a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Deathhammer” – ASPHYX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Dan Swanö
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Martin van Drunen – φωνητικά
Paul Baayens – κιθάρες
Alwin Zuur – μπάσο
Bob Bagchus – ντραμς
Υπάρχει μια τάση, όταν μιλάμε για Death Metal, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, να είναι η αμερικανική σχολή των OBITUARY και των υπολοίπων της γενιάς τους. Σίγουρα είναι μια μεγάλη σχολή που επηρέασε την σκηνή σε μεγάλο βαθμό, στην γηραιά ήπειρο όμως, υπάρχουν συγκροτήματα που πραγματικά δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τους Αμερικάνους συναδέλφους τους. Για την ακρίβεια, μάλλον το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ένα από αυτά τα αξιοζήλευτα συγκροτήματα του χώρου, είναι οι μεγάλοι Ολλανδοί Death Metallers ASPHYX, οι οποίοι πριν από δέκα χρόνια, το 2012, έδωσαν στην κυκλοφορία το όγδοο -κι ένα από τα καλύτερα- άλμπουμ τους, το περίφημο “Deathhammer”.
To “Deathhammer”, έρχεται σαν το δεύτερο, ας πούμε reunion άλμπουμ για τους Ολλανδούς, μιας και σε εκείνη την φάση της ύπαρξής τους δήλωναν μάλλον διαλυμένοι. Παράλληλα, ο δίσκος αυτός είναι και ο τελευταίος στον οποίο συμμετέχει το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος και ντράμερ του, Bob Bagchus, ο οποίος μετά την κυκλοφορία του αποχώρησε, αποφασίζοντας να επικεντρωθεί στην οικογένεια και τα παιδιά του, για να αντικατασταθεί στην πορεία από τον Stefan Hüskens.
Τι συναντά κανείς όμως ακούγοντας για πρώτη φορά το “Deathhammer”; Κυριολεκτικά, όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία καθόρισαν την ίδια την ουσία των ASPHYX. Συναντά επιθετικές μουσικές, άγρια riff, πολύ άγρια φωνητικά, μανιασμένα τύμπανα πολέμου, αλλά παράλληλα συναντά και Doom στοιχεία, Doom περάσματα και για πρώτη φορά επικά Black Metal στοιχεία. Καταλήγει με έναν ήχο που σίγουρα θα θυμίσει τις άλλες μπάντες του Van Drunen, HAIL OF BULLETS και PESTILENCE, με αρκετά στοιχεία SLAYER και DEATH της “Leprosy” εποχής, αλλά στο τέλος, είναι καθαρό ASPHYX και είναι φοβερό.
Πιο συγκεκριμένα, το άλμπουμ ανοίγει το λυσσασμένο “Into the Timewastes” το οποίο δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτό θα είναι ένα άγριο ταξίδι. Ακατέργαστο, ωμό riffing, σε συνδυασμό με το σήμα κατατεθέν αγωνιώδες ουρλιαχτό/βρυχηθμό του Van Drunen να τα κάνει όλα γύρω να μοιάζουν κλειστοφοβικά και επικίνδυνα. Το ομότιτλο κομμάτι είναι καθαρός χρυσός και χαρακτηρίζεται από θρασύτατη οργή, αλλά καταφέρνει να είναι εξαιρετικά πιασάρικο και αξέχαστο. Το καλύτερο ίσως τραγούδι έρχεται με το” Minefield”, το οποίο είναι εντελώς τοξικό, σέρνεται και γλιστρά αφήνοντας πίσω του ένα ίχνος ακατέργαστης δύναμης. Είναι τόσο αργό και φρικιαστικό, αλλά παράλληλα τόσο, μα τόσο εθιστικό. Πιθανώς να φανεί υπερβολικό, αλλά μπορεί να είναι το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ από τους ASPHYX και αυτό λέει πολλά λαμβάνοντας υπόψη την ποιοτική τους δισκογραφία.
Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν περιλαμβάνουν το παράξενο doom grind του “Der Landser”, το τρελό sludge του “We Doom You to Death” και τη μεγάλη έκπληξη που έρχεται με το “As the Magma Mammoth Rises”. Αυτή είναι μια μεγάλη πειραματική στιγμή για τους ASPHYX , οι οποίοι μπαίνουν στα μονοπάτια του επικού Βlack Μetal ακολουθώντας τα ίχνη των μεγάλων IMMORTAL.
Αδύναμα κομμάτια; Εύκολη απάντηση. Όχι. Δεν είναι όλα ίδιας δυναμικής, δεν είναι όλα ίδιου ύφους, αλλά κανένα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αδύναμο σε έναν no fillers δίσκο.
Θέλοντας να κλείσει κάπως η επετειακή αυτή αναφορά σε αυτό το μνημειώδες για τους ASPHYX άλμπουμ, δεν μπορεί παρά να προταθεί ανεπιφύλακτα στον φίλο αναγνώστη που συμπαθεί αυτό το είδος. Όχι απλά δεν θα το μετανιώσει, αλλά θα μετανιώσει το γεγονός ότι δεν το άκουσε νωρίτερα. Σε όσους δε είναι εξοικειωμένοι με το “Deathhammer”, επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, όλο και κάτι καινούργιο θα βρεθεί για να ανανεώσει το ενδιαφέρον τους για ένα άλμπουμ σταθμό στην ιστορία του Death Metal.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
