a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Contagion” – ARENA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΙΑ: Verglas Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Clive Nolan
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Rob Sowden
Κιθάρα – John Mitchell
Μπάσο – Ian Salmon
Τύμπανα – Mick Pointer
Πλήκτρα – Clive Nolan
Κλείνεις τα μάτια και συνειδητά γίνεσαι κοινωνός μίας concept ελεγείας από εκείνες που δεν θέλεις να δεις τους τίτλους τέλους της. Αφήνεσαι ολοκληρωτικά στους ήχους. Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Νιώθεις την ανάταση στην ψυχή σου. Αφουγκράζεσαι τον αέναο λυρισμό. Καλωσόρισες στο μεγαλείο του neo prog. Για τα υπόλοιπα 58 και κάτι λεπτά της ώρας θα λάβεις το βάπτισμα της αρτιότητας, θα γευθείς τους νοστιμότερους καρπούς της μουσικής. Δια χειρός ARENA. Θα συγκλονιστεί το “είναι” σου. Θα δοκιμαστούν οι αντιστάσεις σου. Δεν θα ξεχάσεις τους όποιους ήρωες λάτρεψες στα 70’ς. Ούτε θα λησμονήσεις τους επιγόνους αυτών MARILLION που έδωσαν το φιλί της ζωής στο “δεινοσαυρικό” progressive rock όπως υποτιμητικά χαρακτηρίζεται από ορισμένους… Μπορείς να προσεγγίσεις, να αγγίξεις και εν τέλει να κατακτήσεις την κορυφή όχι απαραίτητα εξαντλώντας το ρεπερτόριο σου στην αντιγραφή των ειδώλων σου. Ρισκάρεις. Τολμάς. Αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο από ηχητικά “θέλω” και “πρέπει”. Ακολουθείς το ένστικτο σου. Σπάνια λαθεύει. Επιτρέπεις στο συναίσθημα να παραμερίσει την λογική. Για όσο χρειάζεται ώστε να μην ακουστείς χαοτικός αλλά συντεταγμένα ρηξικέλευθος.
Αφού λοιπόν επιστρατεύτηκε η επίκληση στην ψυχοσύνθεση σου, πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του πέμπτου στουντιακού άλμπουμ του κουιντέτου. Εν αρχή, καλό θα είναι να κατατεθεί πως καταπιανόμαστε όχι μόνο με το κορυφαίο δημιούργημα τους αλλά ένα εκ των σημαντικότερων για το κίνημα διαχρονικά. Concept –και αυτό- βασισμένο σε μια κεντρική ιδέα που αφορά το όχι και τόσο ευοίωνο μέλλον. Συνεπώς, εξ ορισμού, πρόκειται για ένα σκοτεινό στιχουργικά άλμπουμ, που ωστόσο ηχητικά δεν ακολουθείται με την ίδια υποβλητικότητα όπως θα ανέμενε κανείς. Αντ’ αυτού, η πλειονότητα των δεκαέξι τίτλων, δίπλα στην ατμοσφαιρικότητα προτάσσουν την ένταση. Η μελωδία βρίσκει τον δικό της χώρο μέσα από δυναμικές, επιβλητικές συνθέσεις που “λοξοκοιτάζουν” υπό μία έννοια προς την πιο “μεταλλική αισθητική” του progressive, δίχως βεβαίως να χάνουν λεπτό την πρωτόλεια ταυτότητα τους. Η εξέλιξη του ύφους τους είναι ευδιάκριτη και αναντίρρητα επιθυμητή. Και φυσικά οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο (βλ. Nolan, Mitchell και Pointer) αλλά ο μουσικός που λάμπει καθ’ όλη την διάρκεια του “Contagion” δεν είναι άλλος από τον τραγουδιστή Rob Sowden. Απογειώνει ακόμα και την πιο απλοϊκή (κουβέντα να γίνεται) στην δομή της σύνθεση, μετουσιώνοντας παράλληλα με τον ιδανικότερο τρόπο την ηχητική υπόσταση των συνοδοιπόρων του. Η ερμηνεία του είναι η κορυφή του παγόβουνου, ένα βήμα παραπάνω από τα εξαιρετικά “The visitor” και “Immortal?” που προηγήθηκαν και ομοίως είχε διαπρέψει. Με τον Sowden στο line up, οι ARENA έπιασαν σε όλους τους τομείς ταβάνι και έκτοτε είναι αλήθεια ότι δυσκολεύονται αρκετά στο να προσεγγίσουν την ποιότητα της περιόδου 1998 – 2010.
Με την μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση να ξεπερνά μόλις και μετά βίας τα 5.30’ , δεν θα πρέπει να μας προξενήσει την παραμικρή εντύπωση πως μέσα σε κάτι λιγότερο από μία ώρα και καταγεγραμμένους τόσους πολλούς τίτλους κομματιών, το “Contagion” δεν κάνει την λεγόμενη “κοιλιά”. Οι λόγοι πολλοί. Το concept υπηρετεί την ίδια την μουσική και όχι το αντίθετο. Οι εμπνευστές/δημιουργοί/καλλιτέχνες/μουσικοί που απαρτίζουν τους ARENA σε μια στιγμή συνθετικού οίστρου, παραδίδουν μαθήματα αλτρουισμού (το σύνολο ως αρχή και τέλος) αλλά αυτό δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα αν δεν διέθεταν ως μονάδες το χάρισμα της υψηλής τεχνικής. Οι πρωταγωνιστές, οι μελοποιημένες ιδέες που επιλέχθηκαν να πλαισιώσουν το άλμπουμ, κατορθώνουν και κρατούν σε αμείωτη ένταση την προσοχή του ακροατή. Και θεωρώ πως ακόμα και για μουσικόφιλους που “δυσκολεύονται” με το ιδίωμα που οι ARENA υπηρετούσαν και υπηρετούν πιστά, εδώ τα πράγματα κυλούν σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Όλα είναι σοφά ποιημένα. Τα μεθυστικά αρώματα των “Witch hunt”, “Painted man”, “Spectre at the feast”, “Neverending light”, “Salamander”, “Cutting the cards”, “Ascension”… Tα τρία οργανικά μέρη που “σπάνε” με μοναδικό τρόπο το άλμπουμ αναδεικνύοντας το “Riding the tide” ως τον απόλυτο πρωταγωνιστή στην μεταξύ τους “άτυπη” μάχη. Η μεστή παραγωγή, η κορυφώσεις της δραματικότητας και του λυρισμού, τα πάντα δείχνουν –και είναι- τέλεια. Η πλήρης ευθυγράμμιση των πλανητών. Το απόλυτο neo prog άλμπουμ των τελευταίων είκοσι ετών; Σαφέστατα. Και δίχως δεύτερη σκέψη…
Did you know that?
– Εκλεκτικές συγγένειες… Η ηχογράφηση και η μίξη του άλμπουμ έλαβε χώρα στα γνώριμα Thin Ice studios στο Surrey… Τα οποία ανήκουν στον κιθαρίστα των THRESHOLD Karl Groom, που θεωρείται αυθεντία στο είδος του… Στο ενεργητικό των ARENA ανήκει πλέον ο Damian Wilson που έχει θητεύσει (δις) στους THRESHOLD και μπορείτε να απολαύσετε την ερμηνεία του στο περσινό “The theory of Molecular inheritance”…
– Απίστευτο κι όμως αληθινό… To “Contagion” αποτέλεσε τον πρώτο δίσκο που οι Βρετανοί διατήρησαν αναλλοίωτο το line up τους. Για μία μπάντα που αρέσκεται σε διαρκείς αλλαγές (ειδικότερα όσον αφορά τραγουδιστές), το λες και κατόρθωμα!
– Ο fantasy artist David Wyatt που ανέλαβε το design του “Contagion” είναι υπεύθυνος –μεταξύ άλλων- και για το τελευταίο τους άλμπουμ, είχε δοκιμάσει την τύχη του και στην μουσική αλλά δεν κατόρθωσε να εντρυφήσει στον rock ‘n’ roll τρόπο ζωής. Αφοσιώθηκε στην μεγάλη του αγάπη με εξαιρετικά αποτελέσματα. Οι περισσότερες δουλειές του αφορούν παιδικά βιβλία και αξίζει να αναφερθεί ότι το 2017 το βιβλίο του Kieran Larwood “The legend of Podkin one ear” που ο ίδιος εικονογράφησε, κέρδισε το πρώτο βραβείο στα Blue Peter Book Awards.
– Και επειδή η “ματαιοδοξία” του κάθε σοβαρού prog καλλιτέχνη που σέβεται τον εαυτό του και τιμά τις παραδόσεις, δεν σταματά σε ένα ωριαίο concept , οι ARENA μέσα στην ίδια χρονιά έθεσαν σε κυκλοφορία δύο EP’s, τα “Contagium” και “Contagious” που εκτός από πλούσιο multimedia υλικό, περιέχουν και κομμάτια που δεν χώρεσαν στον δίσκο… Το μεγαλείο τους δεν τελειώνει… Ποτέ!
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
