ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Ride the lightning” – METALLICA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Megaforce
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Flemming Rasmusse
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρες – James Hetfield
Κιθάρες – Kirk Hammett
Μπάσο – Cliff Burton
Drums – Lars Ulrich
40 ΧΡΟΝΙΑ “RIDE THE LIGHTNING”
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ
40 χρόνια από τότε που η απόλυτη μπάντα που πάτησε το πόδι της στο κόσμο τούτο, ανέβηκε κατηγορία, κατέκτησε συνειδήσεις και ως μια εντελώς άλλη μπάντα σε σχέση με το ήδη μνημειώδες ντεμπούτο (καταλύτης άλλου επιπέδου ο κοκκινοτρίχης άρχοντας των χαμηλών συχνοτήτων Clifford Lee Burton) άρχισε να στέκεται ήδη πέρα και μπροστά από τον ανταγωνισμό της εποχής. Κάθε τι που έκαναν οι κύριοι ως και την αρχή της επόμενης δεκαετίας, όριζε το πως θα κινούνταν ο υπόλοιπος χώρος που τους ανέδειξε. Έγραψαν μπαλάντα; Όλοι έγραψαν μπαλάντα, αφού τους κοροϊδέψανε πρώτα! Μεγαλώσανε σε διάρκειες τα κομμάτια; Το έκαναν και εκείνοι. Κι όλα αυτά, κάνοντας το κομμάτι τους, μη σκεπτόμενοι την εμπορική απήχηση.
Η αλήθεια είναι πως είχα πει μια πολύ γερή δόση στο αναλυτικό Insider από τα γεγονότα γύρω από το “Ride the lightning” των METALLICA. Τα μουσικά, όσο και τα μη μουσικά φυσικά. Συνεπώς, δεν θα σας πω τα ίδια και τα ίδια. Όχι τίποτε άλλο, μη διαβάζετε και το ίδιο κείμενο δύο φορές. Κι επειδή εδώ μιλάμε για βίωμα που φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια, σε αυτό εδώ το κείμενο παρουσιάζεται η βιωματική μου σχέση με τον αγαπημένο μου δίσκο όλων των εποχών. Πάρτε σνακς, φαγητό, αναψυκτικά, ποτά, ό,τι θέλετε και ξεκινάμε. Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω λοιπόν:
Οκτώβριος 2004.
Ο μικρός Γιαννάκης, βρίσκεται σε ένα μικρό σταυροδρόμι στη μουσική του ζωή. Κάποια κομμάτια BON JOVI, κάποια κομμάτια SCORPIONS, κάτι rap/hip hop πράγματα που γούσταρε από τότε. Κάπου εκεί ανάμεσα, έχουν ήδη σκάσει οι LINKIN PARK που τον πιάσανε στην εφηβεία πάνω, με το “Live in Texas” (2003). Ένα εκπληκτικό live άλμπουμ, μιας μπάντας στην ακμή της που άνοιγε για μια θρυλική μπάντα που έκανε την λεγόμενη Summer Sanitarium stadium tour τότε. Η μπάντα αυτή, λεγόταν METALLICA. Έχει κουτσοακούσει σκόρπια κομμάτια από το παρελθόν τους (“Enter sandman”, “Fuel”, “The unforgiven II” – ευχαριστώ αδερφούλα!) και θέλει από κάπου να ξεκινήσει. Ένας συμμαθητής του, τότε στα κοντά είχε πάρει το “Ride the lightning”. Του βάζει να ακούσει το ομώνυμο κομμάτι….σοκ! Λίγα δεύτερα αρκούσαν για να πάρει την απόφαση.
Πλησιάζουν τα γενέθλια, ο Γιάννης με 38 πυρετό. Η μητέρα του τον ρωτάει “Γιάννη, τι δώρο θες για τα γενέθλια σου;”. “Το “Ride the lightning” των METALLICA, μαμά”. Πηγαίνει στο δισκάδικο, το παίρνει, γυρίζει, μου το δίνει μαζί με τις ευχές της. Το κοντινότερο που είχα ακούσει να ήταν το “Paranoid” των BLACK SABBATH σημειώνεται εδώ (το κομμάτι, ο δίσκος ήρθε λίγο πιο μετά). Ψαρωμένος έφηβος εγώ, από το εξώφυλλο που είχε την ηλεκτρική καρέκλα (από τα ακραία εξώφυλλα που είχαν δει τα έφηβα ματάκια μου), βάζω να παίξει ο δίσκος ενώ αναρρώνω από το πυρετό. Στην αρχή, πέφτει η εισαγωγή του “Fight fire with fire”. Λέω “ΟΚ, περίεργη εισαγωγή…” μέχρι να τελειώσω τη σκέψη μου, τελειώνει και η εισαγωγή….και αρχίζει ένα μαγευτικό ταξίδι στη λύσσα του thrash metal που καλά κρατεί μέχρι σήμερα!
“FIGHT FIRE WITH FIRE”
Το riff-ομοβροντία, τα τύμπανα που ακούγονται σαν ο ήχος του επερχόμενου ολέθρου όταν σκάνε τα πιατίνια, ή σαν ποδοβολητό όταν σκάνε τα γρήγορα τύμπανα, τα ρυθμικά που με κάνανε να γουρλώσω τα μάτια μου σαν τον Alex από το “Clockwork orange” και να προσέξω τι στο διάολο έβγαινε από τα ηχεία μου! Επιθετικό, βαρύ, λυσσασμένο και με πράγματα να πει: “Blow the universe, into nothingness….nuclear warfare, shall lay us to rest”. Ο φόβος του επικείμενου πυρηνικού ολοκαυτώματος, στα χέρια των METALLICA έγινε ένας ύμνος ορισμός του πως πρέπει να παίζεται το είδος. Χώρια που, οι στίχοι αυτοί, πρώτοι ξύπνησαν τον υποφαινόμενο στο γεγονός ότι δεν μιλάνε όλα τα τραγούδια για τον έρωτα. Δυνατή, δυνατότατη σφαλιάρα σε όλα τα επίπεδα, εκθέτοντας με στις υψηλές ταχύτητες, κάνοντας με να τις αγαπήσω από πολύ νωρίς. Μετά, θα ερχόντουσαν οι SLAYER (συγκεκριμένα ένα χρόνο μετά – το “Chemical warfare” την έκανε τη “ζημιά”) και το γλυκό θα έδενε έτι περαιτέρω για τον τύπο που βλέπετε να υπογράφει κείμενα σαν κι αυτό.
“RIDE THE LIGHTNING”
Το φερώνυμο κομμάτι, ένα δαιδαλώδες αριστούργημα για τις τελευταίες στιγμές ενός θανατοποινίτη πριν πάει στην ηλεκτρική καρέκλα (“Death in the air, strapped in the electric chair, this can’t be happening to me”). Ένα από τα καλύτερα μεσαία μέρη που έχουν γράψει ποτέ οι METALLICA, το άνοιγμα περαιτέρω του κόσμου του Γιαννάκη στα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια. Υπόψιν, η ως τότε εμπειρία του είχε μικρά κομμάτια που ήταν 3-5 λεπτά (έβλεπε MTV τότε και άκουγε mainstream ραδιόφωνο, οπότε αυτές τις προσλαμβάνουσες είχε βεβαίως-βεβαίως), οπότε το να ακούει όλες αυτές τις αλλαγές, ήταν μια συναρπαστική ανακάλυψη στην ηλικία των 14 και με τη βούλα πλέον. Μεγαλοπρεπές, σοβαρό κα το μόνο κομμάτι που επάξια θα μπορούσε να διαδεχθεί το σαρωτικό “Fight fire with fire”. Το γεγονός ότι όχι μόνο δεν με χάλασε που ήταν 6,5 λεπτά, αλλά ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν αυτά τα λεπτά, σε ένα μόλις κομμάτι, ήταν ένα σοβαρότατο βήμα της προσωπικής μου εξέλιξης ως ακροατή. Περισσότερα παρακάτω επ’ αυτού.
“FOR WHOM THE BELL TOLLS”
Ποτέ μέχρι πολύ πολύ πρόσφατα δεν ήμουν του βιβλίου. Βιβλιοφάγος η αδερφή μου, εγώ δεν το είχα ποτέ τόσο έντονα, σίγουρα όχι όσο με τη μουσική. Μέχρι και τη λογοτεχνία στο σχολείο την έβλεπα με σκεπτικό μάτι. Έλα όμως, που μέσα από αυτό το κομμάτι, ήταν η πρώτη φορά που εξωσχολικό βιβλίο το οποίο μελετήσαμε στο συγκεκριμένο μάθημα, το τελείωσα! Τρίτο σοκ για τον Γιάννη, οι πόλεμοι για κομμάτια Γης (“For a hill, men would kill”), άνθρωποι που απλώς τυφλά ακολουθούν διαταγές (“Stranger now are his eyes, to this mystery”) που απολαμβάνουν την εκκωφαντική σιωπή του πεδίου της μάχης, πάντα περιμένοντας να γίνει απλά το χειρότερο, ή συχνά τυφλοί στο αναπόφευκτο, δηλαδή τον θάνατο. Βαριά θέματα για ένα παλικάρι που ούτε καλά καλά δεν είχε δει τα 15 του έτη. Μασίφ, σαν στρατιωτικό βάδισμα, εκκωφαντικό σαν βόμβες και πυροβολισμοί, αρκούσε για να παραδοθώ αμαχητί στον ήχο του. Κάπως έτσι, αγάπησα τα κομμάτια με πολεμικές αναφορές – θεματολογίες. Έπειτα ανακάλυψα πολλές μπάντες που εστίαζαν εκεί κατά κόρον (SODOM, BOLT THROWER, AMON AMARTH, GRAVE DIGGER κλπ.)
“FADE TO BLACK”
Η ημι-μπαλάντα που ο Γιαννάκης, κατάλαβε ακόμα περισσότερο μεγαλώνοντας. Αλλά από εκείνη τη πρώτη ακρόαση, κάτι τον άγγιξε. Από το πως μπήκαν οι ακουστικές; Από το πως έσκασε το πρώτο lead – μαχαιριά του Kirk Hammett; Από το πως ερμήνευσε αυτούς τους θλιμμένους στίχους ο James Hetfield (“Life it seems will fade away, drifting further every day”); Από τα ξεσπάσματα γεμάτα συναίσθημα και ένταση, που είναι το μουσικό αντίστοιχο της κραυγή πόνου ενός θλιμμένου ατόμου; (“Deathly lost this can’t be real, cannot stand this hell I feel“) Ή όταν όλα αυτά, όταν το μεσαίο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ riff κάνει την εμφάνιση του, πλέον έχουν γίνει μια σκληρή πραγματικότητα και ένας μονόδρομος για ένα άτομο που έχει αποφασίσει να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο: “Yesterday seems, as though it never existed, death greets me warm, now I will just say goodbye”. Μεγάλο μάθημα ενσυναίσθησης, άθελά τους, αλλά και μεγάλο μάθημα για το πως πρέπει να βγαίνει το συναίσθημα σε τέτοια κομμάτια με ΑΥΤΟ το στιχουργικό περιεχόμενο. Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για μένα που ήρθαν στη πορεία, είναι οι PARADISE LOST, οι SENTENCED, οι DREAM THEATER, οι LEPROUS (ειδικά το “Pitfalls” που πιάνει και ανάλογο θέμα) και πάει λέγοντας.
“TRAPPED UNDER ICE”
Κι άλλα γκάζια. Σε περίπτωση δηλαδή που δεν σε ισοπέδωσε το “Fight fire with fire” με τη πρώτη μικρέ και αθώε Γιαννάκη, να σε ισοπεδώσει τούτο εδώ! Ένα κομμάτι παρμένο από τις μέρες του Kirk στους EXODUS (το κύριο riff από το “Impaler”, το μεσαίο riff από το “Hell’s breath” – που υπήρχε και στην επανηχογράφηση, προς διόρθωση του λάθους που έκανα στο κείμενο στο Insider τότε), ατόφιος thrash metal οδοστρωτήρας από το πάνω ράφι. Ο συνδετικός κρίκος όπως θα μάθαινα αργότερα, του “Kill ‘em all” και του “Ride the lightning”. Ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού σε μια φρικιαστική κατάσταση: ξυπνάει παγιδευμένος στο πάγο, καθώς και παγιδευμένος κάπου ανάμεσα σε ζωή και θάνατο (“Crystallized as I lay here and rest, eyes of glass stare directly at death”), προσπαθεί να ξεφύγει, προσπαθεί να ουρλιάξει για βοήθεια, σε ένα από τα καλύτερα μεσαία μέρη του δίσκου. “SCREAM! From my soooul, fate, mystifiiiiied, hell, foooooreeeeeveeeermooooore”. Riffs τσίτα τα γκάζια μέχρι αποκολλήσεως σβέρκου, ενώ διαβάζοντας γύρω από αυτό το κομμάτι, ο Γιάννης, έμαθε και το όλο Bay Area thrash (EXODUS, DEATH ANGEL, TESTAMENT και πάει λέγοντας) πέραν των λοιπών Big 4. Να τα λέμε και αυτά φυσικά, βοήθησε εκείνη τη περίοδο περίπου (3 χρόνια μετά) το ντοκιμαντέρ “Get thrashed” που τον έμπασε για τα καλά στο κόσμο αυτό, δείχνοντας του το πεπρωμένο του από πάρα πολύ νωρίς!
“ESCAPE”
Σκέφτομαι ώρες – ώρες, πόσο τυχεροί είμαστε σαν μουσικόφιλοι για κάποια πράγματα. Μερικές μικρές αποφάσεις φέρανε ορισμένα κομμάτια στη προσοχή μας. Ένα από αυτά είναι το “Escape” με την γνωστή ιστορία που έχω ήδη αναπτύξει στο σχετικό Insider. Προτού πεις το οτιδήποτε εσύ που διαβάζεις, είναι το λιγότερο εκπληκτικό κομμάτι του δίσκου, ναι. Ωστόσο το μήνυμα του, όταν έσκασε μύτη, βρήκε τον μικρό Γιαννάκη κατευθείαν στο ψαχνό. “Feel no pain, but my life ain’t easy, I know I’m my best friend, no one cares but I’m so much stronger, I’ll fight until the end”. Μπήκε εκεί μέσα στο μυαλουδάκι, 20 χρόνια μετά, δεν λέει να φύγει ούτε με λοβοτομή. Ούτε η συμπαντική αλήθεια του ρεφρέν “OUT FOR MY OWN, OUT TO BE FREE, ONE WITH MY MIND, THEY JUST CAN’T SEE, NO NEED TO HEAR THINGS THAT THEY SAY, LIFE’S FOR MY OWN TO LIVE MY OWN WAY”. Δεν με νοιάζει αν θεωρείς ότι έχεις δίκιο (“who says that I ain’t right?”), με νοιάζει ότι εγώ το θεωρώ σωστό και θα το κάνω. Γιατί αυτός είμαι.
“CREEPING DEATH”
Άμα το “Ride the lightning” είναι σαν δίσκος το σημείο μηδέν μου, το “Creeping death” είναι γενικά το σημείο μηδέν μου σαν τραγούδι. Αυτό το κομμάτι, είναι όλα μα ΌΛΑ όσα θέλω να έχει η μουσική: riff-άρες, σολάρες, ρεφρενάρες, φοβερές δομές, ένταση και τσαμπουκά. Το στιχουργικό θέμα του λαού του Ισραήλ μέσα από έναν ύμνο σε όλα τα πράγματα που είναι το metal στα αυτιά μου. Με αποκορύφωμα το ρεφρέν που ακόμα και σήμερα, μετά από 20 χρόνια, δεν παύει δευτερόλεπτο να με τρελαίνει.
SO LET IT BE WRITTEN, SO LET IT BE DONE
I’M SENT HERE BY THE CHOSEN ONE
SO LET IT BE WRITTEN, SO LET IT BE DONE
TO KILL THE FIRST-BORN PHARAOH SON
I’M CREEPING DEATH!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και άλλο ένα riff EXODUS από τον Kirk για να δημιουργήσει ένα από τα πωρωτικότερα σημεία στην ιστορία:
DIE, BY MY HAND, I CREEP ACROSS THE LAND, KILLING FIRST-BORN MAN!
Επί προσωπικότερου, δεν ήταν τυχαίο πως αυτό το σημείο, στη πρώτη αυτή ακρόαση, αρκούσε, για να φυτέψει στον μικρό Γιαννάκη, την ιδέα να πιάσει κιθάρα στα χέρια του. Η δε εκτέλεση του “Live in San Diego ‘92” και του “Live in Seattle ‘89” ήρθαν να προσθέσουν σε όλο αυτό. Η ιδέα αυτή, θα υλοιποιούνταν 4 χρόνια μετά, λίγο πριν τα 18 με τον διάλογο με τη μητέρα του να είναι ο ακόλουθος:
Εγώ: Μαμά, θέλω να μάθω κιθάρα!
Μάνα : (Με πολλή χαρά) Α, πολύ ωραία αγόρι μου! Θα μάθεις να παίζεις και μπαλάντα σε καμιά κοπελίτσα…
Εγώ: (Εμφανώς τσαντισμένος) Όχι μαμά, το “Creeping Death” των METALLICA θέλω να μάθω να παίζω!
Μάνα: (σιγή και αναστεναγμός συνοδευόμενα από το βλέμμα “τι έχω κάνει λάθος με αυτό το παιδί;”)
To έμαθα τελικά (σε περίπτωση που ένας το ‘χε απορία!), μαζί με πολλά άλλα κομμάτια άλλων λατρεμένων μου μπαντών στην πορεία. 16 χρόνια έχουν περάσει από τότε, δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή αυτή μου την απόφαση. Και ούτε πρόκειται να σας πω την αλήθεια.
“THE CALL OF KTULU”
Η πρώτη μου γνωριμία με κάτι που λέγεται instrumental. Εξ ορισμού, το αγαπημένο μου instrumental όλων των εποχών. Οριακά κάτω από 9 λεπτά, πιάνοντας χρόνο δύο και τριών κομματιών ραδιοφώνου δηλαδή (θυμίζω, είμαστε στη περίοδο που κάνω αυτή τη μετάβαση), μια ελεγεία προς τους Αρχέγονους θεούς του HP Lovecraft. Μια ωδή στον μεγάλο παλαιό Cthulhu, μέσα από μια πολυποίκιλη, επιβλητική, δαιδαλώδη σύνθεση, που ακούγεται σαν ένα μεγάλο ταξίδι σε μυστήρια νερά, όπου παραμονεύει όλο το κακό. Κυρίως αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Σινεματικό κομμάτι, το soundtrack κάποιας ταινίας για τα δημιουργήματα της φαντασίας του Lovecraft που δεν βγήκε ποτέ προς τα έξω. Ένα μεγαλειώδες φινάλε σε ένα αριστούργημα, όπου δεν υπάρχει περιττό δευτερόλεπτο, ούτε για αστείο. Άκρως επηρεασμένο από μοτίβα κλασσικής μουσικής, έδειξε πόσο μακριά μπορούν να πάνε τη μουσική τους οι METALLICA, γεννώντας πόσους εμπνευστές στη πορεία. Χάρη σε κάτι τέτοια κομμάτια ήμουν σε θέση να χωνέψω μπάντες όπως οι DREAM THEATER, οι DEATH, οι NEVERMORE, οι OPETH και ούτω καθεξής που είχαν περιπετειώδεις αντισυμβατικές δομές και μακροσκελή κομμάτια.
Ιούλιος 2024 – Οκτώβριος 2024
Ο πρώτος είναι ο μήνας που εορτάζεται η κυκλοφορία, ο δεύτερος ο μήνας που εορτάζεται η γνωριμία με την ιδέα που είναι το “Ride the lightning” των METALLICA. Την ιδέα πως όλη η μουσική κατά το μυαλό του γράφοντα, ορίζεται μέσα στα 49 λεπτά του, με όλα αυτά τα υπέροχα και ασύγκριτα χρώματα που αυτό έχει να της δώσει. 20 χρόνια στη ζωή μου, 40 χρόνια στο κόσμο, ούτε λίγο δεν έχει χαθεί από τη λάμψη του, τη λύσσα του, τη φλόγα του που καίει και τα κάνει όλα παρανάλωμα. Την ιδέα πως τέσσερις τύποι με τζιν σωλήνες, άσπρα αθλητικά, δερμάτινα μπουφάν και σπινθηροβόλα βλέμματα θα δίδασκαν ένα παλικαράκι τα τελευταία 20 χρόνια πως να είναι ο εαυτός του, πως να μην αφήνει κανέναν να τον μειώνει και πως να περπατάει με ψηλά το κεφάλι.
Did you know that?
– Όλα τα κομμάτια του δίσκου, έχουν διασκευαστεί από τουλάχιστον μια μπάντα. THERION και VADER (“Fight fire with fire”), HALESTORM (“Ride the lightning”), APOCALYPTICA και DIE KRUPPS (“For whom the bell tolls”), APOPTYGMA BERSERK, DISTURBED, SONATA ARCTICA, STEEL PROPHET (“Fade to black”), DEATH ANGEL (το αίμα, νερό δεν γίνεται), EXHUMED, IMPIOUS (“Trapped under ice”), GOJIRA και HATEBREED (“Escape”), BULLET FOR MY VALENTINE, Corey Taylor, DARK ANGEL (“Creeping death”) και τέλος COFFIN TEXTS (“The call of ktulu”).
– Άμα θέλετε να έχετε όλα, μα ΌΛΑ τα σχετικά με το “Ride the lightning”, επενδύστε στο boxset του 2016 που έχει έναν κουβά καλούδια σε ένα, νοικοκυρεμένα. Όταν λέμε επενδύστε όμως, το εννοούμε, μια και η τιμή του είναι τριψήφια ως τώρα σε eBay και discogs. Όσοι γενναίοι και έχοντες, διαβαίνετε!
Γιάννης “Creeping Death” Σαββίδης
