ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Road salt two” – PAIN OF SALVATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: InsideOut Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: PAIN OF SALVATION
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Daniel Gildenlow – φωνητικά, κιθάρα, μπάσο
Johan Hallgren – κιθάρα
Leo Margarit – ντραμς
Fredrik Hermansson – πλήκτρα
Το 2009, οι PAIN OF SALVATION, έβγαλαν το EP “Linoleum”, με το οποίο μας προετοίμαζαν για το επερχόμενο “Road salt”. Η μοίρα όπως είχε διαφορετικά σχέδια. Η διανομέας της εταιρίας τους, της InsideOut, η SPV, είχε μπει σε καθεστώς χρεοκοπίας και οποιαδήποτε πλάνα, έγιναν αίολα… Δεν μπορούσαν να βγουν κυκλοφορίες και όλα ήταν ρευστά, μέχρι που απέκτησε την εταιρία η Century Media.
Όσο περίμενε, όμως, ο Daniel Gildenlow, όντας ανήσυχο πνεύμα, έγραφε συνεχώς τραγούδια, που εξυπηρετούσαν το σχετικό concept του “Road salt”, είχαν μαζευτεί όμως πάρα πολλά, που δεν χωρούσαν σ’ ένα δίσκο και με τη σύμφωνη γνώμη της «νέας – παλιάς» εταιρίας του, έσπασε το “Road salt” σε δύο μέρη. Το πρώτο βγήκε το 2010 και το επόμενο, το 2011. Αμφότερα, ήταν στο ίδιο στυλ, πάντως. Πολύ λίγη σχέση με το prog metal και ήταν βουτηγμένα στο 70s prog rock και τα blues.
Από το “Road salt two”, γνωρίζαμε ήδη το “Mortar grind”, που υπήρχε στο “Linoleum” EP και είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Σ’ αυτό το άλμπουμ, ακούμε τον Daniel Gildenlow σε μία από τις πιο μεστές αποδόσεις ολόκληρης της καριέρας του, κάνοντας τη φωνή του κυριολεκτικά ό,τι θέλει και πάνω απ’ όλα, να ακούγεται πάρα πολύ συναισθηματικός και με έντονη ερμηνεία, δοκιμάζοντας πράγματα που δεν είχε δοκιμάσει ποτέ μέχρι τότε.
Υπήρξε πάρα πολύς κόσμος που τους γύρισε την πλάτη τότε. Οι πιο «παραδοσιακοί» μεταλλάδες, τους αποκήρυξαν. Οι πιο «παραδοσιακοί» progsters, του «ορθόδοξου» κινήματος, ξαφνιάστηκαν, διότι το progressive είχε αρχίσει να γίνεται regressive και οτιδήποτε ξέφευγε από τη νόρμα, αποδοκιμαζόταν. Βέβαια, έχοντας κάνει πολύωρες συζητήσεις με τον Gildenlow από το ξεκίνημα της καριέρας του, ο άνθρωπος, κάθε άλλο παρά μεταλλάς είναι. Η γκάμα της μουσικής που ακούει κι έχει επηρεαστεί, είναι τεράστια και τολμώ να πω, ότι τα δύο “Road salt”, είναι το απαύγασμα των επιρροών του, αυτό που πιθανότατα να ήθελε πάντα να κάνει. Είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι.
Τα “Softly she cries”, “Mortar grind”, “1979”, “To the shoreline”, “The physics of Gridlock”, είναι χαρακτηριστικά δείγματα της πορείας που ήθελε να πάρει ο Daniel Gildenlow με το σχήμα του. Διότι, αυτό είναι άλλο ένα σημείο τριβής, για τους οπαδούς του σχήματος. Μετά από αυτό το δίσκο, έφυγε ο επί σειρά συνοδοιπόρος του, Johan Hallgren (ασχέτως αν ξαναγύρισε εδώ και μερικά χρόνια, πάλι), αλλά και ο Martin Hermansson και ουσιαστικά, έμεινε μόνο ιδρυτικό μέλος, ο Daniel. Έλα όμως, που όλη η ιστορία γύρω από τους PAIN OF SALVATION, ήταν οι ιδέες και το όραμα του Daniel. Εκείνος, από το ξεκίνημα, έγραφε τους στίχους, ήταν, αν όχι ο μοναδικός, τότε ένας από τους βασικούς συνθέτες, είχε την ευθύνη της παραγωγής (την οποία αναλάμβανε ο ίδιος μερικές φορές) και οι υπόλοιποι ήταν «εκτελεστικά όργανα», που έβαζαν το σπουδαίο τους ταλέντο για να έχουμε το μαγικό τελικό αποτέλεσμα πολλών δίσκων που έκαναν τη ζωή μας καλύτερη. Είναι, δηλαδή, σαν να βάζει κανείς χέρι στον Dave Mustaine ή τον Jeff Waters, αν αλλάζουν μέλη στους MEGADETH ή τους ANNIHILATOR. Συγνώμη φίλοι μου, δικό τους είναι το μαγαζί, αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις. Λάθος ή σωστές, εκείνοι έχουν την ευθύνη και είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο. Αν είναι σωστός ή λάθος ο τρόπος που φεύγουν κάποια μέλη; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα, που δεν μας αφορά τη συγκεκριμένη στιγμή.
To “Road salt two”, όπως και ο προκάτοχός του, παρότι ήταν καλοί δίσκοι, ξένισαν τους οπαδούς των PoS και ουσιαστικά τους «ανάγκασαν» σε στροφή 180 μοιρών με το “In the passing light of day”. Μέχρι και οι συναυλίες που είχαν δώσει εκείνη την περίοδο στη χώρα μας, μία χώρα που παραδοσιακά στήριζε το σχήμα (αρκεί να σας πω, ότι στην Ελλάδα, κάποια περίοδο στο ξεκίνημά τους, είχαν σχεδόν τις μισές πωλήσεις που είχαν παγκοσμίως), είχαν τη χαμηλότερη προσέλευση ever. Αν αυτό δεν ήταν καμπανάκι, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Σάκης Φράγκος
