a
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Hliðskjálf” – BURZUM
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΙΑ: Misanthropy Records
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Τα πάντα, όλα – Varg Vikernes
Το έχω ξαναγράψει, ο Varg Vikernes είναι μια προσωπικότητα με ιδιαιτερότητες, αλλά αν κοιτάξουμε πέρα από τις ακραίες πολλές φορές απόψεις του, είναι αναμφίβολα ένας καλλιτέχνης που μπορεί με τη μουσική του να ξυπνήσει στον ακροατή ιδιαίτερα συναισθήματα. Το ταλέντο του αυτό ήταν και εκείνος ο λόγος που κατάφερε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του στη φυλακή του Trondheim, να «σκαρώσει» και να ηχογραφήσει δύο δίσκους. Οι δίσκοι αυτοί όπως είναι φυσικό δεν έχουν καμία σχέση με το black metal παρελθόν των BURZUM, μιας και στο κελί του δεν του επιτρεπόταν να έχει κιθάρες, μπάσο ή ντραμς, έτσι ώστε να βγάλει ένα οργανικό αποτέλεσμα. Αντίθετα του επέτρεψαν για σύντομο διάστημα να χρησιμοποιήσει πλήκτρα και υπολογιστή, με τη βοήθεια των οποίων ηχογράφησε τα albums “Dauði Baldrs” (1997) και “Hliðskjálf”. Ο μουσικός προσανατολισμός αυτών των δίσκων ήταν καθαρά ambient ορχηστρική μουσική. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ο Νορβηγός καταπιανόταν με αυτό το είδος, μιας και είχαν προηγηθεί οι προσπάθειες των “Tomhet” και “Rundgang Um Die Transzendentale Saule Der Singularitat”, από τα “Hvis Lyset Tar Oss” (1994) και “Filosofem” (1996) αντίστοιχα, όπου ο Vikernes είχε καταθέσει επιτυχώς τα διαπιστευτήριά του.
Στα του “Hliðskjálf” τώρα, ο δίσκος ακούγεται διαφορετικός σε σχέση με τον προκάτοχό του. Πρώτα απ’ όλα η τρανταχτή διαφορά είναι στον ήχο, ο οποίος ακούγεται λιγότερο ερασιτεχνικός. Η χρήση πραγματικών keyboards αυτή τη φορά, αντί των MIDI που είχαν χρησιμοποιηθεί στο “Dauði Baldrs”, έδωσαν ένα πιο ρεαλιστικό, πλούσιο και βαθύτερο ηχητικό αποτέλεσμα. Αυτό λειτούργησε ακριβώς αντίθετα με το “Dauði Baldrs”, όπου ο “ψεύτικος” ήχος αποτελούσε σε αρκετά σημεία τροχοπέδη στο να ευχαριστηθεί ο ακροατής τα κομμάτια. Στο “Hliðskjálf”, τα κομμάτια αφήνουν πίσω τους το νεοκλασσικό ύφος αυτών του προκατόχου τους και γίνονται περισσότερο soundtrack-ικά. Η νοσταλγία είναι το κύριο χαρακτηριστικό των συνθέσεων, αλλά δεν λείπει η ατμόσφαιρα, η μελαγχολία και η σκοτεινή αύρα που είχαν διαχρονικά σχεδόν όλες οι συνθέσεις των BURZUM. Σε πολλούς μπορεί να φαντάζει ιδιαίτερα μονότονος ο δίσκος, αλλά αν καθίσει κάποιος προσεκτικά και ακούσει ανοιχτόμυαλα το δίσκο θα αντιληφθεί και την ποικιλία που έχουν οι συνθέσεις. Το επιβλητικό και majestic “Tuistos Herz” που ανοίγει το δίσκο απέχει από το αέρινο και μελαγχολικό “Der Tod Wuotans”, όπως αυτό διαμορφώνεται μετά το medieval intro του. Το γεμάτο (σχεδόν “industrial”) ένταση “Ansuzgardaraiwô” το διαδέχονται τα “Die Liebe Nerþus'” και “Frijôs Einsames Trauern” με το «ρομαντικό» μεσαιωνικό folk ύφος και ακολουθεί ίσως το πιο μινιμαλιστικό κομμάτι των BURZUM, το υπνωτικό “Einfühlungsvermögen”. Tο “Frijôs Goldene Tränen” μπορεί να ακούγεται στην αρχή σαν αυτά τα κομμάτια με τους φυσικούς ήχους που χρησιμοποιούν για διαλογισμό, αλλά δένει με τα υπόλοιπα. Τα 33 λεπτά του album κλείνουν με το “Der Weinende Hadnur” το οποίο είναι η ambient επανεκτέλεση του “The Crying Orc” από το ομώνυμο ντεμπούτο των BURZUM.
Λένε πως η μαγεία κρύβεται καμιά φορά στην απλότητα και πιστεύω πως αυτό αντικατοπτρίζεται ιδανικά στην περίπτωση του “Hliðskjálf”. Ο δίσκος αυτός παρά την φαινομενική απλότητα των συνθέσεων, κρύβει πολλά πράγματα και προπάντων συναισθήματα. Συναισθήματα που μαεστρικά ο Vikernes καταφέρνει να τα περάσει σε όποιον δοθεί στις συνθέσεις και ακούσει με ανοιχτό μυαλό το δίσκο, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να είναι ένα αποδομημένο αδερφάκι του “Filosofem”.
Did you know that:
– Hlidskjalf ονομαζόταν ο θρόνος του ανώτατου θεού Odin στη Νορβηγική μυθολογία, απ’ όπου μπορούσε να παρατηρεί οτιδήποτε συνέβαινε στον κόσμο. Από εκεί πάνω προσπαθούσε να εντοπίσει τον θεό Loki, όταν αυτός το έσκασε από το σημείο της δολοφονίας του Baldr, δεύτερου γιου του Odin, για την οποία φέρει βαρύτατη ευθύνη. Στα αγγλικά, ο τίτλος του “Dauði Baldrs” (προκατόχου του “Hliðskjálf”) μεταφράζεται ως ο θάνατος του Baldr, οπότε αντιλαμβανόμαστε και τη θεματολογική συνάφεια των δύο δίσκων, πέραν της μουσικής.
– Στο βιβλιαράκι του CD (αλλά και στη βινυλιακή έκδοση), το artwork που φαίνεται εκεί είναι σκηνές από βουβές ταινίες. Στο “Frijôs goldene Tränen” η σκηνή είναι παρμένη από την ταινία “Faust” (1926) του Friedrich Wilhelm Murnau.
Θανάσης Μπόγρης
