ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Rage Against the Machine” –RAGE AGAINST THE MACHINE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: GGGarth, Rage Against the Machine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Zack de la Rocha
Κιθάρα – Tom Morello
Μπάσο – Timmy C. (Tim Commerford)
Drums – Brad Wilk
Ελάχιστοι δίσκοι στην ιστορία της μουσικής -και όχι μόνο του rock/metal- αφήνουν πίσω τους το αποτύπωμα που άφησε το ντεμπούτο των RAGE AGAINST THE MACHINE, το οποίο κυκλοφόρησε τριάντα (ναι, 30!) χρόνια πριν. Ελάχιστες επίσης είναι οι μπάντες που παρότι τα μέλη της βρίσκονται σε δημιουργική ηλικία και δεν έχουν κυκλοφορήσει νέο δίσκο επί 22 χρόνια (από το “Renegades” το 2000), χαίρουν ακόμη εκτίμησης και σεβασμού από εκατομμύρια fans ανά τον κόσμο.
Για τον συγκεκριμένο δίσκο έχουν ειπωθεί και γραφτεί σχεδόν τα πάντα. Τα γεγονότα γνωστά: το θρυλικό εξώφυλλο με την φωτογραφία του Malcolm Browne που απεικονίζει τον Βουδιστή μοναχό Thích Quảng Đức στη Saigon το 1963 να φλέγεται αυτοπυρπολούμενος. Η κυκλοφορία του δίσκου ανήμερα των Εθνικών Εκλογών εκείνης της χρονιάς στις ΗΠΑ. Τα πολιτικά μηνύματα που το συγκρότημα περνά σε κάθε τραγούδι, και που αφορούν διαφορετικές εξουσίες και ποίκιλα ζητήματα. Η απουσία των στίχων του “Killing in the Name” από το booklet, ή η αυτοαναφορά σε “guilty parties” για τα μέλη της μπάντας.
Η πεμπτουσία της επιτυχίας του ντεμπούτου των RATM συνίσταται στο ότι αφενός κυκλοφόρησε υπό κατάλληλο momentum, εκφράζοντας σε μεγάλο βαθμό με τους στίχους και το όλο concept της μπάντας την πολιτική ανησυχία μεγάλου μέρους κυρίως της νεολαίας που ένιωθε ότι κάτι δεν πάει καλά με τα πράγματα τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς, αφού το «τέλος της ιστορίας» που δήθεν είχε προκύψει μετά την διάλυση του μεγάλου αντιπάλου των ΗΠΑ (ΕΣΣΔ, 1991) δεν φαινόταν και τόσο ρόδινο τελικά, αφετέρου επειδή μουσικά καβάλησε το κύμα της μεγάλης αλλαγής που είχε μόλις επικρατήσει στο σκληρό ήχο των early 90s με την πτώση του κλασσικού hard rock/metal και την εμφάνιση μουσικών “χαμηλοκουρδισμένων” υβριδίων.
Οι RAGE AGAINST THE MACHINE λοιπόν στο ντεμπούτο τους όχι απλά τα κατάφεραν, αλλά μεγαλούργησαν. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν στις 10 συνθέσεις ανακατεύουν με απόλυτη επιτυχία, μουσική ευστροφία και ανεπανάληπτη δημιουργικότητα metal, rap, punk, hardcore και funk επιρροές και μας παρουσιάζουν έναν εντελώς δικό τους ήχο σε ένα ανεπανάληπτο, μνημειώδη και μοναδικό δίσκο που σφύζει από δύναμη, τσαμπουκά, οργή, riffάρες, όγκο και ζωντάνια. Μόνο και μόνο για το σαρωτικό “Killing in the Name” (πάνω από 650.000.000 αναπαραγωγές στο Spotify) που τραγουδήθηκε από όλο τον πλανήτη, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο άρθρο, μιλώντας αποκλειστικά γι’ αυτό.
Είτε ακούμε το εναρκτήριο “Bullet in the Head”, που έθεσε το θέμα της -νέας τότε-υπερεξουσίας των ΜΜΕ όταν αυτή εδραιωνόταν, είτε πιο funky στιγμές όπως π.χ. στο “Take The Power Back” ή επιθετικά σημεία όπως π.χ. στο “Wake Up” ή στο “Freedom” (όπου τα φωνητικά προς το τέλος παραπέμπουν όχι σε rap αλλά σε extreme metal καταστάσεις), η συνταγή κινείται στο ίδιο μοτίβο, με τα riffs και τις ιδιαίτερες κιθαριστικές ιδέες του Morello να συμπρωταγωνιστούν με τα οργισμένα χαρακτηριστικά φωνητικά του De la Rocha. Η in your face παραγωγή και ο διάχυτος σχεδόν punk -σε νοοτροπία- χαρακτήρας της έσπρωξε αυτό το metal/rap υβρίδιο που λέγαμε παραπάνω στην καλύτερη δυνατή ηχητική του έκφραση.
Δίσκος που όταν πρωτοκυκλοφόρησε δέχτηκε ανηλεή πόλεμο από συστήματα κάθε είδους -τα οποία βέβαια ήταν και στο στιχουργικό του στόχαστρο- με αποτέλεσμα διάφορες «ομορφιές» (#not) όπως η λογοκρισία σημείων τoυ official video του “Killing in the name”, κόψιμο από airplay και άλλες σχετικές καταστάσεις, όμως η δύναμη, το μήνυμα και τελικά η διαχρονική μουσική του αξία ήταν τόσο μεγάλη που ισοπέδωσε κάθε αντίδραση και εν τέλει ακούστηκε όπως είπαμε παντού και από όλους, και είναι πλέον σήμερα ένα από τα πιο σημαντικά και συνάμα εμπορικά albums στην ιστορία της μουσικής. Το σίγουρο για το ντεμπούτο των RATM είναι η αδιαμφισβήτητη ποιότητα και επιδραστικότητά του, μαζί με το γεγονός ότι αποτελεί έναν από τους πιο επαναστατικούς αλλά ταυτόχρονα
υπερπροβεβλημένους (αντίφαση; μπορεί και όχι) δίσκους όλων των εποχών. Προτείνεται η επετειακή έκδοση του album για τα 20 χρόνια (RATM- “XX 20TH Anniversary Edition”) στην οποία περιλαμβάνoνται επίσης διάφορα b-sides και το demo του 1991.
Δημήτρης Μελίδης
