ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Garden of Unearthly Delights” – CATHEDRAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Warren Riker
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Lee Dorrian – φωνητικά
Garry Jennings – κιθάρες
Leo Smee – μπάσο, φλογέρα, πλήκτρα, mellotron, auto harp
Brian Dixon – τύμπανα
Οι CATHEDRAL είναι μια από τις πιο καθοριστικές μπάντες του doom/stoner/sludge, ποτέ δεν επαναπαύτηκαν στην δόξα τους και με κάθε δίσκο τους, πήγαιναν τα όρια του είδους λίγο πιο πέρα. Το ντεμπούτο τους, ´Forest of Equilibrium’ (1991) ήταν από τους πιο επιδραστικούς doom δίσκους, ακόμα και για το παρακλάδι που λέγεται funeral doom. Με το ‘Carnival Bizarre’ (1995) έκαναν ακόμα και τον πιο true μεταλλά να χορεύει με το 70s psychedelic groove του, ενώ με το ‘The Ethereal Mirror’ (1993) μπόλιασαν το doom με stoner και επικά στοιχεία. Εκείνο που έλειπε πια ήταν να κάνουν ένα δίσκο που θα συνδύαζε όλα τα προηγούμενα και με κάτι παραπάνω.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Το πρώτο κομμάτι, “Tree of Life & Death”, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μπάντας στις πιο doom στιγμές της, ενώ το επόμενο, “North Berwick Witch Trials”, αναμφίβολα μας πάει πίσω στο 1995 και στο “Hopkins (The Withfinder General)”, όχι μόνο λόγο της θεματολογίας του (η αληθινή ιστορία της καταδίκης ως μάγων/μαγισσών μιας ομάδας ατόμων στην Σκωτία του 16ου αιώνα) αλλά και του γενικότερου vibe που εκπέμπει, παρόμοιο με το πιο γνωστό τραγούδι της μπάντας. “Upon Azrael’s Wings” είναι ίσως από τα πιο επιθετικά κομμάτια της δισκογραφίας τους, αλλά ακόμα κι εκεί μας έχουν μια μικρή έκπληξη με αυτό το μεσαίο μέρος που ακούγεται σαν αυτοσχεδιασμός τζαζ, μια τολμηρή ηχητική καινουργίλα που χρησιμεύει και ως προειδοποίηση για του τι έπεται μετά.
“Corpsecycle”, αν και έχει μια μακάβρια θεματολογία (η διαδικασία αποσύνθεσης του σώματος), πρόκειται για ένα πιασάρικο stoner κομμάτι, ίσως και το πιο προσβάσιμο του δίσκου. Μετά το βουκολικό, folk ακουστικό ορχηστρικό ιντερλούδιο που λέγεται “Fields of Zagara”, έρχεται ο σίφουνας με την μορφή του “Oro the Manslayer”, το πιο γρήγορο, επιθετικό, άγριο κομμάτι του δίσκου που ακούγεται και σαν ένα κλείσιμο του ματιού στους MOTÖRHEAD και με την φωνή του Lee Dorrian να ταλαντεύεται με επιτήδειο τρόπο μεταξύ της καφρίλας και της μελωδίας. Το βασικό χαρακτηριστικό του “Beneath a Funeral Sun”, εκτός από την μίξη του επιθετικού doom με την ψυχεδέλεια, είναι η χρήση παιδικών φωνητικών δίνοντάς του έτσι μια παράξενη, στοιχειωμένη αύρα.
Και ερχόμαστε στο κεντρικό κομμάτι του δίσκου: αν και είχαν ηχογραφήσει πριν κι άλλα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, όπως το “The Voyage of the Homeless Sapien” από το ΕΡ του 1994 “Statik Majik “, το “The Garden”, που διαρκεί σχεδόν 27 λεπτά. Με αυτήν την διάρκεια, είναι φυσικό η μπάντα να τα παίζει όλα: από ήσυχα, ακουστικά, μελωδικά/ατμοσφαιρικά μέρη, έως βαριά, αργά doom riffs και πειραματικά/ψυχεδελικά περάσματα κ.λπ. Σε ορισμένα μέρη υπάρχουν επίσης και γυναικεία φωνητικά. Δικαίως αυτό το κομμάτι θεωρείται ένα από τα πιο τολμηρά και καθοριστικά τους. Έχει φτάσει να συγκριθεί με το “Supper’s Ready” των GENESIS και το “Echoes” των PINK FLOYD και σίγουρα θα έχει επηρεάσει μπάντες όπως OPETH, ELECTRIC WIZARD ή MY DYING BRIDE.
Βασικά επρόκειτο για ένα δίσκο που ανέδειξε τους CATHEDRAL ως μια ώριμη μπάντα που δεν φοβόταν να αμφισβητήσει τα όριά της, που φιλοδοξούσε να φτάσει σε καινούργια ηχητικά πεδία μέσω πειραματισμών αλλά και μέσω της προηγούμενης εμπειρίας τους με διάφορα μουσικά στυλ. Ένας από τους πιο αναγνωρισμένους για την ποιότητα δίσκους εκ μέρους όχι μόνο των οπαδών της μπάντας αλλά και των οπαδών του είδους γενικότερα.
Γιώργος Γκούμας
