ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Soul destruction” – THE ALMIGHTY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Polydor
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Taylor
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ricky Warwick – φωνητικά, κιθάρα
Tantrum – κιθάρες
Floyd London – μπάσο
Stumpy Munroe – τύμπανα
Μπορεί οι νεότεροι να γνωρίζουν τον Ricky Warwick από την θητεία του στην μετενσάρκωση των THIN LIZZY, δηλαδή τους BLACK STAR RIDERS και κάποιοι ρομαντικοί μπορεί να τον πρωτο-άκουσαν στα ακουστικά του άλμπουμ, όμως ο κοκκινομάλλης κιθαρίστας μας συστήθηκε με τους THE ALMIGHTY “Blood, fire and love” που αποθεώθηκε από τον Βρετανικό τύπο το 1989.
Όταν ήρθε η ώρα για το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, το όνομα του συγκροτήματος είχε μεγάλη εμπορική δύναμη, βοηθούμενο από τις περιοδείες με AC/DC, MOTORHEAD, THE CULT και το φοβερά ενεργητικό “Blood, fire and live” που κυκλοφόρησαν ένα χρόνο νωρίτερα. Η εταιρεία τους, επένδυσε τόσο στις ηχογραφήσεις, στο εξώφυλλο, στην προώθησή του, όσο και στον παραγωγό που τους παρείχαν.
Βλέπετε ο κύριος Andy Taylor, πέραν της καριέρας του ως κιθαρίστας των DURAN DURAN, είχε ένα σεβαστό βιογραφικό ως παραγωγός, με επιτυχημένα άλμπουμ, όπως τα δύο πρώτα των επίσης Βρετανών THUNDER, του Rod Stewart και άλλων. Μαέστρος της κονσόλας, φρόντισε ώστε να δώσει αρκετό γυάλισμα στον ήχο του συγκροτήματος, δίχως να απαλείψει τον βρώμικο ήχο τους. Τα τύμπανα του Stumpy ακούγονται τεράστια, το μπάσο του Floyd γεμάτο, αλλά οι κιθάρες του Tantrum είναι το αστέρι που κάνει την διαφορά. Βρωμιά, λες κι έχεις γεμίσει σκόνη, μετά από 3ήμερη βόλτα με Harley Davidson στη Route 66.
Βέβαια, ο Ricky Warwick, ως σωστός αρχηγός, ηγείται της επίθεσης με φωνητικά που άλλοτε είναι επιθετικά για να αντικατοπτρίζουν την ένταση του “Crucify” και άλλοτε βγαίνουν από την ψυχή του με πάθος και 70s αισθητική όπως ακούμε στο “Soul destruction” ή ρομαντισμό στο ταξιδιάρικο “Little lost some times”.
Το άλμπουμ εκτός από παραγωγή και ήχο, έχει κορυφαίες συνθέσεις και απορώ πώς και δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως από το Ελληνικό κοινό. Ίσως η μετέπειτα πορεία του συγκροτήματος ξίνισε πολλούς, όμως το “Soul destruction” είναι από τα καλύτερα hard rock άλμπουμ, όλων των εποχών. Είναι βαθύτατα Βρετανικό, έτσι όπως οι WHITESNAKE φλέρταραν με τους THE CULT κι έκλειναν το μάτι στους MOTORHEAD, αλλά ταυτόχρονα έχει αρκετό ζελέ στα μαλλιά και άρωμα στο λαιμό, για να βγει βόλτα στην Αμερική και να σαγηνεύσει.
Δεν υπάρχει μέτριο τραγούδι, παρά το εύρος που θα βρείτε στον δίσκο. Έχει τις πιο εμπορικές του στιγμές στο εξαιρετικό “Free n’ easy” και το “Devil’s toy” με την slide guitar. Έχει δύναμη και τσαμπουκά σε τραγούδια όπως το “What more do you want”, “Joy bang one time” και “Crucify”, αλλά και blues καταβολές στα “Sin against the light” και “Hell to pay” ενώ θα βρείτε και πιο sleaze στιγμές, δοσμένες σε SKID ROW ύφος, όπως στο “Love religion” ή το “Bandaged knees”.
To άλμπουμ αυτό ακουμπά την τελειότητα, ακόμα και το απίστευτο εξώφυλλο του Koot (που επίσης φιλοτέχνησε το “Forever free” των SAXON), ο οποίος είχε στολίσει με την τέχνη του και κάποιες κιθάρες του Warwick εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι να ζωγραφίζω με μολύβι κι εγώ την σαύρα και το κρανίο στο θρανίο μου για να το θαυμάζω στην τάξη μου (!!! – όχι δεν πήρα αποβολή). Στιχουργικά βέβαια, είναι ο ορισμός του sex, drugs and rock n’ roll αφού με αυτά πραγματεύεται όλο το άλμπουμ.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω κάποιο κομμάτι του “Soul destruction” και να μην το ευχαριστηθώ ακόμα και σήμερα, 30 ολόκληρα χρόνια μετά. Δυστυχώς όταν είχα την ευκαιρία να πιώ μια μπύρα με τον Warwick στο Λονδίνο, μετά την εμφάνισή του στην συναυλία των DEF LEPPARD, δεν το κρατούσα να μου το υπογράψει. Φτου…
“How did I say I believed in nothin’
When Lord, I believe in love”
Did you know that:
- Τυχαίο που το μπλουζάκι του Steve Harris στο ένθετο του “Fear of the dark” είναι το εξώφυλλο αυτού του δίσκου; Δεν νομίζω. Τυχαίο πως τους επέλεξε ο ίδιος για το Monsters of Rock του 1992 όπου οι IRON MAIDEN έκαναν πάρτι; Όχι βέβαια.
- Η σύζυγος του Ricky ήταν η Vanessa Warwick, η μόνιμη παρουσιάστρια του αξεπέραστου “Headbanger’s ball”, της μεγαλύτερης τηλεοπτικής εκπομπής που έπαιζε στον MTV για χρόνια κι αποτελούσε ύψιστη πηγή πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο, με απίστευτη επιρροή. Αργότερα βέβαια χώρισαν.
- Δύο από τα τρία singles μπήκαν στο Top 40 στην Βρετανία, (“Free n’ easy” έφτασε στο νούμερο 35 και το “Devil’s toy” στο 36) ενώ το “Little lost sometimes” δεν ξεπέρασε το νούμερο 42. Όλα κυκλοφόρησαν σε όμορφες, συλλεκτικές εκδόσεις.
- Ο Mark Feltham που παίζει φυσαρμόνικα στο “Hell to pay” ήταν μόνιμο μέλος της μπάντας του Rory Gallagher.
Γιώργος “A little lost sometimes” Κουκουλάκης
