ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Carnival Bizarre” – CATHEDRAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kit Woolven
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Lee Dorrian – φωνητικά,
Garry Jennings – κιθάρες, mellotron
Leo Smee – μπάσο, mellotron
Brian Dixon – τύμπανα
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το doom metal χωριζόταν σε δύο ακραίες κατευθύνσεις: οι παραδοσιακοί που προσκολλούνταν στις ρίζες των SABBATH όπως οι SOLITUDE AETERNUS, SLEEP, TROUBLE κτλ. και οι καινοτόμοι που έσπρωχναν προς το sludge, το death/doom ή το psychedelic stoner rock όπως ήταν οι MY DYING BRIDE, MONSTER MAGNET, CROWBAR, EYEHATEGOD κτλ. Το ‘The Carnival Bizarre’ των CATHEDRAL έφτασε την ιδανική στιγμή για να ενώσει αυτές τις δύο κατευθύνσεις.
Το τρίτο άλμπουμ της μπάντας αποδεικνύει μια σίγουρη ανανέωση του ήχου τους. Ενώ το “Forest of Equilibrium” έβαζε τις βάσεις του funeral doom, το “The Carnival Bizarre: φλερτάρει τόσο με το επικό όσο και το γκροτέσκο στοιχείο. Τα riff του Garry Jennings είναι μνημειώδη, εμποτισμένα με SABBATH, αλλά επαναπροσδιορισμένα με μια πιο πυκνή, πιο groovy πινελιά. Η φωνητική προσέγγιση του Lee Dorrian, που είναι εξίσου εσωστρεφής και θεατρική, σαν να είναι όντως ο παρουσιαστής ενός καρναβαλιού, προσδίδει μια έξτρα εκκεντρικότητα στη επιθετικότητα της φωνής του.
Υπό την εποπτεία του έμπειρου παραγωγού Kit Woolven (1951-2022) που είχε δουλέψει με μπάντες όπως ANATHEMA, THIN LIZZY, CRADLE OF FILTH, οι CATHEDRAL αποφεύγουν τον λασπώδη ήχο του ντεμπούτου τους, χωρίς να χάσουν την doom ουσία τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που δεν είναι μόνο heavy, αλλά και παράξενα έντονο, ζωντανό, απειλητικό — σαν να παρακολουθούμε μια ταινία τρόμου να ξετυλίγεται μπροστά μας σε technicolor ή σαν να περιπλανιόμαστε σε ένα στοιχειωμένο λούνα παρκ όπου κάθε τραγούδι είναι και μια ξεχωριστή αλλά πάντα ζοφερή attraction.
Κομμάτια που θα ξεχώριζα προσωπικά είναι το “Vampire Sun”, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσει ο δίσκος, με την κιθάρα του Garry Jennings να ακούγεται σαν καλπασμός αλόγου μέσα σε SABBATH κοιλάδες και να μας κάνει να κάνουμε ατέλειωτο headbanging με ένα δυνατό σόλο, καθώς και το “Hopkins (The Witchfinder General)”, σίγουρα το πιο πιασάρικο τραγούδι της δισκογραφίας τους και που δεν θα έπρεπε να λείπει από το set list οποιουδήποτε metal DJ που σέβεται τον εαυτό του. Τι καλύτερο από το να κάνεις headbanging υπό την φωνή του Vincent Price, μιας που το κομμάτι είναι εμπνευσμένο από την ζωή του πραγματικού κυνηγού μαγισσών Matthew Hopkins και από την ομώνυμη ταινία του 1968.
Τι να πούμε για το “Utopian Blaster” όπου τόσο η κιθάρα του Jennings όσο και το σόλο του Tony Iommi (ναι, ο μαέστρος ήρθε να ευλογήσει τους μαθητές του) μας τινάζουν τα μυαλά στον αέρα. Παρεμπιπτόντως, μου φαίνεται ή όντως το κομμάτι είναι σαν να κλείνει το μάτι στο “Supernaut” των BLACK SABBATH;
Οι οπαδοί του H.P. Lovecraft και των ταινιών τρόμου έχουν την τιμητική τους στο κομμάτι “Night of the Seagulls”, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την ομώνυμη Ισπανική ταινία του 1975 που με την σειρά της είχε βασιστεί σε ένα διήγημα του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα. Το απόλυτο ηχητικό συμπλήρωμα για μια ταινία τρόμου.
Θα ξεχώριζα τέλος το κομμάτι “Blue Light” μιας που φαίνεται αρχικά να μην ταιριάζει με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου μιας που αποπνέει μια εντελώς ψυχοδελική spaced out ατμόσφαιρα, χάρη και στο mellotron, που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μόλις έφαγες κάποια ειδικά μανιτάρια.
Ίσως ο πιο ολοκληρωμένος και μεστός δίσκος της καριέρας τους. Αν και μετέπειτα θα πειραματίζονταν ακόμα πιο πολύ, δεν θα έφταναν στα ίδια επίπεδα εξισορρόπησης μεταξύ εμπορικότητας και ποιότητας όπως εδώ. Εάν κάποιος με ρωτούσε με ποιον δίσκο να ξεκινούσε την γνωριμία του με την μπάντα, θα του συνιστούσα αναμφίβολα αυτόν.
Γιώργος Γκούμας
