ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Flying colors” – FLYING COLORS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mascot Label Group
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Peter Collins
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike Portnoy – ντραμς
Steve Morse – κιθάρες
Neal Morse – πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά
Dave LaRue – μπάσο
Casey McPherson – φωνητικά
Πριν λίγες μέρες είχα γράψει σχετικό κείμενο για τους ADRENALINE MOB, το πρώτο σχήμα που είχε παίξει ο Mike Portnoy μετά τη φυγή του από τους DREAM THEATER. Το δεύτερο, ήταν, λοιπόν, οι FLYING COLORS, ένα σχήμα με ακόμα πιο εντυπωσιακό line-up από τους MOB. Εδώ μιλάμε για τους δυο Morse, τον Neal (που ήδη είχε παίξει με τον Mike σε αμέτρητα στούντιο και live άλμπουμ με τη σόλο μπάντα του ή τους TRANSATLANTIC) και τον τεράστιο Steve Morse, κιθαρίστα των DEEP PURPLE και τον Dave LaRue, μπασίστα των DIXIE DREGS (συμπαίχτης με τον Steve Morse).
Η μόνη εκκρεμότητα, ήταν στη θέση των φωνητικών, όπου ήθελαν ο τραγουδιστής να μπορεί να παίζει κάποιο όργανο και να συμμετέχει στη σύνθεση. Αν διαβάζετε τα Insider που γράφουμε για τους δίσκους των DREAM THEATER, θα έχετε διαβάσει ότι όταν ο James LaBrie βρισκόταν υπ’ ατμόν από το συγκρότημα, οι υπόλοιποι ήθελαν ο αντικαταστάτης τους να είναι κάποιος που να είναι οργανοπαίχτης και να βοηθά και συνθετικά, όχι μόνο σε κάποιες μελωδικές γραμμές. Διακρίνετε ομοιότητες στην περίπτωσή μας; Η πρόταση του Portnoy ήταν ο Casey McPherson, από τους ALPHA REV, ο αριστερόχειρας κιθαρίστας/τραγουδιστής του alternative pop/rock σχήματος, που είχε κάνει επιτυχία στην Αμερική εκείνο τον καιρό, ο οποίος πήρε με χαρακτηριστική ευκαιρία τη δουλειά.
Κάπου εδώ πρέπει πούμε, ότι το σχήμα αυτό, ήταν ουσιαστικά ένα δημιούργημα του Bill Evans, σημαντικού ανθρώπου στη μουσική βιομηχανία, με ειδικό βάρος ικανό να προσελκύσει όχι απλά τους μουσικούς αυτού του βεληνεκούς, αλλά και τον Peter Collins (RUSH, BON JOVI, Gary Moore), ώστε να δουλέψουν όλοι μαζί, μ’ έναν κοινό σκοπό.
Το “Flying colors”, με τέτοια μαγική σύνθεση, ήταν ένα άλμπουμ που ανυπομονούσα να ακούσω. Δυστυχώς όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση ισοδύναμο με το άθροισμα της ποιότητας των συμμετεχόντων στο σχήμα. Γενικότερα, εδώ και πολλά χρόνια, θεωρώ πως είναι εξαίρεση κι όχι κανόνας, να βγαίνει πολύ καλός δίσκος από project που συγκεντρώνονται για δέκα μέρες σ’ ένα χώρο και ηχογραφούν τις ιδέες τους. Διότι υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, που λέγεται «χημεία» και αποκτάται με τις συνεχείς πρόβες, τις περιοδείες και τη συνύπαρξη. Όσο μουσικό «κτήνος» και να είσαι, μέσα σε ελάχιστες μέρες, θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγάλεις ένα τελικό αποτέλεσμα τόσο ικανοποιητικό, όσο και να υπήρχαν «ζευγάρια» που είχαν παίξει για πολλά χρόνια μαζί (Portnoy/N. Morse & S. Morse/LaRue).
Εκτός των άλλων, αν εξαιρέσει κανείς την εναρκτήρια σύνθεση, το “Blue ocean” που είναι ξεκάθαρο πειραματικό prog rock και το “Infinite fire” που κλείνει το δίσκο και είναι σε παρόμοιο ύφος, από εκεί και πέρα, το υπόλοιπο “Flying colors”, δείχνει μία έλλειψη προσανατολισμού. Αφήνω στην άκρη τον Portnoyισμό, του να βάζουμε τα δύο μεγάλα «έπη» στην αρχή και το τέλος του δίσκου, μόνιμο «κόλλημά» του από την εποχή των DREAM THEATER, αλλά και τη μανία του να αναλάβει lead φωνητικά, κάτι που κάνει σε σημεία του bluesy “Fool in my heart”.
Υπάρχουν λοιπόν το pop/rock “Kayla”, που είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου («Κέηλα» προφέρεται για όσους έχουν βρώμικο μυαλό), το bluesy “Fool in my heart”, όπως είπαμε και πριν, το “Shoulda coulda woulda” που είναι «καρφί» VELVET REVOLVER, το “Love is what I’m waiting for”, όπου οι Neal Morse και Mike Portnoy βγάζουν την λατρεία τους για τους BEATLES, το “Forever and a daze”, που είναι πιο jazz/funky (ίσως πιο LaRue τραγούδι, δηλαδή) κ.ο.κ. Μου φαίνεται δηλαδή, σαν να μπήκαν όλοι στο στούντιο, φέρνοντας τις ιδέες τους κι επειδή η σύνθεση του σχήματος, επιτρέπει πάμπολλους πειραματισμούς, έκαστος –ίσως- φρόντισε να βγάλει τα απωθημένα του ή τις μεγάλες του αγάπες, δημιουργώντας όμως ένα δίσκο που δεν έχει συνοχή, παρά την άριστη δομή των τραγουδιών και τα εξαιρετικά σημεία που έχουν.
Πέρα του “Blue ocean” και του “Infinite fire”, θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο τεράστιο τραγούδι και τελικά, μπήκε στη δισκοθήκη περισσότερο λόγω των ονομάτων και λιγότερο λόγω της αξίας των τραγουδιών. Δέκα χρόνια πέρασαν, το επισκέπτομαι κάποιες φορές, η άποψή μου δεν έχει αλλάξει όμως καθόλου από την αρχική, την οποία είχα αποτυπώσει και σ’ αυτό το site…
Σάκης Φράγκος
