ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Napalm Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Τue Madsen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Fernando Ribeiro – Φωνητικά
Ricardo Amorim – κιθάρες
Aires Pereira – μπάσο
Miguel Gaspar – ντραμς
Pedro Paixao – πλήκτρα, κιθάρες
Με το “Night eternal”, οι MOONSPELL έπιασαν σχεδόν το peak της εμπορικής επιτυχίας τους, έχοντας γίνει αναγνωρίσιμοι και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αυτό βέβαια οφείλονταν σε πολύ μεγάλο βαθμό και από μια all-in προώθηση που έκανε η τότε κραταιά SPV. Το θέμα όμως ήταν ότι η ίδια η SPV από το 2010 ξεκίνησε να έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αναγκάστηκε να αποδεσμεύσει όλα τα βαριά χαρτιά της, μεταξύ των οποίων και οι αγαπητοί Πορτογάλοι.
Την ευκαιρία την άρπαξε η Napalm, η οποία όχι μόνο δεν άλλαξε τα δεδομένα των MOONSPELL, αλλά τα ενίσχυσε ακόμη περισσότερο. Έτσι λοιπόν, ακολούθησαν την ίδια διαδρομή, από τη Λισαβόνα μέχρι τα Antfarm Studios του Tue Madsen στο Aarhus της Δανίας και, τον Ιούλιο του 2011 ηχογράφησαν το “Alpha noir” και δύο μήνες αργότερα το “Omega white”. Το παράδοξο μεταξύ αυτών των ηχογραφήσεων ήταν ότι ο ήχος τους ήταν εντελώς διαφορετικός. Το “Alpha noir” ακολουθούσε την πεπατημένη του “Night eternal”, ενώ το “Omega white” αυτήν του “The antidote”.
Αν ξέρει να κάνει κάτι καλά ο Fernando Ribeiro και η παρέα του, είναι να προσφέρει το στοιχείο της έκπληξης. Έτσι λοιπόν έκαναν ένα κολπάκι που μπέρδεψε για αρχή όλους τους συντάκτες της εποχής (μεταξύ των οποίων και ο γράφων): Σε κάποια από τα τελευταία promo CDs ever, η Napalm έστειλε ΜΟΝΟ το “Alpha noir” και πάνω σε αυτό γράφτηκαν οι κριτικές τον Μάρτιο του 2012. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας, όταν κατά την επίσημη κυκλοφορία, το album αυτό είχε στη deluxe edition ένα ολόκληρο bonus album, ονόματι “Omega white”…
Στο μουσικό κομμάτι, όπως προείπα, το κάθε CD είναι ένας εντελώς αυτόνομος διαφορετικός κόσμος. Στο “Alpha noir” το γκάζι είναι πατημένο, τα μελωδικά death στοιχεία ξεχειλίζουν και τα φωνητικά είναι άγρια όσο πάει. Από την άλλη, στο “Omega white”, οι ταχύτητες πέφτουν, τα traditional gothic rock στοιχεία κάνουν αισθητή την παρουσία τους όσο ποτέ, όπως και αυτή η μελαγχολία των TYPE O NEGATIVE. Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχει μια ιδιώνυμη σύνδεση μεταξύ των δύο δίσκων, που μπορεί να τους ακούσει ο ακροατής διαδοχικά, χωρίς να χαλαστεί ούτε με το μεν ούτε με το δε.
Και από τα δύο albums βγήκαν τραγούδια πολύ αξιόλογα, που θα μπορούσαν να έχουν εξέχουσα θέση στα setlists των MOONSPELL μέχρι και σήμερα. Και όσο καλή αποδοχή και να είχαν και η standard edition και η deluxe, είναι αλήθεια ότι μας έχουν λείψει συνθέσεις όπως το “Lickanthrope”, το “Grandstand”, το “White skies” ή το “Herodisiac”. Αλλά όταν ο διάδοχος αυτής της δουλειάς είναι το σχεδόν αριστουργηματικό “Extinct”, μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους…
Did you know that:
- Το “Alpha noir/Omega white” σηματοδότησε την απαρχή της συνεργασίας των MOONSPELL με τον μπασίστα Aires Pereira. Μέχρι και το “Night eternal”, οι έννοιες μπασίστας και MOONSPELL φάνταζαν σα να είχαν βγει από την ταινία “Spinal Tap”…
- Ένα γεγονός που επίσης αποδεικνύει ότι η Napalm δεν άλλαξε κανένα δεδομένο στους MOONSPELL που παρέλαβε από την SPV είναι ότι, όπως και στο “Night eternal”, έτσι και εδώ το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από τον Seth.
- Η διλογία των “Alpha noir/Omega white” ήταν και η τελευταία συνεργασία που είχαν οι MOONSPELL με τον παραγωγό Tue Madsen.
- Το πόσο πίστευε το συγκρότημα το υλικό του φάνηκε και από τις επερχόμενες συναυλίες του, όπου τα έξι από τα εννιά τραγούδια του “Alpha noir” συν το bonus “New tears eve” ερμηνεύονταν επί σκηνής…
- Και μιλώντας για το “New tears eve”, όπως αναγράφεται σχετικά και στο booklet, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Peter Steele των TYPE O NEGATIVE, έναν frontman που θαυμάζει απεριόριστα ο Fernando Ribeiro.
Γιώργος Κόης
