A day to remember… 26/2 [MOTORHEAD]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “1916” – MOTORHEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: WTG Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Peter Solley, Ed Stasium
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Μπάσο – Ian Fraser “Lemmy” Kilmister
Κιθάρες – Philip “Wizzo” Anthony Campbell/Michael “Wurzel” Richard Burston
Drums – Philip “Philthy Animal” John Taylor

Το 1991 οι MOTORHEAD ήταν ήδη ένα από τα μεγαλύτερα και διασημότερα συγκροτήματα στον σκληρό ήχο, έχοντας εκατομμύρια οπαδών ανά την υφήλιο. Ένα χρόνο πριν, ο ιθύνων νους του group, Lemmy Kilmister, όπως τον ήξεραν οι περισσότεροι, μετακομίζει από την Αγγλία στο Los Angeles, αρκετά κοντά στο διάσημο εστιατόριο/μπαρ Rainbow, θέλοντας σιγά σιγά να ετοιμάσει την νέα δουλειά του συγκροτήματος, η οποία βάση της προϊστορίας του σχήματος, είχε κάπως καθυστερήσει, αφού είχαν ήδη περάσει 4 χρόνια από το προηγούμενο album τους, “Rock’n’roll” του 1987.

Ηχογραφούν αρχικά 4 τραγούδια με τον Ed Stasium, που ήταν γνωστός για την συμμετοχή του στην παράγωγη δίσκων των RAMONES, TALKING HEADS και LIVING COLOUR μεταξύ άλλων. Όταν άκουσε ο Lemmy μια μίξη ενός από τα 4, το “Going to Brasil”, ανακάλυψε ότι ο Stasium είχε προσθέσει όργανα στο τραγούδι που δεν ήθελε, και έτσι απολύθηκε. Την θέση του πήρε ο Peter Solley, που οι πιο παλιοί είχαν γνωρίσει σαν μέλος του ένατου album των PROCOL HARUM “Something magic” αλλά και του EP των WHITESNAKE “Snakebite”.

Έτσι το 1991, σε καινούργια εταιρία πια, την WTG Records αφού είχε λήξει η δικαστική τους διαμάχη με την προηγούμενη εταιρία τους, GWR Records, βλέπει το φως της δημοσιότητας, το “1916”, η ένατη δουλειά των MOTORHEAD με τον τίτλο του δίσκου ίσως να μην έκανε εντύπωση σε πολλούς, αφού ο Lemmy ήταν γνωστός λάτρης της ιστορίας και των πολέμων. Οι τότε οπαδοί τους σίγουρα θα είχαν περιέργεια, πως θα ήταν το υλικό του group αφού 4 χρόνια, ήταν μεγάλη περίοδος αναμονής για αυτούς. Τα πρώτα 3 τραγούδια που ανοίγουν το δίσκο, “The one to sing the blues”, “I am so bad (baby I don’t care)” και “No voices in the sky”, σίγουρα έφεραν πολλά χαμόγελα στα χείλη των οπαδών, αφού και τα τρία ήταν στο ύφος των δυο προηγούμενων δουλειών, και έτσι θα άκουγαν για ακόμα μια φορά το «αλήτικο» σκληρό rock’n’roll με κάποια heavy και punk στοιχεία. Κάποια όμως από τα επόμενα τραγούδια που περιλαμβάνονταν στο δίσκο μάλλον δίχασαν το τότε κοινό.

Τα “Nightmare/the dreamtime” και “1916” είχαν περίσσια πλήκτρα, στο “Love me forever” θα ακουγόταν για πρώτη φορά από το σχήμα μια αμιγώς heavy μπαλάντα, και στο “Angel city” θα ακουγόταν, επίσης για πρώτη φορά, σαξόφωνο σε σύνθεση του group. Όλα αυτά, ένας παροπιδιασμένα φανατικός οπαδός του συγκροτήματος δεν τα είχε ξανασυναντήσει και έτσι ίσως κάποιοι «ξίνισαν» περισσότερο. Κάθε πιθανό σύννεφο όμως, θα διαλυόταν από τις υπόλοιπες συνθέσεις που υπήρχαν, αλλά και τα “Dead man’s hand” και “Eagle rock”, δυο ακυκλοφόρητα τραγούδια που εμπεριέχονταν στο single “The one to sing the blues” αλλά σε μετέπειτα επανέκδοση του album. Το “Make my day”, άνετα θα μπορούσε να ήταν στα “Rock’n’roll” ή “Orgasmatron”, το “R.A.M.O.N.E.S.” θα ήταν μια συνθετική ωδή στους αγαπημένους του φίλους, το “Going to Brasil” θα ήταν άλλο ένα tribute στις επιρροές του Lemmy και το “Shut you down”, άλλος ένας μουσικός οδοστρωτήρας με τον μετρονόμο να «τρέχει» ακατάπαυστα.

Το ηχητικό στυλ τραγουδιών των MOTORHEAD ήταν πια άκρως αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα μακριά, οπότε οι όποιες προσθήκες ή διαφοροποιήσεις, εν τέλει δεν επηρέασαν αρνητικά το group, αλλά ίσως η μικρή ηχητική διαφορετικότητα που υπήρχε, τους «ανέβασε» για ακόμα μια φορά, αφού η όποια αρνητική κριτική, λογικά τους διαφήμιζε περισσότερο. Για τρίτη συνεχόμενη δουλειά, η ύπαρξη δυο κιθάρων, είχε δώσει περισσότερο όγκο στις συνθέσεις, προσδίδοντας μια δυναμική προς τέρψη του κοινού. Οι MOTORHEAD έγραψαν και απέδωσαν και πάλι, τραγούδια που «μπήκαν» άμεσα στο πάνθεον της μουσικής τους ιστορίας σαν ηχητικά δείγματα μεγάλου συγκροτήματος που ξέρει να συνθέτει τραγούδια που θα διασκεδάσουν/ ικανοποιήσουν στο έπακρο τον οπαδό. Άλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι παρόλο που έχουν περάσει 30 χρόνια από την κυκλοφορία, τα τραγούδια ηχούν φρέσκα λες και είναι σε πιο πρόσφατο δίσκο τους.

Το “1916” «κλείνει» άτυπα μια υπέροχη τριάδα albums που ξεκίνησε με το “Orgasmatron” του 1986, όντας το σχήμα μια τετραμελής μπάντα, αφού ο Phil “Philthy Animal” Taylor, θα συμμετείχε σε αυτό για τελευταία φορά, σαν μοναδικός drummer στην σύνθεση. Το album με σήμα κατατεθέν άλλο ένα υπέροχο εξώφυλλο του Joe Petagno που ήταν τόσο απλό, όσο χρειαζόταν, για να γίνει άλλο ένα από τα πιο χαρακτηριστικά «κλασσικά» τους, άφησε το δικό του στίγμα στους οπαδούς. Και αν όταν κυκλοφόρησε υπήρχαν ποικίλες κριτικές από τον κόσμο, θεωρώ πως τώρα πια είναι και θα είναι, άλλο ένα πολύ αγαπημένο των οπαδών, αφού έχει αντέξει περίτρανα στο χρόνο, εδραιώνοντας τους ακόμα περισσότερο στην τότε δισκογραφική τους συνέχεια.

Did you know that:   

– Η Γιουγκοσλαβική έκδοση του βινυλίου ήταν ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησε στην Σλοβενία, πριν την ανεξαρτητοποίηση της, από την εταιρία διανομής ZKP-RTVL.

– Το τραγούδι “R.A.M.O.N.E.S.” πρόεκυψε από μια ιδέα που δουλεύτηκε στο studio. Ο Phil Campbell, παρουσίασε στον Lemmy ένα ριφ για τραγούδι στο ύφος των ZZ TOP. Εκείνος του ζήτησε να αυξήσουν εις διπλούν την ταχύτητα, του άρεσε αυτό που άκουσε, και έγραψε μετά τους στίχους για το τραγούδι.

– Το τραγούδι “Angel city” είναι αφιερωμένο στην Νέα Υόρκη που είχε μετακομίσει ο Lemmy, και είναι μια άλλη ονομασία για την πόλη.

–  Ακούσια οι σημαίες της Γαλλίας, Βουλγαρίας, Ρωσίας, Σερβίας και Πορτογαλίας που συμμετείχαν και αυτές στο Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εμφανίζονται στο αυθεντικό εξώφυλλο. Το 2009 κυκλοφόρησε μια επανέκδοση του album σε 150 κόπιες βινυλίου που απεικονίζει και την Γαλλική σημαία στο εξώφυλλο, σε ένα επιπλέον ένθετο.

– Το “Love me forever” έχει διασκευαστεί από την DORO και τους BEYOND THE BLACK

–  Το “1916” ο Lemmy το εμπνεύστηκε από μια τηλεοπτική Αγγλική εκπομπή που είχε αναφορά στην μάχη του Somme της Γαλλίας, κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και στην οποία ένας βετεράνος του πολέμου εξιστορούσε την εμπειρία του, θυμούμενος τον φίλο του που πέθανε στην αγκαλιά του με το μισό του πρόσωπο ανατιναγμένο.

–  Το album ήταν υποψήφιο για Grammy το 1992, αλλά έχασε από το “Black album” των METALLICA.

–  Τα “Dead man’s hand” και “Eagle rock” υπάρχουν και τα δυο μόνο στην έκδοση του 12’’ βινυλίου και στο CD single. Στο 7άρι υπάρχει μόνο το “Dead man’s hand”.

Θοδωρής Μηνιάτης