A day to remember… 30/8 [ATHEIST]

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Unquestionable presence” – ATHEIST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Active Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρες – Kelly Shaefer
Κιθάρες – Randy Burkey
Μπάσο – Tony Choy
Drums – Steve Flynn

Οι ATHEIST το δίχως άλλο υπήρξαν μια μπάντα που άλλαξε κατά πολύ το παιχνίδι στον ακραίο ήχο και ειδικά στο τεχνικό άκρο του, δεν είναι τυχαίο ότι φτάνουμε 30 χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ τους και δεν έχει καταλαγιάσει σε καμία περίπτωση ο αντίκτυπός του. Η κυκλοφορία του παρθενικού τους άλμπουμ “Piece of time”, ήρθε να συνταράξει μια για πάντα τα ήδη ταραγμένα νερά της ολοένα κι αυξανόμενης νεκρομεταλλικής αύρας που είχε αρχίσει να κατακλύζει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στη συνέχεια έγινε παγκόσμια σταθερά. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μάλιστα εν έτει 1988, ωστόσο κυκλοφόρησε στην Ευρώπη την επόμενη χρονιά, όμως στη χώρα τους την Αμερική δεν κυκλοφόρησε πριν το 1990. Το σοκ ήταν παγκόσμιο καθώς αυτό το άκρως θρασ-ύτατο (pun intended) death metal τους, περιείχε τόση δόση τεχνικής κατάρτισης και παιξίματος γενικότερα, που σίγουρα τίποτα παρόμοιο δεν είχε ξανακουστεί (και για πολλούς δεν ξανακούστηκε έκτοτε). Οι ATHEIST έστρεψαν πάνω τους τα βλέμματα ως το next big thing στο death metal, ενώ και η φήμη των ζωντανών τους εμφανίσεων, προηγούταν του ήδη άφταστου ταλέντου τους, έτσι σε μια εποχή που ο ακραίος ήχος γινόταν όλο και πιο ακραίος, οι ATHEIST φρόντισαν να διαπλατύνουν τα άκρα του ακόμα περισσότερο προς μια άγνωστη κατεύθυνση.

Ο θαυμασμός για το “Piece of time” δημιουργούσε ευθύνη κι έτσι μετά από τις ηχογραφήσεις του νέου τους δεύτερου δίσκου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου συνέθεσε ο κορυφαίος μπασίστας Roger Patterson (προσωπική μου άποψη πάντα, μέλος της Αγίας Τριάδας των παικτών του οργάνου στον ήχο μας μαζί με το έτερο συγχωρεμένο Cliff Burton και τον –ευτυχώς ακόμα ανάμεσα μας- Steve Digiorgio), προλαβαίνουν να κάνουν μια μίνι-περιοδεία 28 ημερών στην Αμερική στις αρχές του 1991, ανοίγοντας για τους… CANDLEMASS! Εκπληκτικό πακέτο πράγματι, με τις δυο μπάντες να λάμπουν επί σκηνής και με τους ATHEIST κυριολεκτικά… on fire κι έτοιμους να γράψουν –ξανά- ιστορία. Η μοίρα δυστυχώς όμως, θα τους παίξει το χειρότερο δυνατό παιχνίδι και σε ένα σφοδρό ατύχημα στις 12 Φεβρουαρίου του 1991, παρούσας όλης της μπάντας, ο Roger Patterson θα δει το νήμα της ζωής του να κόβεται ακαριαία, ελάχιστα αφού έκλεισε τα 22 του χρόνια. Μια από τις μεγαλύτερες απώλειες (και what if συνάμα) της ιστορίας του μεταλλικού ήχου και με τη μπάντα πλήρως συντετριμμένη, να μην έχει το κουράγιο και τη θέληση για περαιτέρω δραστηριότητα. Ωστόσο εκεί επικρατεί η πεποίθηση ότι όφειλαν να τελειώσουν το άλμπουμ στη μνήμη του φίλου τους κι έτσι κυκλοφορεί τελικά στις 30 Αυγούστου του 1991.

Αντικαταστάτης του Patterson στον δίσκο ο μόνος (οκ προφανώς Steve Digiorgio εξαιρουμένου) άνθρωπος που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του και να είναι το ίδιο υπέροχος. Ο λόγος για τον συγκλονιστικό Tony Choy, ο οποίος παίζει άψογα τα μέρη του Roger και ο δίσκος που ονομάστηκε “Unquestionable presence”, διατηρώντας τις φρενήρεις αλλαγές και τον αιχμηρό κιθαριστικό ήχο, αντικαθιστά σε πολλά σημεία (χωρίς να απουσιάζουν) τα thrashy σημεία με τελείως jazz αισθητική και το συγκρότημα γενικά να έχει «ξεφύγει» πάρα πολύ σε τεχνική, αισθητική και παίξιμο γενικότερα, ακόμα περισσότερο απ’ όσο «φεύγα» ήταν το “Piece of time”. Μιλάμε προφανώς για ξεκάθαρα πιο progressive αίσθηση, με το rhythm section να σιγοντάρεται από το ΑΨΟΓΟ παίξιμο του Steve Flynn στα τύμπανα (1.55 με τα χέρια στην ανάταση αλλά… ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ντράμερ) και την διπλή κιθαριστική επίθεση του τραγουδιστή Kelly Shaefer και του έτερου κιθαρίστα Randy Burkey (αμφότεροι αριστερόχειρες μάλιστα!) να κεντάει ριφφάρες και σολάρες όπου χρειάζεται για να διανθίσει ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Τελικό αποτέλεσμα που όπως και το ντεμπούτο τους, απλώνεται σε μόλις 32’ διάρκειας, και το να πούμε ότι αυτό που κάνουν οι ATHEIST εδώ μέσα σε 32’ δε θα το κάνουν άλλοι σε 32 ζωές, δεν είναι και τόσο υπερβολικό ως αποτύπωση της πραγματικότητας.

Παρόλα αυτά, το παίξιμο των ATHEIST στο “Unquestionable presence” άρχισε να εγείρει πολλές αντιδράσεις, με πρωτοστάτη αυτών τον ίδιο τον Chuck Schuldiner των DEATH, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρούσε ότι τον αντιγράφουν. Βέβαια από την άλλη, όσοι γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα, λένε ότι όταν ο Chuck άκουσε τον δίσκο, αποφάσισε να παίξει με τη σειρά του ακόμα πιο τεχνικά και προοδευτικά, για να δείξει ποιος είναι το αιώνιο αφεντικό του ήχου. Προς τιμήν τους, οι ATHEIST ουδέποτε το κράτησαν μανιάτικο, καθώς δεν είναι μυστικό ότι τον θαύμαζαν, ενώ σε προσωπική κουβέντα όταν ήρθαν πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2006, ο Kelly Shaefer ανέφερε: «Ο Chuck ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ το metal και τη μουσική γενικά, για κάποιο λόγο όταν κυκλοφορήσαμε το άλμπουμ μας ένιωσε σαν να απειλείται, ενώ από την πλευρά μας δεν υπήρχε ποτέ κανένας ανταγωνισμός προς τους DEATH και τον ίδιο, μια και τον θαυμάζαμε και αποτελεί ακόμα και σήμερα μία ηγετική φιγούρα όλης μας της μουσικής, πως θα μπορούσαμε να πούμε οτιδήποτε αρνητικό γι’ αυτόν; Ότι είπε το θεωρούμε λήξαν και ότι το είπε πάνω στην προσπάθεια του να προστατεύσει το έργο του, με το οποίο πάντα ήταν παθιασμένος». Και πιστέψτε με, είδα ότι το εννοούσε.

Τυπικά από την κυκλοφορία του δίσκου και έπειτα, οι ATHEIST θεωρούταν σε παύση δραστηριοτήτων, ενώ πολλοί θεώρησαν ότι είχαν διαλύσει. Η μικρή Active Records θεωρώ ότι περιόρισε την εξάπλωση του ονόματός τους, ενώ το «λάθος» τους να υπογράψουν στην Music For Nations τους έφερε προ των πυλών της υποχρεωτικής κυκλοφορίας του “Elements” δυο χρόνια μετά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μαζί με τον Roger Patterson τέλειωσαν τυπικά οι ATHEIST όπως τους είχε στο μυαλό του ο περισσότερος κόσμος, ενώ όταν αποφάσισαν να επιστρέψουν μετά από πάρα πολλά χρόνια, κυκλοφόρησαν ένα από τα κορυφαία reunion άλμπουμ όλων των εποχών, δηλαδή το κορυφαίο “Jupiter” το 2010. Τιμής ένεκεν, οι DEATH στο “Human”, οι SUFFOCATION στο “Effigy of the forgotten” και οι NAPALM DEATH στο “Mass appeal madness” EP, αφιέρωσαν τα άλμπουμ τους στον Roger Patterson. Ένας δίσκος δυστυχώς φέρει την αύρα του θανάτου μέσα του, αλλά και την αποκορύφωση της αισθητικής τεχνικά και προσωπικά που μπορεί ο καθένας να πετύχει εν ζωή. Θα μνημονεύεται για πάντα σαν δίσκος ως ένα από τα κορυφαία τεχνικά/προοδευτικά άλμπουμ όλων των εποχών, ενώ ελλείψει ακραίων φωνητικών, δεν είναι λίγοι που θεωρούν ότι θα ήταν το κορυφαίο progressive metal άλμπουμ γενικά. The atheist is dead. Long live the atheist.

Did you know that:

Αντί υπόλοιπων trivia, θεωρώ σωστό να παραθέσω τη γνώμη των ίδιων των μελών των CANDLEMASS σε συζήτηση που έτυχε να συμβεί για την τότε περιοδεία και την γνώμη τους για το συγκρότημα και τον συγχωρεμένο Roger Patterson (η συνομιλία έγινε στην περιοδεία τους στην Ελλάδα το 2005 με τους DESTRUCTION):

Leif Edling: «Όταν είδα πρώτη φορά τον Roger να παίζει, κατάλαβα ότι δεν έχω ιδέα το πώς παίζεται το όργανο, καθόμουν στο soundcheck και τον θαύμαζα κάθε μέρα και δεν το πίστευα, κάθε μέρα δοκίμαζε ένα νέο αυτοσχεδιασμό και μέναμε με το στόμα ανοιχτό. Δε θα τον ξεχάσω ποτέ, ήταν ο καλύτερος».

Messiah Marcolin: «Περάσαμε υπέροχα με τα παιδιά, γίναμε πολύ φίλοι και ταιριάξαμε από την πρώτη μέρα πάρα πολύ, το κοινό τους μας λάτρευε και το κοινό μας τους λάτρευε. Ήταν όλοι τους φοβεροί παίχτες, αλλά ο Roger ήταν το κάτι άλλο, τη μια στιγμή διασκεδάζαμε στα παρασκήνια και μας πείραζε συνέχεια κάθε μέρα όπως όλοι τους και την άλλη μέρα μαθαίνουμε ότι πέθανε. Τρομερά λυπηρό και με στεναχωρεί περισσότερο το πόσο νέος έφυγε, ήταν τρομερός άνθρωπος και τον σκέφτομαι πολύ συχνά ακόμα και σήμερα».

Mats Bjorkman: «Πολλές φορές αισθανόμουν αγωνία όταν βγαίναμε μετά τους ATHEIST. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να σου πω ότι καμία μπάντα δεν έπαιζε τόσο τεχνικά και σωστά όπως αυτοί. Είχαν μια απίστευτη ενέργεια που μας έκανε κι εμάς να τα δίνουμε όλα στη σκηνή, τα μάτια όλων όμως έπεφταν πάνω στον Roger Patterson. Τι απίστευτος παίχτης και χαρακτήρας που ήταν, είναι τόσο άδικο αυτό που συνέβη, τους αγαπάμε πάρα πολύ και τους έχουμε στην καρδιά μας. Ο θάνατος του Roger μας συγκλόνισε όλους και παραμένει ένα από τα πιο δυσάρεστα γεγονότα που βιώσαμε σε σχέση με φίλους που κάναμε μέσα στα χρόνια. Άκουσα ότι επιστρέφουν και χαίρομαι πάρα πολύ, αξίζουν τα καλύτερα».

Άγγελος Κατσούρας