ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ:– “The January tree” – DEAD SOUL TRIBE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Devon Graves
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Devon Graves – κιθάρες, μπάσο, φλάουτο, φωνητικά
Adel Moustafa – τύμπανα
Το 1997, ύστερα από τέσσερις σπουδαίες κυκλοφορίες με τους θρυλικούς PSYCHOTIC WALTZ, ο frontman τους Buddy Lackey αποφάσισε να διαλύσει τη μπάντα και το 1999 μετακόμισε στη Βιέννη, αφού άλλαξε και το όνομα του σε Devon Graves. Εκεί, ίδρυσε ένα νέο σχήμα, τους DEAD SOUL TRIBE με τους οποίους κυκλοφόρησε πέντε άλμπουμ μεταξύ 2002 και 2007. Από το ομώνυμο ντεμπούτο, ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα είχαμε έναν κλώνο των PSYCHOTIC WALTZ μιας και ακούγαμε σαφώς λιγότερες αναφορές στο US metal και στο ιδιότροπο prog metal των πρώτων που τους έκανε να ξεχωρίζει από οποιαδήποτε μπάντα στα 90s. Όχι, με τους DEAD SOUL TRIBE παρατηρούμε ένα πιο αβρό και απλό μουσικό είδος, καθόλου βέβαια απλοϊκό, καθώς δίνεται περισσότερη έμφαση σε riff και μια αρκετά πιο συμβατική δομή. Αυτό που κατέστη ακόμα πιο ξεκάθαρο με το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το αριστουργηματικό “A murder of crows” του 2003, ήταν πως ο Graves ακούει TOOL.
Μπορώ να πω μάλιστα με σιγουριά πως τη περίοδο εκείνη, οι DEAD SOUL TRIBE ήταν μια από τις πρώτες μπάντες που προσπάθησαν, και επιτυχώς, να ενσωματώσουν το χαρακτηριστικό στυλ των TOOL προτού η επιρροή τους γίνει καθολική σε όλο το metal στερέωμα. Το είχαν κάνει ήδη οι DREAM THEATER «δανειζόμενοι» το εναρκτήριο ριφ του “46 & 2” από το “Aenima”, στο κομμάτι “Home”. Τι έμενε λοιπόν από το παρελθόν του Graves; Μα φυσικά ένα χαρακτηριστικό σκοτάδι και μια τραχύτητα, το συναίσθημα και η μοναδική του ερμηνεία στο μικρόφωνο αλλά και, το πιο σημαντικό για μένα, η αγάπη του για τους JETHRO TULL και τον Ian Anderson. Ο Graves πάντοτε μαγεύει όταν πιάνει το φλάουτο στα χέρια του δίνοντας μια σαφώς folk και κλασσική χροιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Εξοπλισμένοι λοιπόν με αυτά τα εφόδια, το 2004, πριν από είκοσι χρόνια, οι DEAD SOUL TRIBE μας προσέφεραν το τρίτο τους άλμπουμ με τον τίτλο “The January tree” μέσω της Inside Out. Από το δυνατό εναρκτήριο “Spiders and lies” ακούμε πάλι την έντονη επιρροή που άσκησαν οι TOOL στον Graves καθώς το riff είναι, για άλλη μια φορά, μια παραλλαγή εκείνου του “46 & 2”, riff που απ’ ότι φαίνεται γαλούχησε γενιές μουσικών. Το άλλο χαρακτηριστικό στο “January tree” είναι οι ρυθμοί και συγκεκριμένα οι «ακανόνιστοι» ρυθμοί, αγγλιστί odd time signatures, που βασίζονται σε tribal ρυθμούς. Αυτό υπήρξε και στο “A murder of crows” και αποτελεί εχέγγυο της μπάντας και κάτι που ο Graves φέρνει εις πέρας με εξαιρετικά αποτελέσματα. Εκεί όμως που προσωπικά δίνω πάντα έμφαση, όπως και στους PSYCHOTIC WALTZ, είναι στη γλυκιά μελαγχολία και τα ακουστικά μέρη όταν διανθίζονται από το φλάουτο του Graves όπως ακούμε στα “Toy rockets” και “Just like a timepiece”. Η θεματολογία σε περίπου όλους τους δίσκους τους είναι αντιπολεμική, έντονα πολιτική και γεμάτη ειρωνεία καθώς και μια θρηνητική διάθεση κάτι που αντανακλά και η μουσική.
Εκεί που αρχίζει να χωλαίνει το πράγμα για μένα είναι στο ότι ο Graves φαινόταν να βυθίζεται σε μια μανιέρα και να επαναλαμβάνεται, κάτι πολύ συχνά αναπόφευκτο. Έτσι και το “The January tree” χάνει προς το τέλος, κάτι που συνεχίστηκε και στα δύο επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν, και αυτό το project του Lackey/Graves δεν κράτησε πολύ και χάθηκε σε μια αφάνεια μιας και σήμερα, ειδικά σε ελληνικούς κύκλους όπου οι PSYCHOTIC WALTZ χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης, έχουν αποκτήσει ένα cult status. Ευτυχώς όμως, ο Graves ανέστησε τους τελευταίους και μας έδωσαν το 2020 το πραγματικά πολύ καλό “The God-shaped void”.
Did you know that
- Μερικά κομμάτια του δίσκου προορίζονταν αρχικά για το πρώτο σόλο άλμπουμ του Graves.
- Εσείς το ξέρατε πως είχε κάνει τη παραγωγή στο άλμπουμ “Bare bones” της δικιάς μας τραγουδίστριας, Μαντώ;
Φίλιππος Φίλης
