ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Perseverance” – HATEBREED
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Universal
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Matt Hyde
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Jamey Jasta
Κιθάρα – Lou Richards
Κιθάρα – Sean Martin
Μπάσο – Chris Beattie
Drums – Matt Byrne
Σαν thrasher, πάντα είχα αγάπη ή τουλάχιστον εκτίμηση για το κλασσικό hardcore. Της Νέας Υόρκης το ορθόδοξο (AGNOSTIC FROST, SICK OF IT ALL, MADBALL, MERAUDER) τους μέγιστους DISCHARGE από Αγγλία και άλλους πολλούς. Πως να το κάνουμε ρε μάγκα, όταν ακούς SLAYER, ANTHRAX, DESTRUCTION, EXODUS, SEPULTURA και δε συμμαζεύεται, να το έχουν ψηλά στις επιρροές τους, δε γίνεται διαφορετικά. Με το πιο μεταλλικό κομμάτι του έχω φάει κόλλημα τα τελευταία χρόνια ωστόσο. Θυμάμαι για το λεγόμενο “μεταλλικό hardcore” να μου δίνει υπέροχο ορισμό ο αγαπητός συνάδελφος Κώστας Αλατάς: “hardcore μπάντες που λατρεύουν SLAYER και OBITUARY”. Αγκαζέ βεβαίως βεβαίως με μπάντες για να “χωθώ”: SHAI HULUD, INTEGRITY, STAMPIN’ GROUND, EARTH CRISIS και φυσικά τους υπέροχους HATEBREED με τους οποίους θα ασχοληθούμε σε αυτό το κείμενο. Πόσο τους αγαπάω αυτούς τους τυπάδες…σκάσανε στα αυτιά μου με αυτό το δίσκο όταν ανακάλυπτα τους τιτάνες SLAYER ως έφηβος, αλλά πήρε κάποια χρόνια να τους εκτιμήσω.
Ποιόν δίσκο λέτε; Μα φυσικά το ΤΙΤΑΝΙΟ “Perseverance”, το δεύτερο μόλις δίσκο των λεβέντηδων από το Connecticut. Μετά από το πρώτο άλμπουμ – όλεθρο “Satisfaction is the death of desire” (1997) (πες το ψέματα ρε μάγκα…), που έκανε το τεράστιο μπαμ στο underground, με τους κριτικούς να το αποθεώνουν, και τη μπάντα να φτιάχνει αμέσως ισχυρότατη βάση οπαδών. Ήταν κάτι φρέσκο την εποχή εκείνη, κάτι άκρως ενεργητικό και επικίνδυνο. Μύριζε αίμα και κλωτσομπουνίδια βγαλμένο από τα μικρά clubs όπου όλες οι πεινασμένες μπάντες βράζουν και βγάζουν όλη τους τη ψυχή στο σανίδι. Κάπως έτσι, οι HATEBREED από την Victory και με την αποθέωση των κριτικών που ήδη το αποκαλούσαν κλασσική κυκλοφορία στο χώρο του hardcore (και διάολε δεν είχαν καθόλου άδικο), υπέγραψαν στη πολυεθνική Universal. Υπό το άγρυπνο μάτι του Matt Hyde, ετοίμασαν το επόμενο τους χτύπημα. Στις 26 Μαρτίου 2002 αυτό το χτύπημα πήρε σάρκα και οστά.
Πάρε πιο γεμάτη παραγωγή με το καλημέρα του “Proven”, ένας κιθαριστικός τόνος να σε χτυπάει σαν ένας τοίχος από τούβλα, και ήδη έχεις ετοιμαστεί για το ταξίδι ΠΟΝΟΥ, ΦΟΝΟΥ και αλλαγής επιπέδου που ακολουθεί για τα επόμενα 38 λεπτά, και 16 κομμάτια. Το ότι βρέθηκαν σε μεγάλη δισκογραφική, δεν τους πτόησε, δεν τους “μαλάκωσε”, δεν τους έκανε να “ξεπουληθούν” όπως λένε διάφοροι γνήσιοι ανόητοι όταν η μπάντα που λατρεύουν ξεπερνάει τη χωρητικότητα ενός πούλμαν σε οπαδούς. Ναι, από 26 λεπτά “ανεβήκαμε” στα 38. Αλλά αλήθεια, ποιος νοιάζεται για σκέτη τη διάρκεια όταν βόμβες υδρογόνου όπως το φονικό ομώνυμο, το κλασσικότατο “I will be heard”, το ρημάδι το “Final prayer” (με solo του Kerry King των ΤΙΤΑΝΩΝ SLAYER – άμα εγκρίνει αυτός, καταλάβατε!), “Hollow ground”…τι να πω εδώ πέρα που να με πάρει και να με σηκώσει;! Τι καθόμαστε και συζητάμε;! Το πόσο καταστροφικό και εν γένει σημαντικό είναι αυτό εδώ το άλμπουμ για το μοντέρνο hardcore;! Θα συζητήσω κάτι άλλο προσωπικά σε νέα παράγραφο.
Αυτό που προσωπικά εγώ, βρήκα στους HATEBREED εν γένει, αλλά και σε αυτό το άλμπουμ εν προκειμένω, ήταν αυτό το μόνιμο “μη τα παρατήσεις, δεν είσαι μόνος, μπορείς να τα καταφέρεις” μοτίβο, απέναντι σε όλες τις δυσκολίες της ζωής. Ναι, ξέρω, κλισέ. Ναι, ξέρω, τα έχετε ακούσει εκατό φορές, εσείς που όλα τα ξέρετε και όλα τα κάνετε καλά! Αλλά να και κάτι που δε ξέρετε και ούτε θα μάθετε: κάποιοι άνθρωποι (μη πω όλοι), χρειάζονται μια κάποια βοήθεια για να βρουν ένα δρόμο. Ένα ερέθισμα αν θέλετε. Αυτό μπορεί φυσικά, να είναι μια μπάντα, έναν καλλιτέχνη που τους αγγίζει τη ψυχή και τους δίνει κουράγιο. Να τους δείξει ένα καλύτερο τρόπο, ένα καλύτερο δρόμο. Γιατί πολλές φορές, ξεχνάμε τι σημαίνει “παλεύω για να γίνω το καλύτερο άτομο που μπορώ να γίνω” και πάμε στον αυτόματο πιλότο. Το “You’re not alone”, το “We still fight”, το “Bloodsoaked memories” γίνανε ύμνοι στα στόματα παιδιών που νιώσανε το ίδιο. Για κάθε σφαλιάρα που τρως, σηκώνεσαι και γίνεσαι δυνατότερος. STRONGER THAN ALL που λένε και κάτι αληταράδες από το Texas.
20 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, το “Perseverance” των HATEBREED, εκτός από φωτεινός φάρος για το συγκρότημα (όντας μια από τις κορυφαίες τους δουλειές), αποτελεί και κορωνίδα του τιμημένου είδους το οποίο πρεσβεύει με καμάρι και πυγμή ως και σήμερα, με μικρά σκαμπανεβάσματα. Κλείνω αυτό το κείμενο με αυτές τις λέξεις – στάση ζωής:
Perseverance!!
Against all opposition!!
Crushing all limitations!!
Pure strength through solitude!!
Discipline and determination!!
Did you know that?
– Το “I will be heard” μπήκε στη ταινία “XXX” (2002) με τον Vin Diesel, ενώ το “Below the bottom” στο “The texas chainsaw massacre” (2003).
– Τελευταίος δίσκος με τον Lou Richards στη σύνθεση, που αποχώρησε το 2002, και αυτοκτόνησε το 2006. Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του.
– Πλειάδα φίλων στα gang vocals στο δίσκο, με τους εξέχοντες να είναι οι Jonathan Donais και ο Paul Romanko των SHADOWS FALL.
Γιάννης Σαββίδης
