ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Epidemic of violence” – DEMOLITION HAMMER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tom Soares
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – Steve Reynolds
Κιθάρες, φωνητικά – Derek Sykes
Κιθάρες, φωνητικά – James Reilly
Drums – Vinny Daze
Κάθεσαι και σκέφτεσαι τρόπο για να ξεκινήσεις ένα κείμενο τόσο υπέροχα οπαδικό, για ένα δίσκο τόσο κοντά στη καρδιά σου. Για αυτό που εγώ και ο πολύς κόσμος λέμε death/thrash, οι DEMOLITION HAMMER από την θρυλική σκηνή της Νέας Υόρκης, είναι ήρωες, επιβήτορες κι εν γένει σεσημασμένοι καταστροφείς χώρων και αλάτων σβέρκου ανά τα χρόνια. Και συμπληρώνει το δεύτερο και αγαπημένο σου άλμπουμ “Epidemic of violence” (όνομα και πράγμα!) 30 χρόνια ύπαρξης. 30 χρόνια από το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ του υπο-είδους (πρώτο το “Swallowed in black” των τιτάνων SADUS). Μετά τον προ διετίας όλεθρο που ακούει στο όνομα “Tortured existence” (που με τη σειρά του ακολούθησε ένα φανταστικό demo – live ηχογράφηση πρόβας με τίτλο “Necrology” – κάποιοι αιρετικοί φίλοι μου ισχυρίζονται πως είναι καλύτερο ακόμα και από το “Tortured existence”!), οι DEMOLITION HAMMER πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα.
Κλείνονται για ένα μήνα (Ιανουάριο του ‘92) στα Normandy Sound, σε μια περιοχή που λέγεται Warren, στο Rhode Island της Νέας Υόρκης, και 2 μήνες μετά, με το mastering να έχει γίνει στα Masterdisk studios, βγάζουν ένα από τα δολοφονικότερα άλμπουμ που μπορούσε ποτέ να ακούσει άνθρωπος. Το “Epidemic of violence”. Ξέρετε, θέλω να κάνω μια παρένθεση σε αυτό εδώ το σημείο. Οι μπάντες που εμφανίζονταν σε αυτό το διάστημα, παράλληλα με το death metal κίνημα (INCUBUS, SADUS, DEMOLITION HAMMER, MORBID SAINT, INSANITY, PROTECTOR, MASSACRA και δε συμμαζεύεται), αποτελούσαν κοινό σημείο συνάντησης τόσο των thrashers που ήθελαν κάτι πιο βαρύ, όσο και των deathsters που δε θέλανε να χάσουν επαφή με τις thrash ρίζες τους. Γι’ αυτό και θεωρώ πως αγαπήθηκαν τόσο μα τόσο πολύ ακόμα και από τους πιο κάφρους οπαδούς. Κι αν δε φάνηκε αρκετά τότε αυτό, σε βάθος χρόνου σίγουρα αυτό έγινε πλήρως αντιληπτό.
Και πείτε μου τώρα, ανοίγει ο άλλος δίσκο με “Skull fracturing nightmare”. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗ ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ; “Shackles and chains and bloody meat, walls of stone entomb! Torture chamber, victim’s punishment, savage execution! Branding iron engraving your flesh, a searing horrid crime! Manacles incarcerate, prongs impale your eyes!” Η σφαγή ξεκίνησε, ο Vinny Daze παίρνει καροτσάκι τη μπάντα, σε μια από τις πλέον μανιασμένες αποδόσεις thrash drummer στην ιστορία του ιδιώματος. Το δε σπάσιμο στη μέση…είναι για σεμινάριο με τίτλο “πως να ραγίσουν τα κόκκαλα στον αυχένα με μια μόλις αλλαγή”. Ο ακροατής δεν παίρνει καλά-καλά ανάσες, και το “Human dissection” (OF SKELETAL REMAINS! – Σας θυμίζει κάτι; Ναι, καλά καταλάβατε!), ακολουθεί με την ανάποδη συνθετική λογική: πρώτα δίκαση και μετά κόψιμο στο γκάζι, για να ακολουθήσει κόντρα αλλαγή πίσω στις αρχικές ταχύτητες! Απόδειξη ότι μπορείς να είσαι βάναυσος, και συνθετικά άρτιος!
Από εκεί και πέρα, τόσο τα λυσσασμένα φωνητικά του Steve Reynolds όσο και ψυχωμένα/γηπεδικά “δεύτερα” των Sykes/Reilly, μαστιγώνουν αλύπητα τα αυτιά του ακροατή, που προσπαθεί κάπως να συνέλθει από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις που δέχονται οι αισθήσεις του. Μια από αυτές, έχει και όνομα: “Pyroclastic annihilation”. Πυροκλαστική εξολόθρευση λέει ο άλλος και εγώ πρέπει να βρω λόγια να περιγράψω τι συμβαίνει εδώ μέσα; Riff-άρες μηχανή του κιμά, σε mid-tempo ταχύτητες (παρά τα δύο φονικά του ξεσπάσματα), που οδηγούνται από τα υπέροχα γουστόζικα τύμπανα του Vinny Daze, που ξεδιπλώνει δίσκο με δίσκο περισσότερο τις παικτικές του αρετές στα πλαίσια κομματιών. Φυσικά, επιστρέφουμε στα καθαρόαιμα γκάζια με το “Envenomed”, όπου αρχίζουν να φεύγουν riffs – λεπίδια που κόβουν ό,τι είχε το θράσος να βρεθεί στο δρόμο τους, μετατρέποντας κάθε πράο και ψύχραιμο άνθρωπο σε κτήνος!
Μιλώντας για κτήνη, να σου πετάγεται το “Carnivorous obsession” (FOR FLESH!), το soundtrack κάθε κρεατομακελειού σε παρέες μου, και το κομμάτι που κηρύττει την έναρξη των εορτασμών κάθε Τσικνοπέμπτης! Μιλάμε για κομμάτι riff-ο-σφαγείο, με drumming που ξεκινάει από το mid-tempo και φτάνει στα όρια του blastbeat, με ασήκωτα riffs που γοητεύουν και οπαδούς του (νεογνού τότε) brutal death, με υπέροχο fade-out στο “ιντερλούδιο” “Orgy of destruction” που απλώς επαναλαμβάνει το τελευταίο riff του κομματιού με κραυγές στο βάθος. Κάπως έτσι φτάνουμε στο ομώνυμο κομμάτι, που γλαφυρά περιγράφει την Επιδημία Βίας που εξαπλώνεται σε όσους νιώθουν το αίμα τους να βράζει και τους χτύπους της καρδιάς τους να συντονίζονται απόλυτα με το σφυροκόπημα του Vinny Daze, με το “Omnivore” να δένει ιδανικά στα καπάκια, με το πιο γηπεδικό riffing του δίσκου.
Και το φινάλε, τελική μπουνιά – νοκ άουτ έρχεται από έναν απόλυτο οδοστρωτήρα, από τους καλύτερους του είδους! Δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω; Μισό, Steve, για ρίχτο:
BLOOD expelled from the womb, massive hemorrhage flood
Noisesome afterbirth
VILE wrenching surgery, abolished embryos
Genetic massacre, ABORTICIIIIIIIIDE!!
Τώρα, το νιώθετε; “Aborticide” κυρίες δεσποινίδες και κύριοι. Ο λόγος που το κεφάλι μου τη πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν σαν να έφαγε βόμβα υδρογόνου στο δόξα πατρί! Σκοτωμός, σφαγή του Δράμαλη κι ένα ρεφρέν που γίνεται σύνθημα στα χείλη των οπαδών, μαζί με τους 2 κιθαρίστες της μπάντας, που δίνουν το σινιάλο στη “κερκίδα”! Αναμμένο καπνογόνο, χειρονομίες, “ήτανε πέναλτι ρε;” και τα λοιπά! Και όλα αυτά, σε ένα κομμάτι που πραγματεύεται τη δολοφονία βρέφους με γλαφυρές μεθόδους έκτρωσης. Το λες και ειρωνεία! Η κραυγή του Reynolds αποτελεί τη τελική κραυγή του δύσμοιρου ακροατή, που αδυνατεί να αντέξει τόση βία και κείτεται αιμόφυρτος, σχεδόν νεκρός!
30 χρόνια πέρασαν έκτοτε. Η μπάντα διαλύθηκε, επανήλθε σαν να μη πέρασε μια μέρα στις επάλξεις, και απολαμβάνει τους καρπούς των 2 πρώτων της φανταστικών δίσκων, οι οποίοι προσκυνώνται από μια γενιά νέων συγκροτημάτων οι οποίοι αξίζει να σημειωθεί πως ήταν αγέννητοι τότε (RAPTURE, SCHIZOPHRENIA, CONDITION CRITICAL, RAVAGE REALM, CRIMSON SLAUGHTER και πάει λέγοντας). Αν αυτό δεν είναι ενδεικτικό της διαχρονικότητας των DEMOLITION HAMMER και λυσσασμένων διαμαντιών όπως το “Epidemic of violence”, τότε δε ξέρω τι είναι!
Did you know that?
– To εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Michael Whelan αποτελεί μέρος ενός μεγάλου έργου του με τίτλο “Bloodcurdling tales of horror and the macabre”. Άμα πάτε στα αριστερά όπως τον βλέπετε, θα δείτε ένα γνωστό κόκκινο μάτι για την ιστορία του Αμερικάνικου death metal. Ναι, σωστά μαντέψατε. Το μνημείο “Cause of death” των OBITUARY, έχει ως εξώφυλλο μέρος αυτού του έργου.
– “This album is respectfully dedicated to the memory of a friend and one of our first true fans – Lisa Marie Thompsen. She is truly missed. R.I.P.”. Και εμείς συμπληρώνουμε, ότι αφιερώνεται το παρόν κείμενο στη μνήμη του τιτάνα των τυμπάνων Vinny Daze, που το ‘96 πέθανε από δηλητηρίαση.
– Ακούστε τη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ διασκευή των KRISIUN στο “Human dissection”!
Γιάννης Σαββίδης
