βγαλμένο από τις σπουδαίες μέρες του ιδιώματος, και βουτηγμένο στη death metal σαπίλα του Ευρωπαϊκού Βορρά. Επί της ουσίας ένα instrumental που περιέχει μόνο μια αφήγηση:
Death – awaking from a dream what we also call life
Life is not real – only Death is
When the curtain has descended, the nightmare is over!
Ο ιδανικός επίλογος αν ρωτάτε εμένα για ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, όπως είναι το “Shadows of the past”. 30 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα Φινλανδικού death metal, και το ξεκίνημα ενός μεγάλου ταξιδιού. Δεν ήταν το μοτίβο που θα τους εξέφραζε για πάντα, μια και αργότερα, θα άλλαζαν σταδιακά το ύφος τους, και θα παίρνανε άλλη μορφή. Και γι αυτό ίσως, οι πρώτες τους δουλειές, αποτελούν ως και σήμερα ένα μυστήριο τρένο για όσους δεν αρέσκονται στον ακραίο ήχο. Σίγουρα. οι SENTENCED, θα έφτιαχναν έναν τελείως διαφορετικό μύθο με τα χρόνια και θα βρίσκανε το ύφος με το οποίο θα γίνονταν γνωστοί, και ξεχωριστοί. Ωστόσο, οι πρώτες τους αυτές μέρες, έχουν μια ξεχωριστή, μια άγρια θα έλεγε κανείς ομορφιά που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη εποχή. Και ως σεσημασμένος οπαδός τέτοιων μουσικών, δεν μπορώ να μη το αγαπήσω, ειδικά όταν είναι τόσο ποιοτικά δοσμένο.
Did you know that?
– Το οπισθόφυλλο το σχεδίασε ο Taneli Jarva, με το εξώφυλλο να αποτελεί δουλειά του Luxi Lahtinen, ο οποίος είχε δουλέψει με μπάντες της σκηνής όπως οι CONVULSE και DEMILICH. Σε αυτόν επίσης, δίνεται credit για το χαρακτηριστικό πρώιμο λογότυπο, καθώς και για τα εξώφυλλα των δύο πρώτων demos.
– Αποτελεί τη μοναδική φορά που ο Miika Tenkula θα αναλάβει τα φωνητικά σε οποιαδήποτε κυκλοφορία των SENTENCED. Οι επόμενοι θα ήταν ο Taneli Jarva και από το ‘96 και πέρα, ο φυσικός frontman της μπάντας, Ville Laihala.
– Επανακυκλοφόρησε το 2008 όπως και το “North from here” σε μια φανταστική έκδοση διπλού CD. Στο δεύτερο CD, υπάρχουν τα 2 demos πριν το δίσκο. Αντίστοιχα, στο “North from here”, υπάρχει το EP “The trooper” καθώς και το μεταβατικό demo μεταξύ των δύο δίσκων “Journey to pohjola”
Γιάννης Σαββίδης
