ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Grace for drowning” – STEVEN WILSON
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: Kscope
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steven Wilson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Φωνητικά, κιθάρα, μπάσο, πιάνο, πλήκτρα – Steven Wilson
Τύμπανα – Nic France
Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, ο Steven Wilson κυκλοφορεί τον δεύτερο σόλο δίσκο του με τον πολύ σκοτεινό και ποιητικό τίτλο “Grace for drowning” και καθίσταται ξεκάθαρο πως ο Wilson έχει ως στόχο να επαναφέρει και επανεφεύρει το prog rock των KING CRIMSON, έργο που ολοκληρώθηκε με το αριστουργηματικό “The raven that refused to sing”. Το “Grace for drowning” ακολούθησε τα μουσικά και στιχουργικά μονοπάτια του σόλο ντεμπούτου, “Insurgentes”, αλλά σίγουρα πολλά επίπεδα πιο πάνω, υποδηλώνοντας μια ξεκάθαρη εξέλιξη του Wilson ως σόλο καλλιτέχνης μ ένα μοναδικό και προσωπικό μουσικό και θεματικό κόσμο που εξελίσσεται από δίσκο σε δίσκο. Αν με ρωτήσετε σήμερα, δέκα χρόνια μετά και με την όποια σοφία που φέρνουν τα χρόνια, το “Grace for drowning” είναι η γέφυρα που ενώνει το χαοτικό αν και ενδιαφέρον ντεμπούτο με το πρώτο κορυφαίο έργο του Wilson, μετά τους PORCUPINE TREE και τα όσα μας προσέφερε στα πλαίσια αυτής της ιστορικής μπάντας. Είναι ακριβώς εκεί που οφείλει να βρίσκεται – ανάμεσα σ’ ένα μικρό καλημέρα και ένα βροντερό παρών. Επομένως μιλάμε για έναν δίσκο που μπορεί να κριθεί πλέον ως γέφυρα.
Το 2011, οι PORCUPINE TREE αποτελούσαν παρελθόν όσο και αν οπαδοί και τύπος εξέφραζαν ελπίδες πως θα γίνει ένα comeback σε κάποια φάση (πράγμα που αποδείχθηκε αχρείαστο με τα δύο θρυλικά άλμπουμ για τα οποία ο SW μνημονεύεται μέχρι και σήμερα). Ο Wilson, και ας μην φαινόταν ακόμα, βρισκόταν σ’ ένα άλλο μονοπάτι που θα τον οδηγούσε σε μια ακόμη Valhalla, προτού μας ξαφνιάσει απότομα με την pop στροφή του. Το “Grace for drowning” που μεσολάβησε φανέρωσε έναν prog μουσικό που έχει εντρυφήσει όσο κανείς στο ύφος και τον ήχο των KING CRIMSON, μουσική που θα αποτελέσει ιδανικό καμβά για τους καταθλιπτικούς και μοχθηρούς στίχους του SW που μιλάνε για επώδυνους χωρισμούς, τον κύκλο του θρήνου για αγαπημένα πρόσωπα, κατά συρροή δολοφόνους και τον θάνατο. Από δω και μπρος είναι που οπαδοί θα ασπαστούν τον SW ως έναν καλλιτέχνη που βρίσκει έμπνευση αποκλειστικά μέσα από θλιμμένη, σκοτεινή μουσική και ανάλογη θεματική, σε βαθμό που όταν βγήκε το “To the bone” και ο SW παντρεύτηκε πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για προδοσία! Ομολογουμένως, SW και χαρούμενοι στίχοι και ματζόρε μουσική δεν συνηθίζονται εύκολα μιας και τα πιο πολυεπίπεδα και συγκινητικά του άλμπουμ είναι βουτηγμένα στη μαυρίλα (τυχαίο είναι που οι πάλαι ποτέ doomsters ANATHEMA έγιναν βασικά μια κόπια του συμπατριώτη τους;).
Και μιας και μιλάμε για μαυρίλα, να πούμε εδώ πως τον Σεπτέμβρη του 2011 κυκλοφόρησε επίσης το πρώτο και μοναδικό άλμπουμ των STORM CORROSION, του project μεταξύ SW και Mikael Akerfeldt των OPETH. Οι δυο τους είχαν ήδη αρχίσει να γράφουν μουσική από το 2010 και, δέκα χρόνια πιο πίσω, ο SW έγινε μύστης του σκοτεινού κόσμου του Akerfeldt και τούμπαλιν, κάνοντας την παραγωγή για το “Blackwater park”. Επομένως, η μαυρίλα του “Grace for drowning” δεν είναι μονάχα έκφανση του μουσικού κόσμου και ψυχισμού του Wilson, αλλά, κατά την άποψη μου, ένδειξη του ιδιαίτερου δεσμού του με τον Mikael Akerfeldt. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα πως το “Grace for drowning” είναι ο πρώτος δίσκος της μέχρι τότε καριέρας του SW με ξεκάθαρες dark jazz αναφορές που ταιριάζουν στον φόρο τιμής που κάνει στους KING CRIMSON των 70s. Ο ίδιος αργότερα θα δήλωνε πως στόχος του ήταν όντως να τιμήσει τα 70s και μια γενιά μουσικών που εξέφραζαν μια στάση ζωής και προσωπική ποίηση μέσα από το φορμάτ του άλμπουμ, αντί να γράφουν μικρά pop κομμάτια χωρίς συνοχή και ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όραμα (για ποιον χτυπά η καμπάνα;). Στο πλαίσιο αυτό, στόχος του ήταν να δημιουργήσει ουσιαστικά ένα είδος soundtrack με αναφορές ακόμα και στον Ennio Moriconne. Δεν είναι επομένως τυχαίο που στρατολόγησε τζαζ μουσικούς όπως τον μπασίστα Tony Levin από τους KING CRIMSON, τους Theo Travis και Ben Castle στο σαξόφωνο και κλαρίνο αντίστοιχα όπως και τον σταθερό του συμπαίχτη Nick Beggs στο chapman stick.
Το mood και η ατμόσφαιρα του “Grace for drowning” είναι αισθητά ήδη από το εκπληκτικό εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο φωτογράφος, οπερατέρ και για πολλά χρόνια συνεργάτης του Wilson, Lasse Hoile. Το εναρκτήριο ομώνυμο instrumental είναι μια υπέροχη ατμοσφαιρική εισαγωγή σε πιάνο που μας φέρνει στο καταιγιστικό “Sectarian”, ένα ακόμη σκοτεινό instrumental που θυμίζει έντονα το ομώνυμο “Red” των KING CRIMSON. Ο δίσκος συνεχίζει σε παρόμοιες τάσεις με αρκετά Floyd-ικα περάσματα επίσης όπως στο, αγαπημένο μου, “Deform to form a star”.
Αν έπρεπε να σημειώσω κάποιες αδυναμίες στο δίσκο, αυτές είναι σίγουρα η διάρκεια που απλώνεται σε δύο CD συνολικής διάρκειας 82 λεπτών, με κομμάτια που ακούγονται περισσότερο σαν αυτοσχεδιαμοί/τζαμάρισμα που θα μπορούσαν ή να λείπουν ή να δεχθούν μια κάποια επεξεργασία στη μονταζιέρα. Το “Raider II” για παράδειγμα δεν χρειάζεται να είναι είκοσι λεπτά και το “Remainder the black dog” είναι προφανώς αυτοσχεδιασμός πάνω σ’ ένα, κατά τα άλλα, πολύ ωραίο μουσικό θέμα, γεγονός που φανερώνει μεν μια επαφή με τον κόσμο της τζαζ και του 70s prog που βασίζονται αρκετά στο τζαμάρισμα αλλά, δε, μια απουσία συνοχής, πράγμα που θα διορθωθεί με τις επόμενες σόλο κυκλοφορίες. Αυτό με φέρνει πάλι στην άποψη πως το “Grace for drowning” είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος που γεφυρώνει τα πρώτα βήματα με την δημιουργική κορύφωση του πιο σημαντικού prog καλλιτέχνη των τελευταίων δέκα ετών.
Did you know that
- Το τραγούδι “Postcard”, το μοναδικό που ξεχωρίζει για τον πιο pop χαρακτήρα του (βλέπε το άλλο project του SW, BLACKFIELD) μιλάει για έναν προσωπικό και, ξεκάθαρα, επώδυνο χωρισμό του.
- Το 20λεπτο κομμάτι “Raider II” βασίζεται στις δολοφονίες του κατά συρροή δολοφόνου Dennis Rader, γνωστού και ως BTK. Όταν παίχτηκε ζωντανά πρώτη φορά, στο video wall έπαιζε ένα βίντεο με ακυκλοφόρητο και αμοντάριστο υλικό του Lasse Hoile με θέμα το έργο και τις ήμερες του BTK
- Το “Grace for drowning” έλαβε υποψηφιότητα στα 54α βραβεία Grammy στη κατηγορία Surround sound album.
Φίλιππος Φίλης
