a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Roll the bones” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΙΑ: Anthem
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rush/Rupert Hine
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Geddy Lee – μπάσο, φωνητικά και πλήκτρα
Alex Lifeson – κιθάρα
Neil Peart – τύμπανα
Αν παράγοντας αξιολόγησης ενός μουσικού έργου θεωρείται η διαχρονικότητα… Εφ’ όσον ζητούμενο παραμένει να μπορέσει να σταθεί με αξιώσεις όχι μόνο την δεδομένη στιγμή αλλά στο διηνεκές… Tότε τα γενέθλια του “Roll the bones” που φέτος κλείνει αισίως 30 χρόνια, αποτελούν την ιδανική συνθήκη. Άλμπουμ Νο 14 για τους Καναδούς θεούς και διάδοχος του “Presto”, που κακά τα ψέματα είχε θορυβήσει τους ανά την υφήλιο ακολουθητές τους με την ελαφρότητα και την υπέρμετρη μελωδικότητα του. Τα 80s, όμως, αποτελούσαν παρελθόν και η αδιαπραγμάτευτη συνθετική ευφυΐα των Lee/Lifeson, σε συνδυασμό πάντα με τους πνευματώδεις στίχους που σκαρφίζονταν ανά πάσα στιγμή ο αδικοχαμένος Peart, όφειλε να βρει νέες διόδους έκφρασης. Να ηγηθούν και να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Να προστάξουν και ο κόσμος να κοιτάζει αποσβολωμένος, πριν κατανοήσει σε ικανοποιητικό βαθμό (πλήρως, απλά κανένας μας) τι μέλλει γενέσθαι…
Το “Roll the bones” κατέχει περίοπτη θέση στο ranking του γράφοντα αναφορικά με τις στουντιακές δουλειές των μεγάλων Καναδών. Δεν είναι “A farewell to kings”, ούτε “Moving pictures”και “Hemispheres” αλλά κοιτάει στα μάτια τα λεγόμενα “δευτεροκλασάτα” αριστουργήματά τους! Και πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, όταν στο track listing τα πρώτα κομμάτια που συναντάμε είναι τα “Dreamline”, “Bravado”, “Roll the bones” ή αλλιώς τρεις από τις κορυφαίες στιγμές των RUSH από τα 90s και μετά… Το οργανικό “Where’s my thing” τσακίζει κόκκαλα και εντάσσεται στην σύγχρονη λογική της τριάδας, το πολύ όμορφο “Ghost of a chance” χρίζει της προσοχής μας ενώ και τα υπόλοιπα στέκονται σε πολύ αξιόλογο επίπεδο, δίχως όμως να φθάνουν στο δυσθεώρητο επίπεδο της εισαγωγικής τριάδας.
Ο ήχος είναι αισθητά πιο κιθαριστικός, τα πλήκτρα βεβαίως και υπάρχουν αλλά δεν έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των προηγούμενων δίσκων, οι μελωδίες είναι ευκολομνημόνευτες αλλά σε καμία περίπτωση εύπεπτες, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τα refrain, που μένουν χαραγμένα στην μνήμα μας μετά από τόσα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό πως η μπάντα ακόμα και σε πρόσφατες δηλώσεις της εκφράζει την ικανοποίηση της για το πώς κύλησαν οι ηχογραφήσεις, εξάρει την υφή, το μουσικό εύρος του υλικού και το εν γένει αποτύπωμα του “RTB”, ένα επιπλέον στοιχείο γιατί θεωρείται από πολλούς ως η πιο ποιοτική τους ηχογράφηση –μαζί με το εξαιρετικό επόμενο “Counterparts”- από την εποχή του “Grace under pressure” και μετά. H αίσθηση της αναγέννησης ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού, η αισιοδοξία επιστρέφει στις τάξεις του αφοσιωμένου τους κοινού, το δε funky θέμα στο ομώνυμο άσμα ασμάτων απλά πιστοποιεί το μεγαλείο της σπουδαιότερης μπάντας που γέννησε αυτός ο πλανήτης!
Did you know that:
- Η εμπορική πορεία του άλμπουμ μόνο αμελητέα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί ότι σκαρφάλωσε στο Νο 3 στα charts των Ηνωμένων Πολιτειών, στο Νο 10 στην Μεγάλη Βρετανία και στο Νο 11 στην χώρα τους. Καθόλου άσχημα!
- Την αμέσως επόμενη χρονιά κατέκτησαν το βραβείο Juno για το καλύτερο εξώφυλλο δίσκου του 1991. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό όταν κρύβεται από πίσω του ο τεράστιος Hugh Syme!
- Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ πραγματοποιήθηκαν τόσο σε studio του Κεμπέκ αλλά και του Τορόντο, με τα φωνητικά του Lee ωστόσο να ηχογραφούνται στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού και συγκεκριμένα στην Μεγάλη Βρετανία.
- Το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας “Gonna roll the bones” ήταν εκείνο που ενέπνευσε τον Peart –όσον αφορά τον τίτλο και μόνο- ώστε να ονοματίσει το συγκεκριμένο τραγούδι και κατ’ επέκταση ολόκληρο το άλμπουμ.
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
