a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”Corridors of power” – Gary Moore
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982
ΕΤΑΙΡΙΑ: Virgin
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Glixman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, Lead και δεύτερα φωνητικά – Gary Moore
Πλήκτρα – Tommy Eyre
Μπάσο – Neil Murray
Τύμπανα, Κρουστά – Ian Paice
additional musicians:
Πλήκτρα – Don Airey ”Falling in love with you”
Μπάσο – Mo Foster ”Falling in love with you”
Τύμπανα – Bobby Chouinard ”End of the world”
Co – Lead και δεύτερα φωνητικά – Jack Bruce ”End of the world”
Εδώ είμαστε πάλι λοιπόν με ένα κείμενο στο οποίο για μια ακόμη φορά θα έχω την ευχαρίστηση να γράψω 2-3 αράδες για ένα λατρεμένο μου καλλιτέχνη και τεράστιο γητευτή της εξάχορδης, τον δυστυχώς θανόντα Βόρειο Ιρλανδό Gary Moore. Τρελάρα λοιπόν εγώ με τον Moore από την μια, λεβεντιά ο Φράγκος από την άλλη και κάπως έτσι μου πάσαρε το 2ο εξαίρετο προσωπικό άλμπουμ του Gary Moore ”Corridors of power” το οποίο και συμπληρώνει πλέον τα 40 χρόνια κυκλοφορίας του.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια 2 χρόνια πριν για να δημιουργήσει ένα γκρουπ, κάτι που δεν του έκατσε με τους G-FORCE, μολονότι η κυκλοφορία του μοναδικού τους άλμπουμ ήταν αρκετά αξιόλογη. Ο Gary Moore θα γυρίσει πάλι στην προσπάθεια να συνεχίσει την σόλο καριέρα του, αφού στο ενδιάμεσο, 1981, έκανε μια στάση στο φιλαράκι του Greg Lake (KING CRIMSON, EMERSON, LAKE & PALMER) για να συμμετάσχει ως μέλος στο πρώτο του προσωπικού άλμπουμ. Δίνοντας μάλιστα συνθετικά και ένα από τα πιο επιτυχημένα single του δίσκου το ”Nuclear attack” το οποίο και κυκλοφόρησε και ο ίδιος την ίδια χρονιά σε ένα EP με τον ίδιο τίτλο σε παραγωγή του Chris Tsangarides. Στο EP αυτό εκτός από το ”Nuclear attack” περιλαμβάνονταν επίσης και η διασκευή στο πασίγνωστο τραγούδι ”Don’t let me be misunderstood” των ANIMALS αλλά και το ”Run to your mama” και τα τρία δε συμπεριλαμβάνονταν στο άλμπουμ του Moore ”Dirty fingers” που κυκλοφόρησε μεν το 1983 ηχογραφήθηκε δε το όμως σχεδόν ολόκληρο το 1980, άλλη ιστορία αυτή που θα ασχοληθούμε όταν έρθει η ώρα της. Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε η διετία από την αρχή των 80’s για τον Ιρλανδό πριν ξεκινήσει να ασχολείται με τον επόμενο σόλο δίσκο του ”Corridors of power”. Λίγο πριν την ίδια χρονιά είχε μετακομίσει στο Λονδίνο και είχε καταφέρει να υπογράψει με την πολυεθνική φυσικά Virgin ένα νέο συμβόλαιο. Σε αυτό το άλμπουμ θα είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα πρώτα φωνητικά μόνος του. Όπως επίσης θα καταφέρει με αυτό να μπει για πρώτη φορά στο Billboard 200 στην θέση 149 μεν αλλά από την άλλη ήταν μια αρχή την οποία κυνηγούσε από λίγο πριν τα τέλη των 70’s όταν και ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα. Όπως επίσης μπήκε και στο νούμερο 30 των UK album charts. Παρότι το άλμπουμ είναι πάρα πολύ καλό και παρά τις θέσεις στα charts που αναφέραμε, ο δίσκος δεν θεωρείται και από τους πιο επιτυχημένους του Ιρλανδού καλλιτέχνη.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα στο άλμπουμ φαίνεται μια πιο καθαρή rock λογική σε σχέση με το δίσκο των G-FORCE που είχε προηγηθεί από την μια, όμως από την άλλη κρατάει αρκετά στοιχεία από τις πιο AOR επιρροές του, όπως οι REO SPEEDWAGON, JOURNEY και BOSTON. Δημιουργώντας έτσι έναν πολύ ενδιαφέρον και πολυδιάστατο ήχο σε όλο τον δίσκο, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του πως εμφανίζει και κάποιες πιο blues διαδρομές ανά φάσεις μέσα σε αυτόν, σε καμία περίπτωση όμως στα δεδομένα που θα ακολουθήσουν στις αρχές των 90s και στον καθαρά blues δρόμο που θα ακολουθήσει μετά. Συνθετικά και στιχουργικά είναι υπεύθυνος για όλες σχεδόν τα τραγούδια του δίσκου πλην 2 εξ αυτών. Η μια είναι η εξαιρετική διασκευή και μεγάλη επιτυχία των FREE, ”Wishing well”, την οποία o Moore πηγαίνει σε ένα πιο midtempo ρυθμό σε σχέση με το original με πιο δυναμικές hard rock φόρμες. Η κιθαριστική δουλειά δε, που κάνει τόσο σε rhythm με τις δυναμικές του, όσο και κυρίως στα solos είναι εκπληκτική, άλλωστε την μεγαλώνει και κατά λίγο παραπάνω από μισό λεπτό σε σχέση με το πρωτότυπο με αυτό τον τρόπο. Η δεύτερη είναι το πολύ ωραίο και δυναμικό hard rock – άδικο με την έντονα rock ‘n’ roll διάθεση στο feeling του τραγουδιού και την εισαγωγή αλά ”Jailhouse rock” του Elvis Presley, ”Rockin’ every night” το οποίο και γράφει μαζί με τον ντράμερ μύθο της παγκόσμιας μουσικής και όχι μόνο του σκληρού ήχου, Ian Paice.
Από εκεί και πέρα βέβαια υπάρχουν εξίσου εξαιρετικές συνθέσεις και πολύ αγαπημένες. Ώρα καλή το άνοιγμα του άλμπουμ, με το φανταστικό hard ‘n’ heavy ”Don’t take me for a loser” που αποτελεί και μια προσωπική λατρεία, όπως και το σχεδόν επτάλεπτο ”End of the world” με τον φίλο του Moore, και μεγάλο μουσικό Jack Bruce (CREAM, ZAPPA, PHENOMENA, Michael Schenker Lou Reed, John McLaughlin, Robin Trower, Cozy Powell και πολλούς άλλους φυσικά) να μοιράζεται τα φωνητικά με τον Ιρλανδό βιρτουόζο της κιθάρας. Υπέροχο τραγούδι και αυτό κατ’ εμέ και φυσικά δεν με ενοχλεί διόλου η δίλεπτη κιθαριστική πανδαισία του Gary Moore στην εισαγωγή, όπου κάνει και μερικά neoclassical περάσματα μέσα σε αυτήν. Άλλωστε, ας είμαστε ειλικρινείς, προσωπικό άλμπουμ ενός από τους κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών είναι να μην έχει και μια μικρή κιθαριστική υπερβολή κάπου, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει instrumental σύνθεση σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ. Από εκεί και πέρα μόλις μπαίνουν πλέον όλα τα όργανα και ξεκινάει το κυρίως μενού του τραγουδιού η έντονη rock αισθητική του riff με το ύπερ κλασικό καλπάζον heavy tempo δύσκολα μπορεί να αφήσουν κάποιον ασυγκίνητο. Οι φωνές των Moore και Bruce σε ξεσηκώνουν παρέα με το εξαιρετικό solo που χαρακτηρίζεται από την έντονη χρήση του τρέμολο αλλά και από την dive bomb τεχνική που χρησιμοποιεί μέσα σε αυτό, κάτι που πολλοί heavy κιθαρίστες ακολούθησαν κατά την διάρκεια των 80s και έπειτα. Για την ιστορία να πούμε πως με τον Jack Bruce και τον έτερο τέως CREAM, Ginger Baker θα ξανασυνεργαστούν στο υπέροχο δυστυχώς one- off project με τον τίτλο BBM (Bruce-Baker-Moore) κυκλοφορώντας ένα εξαιρετικό blues rock άλμπουμ το 1994.
Υπέροχα τραγούδια είναι και τα 2 πρώτα single του άλμπουμ, αμφότερα χαρακτηριζόμενα ως power ballads. Το ”Always gonna love you” έχει μια πιο δυναμική λογική από τα 2, μια εισαγωγή με πιάνο που φέρνει σε ”Empty rooms” και μια συνέχεια που μοιάζει με ωδή στους REO SPEEDWAGON και τους BOSTON στο ρυθμικό μοτίβο και στις πολυφωνίες με ένα ακόμα πανέμορφο solo φυσικά. Το ”Falling in love with you” από την άλλη είναι ένα μια από εκείνες τις μπαλάντες που θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει γραφτεί μαζί με τον αδελφικό του φίλο Phil Lynott και αυτό φυσικά μόνο ως καλό μπορεί να εκληφθεί. Έχει ένα πολύ έντονα blues συναίσθημα χωρίς να είναι αμιγώς blues το όλο ύφος του τραγουδιού, αργό στο τέμπο με προοδευτικό ανέβασμα προς το refrain και ένα ακόμη υπέροχο solo με τα χαρακτηριστικά bending και vibratos του Moore να μαγεύουν. Θεωρούνται άλλωστε και τα 2 στα καλύτερα power ballad της καριέρας του Ιρλανδού και όχι άδικα νομίζω. Το ”Gonna break my heart again” είναι μια σύνθεση που φέρνει αρκετά στο ύφος του ”Don’t take for a loser”, κατά τι κατώτερο μεν χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι κακή σύνθεση δε τουναντίον θα έλεγα. Πολύ καλό hard ‘n’ heavy αισθητικής τραγούδι με εξαιρετικό solo και με πολύ έξυπνη χρήση του τρέμολο κατά την διάρκεια του, αυτό που χάνει θα μπορούσα να πω είναι κάπως το refrain του αλλά μέχρι εκεί.
Τα εναπομείναντα 2 τραγούδια που περιλαμβάνονται στον δίσκο είναι εξίσου πολύ καλά τραγούδια. Το ”Cold hearted” είναι ένα αρκούντως heavy τραγούδι με μια έντονα blues χροιά, ενδεικτικό ηχητικό παράδειγμα θα έλεγα κάτι σε ”Shame on the night” του Ronnie James Dio από το μεγαλειώδες ”Holy Diver” φυσικά ή σε ”Love’s no friend” των τεράστιων RAINBOW. Βαρύ και midtempo σε ύφος δηλαδή που πλησιάζει το heavy metal με τις πιο blues δομές στα φανταστικά solos του. Τέλος το ”I can’t wait until tomorrow” το οποίο και κλείνει το άλμπουμ προσωπικά θα το χαρακτήριζα ένα κρυμμένο διαμαντάκι στο άλμπουμ. Εδώ έχουμε το τραγούδι με τις πιο έντονες blues αναφορές όμως από την άλλη είναι ένα τραγούδι με πολύ δυναμικές φωνητικές μελωδίες από τον Moore. Αργόσυρτο με πολύ έντονη hard rock 70s λογική στα πλήκτρα, φανταστικά bluesy solos στην μέση περίπου του τραγουδιού και στο κλείσιμο και ένα ωραιότατο δυναμικό ξέσπασμα μετά το σολάρισμα στην μέση. Στο όλο εγχείρημα του ”Corridors of power”’ συνέβαλλαν τα μέγιστα στο τελικό αποτέλεσμα και όλοι οι μουσικοί και φίλοι πλαισιώνουν των Gary Moore, άλλωστε είναι όλοι τους ένας και ένας. Βασικός ντράμερ όπως αναφέραμε ο μύθος των DEEP PURPLE, Ian Paice, στο μπάσο ο Neil Murray με το πλούσιο βιογραφικό του επίσης, WHITESNAKE, Brian May, BLACK SABBATH και φυσικά COLOSSEUM II από όπου και γνωρίζονταν πολύ καλά με τον Moore, συνθέτουν ένα εξαιρετικό rhythm section. Ενώ τα πλήκτρα στο άλμπουμ εκτός ενός τραγουδιού έγραψε ένας εξαιρετικός και εκ των κορυφαίων session μουσικών, ο Tommy Eyre, με συμμετοχές σε Joe Cocker, RIFF RAFF, Greg Lake, WHAM!, Michael Schenker και πολλούς πολλούς άλλους, το κονέ με τον Moore προφανώς έγινε στο άλμπουμ του Lake όπου συμμετείχαν και οι δυο τους πριν. Ενώ συμμετοχές σε τραγούδια πέραν του Jack Bruce που αναφέραμε πιο πάνω κάνουν και ο αδικοχαμένος και πολύ ταλαντούχος ντράμερ Bobby Chouinard (Alice Cooper, Billy Squier, BEGGARS AND THIEVES), o μπασίστας αλλά και multi – instrumentalist session μουσικός που έχει δουλέψει και σε soundtrack ταινιών, ενώ έχει κάνει και παραγωγές, Mo Foster. Επίσης ο φίλος και για πολλά χρόνια συνεργάτης του Moore σε διάφορες περιόδους της καριέρας του πληκτράς με τεράστια ιστορία και καριέρα Don Airey, νομίζω περιττεύουν οι συστάσεις για αυτόν τον μουσικό και για το πόσο σημαντικό μέρος υπήρξε σε τεράστιους δίσκους, χώρια το γεγονός πως πήρε την θέση του μέγιστου Jon Lord όταν εκείνος αποσύρθηκε από τους DEEP PURPLE το 2002. Αρωγός φυσικά και οι πολύ καλή παραγωγή του Jeff Glixman που δίνει χώρο σε όλους τους μουσικούς, βάζοντας μπροστά τις κιθάρες και την μαγευτική φωνή (και ας μην τον θυμόμαστε γι’ αυτό) του Gary Moore όταν πρέπει.
Το ”Corridors of power” λοιπόν αν είναι να κάνουμε ένα ρεζουμέ στην μουσική ιστορία του μεγάλου Gary Moore, θα μπορούσαμε να πούμε πως ίσως και να είναι ελαφρώς παραγκωνισμένος δίσκος, αδίκως νομίζω. Από την άλλη όμως είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που στην ουσία σηματοδοτεί την υπέροχη και για πολλούς κορυφαία και πιο λατρεμένη περίοδο του Ιρλανδού γητευτή της εξάχορδης, δηλαδή αυτή των 80s hard ‘n’ heavy διαδρομών του και ας είναι λιγότερο προβεβλημένη από αυτήν των blues.
Did you know that:
- Δεύτερα φωνητικά στο άλμπουμ πέρα από τον Moore κάνει και ο τραγουδιστής John Sloman (LONE STAR, URIAH HEEP, UFO). Πέραν τούτου όμως ο Sloman, μετά από απόφαση του Moore, ακολούθησε και την περιοδεία που ακολούθησε το άλμπουμ με σκοπό να μοιράζεται τα φωνητικά σε αυτήν. Ενώ και ο Don Airey ακολούθησε και αυτός την περιοδεία ως πληκτράς μιας και ο Eyre δεν μπορούσε να ακολουθήσει.
- Το πιο επιτυχημένο single του άλμπουμ στην Αμερική ήταν το ”Don’t take me for a loser” που μπήκε στην 31 θέση του Mainstream Rock Tracks.
- Στην έκδοση βινυλίου, στην Αμερική το ”Corridors of power” κυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο από την original εκδοχή του.
- Τα πρώτα 25.000 αντίτυπα του βινυλίου του ”Corridors of power” συνοδεύονταν από ένα μπόνους EP με τρεις ζωντανές εκτελέσεις που ηχογραφήθηκαν στο Marquee του Λονδίνου στις 25 Αυγούστου 1982.
- Κατά την ηχογράφηση του ”Corridors of power” αλλά και του ”Victims of the future” που ακολούθησε ο Moore χρησιμοποίησε σχεδόν αποκλειστικά την κλασική Fiesta Red Fender Stratocaster του 1961, η οποία και ήταν σήμα κατατεθέν του Ιρλανδού κατά την περίοδο των 80’s. Αυτή δε πριν τον Moore ανήκε στον Βρετανό Sir Thomas Hicks ή αλλιώς γνωστότερο με το καλλιτεχνικό του ως Tommy Steele. Μάλιστα μια υπέροχη ρέπλικα περιορισμένου αριθμού κομματιών κυκλοφόρησε η Fender το 2017. Μια δε εξ αυτών από όσο γνωρίζουμε βρίσκεται και στην χώρα μας στα χέρια του Gus G. μεγάλη επιρροή άλλωστε και για εκείνον ο Gary Moore.
- Στην remastered έκδοση του άλμπουμ το 2002 συμπεριλήφθηκαν τρία ακόμη bonus tracks. Τα 2 ήταν οι remix (Κουκουλάκη ακούς;) εκδοχές του ”Falling in love with you”. Η πρώτη κανονικά με στίχους και η δεύτερη σε instrumental μορφή χωρίς στίχους δηλαδή για πιο lounge καταστάσεις θα λέγαμε. Το τρίτο ήταν ένα από τα κομμένα εκείνου του δίσκου και μάλλον κακώς από την άποψη πως είναι μια πάρα πολύ όμορφη σύνθεση, αυτό ήταν το ”Love can make a fool of you”.
- Το κομμένο ”Love can make a fool of you”, πιθανολογώ πως έμεινε έξω γιατί ήταν μια άκρως AOR σύνθεση που ίσως να μην τους ταίριαζε τότε στο υπόλοιπο άλμπουμ. Κατά χτισμένο πάνω στα πλήκτρα με την κιθάρα του Moore να κάνει την εμφάνιση της προς το κλείσιμο του τραγουδιού συνοδεύοντας το σαξόφωνο που κάνει το σόλο του. Αν δεν την έχετε ακούσει κάντε ένα κόπο νομίζω πως το αξίζει. Επίσης να πούμε πως το τραγούδι επανεμφανίστηκε στο μετά θάνατον άλμπουμ του Moore το 2021 ”How blue can you get” σε μια εξίσου πολύ καλή επίσης καθαρά όμως blues εκδοχή του και μεγαλύτερο κατά δυόμιση περίπου λεπτά. Τέλος να πούμε πως το εν λόγο τραγούδι διασκευάστηκε το 1985 από την Γιαπωνέζα rock καλλιτέχνιδα Mari Hamada και συμπεριλήφθηκε με τον αλλαγμένο τίτλο ”Love, love, love” στον δίσκο της ”Rainbow dream”.
- Ο Αμερικανός κιθαρίστας Jeff Kollman το 2012 ονόμασε τον σόλο δίσκο του ως ”Silence in the corridor”. Με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου να αποτίνει φόρο τιμής στον Gary Moore. Αν δεν το έχετε ακούσει θα το βρείτε πολύ εύκολα στο διαδίκτυο αξίζει μια αυτιά που λένε.
Παναγιώτης “Hansen” Γιώτας
