OΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Saint Vitus” – SAINT VITUS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΙΑ: SST
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: Dez Cadena, Joe Carducci, SPOT (Glenn Michael Lockett), Saint Vitus
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Scott Reagers
Κιθάρα – Dave Chandler
Μπάσο – Mark Adams
Τύμπανα – Armando Acosta
Εάν δεν ξέρετε ότι μαζί με τους CANDLEMASS, PENTAGRAM και TROUBLE συγκροτούν το Big Four του doom, τότε μάλλον διαβάζετε την λάθος ιστοσελίδα. Αυτό το είδος πάντα πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, για αυτό και παραδόξως είχε καλές σχέσεις με το punk και το hardcore, αντίθετα με το rock και το heavy που οι fans του δεν ήθελαν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό ότι είχε σχέση με το punk, αλλά και το ανάποδο φυσικά. Έτσι λοιπόν, αυτή η μπάντα, που σχηματίσθηκε το 1978, έβλεπε πως οι ροκάδες και μεταλλάδες τους γύρναγαν την πλάτη επειδή δεν πήγαιναν ούτε με την μόδα του hard rock, ούτε με του thrash. Οι πάνκηδες όμως, πάντα προσφιλείς να συντρέξουν τους παρίες της κοινωνίας, τους πήραν υπό την προστασία τους και για αυτό το ντεμπούτο τους βγήκε από την εταιρεία SST που την είχε ο Greg Ginn, ιδρυτής των BLACK FLAG.
Το πρώτο κομμάτι, “Saint Vitus”, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ούτε για τις punk/hardcore επιρροές τους αλλά ούτε και για την lo-fi φιλοσοφία του δίσκου με τις κιθάρες όλες με feedback και βρώμικο ήχο, το μπάσο χαμένο κάπου στο βάθος και τα ντραμς να ακούγονται λίγο καλύτερα από εκείνα του “St. Anger” (το μπάσο-τύμπανο είναι λες και θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή). Ακόμα και η φωνή του Scott Reagers φαίνεται να είναι κάτι μεταξύ Jello Biafra και Bobby Liebling. Garage rock με τα όλα του.
Από εκεί και πέρα, ο ρυθμός χαμηλώνει και το doom αρχίζει πια να ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του και τα riffs α λα Tony Iommi επιτέλους παρουσιάζονται μπροστά μας συνοδευόμενα με πολύ wah wah και fuzz. “The Psychopath” είναι το πιο σκοτεινό, doomy κομμάτι του δίσκου όπου τα δυνατά, λαμπερά θα έλεγα, φωνητικά του Reagers δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση… και τι να πούμε για τα σόλο του Dave Chandler στην κιθάρα. Από τα καλύτερα doom κομμάτια όλων των εποχών. Ο δίσκος τελειώνει με το δεύτερο καλύτερο κομμάτι, για μένα, του δίσκου, “Burial at Sea”. Φαντάζομαι κάποιους κύριους σαν τον Leif Edling ή τον Tom Gabriel Warrior να έχουν λιώσει αυτό το κομμάτι στο πικάπ τους τότε.
Μπορεί η όποια αναγνώριση που είχαν, να ήρθε κατόπιν με τον Wino στα φωνητικά, αλλά αυτός ο δίσκος δεν παύει να είναι ένα βασικό κομμάτι της ιστορίας του doom.
Γιώργος Γκούμας
