ΟΝΟΜΑ ALBUM: “The Wall” – PINK FLOYD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1979
ΕΤΑΙΡΙΑ: Harvest – Columbia
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Bob Ezrin, David Gilmour, James Guthrie, Roger Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα, Φωνητικά – David Gilmour
Μπάσο, Φωνητικά – Roger Waters
Πλήκτρα – Richard Wright
Τύμπανα – Nick Mason
Έτος 1977 και οι PINK FLOYD σαν μπάντα βρίσκονται στο εμπορικό τους απόγειο μετά από το συγκλονιστικό “Animals”, που είχε κυκλοφορήσει στην αρχή του έτους, παρά τις χαμηλότερες πωλήσεις που είχε επιτύχει σε σχέση με τους δύο προκατόχους του, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει.
Κατά τη διάρκεια της “In the flesh tour” περιοδείας, για την προώθηση του δίσκου, η μπάντα παίζει σε μεγάλες αρένες για πρώτη φορά στην καριέρα της. Στις 6 Ιουλίου η περιοδεία κλείνει με την συναυλία των FLOYD στο Ολυμπιακό Στάδιο του Montreal, στον Καναδά. Αρκετοί οπαδοί που βρίσκονται στις μπροστινές σειρές φωνάζουν δυνατά, ο Roger Waters συγχίζεται και φτύνει έναν από αυτούς, με το γεγονός αυτό να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, της ολοένα και επιθετικής συμπεριφοράς του, κατά τη διάρκεια της περιοδείας, απέναντι στο ενθουσιώδες κοινό που φώναζε εκστασιασμένο, ακόμα και κατά τη διάρκεια των ήρεμων κομματιών του set.
Η συναυλία τελειώνει χωρίς encore μιας και ο David Gilmour, απογοητευμένος από την απόδοση της μπάντας, αρνείται να γυρίσει στη σκηνή, με τον βοηθητικό κιθαρίστα Snowy White να αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο να ανέβει στη σκηνή και να αυτοσχεδιάσει, παίζοντας ένα blues κομμάτι και τον Waters να λέει στο κοινό πως αυτές οι νότες ήταν το “soundtrack” της αποχώρησής τους από το χώρο. Όταν τα πνεύματα ηρέμησαν μετά το τέλος της συναυλίας, ο Waters κουβεντιάζει με τον παραγωγό Bob Ezrin για την απομόνωση που ένιωθε. Του είπε πως δε διασκέδαζε πλέον κατά τη διάρκεια των συναυλιών και πως ένιωθε λες και υπήρχε ένας τοίχος μεταξύ αυτού και του κοινού…
Μπουυυυμμμμ!!! Αυτή ήταν η αφετηρία για το καλύτερο ίσως concept δίσκο όλων των εποχών και τον ενδέκατο δίσκο των PINK FLOYD. Η τραυματική παιδική ηλικία του Waters, ο θάνατος του πατέρα του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η απομόνωση που ένιωθε πλέον από τη συνεχώς αυξανόμενη δημοφιλία του συγκροτήματος, αλλά και του ίδιου σαν rock star πλέον, αποτέλεσαν τη βάση του concept του “The wall”.
Η τελική του βέβαια μορφή οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στον Ezrin, τον κύριο παραγωγό του δίσκου, ο οποίος δεν είχε πάρει το credit που του αναλογούσε, μιας και πήρε το concept του Waters, το διεύρυνε σαν ιστορία και εν τέλει το απομάκρυνε από τις έντονα αυτοβιογραφικές αναφορές που είχε η αρχική μορφή του μπασίστα των FLOYD, παρουσιάζοντας θα μπορούσε να πει κάποιος, ένα ολοκληρωμένο σενάριο. Βέβαια, το μεγαλύτερο credit που θα έπρεπε να αποδοθεί στον Ezrin ήταν το ότι έπαιξε επιτυχώς τον ρόλο της συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στα μέλη της μπάντας (και ειδικά μεταξύ των Waters και Gilmour), οι σχέσεις των οποίων είχαν βρεθεί στο ναδίρ.
Ποιος δεν έχει ακούσει άλλωστε την ιστορία με τα τέσσερα τροχόσπιτα, κατά τη διάρκεια της περιοδείας που ακολούθησε την κυκλοφορία του “The wall”, τα οποία ήταν παρατεταμένα σε κύκλο, με τις εξώπορτες να κοιτούν στην εξωτερική πλευρά του κύκλου, έτσι ώστε τα μέλη της μπάντας να μπαινοβγαίνουν στα τροχόσπιτα, με τέτοιο τρόπο που να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο. Γνωστό επίσης είναι το πώς ο Richard Wright βρέθηκε εκτός μπάντας, τότε μιας και οι υπόλοιποι θεωρούσαν πως η συνεισφορά του στο “The wall” ήταν τουλάχιστον μηδαμινή. Το “ωραίο” βέβαια της υπόθεσης ήταν πως ο ίδιος επέστρεψε στην μπάντα, σαν μισθωμένος πλέον μουσικός, για την περιοδεία που ακολούθησε για την προώθηση του δίσκου.
Πολλοί από τους κριτικούς της εποχής δεν καλοδέχτηκαν τον δίσκο μόλις κυκλοφόρησε, χαρακτηρίζοντάς τον, κάποιοι από αυτούς, ως δήθεν και υπερβολικό. Η ιστορία όμως τους προσπέρασε και έγραψε αλλιώς τα γεγονότα. Το “The wall” μοσχοπούλησε και τα 26 τραγούδια, της κατ’ ουσία rock opera, του τελευταίου τεράστιου δίσκου των PINK FLOYD, στέκουν αγέρωχα ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά και «λάμπουν σαν διαμάντια». Κλείνοντας, θα ήθελα να διευκρινίσω πως σκόπιμα επέλεξα να μην επεκταθώ και να αναλύσω τη μουσική του δίσκου και ακόμα περισσότερο το concept, μιας και λίγο-πολύ όλοι τα ξέρουμε, αλλά να παραθέσω κάποια γεγονότα και πράγματα, τα οποία μπορούν να συμβάλουν έτσι ώστε να καταλάβουμε γιατί αυτός ο δίσκος έγινε τόσο μεγάλος και θεωρείται σήμερα δικαίως, ως ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία της παγκόσμιας μουσικής, διαχρονικά.
Did you know that:
– Δεν είναι καθόλου άγνωστο αυτό που θα γράψω παρακάτω, αλλά αφού δεν χώρεσε στο κείμενο κάπου έπρεπε να αναφερθεί… Το “The wall” και το concept του μετουσιώθηκε σε μια συγκλονιστική ταινία, υπό τη σκηνοθεσία του Alan Parker (Midnight Express, Evita κ.α.) και με πρωταγωνιστή τον Bob Geldof, ο οποίος υποδύθηκε το ρόλο του Pink. Έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών, τον Μάιο του 1982 και τον Ιούλιο του ίδιου έτους, προβλήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
– Οι άνθρωποι της Columbia δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου μόλις πρωτοάκουσαν το δίσκο μετά την ολοκλήρωσή του. Ο Waters πάτησε πόδι και τους έπεισε να προχωρήσουν στην κυκλοφορία του και το single του “Another brick in the wall (part II)” που κυκλοφόρησε πριν το δίσκο βάρεσε κορυφή στα charts σε Η.Π.Α. και Ηνωμένο Βασίλειο, “μετριάζοντας” τις ανησυχίες των υπευθύνων της Columbia. Παρεμπιπτόντως ήταν το πρώτο single που κυκλοφορούσε η μπάντα από το Μάιο του 1973 και το single “Money”.
– Το εξώφυλλο του δίσκου ήταν το πρώτο από το “The piper at the gates of dawn”, το οποίο δεν έφερε την υπογραφή του Storm Thorgerson, της Hipgnosis, εξαιτίας ενός credit που έδωσε ο Thorgerson στον Waters – και δεν του άρεσε – στο βιβλίο του πρώτου, με τίτλο “Walk Away Renee”.
– Όταν η μπάντα ηχογραφούσε το “The wall” αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα μιας και είχε εξουσιοδοτήσει την εταιρεία επενδύσεων NWG να διαχειριστεί το οικονομικό της χαρτοφυλάκιο. Η εταιρεία αυτή προέβη σε επενδύσεις υψηλού ρίσκου, με την μπάντα τελικά να βρίσκεται ένα βήμα πριν την χρεοκοπία. Για να αποφύγουν υψηλούς φόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα μέλη της μπάντας συμβουλεύτηκαν να μείνουν εκτός Η.Β. για τουλάχιστον ένα χρόνο. Ο Waters έμεινε στην Ελβετία, ο Mason στη Γαλλία και οι Gilmour και οι Wright σε Ελληνικά νησιά.
– Το “The wall” έπιασε το #1 στο Billboard chart στις Η.Π.Α. και έμεινε εκεί για 15 βδομάδες, και έχει πουλήσει πάνω από 23 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α..
– Στην περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία του δίσκου η μπάντα έπαιζε όλο το “The wall” στην ολότητά του, χρησιμοποιώντας ένα τεράστιο stage show, με έναν τεράστιο τοίχο να ορθώνεται μεταξύ της μπάντας και του κοινού. Η περιοδεία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε ως live album, το 2000 για να γιορταστεί η 20η επέτειος του “The wall”. Ο τίτλος του live album ήταν “Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980–81” και περιλαμβάνει δύο εξτρά κομμάτια πέραν αυτά του studio δίσκου. Το “What Shall We Do Now?” και το “The Last Few Bricks”. Το πρώτο έμεινε κυριολεκτικά τελευταία στιγμή εκτός του αυθεντικού δίσκου και το δεύτερο ήταν ένα instrumental, το οποίο παιζόταν μόνο σε αυτά τα lives, για να έχει χρόνο το stage crew έτσι ώστε να προχωρήσει το χτίσιμο του τοίχου πάνω στη σκηνή, πριν να εμφανιστεί ο Waters και να τραγουδήσει το “Goodbye Cruel World”, κατά το κλείσιμο του πρώτου μέρους του show.
Θανάσης Μπόγρης
