ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “We Live” – THE ELECTRIC WIZARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Rise Above
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: Jus Oborn, Mathieus Schneeberger
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Jus Oborn– Φωνητικά, κιθάρα
Liz Buckingham – Κιθάρα
Rob Al-Issa – Μπάσο
Justin Greaves – Τύμπανα
Το 2002 δεν ήταν μια καλή χρονιά για την μπάντα από το Dorset. O τέταρτος τους δίσκος, “Let Us Prey”, δεν είχε και την καλύτερη αποδοχή από τους οπαδούς, οι οποίοι μάλλον περίμεναν μια συνέχιση του “Dopethrone” (2000), αλλά αντ’ αυτού είδαν την μπάντα να πειραματίζεται με ήχους πιο σκοτεινούς, δαιδαλώδεις, σχεδόν κινηματογραφικούς. Δεν ήταν ένας κακός δίσκος, αλλά όπως και να έχει μετά το “Dopethrone”, ήταν δύσκολο να κάνουν το follow up.
Ίσως κι εκείνη η πειραματική στροφή μαζί με την χλιαρή αποδοχή να φούντωσε τις εντάσεις στην μπάντα που κατά την διάρκεια μιας Αμερικάνικης περιοδείας, ήρθαν στα χέρια. Στην επιστροφή, η μπάντα ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης αλλά ως άλλος Φοίνικας, ανασυγκροτήθηκαν με καινούργιο line up και την (μέλλουσα σύζυγο του Jus) Liz Buckingham στην δεύτερη κιθάρα. Ο τίτλος και μόνο είναι ένα μήνυμα ότι η μπάντα μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά ενώ το άρθρο “the” στο όνομα της μπάντας είναι η έκφραση της πρόθεσης του Jus να τονίσει σε όλους ότι αυτή είναι μια καινούργια μπάντα (σε κατοπινές συνεντεύξεις δεν ήταν καθόλου φειδωλός στις προσβολές έναντι των πρώην μελών).
Ο ίδιος ο Jus που πάντα είχε πει ότι μισούσε την φωνή του και για αυτό την έκρυβε πίσω από reverbs κι άλλα φωνητικά εφέ, σε αυτόν τον δίσκο την βάζει στην πρώτη γραμμή και ακούγοντας τα αποτελέσματα (τώρα θα γίνω κακός), μάλλον θα τον συμβούλευα να την καπακώσει ξανά κάτω από στρώματα από εφέ. Αλλά έτσι κι αλλιώς, στο doom η φωνή κατά την γνώμη μου είναι δευτερευούσης σημασίας.
Οπότε τι έχουμε εδώ; Καταρχάς είναι ο πρώτος τους δίσκος με μια καθαρή παραγωγή όσον αφορά τον ήχο, με το fuzz effect να χάνει τον πρωτόγονη μορφή του και τα τύμπανα να αποκτούν βάθος και πιο πολλή ένταση. Η μελωδίες είναι πιο πολύπλοκες μιας που τώρα η ρυθμική κιθάρα της Liz επιτρέπει στην μπάντα να όχι μόνο να φλερτάρει με το stoner αλλά και με το hardcore σε κάποιες περιστάσεις (“The Living Dead At The Manchester Morgue”) κι ακόμα και με την… γκουχ γκουχ jazz (“Another Perfect Day”), αφήνοντας στο background τις ψυχεδελικές επιρροές τους.
Φυσικά δεν λείπουν και τα psy-horror έπη όπως “Eko Eko Azarak” (ο τίτλος κάνει αναφορά σε ένα παγανιστικό άσμα που αρχίζει με αυτήν την φράση) καθώς και το “Saturn’s Children”, 15 λεπτά από ένα doom wall of sound. Ίσως, εάν είχαν κόψει 1-2 λεπτά από κάθε κομμάτι, να μιλάγαμε και για τον πιο εμπορικό δίσκο τους μέχρι τότε (δεν είμαι και πολύ φαν του drone), αλλά όπως και να έχει, ήταν ο δίσκος που κυριολεκτικά ξαναέφερε την μπάντα στον κόσμο των …ζωντανών.
Γιώργος Γκούμας
