a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “X” – DEF LEPPARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Bludgeon Riffola / Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: DEF LEPPARD, Pete Woodroffe, Per Aldeheim, Andreas Carlsson, Marti Frederiksen
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Joe Elliott – φωνητικά
Phil Collen – κιθάρα
Vivian Campbell – κιθάρα
Rick Allen – ντραμς
Rick Savage – μπάσο
Έχοντας παθολογική αγάπη με τους DEF LEPPARD (το “Pyromania” ήταν ο πρώτος hard rock δίσκος που άκουσα στη ζωή μου και στιγμάτισε τα ακούσματά μου), κάθε φορά που γράφω ή μιλάω για δίσκο τους, νιώθω σαν το μικρό παιδί που τους άκουσε για πρώτη φορά… Μετά την αδιανόητη επιτυχία των “Pyromania” και “Hysteria” και το πολύ δύσκολο “Adrenalize” με το θάνατο του Steve Clark, σειρά πήρε το πολύ πειραματικό (και απογοητευτικό συνάμα, να τα λέμε κι αυτά), “Slang”, το 1996. Τρία χρόνια αργότερα, το “Euphoria”, έφερε τους LEPS στα κλασικά rock/hard rock μονοπάτια τους και ακόμα θυμάμαι όταν μου είχε ανατεθεί η παρουσίασή του, που έτρεμα από το άγχος…
Φτάνουμε στο 2002 και οι DEF LEPPARD, αποφασίζουν για μία ακόμη φορά, να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, με τον δικό τους τρόπο, όπως έκαναν πάντα, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα. Όμως, οφείλει κανείς να τους αναγνωρίσει το ότι έχοντας ένα τέτοιο status, ποτέ δεν επαναπαύτηκαν και δοκίμαζαν καινούργια πράγματα. Έτσι λοιπόν, από το πιο «σκοτεινό», ίσως και λίγο grungy, “Slang”, έφτασαν στο άλλο άκρο, με τους πιο pop πειραματισμούς του “X”, λίγα χρόνια αργότερα, με μεταβατικό στάδιο το “Euphoria”.
Η βασική καινοτομία του “X”, είναι ότι για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν εξωτερικοί συνθέτες και δεν έγραψαν τα τραγούδια μόνο τα πέντε μέλη του γκρουπ. Όπως είχε δηλώσει, τότε, το ίδιο το συγκρότημα, όταν άκουσαν το “Jaded” των AEROSMITH, είχαν εντυπωσιαστεί από το πόσο φρέσκο ακουγόταν και πλησίασαν τον συνθέτη του, Marti Frederiksen, για να δουλέψει μαζί τους, καταλήγοντας να γράφει τρία κομμάτια, ένα εκ των οποίων ήταν και το πρώτο single, το “Now”. Έκπληξη προκάλεσε βέβαια η συνεργασία τους, με τον Andreas Carlsson, που μέχρι τότε είχε συνεργαστεί μόνο με τη Britney Spears και boy bands όπως τους WESTLIFE, BACKSTREET BOYS και NSYNC. Βέβαια, το τραγούδι που έγραψαν μαζί με τον Carlsson, το “Unbelievable”, ήταν όντως πιο poppy, αλλά δεν είχε και τρομερές διαφορές, ιδιαίτερα στα δεύτερα φωνητικά από τις τεχνικές του Matt Lange σε δίσκους όπως το “Hysteria” (που, μαντέψτε, φυσικά και είχε pop στοιχεία, αλλά ποιος νοιάζεται όταν μιλάμε για τέτοια δισκάρα;).
Συνολικά, θα πρέπει να πούμε ότι δεν ήταν τυχαίο, όμως, πως το “X”, δεν έκανε μεγάλη επιτυχία, μάλλον, αντίθετα, ήταν ο λιγότερο επιτυχημένος δίσκος των αγαπημένων Βρετανών. Το “Now” ξεχώριζε αμέσως, το “You’re so beautiful” έχει τον κλασικό τους ήχο, το “Cry” είναι ένα ωραίο rock τραγούδι, ενώ καλύτερο όλων, μάλλον είναι το πιο trademark DEF LEPPARD τραγούδι όλων, είναι το “Scar”, που έχει την αύρα του “Paper sun” και του “White lighining”. Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να καταλάβω τη λέζα που έφαγαν οι μπαλάντες “Let me be the one” και “Long long way to go”, από τη στιγμή που είχαν ανέκαθεν τέτοια τραγούδια στα άλμπουμ τους. Προφανώς ο κόσμος τις θεωρούσε πιο ξενέρωτες λόγω του πιο pop κλίματος του δίσκου.
Για να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά, το “X” δεν είναι ένας δίσκος απλά άνω του μετρίου επειδή είναι πιο pop. Είναι τέτοιος, επειδή αυτό που παίζουν οι DEF LEPPARD δεν είναι τόσο καλό όσο οι προηγούμενοι δίσκοι τους (είπαμε, με εξαίρεση το “Slang”). Από την άλλη, δεν μπορώ να μην τους αναγνωρίσω ότι ήθελαν να παίξουν έτσι κι έτσι έπαιξαν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε μένα ή σε σένα, αγαπημένε μου φίλε. Επειδή είναι οι DEF LEPPARD. Και οι DEF LEPPARD μπορούν. Κι εφόσον μπορούν, το κάνουν, δίχως να λογαριάζουν το εμπορικό κόστος. Τι να τους πει άλλωστε κάτι τέτοιο, όταν έχουν πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα με τα δύο απόλυτα αριστουργήματά τους;
Σάκης Φράγκος
