ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Manticore and other horrors” – CRADLE OF FILTH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville (Europe), Nuclear Blast (USA)
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Scott Atkins
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Dani Filth – φωνητικά
Paul Allender – κιθάρες
Martin “Marthus” Škaroupka – ντραμς
Το “The Manticore and other horrors” είναι το δέκατο στούντιο άλμπουμ του αγγλικού extreme metal συγκροτήματος CRADLE OF FILTH και φέτος κλείνει τα δέκατα γενέθλια του. Είναι το πρώτο και μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος μέχρι στιγμής ως τριμελές γκρουπ και όχι στη συνηθισμένη μορφή του ως συγκρότημα έξι ατόμων. Ήταν επίσης η τελευταία κυκλοφορία με τον Paul Allender στην κιθάρα, ο οποίος αποχώρησε από το συγκρότημα για δεύτερη φορά τον Απρίλιο του 2014. Όταν κυκλοφόρησε, κατόρθωσε να διχάσει ίσως ακόμα περισσότερο και από τους δύο προκατόχους του. από την άλλη όμως, η μεγαλύτερη βαρύτητα στον ήχο του, ίσως καλλιέργησε και κάποιες ελπίδες για το μέλλον. Τα κατάφερε τελικά; Μάλλον όχι. Ίσως όμως, έδωσε στον Dani Filth τροφή για σκέψη, οδηγώντας τους FILTH σε πιο γνώριμα για αυτούς μονοπάτια στην πορεία.
Δεν μπορείς να περιμένεις από τον Dani να ουρλιάζει όπως έκανε τη δεκαετία του ’90, ούτε περιμένεις το συγκρότημα να δημιουργήσει τόσο σκοτεινούς και γοτθικούς ύμνους όπως παλιά. Ο χρόνος περνά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Το βασικό κόνσεπτ του δίσκου είναι το «Horror». Ο τρόμος, τον οποίο τόσο απλόχερα προσέφεραν επί χρόνια οι FILTH στους θαυμαστές τους. Το “The Manticore and other horrors” όμως, μικρή σχέση είχε με εκείνον το παλιό γνήσιο Βικτωριανό τρόμο.
Δεν είναι κακό άλμπουμ, το θέμα είναι ότι αν και αυτό το άλμπουμ ξεκινά και τελειώνει δυνατά, πολλά από τα τραγούδια ενδιάμεσα δεν ξεχωρίζουν πραγματικά. Δεν έχουν αυτό το κάτι που θα σε κάνουν να θες να τα ξαναεπισκεφθείς, να ασχοληθείς μαζί τους. Υπάρχει μια αίσθηση ότι το συγκρότημα απλώς κινούνταν διεκπεραιωτικά κατά τη δημιουργία του άλμπουμ. Παράδειγμα ίσως αποτελεί το γεγονός ότι εκτός από το εξαιρετικό “Succumb to This”, τα γυναικεία δευτερεύοντα φωνητικά δεν χρησιμοποιούνται τόσο αποτελεσματικά ούτε τόσο συχνά όσο έκαναν οι Βρετανοί στα αντικειμενικά καλύτερα άλμπουμ τους.
Αυτό σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στα καλύτερα άλμπουμ τους και σίγουρα δεν έχει ατμόσφαιρα ύφους “Principle of Evil Made Flesh” όπως ισχυριζόταν ο Paul Allender. Είναι μια αξιοπρεπής προσπάθεια μεν, χωρίς να έχει φυσικά τις ίδιες ατμοσφαιρικές δυναμικές που έχουν τα παλαιότερα άλμπουμ. Το στυλ της μουσικής είναι παραμένει δικό τους. Δεν μπορείς να ισχυριστείς, ότι πρόκειται για black metal ή death metal κλπ… Είναι το δικό τους μείγμα. Έχει μαύρες, γοτθικές και συμφωνικές πτυχές, όπως παλιά. Αν είναι η πρώτη επαφή ενός ακροατή με την μπάντα, πιθανότατα να του κινήσει το ενδιαφέρον και να τον κάνει να ψάξει βαθύτερα στο παρελθόν. Τους παλιότερους οπαδούς τους όμως, μάλλον τους άφησε και συνεχίζει να τους αφήνει ασυγκίνητους.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
