ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: GOJIRA – “L’enfant sauvage”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Josh Wilbur & Joe Duplantier
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Joe Duplantier – φωνητικά, κιθάρα
Christian Andreu – κιθάρα
Mario Duplantier – τύμπανα
Jean-Michel Labadie – μπάσο
Όταν μιλάμε για επιδραστικές μπάντες τον 21ο αιώνα στο χώρο του heavy metal, δεν γίνεται να μην μιλήσουμε και για τους GOJIRA και να τους τοποθετήσουμε φυσικά και στις κορυφαίες θέσεις της λίστας. Από τα μέσα των 00s, αλλά σίγουρα από τις αρχές των 10s και μετά και ειδικά με τα “L’enfant sauvage” και “Magma”, οι GOJIRA όχι μόνο έγιναν powerhouse μπάντα, αλλά κατάφεραν, σε ένα είδος που αναζητούσε πάντα το κάτι διαφορετικό που ανά περιόδους θα ωθήσει και άλλα σχήματα προς τα εκεί, να δημιουργήσουν έναν τόσο προσωπικό ήχο, που να έχουμε καταλήξει να λέμε συγκεκριμένα παιξίματα σαν “Γκοτζιρέικα” (sic).
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πιο ταλαντούχα αδέρφια αυτήν τη στιγμή στο heavy metal, όσο τα αδέρφια Duplantier. Δεν ξέρω αν μεγάλωσαν με γάλα ή με τον μαγικό ζωμό του Panoramix, αλλά η συγχωρεμένη η μητέρα τους, κάτι έκανε πολύ καλά και βγήκαν τέτοια μουσικά «τέρατα» τα παιδιά της. Και εκεί που το έδειξαν, προσωπικά πάντα, στο μέγιστο βαθμό μέχει και σήμερα, είναι στο πέμπτο άλμπουμ τους, το “L’enfant sauvage”, που κλείνει πλέον τα 10 του χρόνια.
Μιλάμε για τον πρώτο δίσκο τους μέσω της Roadrunner Records, μίας μεταγραφής δηλαδή σε τεράστια εταιρεία (μετά τα χρόνια τους στη Listenable/Prosthetic), σημάδι του ότι τα μάτια (όχι του Σάουρον) των κεφαλών του εμπορικού κομματιού της μουσικής μας, είχαν στραφεί για τα καλά προς αυτούς. Και οι Γάλλοι, όχι μόνο δικαίωσαν την εταιρεία, αλλά μάλλον ξεπέρασαν και τα αναμενόμενα με τη συνέχεια και συνέπειά τους.
Μέχρι και σήμερα, αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος από αυτούς τους Γάλλους. Νομίζω πως είναι η επιτομή της μουσικής τους, γιατί μοιάζει σαν το σταυροδρόμι όλων των επιρροών, όλων των παιξιμάτων τους, όλων των στοιχείων είτε που μας είχαν ήδη παρουσιάσει στα 4 προηγούμενα, είτε θα μας παρουσίαζαν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στα δύο επόμενα. Μπορεί το “Magma” να αποτέλεσε την εμπορική εκτόξευση στην στρατόσφαιρα για τη μπάντα, αλλά το “L’enfant sauvage” ήταν ο δίσκος που δημιούργησε τόσο τη βάση για αυτήν την εκτόξευση, αλλά και καθιέρωσε για τα καλά το σχήμα στις συνειδήσεις των οπαδών. Και πώς να μην γίνει, όταν έχει τιτάνιες κομματάρες όπως το “Exlposia”, το ομότιτλο, το “Liquid fire”, το στοιχειωτικό “The gift of guilt”, το “Born in winter”, το “The axe” και το “Mouth of Kala”. Ήδη ο μισός δίσκος δηλαδή, είναι γεμάτος με κομματάρες, όχι απλά καλά τραγούδια. Σαφώς και το “Magma” ήταν πιο ομοιόμορφο σαν άλμπουμ και ίσως η ποιότητα των τραγουδιών του να ήταν πιο κοντινή, όμως το “L’enfant sauvage” με κέρδισε και συνεχίζει να το κάνει, λόγω της τρομερής ποικιλίας του. Το σταυροδρόμι που είπα πιο πάνω. Που αν κάτι μου λείπει από τους μεταγενέστερους GOJIRA (που δισκάρες βγάζουν ακόμα προφανώς οι άνθρωποι, τι να λέμε), είναι αυτή η τεράστια παλέτα του εν λόγω δίσκου, που έχει δώσει κατά κάποιο τρόπο τη θέση της σε μία πιο συγκεκριμένη προσέγγιση. Λεπτομέρεις θα μου πείτε, όταν μιλάμε για μπάντα που δεν λέει να βγάλει όχι κακό, αλλά έστω ένα «καλό» απλά δίσκο. Ε, όταν είσαι οπαδός, ψάχνεις και αυτές τις λεπτομέρεις να ασχολείσαι και να δημιουργείς και τις αγαπημένες μας «μουσικές κόντρες» σε συζητήσεις.
Η παραγωγή του άλμπουμ είναι εξωφρενική, με τον Josh Wilbur να αποτελεί εγγύηση προφανώς, αλλά σε συνδυασμό με τον Joe Duplantier, που είχε και έχει το απόλυτο όραμα της μπάντας του, το αποτέλεσμα σε κολλάει στον τοίχο. Και αυτό το χαρακτηριστικό heavy riffing των GOJIRA, με τα κιθαρόμποτα και τα breakdowns και τα σκοτεινά σε σημεία riffs, με τέτοια παραγωγή, απογειώνονται. Εκτός αυτού, απολαμβάνεις φυσικά σε πλήρη έκταση το μεγαλείο των μουσικών αυτού του σχήματος, αφού πέραν από τα αδέρφια, οι Christian Andreu και Jean-Michel Labadie, έχουν το χώρο (και ηχητικά, όχι μόνο συνθετικά) να ξεδιπλώσουν το δικό τους τεράστιο ταλέντο.
Ο δίσκος αυτός τους οδήγησε σε παγκόσμια περιοδεία, πούλησε τριπλάσια σχεδόν από τον προκάτοχό του, το “The way of all flesh” και όπως προείπα, τα πάντα ήταν πλέον έτοιμα μέσω και αυτού, για την εκτόξευση που ήρθε 4 χρόνια αργότερα, με το “Magma”. Λατρεμένο άλμπουμ!
Did you know that:
- Φωτογράφος και σε αυτό το δίσκο τους, είναι η κυρία Gabrielle Duplantier, αδερφή των Mario και Joe. Σε ηλικιακή σειρά, από το μεγαλύτερο στο μικρότερο παιδί της οικογένειας, είναι ο Joe, η Gabrielle και ο Mario. Είπαμε. Γάλα, μάνα, μαγικό φίλτρο… Κάτι πήγε πολύ καλά σε αυτήν την οικογένεια όσον αφορά το ταλέντο!
- Ο τίτλος και κατ’ επέκταση το όλο στιχουργικό concept του άλμπουμ, είναι κατά ένα μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο από την ομότιτλη ταινία του Francois Truffaut. Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός παιδιού, του Victor of Aveyron, το οποίο βρέθηκε σε ένα δάσος μόνο του και είχε συμπεριφορά περισσότερο άγριου ζώου, παρά ενός πολιτισμένου (βάλτε εισαγωγικά, ερωτηματικά, ότι θέλετε) ανθρώπου. Πραγματική ιστορία, ενός, ας πούμε, Μόγλη.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
