ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dedicated to chaos” – QUEENSRYCHE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: Loud & Proud / Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kelly Gray , Jason Slater
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geoff Tate – φωνητικά
Michael Wilton – κιθάρες
Scott Rockenfield – ντραμς
Eddie Jackson – μπάσο
Guest μουσικοί:
Parker Lundgren – ρυθμική κιθάρα
Kelly Gray – ρυθμική κιθάρα
Randy Gane – πλήκτρα
Jason Ames, Miranda Tate – δεύτερα φωνητικά
Ιούνιος του 2011. Αρχές. Είμαι στο γραφείο με τον Δημήτρη Σειρηνάκη και φεύγω για ένα ραντεβού προς την Ανάβυσσο (το θυμάμαι χαρακτηριστικά). Έχω στείλει ειδοποίηση στη δισκογραφική των ‘RYCHE, μόλις τους φτάσει το δείγμα από το “Dedicated to chaos”, να μου το στείλουν αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, γνωρίζοντας ότι είμαι βλαμμένος με δαύτους. Φεύγω λοιπόν για Ανάβυσσο και λέω στον Σειρηνάκη: «Αν φτάσει το QUEENSRYCHE όσο λείπω, πάρε με τηλέφωνο να γυρίσω απ’ όπου βρίσκομαι, να το ακούσω». «Λες να είσαι τόσο γκαντέμης που το περιμένεις τόσο καιρό και να φτάσει όταν θα λείπεις;», μου απάντησε… Και φεύγω… Πάω στο ραντεβού και με παίρνει τηλέφωνο ο Μήτσος: «Έλα ρε, έφτασε το ‘RYCHE!!! Δεν έλεγες και νούμερα για το Joker;». Τελειώνω το ραντεβού άρον άρον και γυρνάω προς το γραφείο. Με ξαναπαίρνει ο Σειρηνάκης: «Έλα! Έρχεσαι;». «Ναι, του απαντάω». Αν έφυγες από το ραντεβού, κάνε αναστροφή… Το άκουσα». «Τι άκουσες ρε νούμερο; Δεν πέρασαν 15 λεπτά αφότου μιλήσαμε», του έκανα μία λογική ερώτηση. «Έκανα και τσιγάρο μετά!!! Αρκούσαν 7 λεπτά και το άκουσα όλο στο skip»!!!
Του το κλείνω στη μούρη. Δεν θα με κορόιδευε για τέτοιο ζήτημα. Ήξερε πόσο είχα πληγωθεί από το “American soldier”, αλλά και το άθλιο “Take cover” με τις διασκευές. Από την άλλη, ήξερε πόσο μου άρεσε το “Operation: Mindcrime II”. Μαζί μου, για το δρόμο, είχα πάρει το “Rage for order”, για τη θετική αύρα… Γυρνάω στο γραφείο. Ο Σειρηνάκης έχει φύγει. Έχει αφήσει το “Dedicated to chaos”, με σημείωμα του τύπου «να το ακούσεις καθιστός» ή κάτι τέτοιο. Πάντα με φρόντιζε το φιλαράκι μου. Βάζω να το ακούσω. Λίγη ώρα μετά, αφού μου έφυγε ο εκνευρισμός, προσπαθούσα να σκεφτώ ποια διαδικασία είναι πιο βαρετή: Να βλέπεις τη μπογιά να στεγνώνει; Να παρακολουθείς το γρασίδι να μεγαλώνει; Να κατεβάζεις τα καλοκαιρινά/χειμερινά ρούχα από τις ντουλάπες; Να παρακολουθείς σε χιλιοστή επανάληψη «Το καφέ της Χαράς»; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Σας έχω την απάντηση: Να ακούς το “Dedicated to chaos”. Δεν υπάρχει κάτι που να αντισταθμίζει αυτό το χάλι…
Μιλάμε για ένα δίσκο, που είναι ο τελευταίος του Tate με τους QUEENSRYCHE. Ένα δίσκο, που τον έγραψε μαζί με εξωτερικούς συνθέτες ως επί το πλείστον, αγνοώντας όσα του έστειλαν οι υπόλοιποι (τα οποία μπορεί να ήταν και χειρότερα, όρκο δεν παίρνω). Έφτασαν σε σημείο να πουν ότι μερικά τραγούδια τα άκουσαν για πρώτη φορά όταν βγήκε ο δίσκος (κάτι που σημαίνει πως δεν έπαιξαν καν). Η λέξη “chaos” στον τίτλο είναι ενδεικτική του ύφους. Ένα ασυμμάζευτο χάος, ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από μεγάλο συγκρότημα του χώρου. Μέχρι και το “Super collider” των MEGADETH μπροστά του, είναι αριστούργημα. Κάνω τα στραβά μάτια και ξεχνάω το παρελθόν του σχήματος. Και πάλι ΧΑΛΙΑ! Προσπαθώ να το δω από την προοδευτική του πλευρά με τα ηλεκτρονικά στοιχεία, με τα στοιχεία του «καμπαρέ» (αυτό το “Wot we do”, πρέπει να είναι από τα χειρότερα τραγούδια που έχω ακούσει).
Σκεφτείτε σε τι κατάσταση χάους βρίσκονταν, που στη σύνθεση του γκρουπ, είχαν τον Parker Lundgren ως guest μουσικό και στις φωτογραφίες που υπάρχουν στο CD, βλέπουμε ότι το γκρουπ είναι πεντάδα, με τον Lundgren να βρίσκεται κανονικά στο line-up… Θέλετε πολλά ακόμα; Εγώ πάντως, επειδή είμαι παλικάρι, άκουσα το δίσκο πάλι. 10 ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη φορά. Και συνειδητοποίησα πόσο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ είναι, για μία ακόμη φορά. Μην το προσπαθήσετε… Και μην ξανακούσω κανέναν να μιλήσει για το “Hear in the now frontier” ότι είναι ο χειρότερος δίσκος τους. Μόνο αν θυμηθούμε τις αμέσως προηγούμενες δουλειές τους. Ειδάλλως, το “Dedicated to chaos”, θα κερδίζει εσαεί το Χρυσό Βατόμουρο της καρδιάς μου…
Σάκης Φράγκος
