a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The scourge of the light” – JAG PANZER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: SPV/Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jim Morris, JAG PANZER
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Harry “The Tyrant” Conklin – φωνητικά
Christian Lasegue – κιθάρα, πιάνο, πλήκτρα
Mark Briody – κιθάρα, πλήκτρα
John Tetley – μπάσο
Rikard Stjernquist – τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Frank Lynn – Βιολί
Richard Niezen – Cello
Πότε πέρασαν δέκα χρόνια από τη πρώτη φορά που άκουσα το “The scourge of the light”, ούτε που το κατάλαβα… Σκέτο roller coaster ήταν αυτή η δεκαετία. Για τη μπάντα πάλι, μάλλον ήταν μια δεκαετία επαναπροσδιορισμού και ανασύνταξης. Από το 1997 και την επανασύνδεσή τους, οι JAG PANZER είχαν καλύψει, καλλιτεχνικά και ποιοτικά, ένα μεγάλο μέρος των χαμένων τους ετών. Μπορεί να είναι γεγονός πως δεν εκμεταλλεύτηκαν το αειθαλές “Ample destruction” ώστε επάνω του να χτίσουν μια λαμπρή καριέρα (έχτισαν βέβαια έναν μύθο από τους λίγους), ωστόσο τα χρόνια που προηγήθηκαν του “The scourge…” φανέρωσαν πως το συνθετικό οπλοστάσιο των παιδιών από το Colorado ήταν όχι μόνο ατελείωτο, αλλά και άχαστο. Πέταξε στα σκουπίδια το εμετικό “Dissident alliance” και κοίταξε τα πράγματα από το “The fourth judgement” και μετά, με την επιστροφή του Tyrant. Μέχρι το 2004, το συγκρότημα θύμιζε τρένο που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα επάνω σε σταθερές τροχιές. Κρατώντας το dna του βάρβαρου μανιφέστου “Ample destruction”, ενίσχυσε τον ήχο με πολύ περισσότερο όγκο, τον «καθάρισε» και ραφιναρισμένο πια τον εμπλούτισε με χορωδιακά φωνητικά, πλήκτρα και βιολί σε μόνιμη, παρακαλώ, βάση. Με αυτόν τον τρόπο την βαρβαρότητα των πρώιμων χρόνων αντικατέστησε ένα επικολυρικό συναίσθημα, που όμοιό του δύσκολα βρίσκεις. Όχι σε αξία, αφού ευτυχώς υπάρχουν πολλά μεγάλα επικά groups εκεί έξω, αλλά σε ύφος και μοναδικότητα.
Δέκα χρόνια “The scourge of the light” και ως περιοδικό έχουμε τη τιμή και τη χαρά να συνεισφέρει στο κείμενο ο ίδιος ο Harry “The Tyrant” Conklin, η θρυλική φωνή όχι μόνο της μπάντας, αλλά ολάκερου του US metal. Είναι η δεύτερη φορά, μετά το αφιέρωμα στο αριστούργημα που ονομάζεται “Thane to the throne”, που ο Harry συμμετέχει σε άρθρο του Rock Hard και νομίζω πως ήρθε η ώρα να ενταχθεί, και τυπικά, στο δυναμικό του περιοδικού. «Η όλη διαδικασία ήταν πολύ διασκεδαστική», μας είπε αρχικά. «Όπως συμβαίνει συνήθως, στην αρχή υπήρξαν κάποιες ιδέες ως riffs και κάποιες σκόρπιες μελωδίες από μένα, τον Mark και τον Christian. Θυμάμαι να με παίρνει τηλέφωνο πρώτος ο Mark και να του τραγουδώ τις δικές μου ιδέες από το ακουστικό». Τελικά, βάσει αποτελέσματος, οι ιδέες αυτές μετουσιώθηκαν σε εξαιρετικά τραγούδια. Σημαντική συνεισφορά στον τομέα της σύνθεσης να σημειωθεί εδώ πως έχει ο νεοφερμένος, αλλά συνάμα παλαιός γνώριμος του group, Christian Lasegue, που έβαλε την υπογραφή του στα μισά τραγούδια του δίσκου. Τα άλλα μισά είναι του Briody, με τον Conklin σταθερά να έχει την στιχουργική ευθύνη. Ο βιρτουόζος Lasegue είχε υπάρξει και στο παρελθόν μέλος των JAG PANZER, την εποχή του “Chain of command” (το «κρυφό» άλμπουμ, γραμμένο το 1987 με τελική, επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας το 2004) και θεωρήθηκε η καλύτερη λύση ώστε να καλυφθεί το κενό που άφησε η αποχώρηση του Chris Broderick για τους MEGADETH. Το εναρκτήριο “Condemned to fight”, με το solo intro και την γρήγορη riff-oλογία κάνει εξαρχής γνωστές, σε όσους αγνοούσαν, την αξία του νέου lead κιθαρίστα, ο οποίος μάλιστα ενισχύει ακόμη περισσότερο τη neoclassical άποψη πού ήδη ενστερνιζόταν ο προκάτοχός του.
Ο νέος δίσκος είχε στοιχεία από όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες του group, πλην σαφώς του – one of a kind – “Ample destruction” του οποίου το feeling, μην έχουμε αυταπάτες, δεν θα καταφέρει να αναβιώσει ποτέ, κανείς. To “Union” και το “The setting of the sun” πηγαίνουν τον ακροατή πίσω, στις εποχές του “Mechanized warfare”. Το πρώτο αναπτύσσεται επάνω σε «πολεμικούς» ρυθμούς στα τύμπανα, το δεύτερο έχει κυρίαρχο στοιχείο το υπέροχο όπως πάντα βιολί, πάνω στο επίσης πανέμορφο, λυρικότατο refrain του. Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου, αναμφίβολα. Για τον τραγουδιστή των Panzer πάντως, η αντίστοιχη δική του είναι το “Bringing the end”. «Ένα από τα κομμάτια που συνθέσαμε από κοινού με τον Christian», ξεκινά τη περιγραφή του ο Tyrant. «Η ψιθυριστή μου ερμηνεία δίνει ένα ανατριχιαστικό συναίσθημα στο τραγούδι, κάτι που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ως τότε, εννοώ ως κύρια ερμηνεία επάνω στις στροφές ενός κομματιού». To oriental riffing εδώ είναι επίσης αριστοτεχνικό. Το “Thane to the throne” ξανάρχεται στο προσκήνιο με το “Call to arms” και τα “Let it out” και “Cycles” μοιάζουν λες και βγήκαν από το “The fourth judgement”. Οι στίχοι του δευτέρου, τουλάχιστον σε όποιον παρακολουθεί το group, είναι ξεκάθαροι και δηλώνουν ένα και μόνο πράγμα: «Έπρεπε και αυτός ο δίσκος να έχει, παραδοσιακά, ένα τραγούδι που να μιλά για σεξ, έτσι δεν είναι; Χαχα! Και εδώ έβαλα ψίθυρους στην ερμηνεία, αλλά ως δεύτερα φωνητικά την φορά αυτή. Αρχικά, ήθελα να είναι μια οκτάβα κάτω και να δουλέψω επάνω στο reverb, αλλά κάποιες φορές τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως τα έχεις στο μυαλό σου. Η ιδέα μου αυτή στη μίξη «έχανε», έτσι, προτίμησα τη τελική μορφή που ακούς στον δίσκο». Νομίζω, Harry, πως ορθώς έπραξες.
Το εντυπωσιακό “Burn” γυρίστηκε video clip. Εδώ ο Conklin αλλάζει χρωματισμούς στη φωνή του προσεγγίζοντας πότε επιθετικά και πότε λυρικά τους στίχους, ενώ ο Lasegue θυμίζει αρκετά τον θεό David Chastain έτσι όπως ανεβοκατεβαίνει, κλασσικώ τω τρόπω, στο πεντάγραμμο. Το «αρχαιότερο» τραγούδι του δίσκου, που προϋπήρχε σε demo μορφή, είναι το Maiden-ικό “Overlord”. Και εδώ υπάρχει «παρασκήνιο», σύμφωνα με τον Tyrant. «Όταν ήρθε η στιγμή να ηχογραφηθεί το “Overlord” κανονικά, ο Mark με σταμάτησε. Δεν του άρεσε καθόλου η νέα «οπτική» των φωνητικών, ήθελε ακριβώς την ερμηνεία του demo. Έτσι, ξαναπέρασα τα φωνητικά με το παλαιό στυλ. Ευτυχώς, γιατί όντως αυτά τα φωνητικά ήταν κλάσεις ανώτερα από τις νέες μου ιδέες». Η απόλυτη, α-πό-λυ-τη, κορυφή του άλμπουμ όμως δεν είναι άλλη από το καταληκτικό “The book of Kells”. Έχοντας ως θέμα του την ομώνυμη βίβλο του μοναστηριού Kells στην επαρχία Meath της Ιρλανδίας και προσεγγίζοντάς το από τη πλευρά του ανώνυμου πιστού, ο οποίος ψάχνει την αλήθεια μέσα από τα Τέσσερα Ευαγγέλια που περιέχονται στο βιβλίο αυτό, το κομμάτι αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές σε ολόκληρη την JAG PANZER δισκογραφία. Εισαγωγή με απόκοσμες φωνές που μιλούν στα Γαέλικα, ακουστική κιθάρα, βιολί, cello, χορωδιακά φωνητικά στα Λατινικά, βαριά riffs και θεόρατη ερμηνεία από τον Τύραννο, σε μια μπαλάντα που σε μεταφέρει στην μεσαιωνική Ιρλανδία του 9ου μ.Χ. αιώνα και δημιουργεί έναν ξεχωριστό κόσμο μέσα στον δίσκο από μόνη της. Και επειδή όλοι ξέρουμε ποια η έφεση του Tyrant στα άνω επίπεδα της φωνητικής ερμηνείας, θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τονιστεί το πόσο τέλεια, ΤΕΛΕΙΑ, τραγουδά τα couple «απογυμνωμένος», σε μεσαίες οκτάβες, με μοναδική συνοδεία τον σταθερό ρυθμό του Stjernquist στα τύμπανα.
Το “The scourge of the light” είναι ίσως η δισκογραφική απόπειρα των Αμερικανών με τη λιγότερη «πάρλα» και «παραφιλολογία» να τη συνοδεύει. Κανείς δεν μίλησε για το «καλύτερο JAG PANZER album», κανείς για το «χειρότερο», δεν απέσπασε διθυράμβους αλλά ούτε και πέρασε απαρατήρητο. Απλά κυκλοφόρησε, ακούστηκε προσεκτικά και βοηθούμενο από τον συνδυασμό «μουσική αξία-επτά χρόνια χωρίς studio κυκλοφορία» τελικά πλασαρίστηκε στη πρώτη θέση της JP δισκογραφίας, όσον αφορά τις πωλήσεις και το airplay. Στα… «κουφά», που λέει και ο λαός. Οι JAG PANZER ξεπέρασαν «μαεστρικά» την φυγή του Chris Broderick, αντικαθιστώντας τον με έναν μουσικό επίσης μεγάλης αξίας, που ταίριαξε αμέσως στο κλίμα και, παρά την διετή τους «παύση» αλλά και την εκ νέου αλλαγή στο line up (o Lasegue δυστυχώς δεν μακροημέρευσε), συνέχισαν την εξαιρετική τους πορεία. Συνέθεσαν κυρίως με γνώμονα το συναίσθημα, έγιναν ελαφρώς πιο… mainstream και το επικό τους ύφος δόθηκε με πιο ποικίλο τρόπο. Άλλαξαν μένοντας ίδιοι, σαν να λέμε, κάτι που όλοι, σε τελική ανάλυση, οφείλουν να κάνουν αν θέλουν να επιβιώσουν και να ευημερήσουν. Και κάπου εδώ, θα μου επιτρέψεις να βάλω μια τελεία στο κείμενό μου και να σου υπενθυμίσω πως “you know it’s over, when the metal melts the ice”. Να το έχεις στο νου σου, γιατί με περιπτώσεις όπως αυτή των JAG PANZER, ο πάγος γίνεται νεράκι σε χρόνο dt!
Υ.Γ.: Θαρρώ πως ο σιδηρόφρακτος πολεμιστής του εξωφύλλου, είναι ο ίδιος με αυτόν του “Mechanized warfare”…
Δημήτρης Τσέλλος
