ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The red in the sky is ours” – AT THE GATES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Deaf Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Hans Hall
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Tomas “Tompa” Lindberg
Κιθάρες – Alf Svensson
Κιθάρες – Anders Bjorler
Μπάσο – Jonas Bjorler
Drums – Adrian Erlandsson
Το ημερολόγιο γράφει 1990. Μια μπάντα γεννιέται στο δοξασμένο Goteborg της Σουηδίας. Το όνομα τους, εμπνευσμένο από κομμάτι των FIELDS OF THE NEPHILIM. Το κομμάτι λεγόταν “Αt the gates of silent memory”. H μπάντα το μετέτρεψε σε THE DWELLERS AT THE GATES OF SILENT MEMORY. Το όνομα αυτό χρησιμοποιήθηκε για μια βδομάδα, μέχρι να το συντομέψει σε AT THE GATES. Κάπως έτσι, ξεκινάει ένα μαγικό ταξίδι στη καταξίωση. Στα φωνητικά ένας λυσσασμένος τραγουδιστής που τότε είχε στο “βιογραφικό” του, τα ολέθρια demos με τους GROTESQUE (θα βγουν αργότερα ως “In the embrace of evil” – τα ακούτε, χθες!) Στάση πρώτη το θρυλικό demo, “Gardens of grief” (1991). Ηχογραφημένο στα Sunlight studios, την τότε Μέκκα του Σουηδικού death metal ήχου, θα έβρισκε τους νεόκοπους Σουηδούς σε έναν πιο blastbeat-άτο, περιπετειώδη μα και ακατέργαστο ακόμα ήχο. Το δε φερώνυμο κομμάτι της μπάντας, αφιερώθηκε από τη μπάντα στιχουργικά στον Per Yngve Ohlin (MAYHEM). Το “All life ends” παραμένει κλασσική επιλογή όποτε πάνε τόσο “πίσω” στα setlist τους ως και τις μέρες μάς, ενώ το υπέροχο “City of screaming statues” θα βρεθεί να κλείνει το ντεμπούτο τους.
Ένα ντεμπούτο που κυκλοφόρησε μια μέρα του Ιουλίου σαν τη σημερινή στα 1992, από την Deaf Records. Ο τίτλος αυτού, “The red in the sky is ours”. Το κόκκινο κυριαρχεί στο εξώφυλλο. Και δεν είναι το μόνο…η απόδοση της μπάντας είναι “στα κόκκινα”. Από την εισαγωγικό “The red in the sky is ours/the season to come” (τι φινάλε κι αυτό με το βιολί που να πάρει…). στο “Kingdom gone” (video clip αποθέωση του headbanging, δεν σήκωσε κανένας κεφάλι!) που σαρώνει ό,τι είχε το θράσος να αναπνέει, οι AT THE GATES παρουσιάζουν εαυτούς στο μουσικό κόσμο, με ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό με το οποίο θα τους μάθουμε αργότερα. Το στρυφνό, επιθετικό, αντισυμβατικό, ενίοτε μελωδικό death metal τους, παρουσιάζεται εδώ και στο διάδοχό του, μοναδικά. Η υποβόσκουσα μελωδικότητα και μελαγχολία όπως η καταπληκτική, συγκλονιστική εισαγωγή του “Windows” που η κιθάρες κλαίνε πίσω από παράθυρα που είτε έσπασαν, είτε ποτέ δεν άνοιξαν, προετοιμάζει σιγά σιγά το έδαφος για όσα θα ακούσουμε στο μέλλον. Προσωπικά αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου στιγμές της δισκογραφίας τους και το αγαπημένο μου του δίσκου.
Ο φόρος τιμής στο demo λέγεται “Through gardens of grief”, με τη ταχύτητα να μην πέφτει στιγμή, αλλά το βιολί να έρχεται και να δένει τόσο αρμονικά. Ειδική μνεία στo μεγαλύτερo σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το σχεδόν επτάλεπτο “Within”…περιπετειώδες και χαοτικό. Επίσης εντύπωση κάνει η εισαγωγή “The scar” με τα ψιθυριστά φωνητικά του Tompa, πριν το ισοπεδωτικό “Night comes, blood black”. Κομμάτια τέτοιας τεχνοτροπίας ήταν αποτέλεσμα της χημείας με τον Alf Svensson, εξ ου και δεν εμφανίστηκαν ξανά σε δίσκο AT THE GATES στο μέλλον. Δια στόματος Anders Bjorler, ο Alf έφερνε αυτές τις “υπερβολικές” και “εξαιρετικά απαιτητικές” ιδέες στο τραπέζι, που ενέπνευσε και τον Anders να γράψει ανάλογο υλικό, καταλήγοντας έτσι να συγγράφουν τα κομμάτια του δίσκου. Αναπολώντας, ο ίδιος ο Anders αποκαλεί το άλμπουμ “πειραματικό, ασυζητητί”, και θα σχολίαζε “προσπαθούσαμε υπερβολικά πολύ να εντυπωσιάσουμε το κόσμο βάζοντας πολλά riffs σε ένα κομμάτι και με περίεργη τραγουδοποιία”. Σίγουρα ο καλλιτέχνης έχει άλλη επαφή με το έργο του, απ’ ότι εσύ κι εγώ που είμαστε έξω από αυτή τη διαδικασία δημιουργίας. Ωστόσο, ο λατρεμένος κιθαρίστας, ας μου επιτρέψει να διαφωνήσω στο τελευταίο σκέλος. Δεν προσπάθησαν, εντυπωσίασαν πράγματι.
30 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, το “The red in the sky is ours” είναι το ίδιο αντισυμβατικό, το ίδιο στρυφνό και το ίδιο σοκαριστικό για οποιονδήποτε καθόταν να το ακούσει. Σημάδι μιας εφηβικής άγνοιας κινδύνου και αντίδρασης σε καλούπια που μένει μοναδική στο χρόνο. Πολλοί πιουρίστες το θεωρούν την απόλυτη περίοδο των AT THE GATES αγκαζέ με το “With fear I kiss the burning darkness” (1993). Οι οπαδοί του “Terminal spirit disease” (1994)/”Slaughter of the soul” (1995) και πέρα, οπωσδήποτε δυσκολεύονται να το χωνέψουν με τον ίδιο τρόπο. Προσωπικά, έχει μια άγρια ομορφιά η πρώτη δυάδα δίσκων που τη κάνει πραγματικά να ξεχωρίζει όχι μόνο στη δισκογραφία των πιονέρων του Goteborg, αλλά και στην Σουηδική death metal σκηνή εν γένει τότε. Ούτε καν οι EDGE OF SANITY ακόμα δε θα παίζανε έτσι, φανταστείτε πόσο μπροστά ήταν οι AT THE GATES. Και όπως απέδειξε η ιστορία, θα ηγηθούν πολλών εξελίξεων στη πορεία της καριέρας τους, ακόμα και όταν δε θα ήταν στην ενεργό δράση. Αυτό όμως, είναι μια άλλη ιστορία για άλλο κείμενο βεβαίως βεβαίως. Μέχρι τότε…
The statues, they scream
For their truth is to be real
Within the walls of the city
Where death ain’t the end
The music of the truth, the light of the end…
Did you know that?
– Έχει επανακυκλοφορήσει με το “With fear I kiss the burning darkness” σε διπλό CD το 1993, αλλά και το 1995. Το 2003 κυκλοφόρησε μόνο του με bonus live εκτελέσεις των “All life ends”/”Kingdom gone” συν μια demo εκτέλεση του “Ever-opening flower”.
– Ο βιολιστής, λέγεται Jesper Jarold, έπαιξε στη πρώτη συναυλία των AT THE GATES το ‘91. Εμφανίζεται στο “The flames of the end” DVD, στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “Under a serpent sun”.
– Όταν είπαμε ότι το “City of screaming statues” κλείνει το δίσκο, είπαμε τη μισή αλήθεια. Το κλείνει στις εκδόσεις του CD, μια και στο βινύλιο κλείνει με το “Night comes, blood black”.
Γιάννης Σαββίδης
