ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Burning star” – HELSTAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Combat Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Carl Canedy, Oscar Pavon, Walter O’ Brien
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
James Rivera (aka Bill Lionel) – Φωνητικά
Larry Barragán – Κιθάρα
Tom Rogers – Κιθάρα
Paul Medina – Μπάσο
Hector Pavon – Τύμπανα
Houston, Texas, αρχές της δεκαετίας του ’80. Η νεολαία «έβραζε», μπάντες ξεπετάγονταν η μια μετά την άλλη και η metal τοπική σκηνή έβαζε γερά «θεμέλια» για την συνέχεια. Άλλοι ήθελαν να διακριθούν έχοντας μπάντες διασκευών, άλλοι προσπαθούσαν με δικό τους υλικό, κάποιοι τρίτοι βρίσκονταν κάπου στο ενδιάμεσο. Ας κρατήσουμε στο νου μας πως, αν και να μιλάμε για αμερικανικές μεγαλουπόλεις, πολλοί από εκείνους τους εκκολαπτόμενους metal stars (μα και όσοι δεν τα κατάφεραν τελικά), γνωρίζονταν μεταξύ τους. Πήγαινε ο ένας σε συναυλίες του άλλου, έκαναν πρόβες μαζί, δοκίμαζαν και αντάλλαζαν ιδέες μέσα από επιτόπια jamm-αρίσματα. Γενικά, υπήρχε μεγάλη κίνηση, που λογικό ήταν, κάποια στιγμή, απέδωσε καρπούς.
Χαρακτηριστικά events της εποχής, ήταν οι λεγόμενες “battle of the bands”. Οι «μονομάχοι» έμπαιναν στην «αρένα», διαγωνίζονταν και όσοι ξεχώριζαν, κέρδιζαν αρχικά την προσοχή τοπικών promoters, συνήθως ιδιοκτητών clubs, που τους έδιναν μια θέση κάποια ή κάποιες φορές την εβδομάδα, ώστε να εμφανίζονται σε αυτά. Οι πιο τυχεροί, κέρδιζαν την προσοχή κάποιου εταιρικού «λαγωνικού» που έψαχνε καινούργιους καλλιτέχνες προς υπογραφή συμβολαίου. Οι ακόμη πιο τυχεροί αλλά και προνοητικοί, είχαν μαζί τους και μια demo κασσέτα να πασάρουν, χέρι με χέρι, ώστε να την ακούσει το «λαγωνικό» σπίτι του, με την ησυχία του και να αποφανθεί αν αξίζει να δώσει μια ευκαιρία.
Μια τέτοια «μάχη» δόθηκε ένα βράδυ του 1981 στην Pasadena. Στους χαμένους, συγκαταλέγονταν και οι James Rivera και Larry Barragán, ο πρώτος μαζί με τον Tom Rogers στους BAD HEAVEN, ο δεύτερος μαζί με τους Paul Medina και Hector Pavon, στους BLACK ROSE. Το ότι ήταν γνώριμοι μεταξύ τους, όπλισε με θάρρος και θράσος τον Barragán, να χτυπήσει τσαντισμένος και αποφασισμένος την πόρτα του Rivera, μετά την ήττα… «Φίλε, πρέπει να παρατήσεις αυτό το σκατένιο συγκρότημα που έχεις τώρα και να έρθεις σε μας. Είναι χάλια, εμείς θα τους ξεπεράσουμε και μαζί θα πάμε ψηλά!». Αυτό μόνο του είπε, μπήκε στο φορτηγάκι του και έφυγε. Η πρώτη σκέψη-αντίδραση του Rivera ήταν… «Μα τί μαλάκας!». Η δεύτερη και η τρίτη και οι επόμενες όμως, προϊόντος του χρόνου, τον οδήγησαν στο τηλέφωνο…
Έτσι ενώθηκαν, τρόπον τινά, οι δυο μπάντες και δημιουργήθηκαν οι θρυλικοί HELSTAR, το 1982. Ό,τι έλειπε στους μεν, το είχαν οι δε και το αντίστροφο. Με έναν τόσο ικανό τραγουδιστή, ο Larry Barragán και οι υπόλοιποι στρώθηκαν άμεσα στην σύνθεση πρωτότυπου υλικού. Την επόμενη χρονιά, η μπάντα θα ηχογραφούσε ένα demo, που θα περιείχε επτά από τα συνολικά οκτώ τραγούδια του “Burning star”, ένα demo που θα χτυπούσε την πρώτη θέση στο κραταιό, βρετανικό περιοδικό Metal Forces. «Στην Αγγλία;!; Πως διάολο έγινε αυτό;!;», αναρωτιούνταν μεταξύ τους οι HELSTAR. H απάντηση, απλή: Πριν το internet, αν θυμάσαι, κασσέτες γράφαμε ο ένας στον άλλον και κασσέτες ανταλλάσσαμε. Και ήταν τέτοια η θέληση και το πάθος να ανακαλυφθεί νέα μουσική, που ένα demo μπορούσε εύκολα να διασχίσει και τον Ατλαντικό ακόμη, εν αγνοία του δημιουργού του.
Η Combat Records, νεοσύστατη εταιρεία κι αυτή τότε, άρχισε να τους ψάχνει. Δε δυσκολεύτηκε, καθώς το demo αντί για εξώφυλλο, είχε στοιχεία επικοινωνίας με το group: “HELSTAR//For more information, write to://Helstar, c/o Oscar Pavon 112 Hanover Str. Houston Texas 77012 U.S.A”. Ξέρω πως ήδη έχεις ανοίξει δεύτερο tab στο Chrome και ψάχνεις την οδό, κι εγώ το είχα κάνει! Μόλις λοιπόν τους βρήκε η Combat και υπέγραψαν συμφωνία μαζί της, οι HELSTAR μπήκαν στα Sunrise Studios στο δυτικό Houston (3330 Walnut Bend Ln.) και ηχογράφησαν ξανά, σωστά, όλο το υλικό του demo συν ένα ακόμη τραγούδι, το “Dracula’s castle”.
Το “Burning star” θα κυκλοφορούσε μια μέρα σαν την σημερινή, πριν σαράντα χρόνια. Θα σηματοδοτούσε μια ξέφρενη καλλιτεχνικά πορεία τεσσάρων αριστουργημάτων, που θα έφταναν και θα περίσσευαν ώστε να τοποθετήσουν τους Τεξανούς στα (πολύ) ψηλά πατώματα του ευρύτερου US metal και ειδικότερα του αμερικανικού power metal, του οποίου θεωρούνται από τους πρωτεργάτες. Και επειδή το USPM από μόνο του είναι τόσο ΤΕΛΕΙΟ και τόσο ΓΑΜΑΤΟ που μπορεί να thrash-ίζει χωρίς να είναι thrash, να ακούγεται τεχνοκρατικό και προοδευτικό χωρίς να είναι progressive και κλασσικότροπο δίχως να είναι classic heavy, οι HELSTAR σαν μεγάλα «μαστόρια» του είδους πέρασαν και από τις τρεις αυτές πιθανές διόδους, ξεκινώντας με τούτο το άλμπουμ από την τελευταία.
Ο ήχος του “Burning star” μου θυμίζει τους MERCYFUL FATE του “Melissa” και τους late 70s JUDAS PRIEST (αλληλένδετες έννοιες έτσι κι αλλιώς, μιας και οι μεν επηρεάστηκαν απίστευτα από τους δε), μετά από πολύμηνη θεραπεία τεστοστερόνης και με τον τσαμπουκά της νιότης να ξεχειλίζει και από τα μανίκια ακόμη! Το προσδιορίζουν σκοτεινοί στίχοι, ακόμη πιο σκοτεινή riff-ολογία, ένας εκκολαπτόμενος guitar hero και ένας τραγουδιστής, από εκείνους που θα όριζαν μια ολόκληρη σκηνή. Το απαρτίζουν χαρακτηριστικότατα για το στυλ τραγούδια. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μη θεωρείται κλασσική, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να υστερεί. Ακόμη τις ακούμε στις ζωντανές εμφανίσεις του group.
Το “Burning star” πέτυχε τον σκοπό του. Βοήθησε τους HELSTAR να γίνουν γνωστοί και άνοιξε τον δρόμο για την συνέχεια. Πολύ γρήγορα ήρθαν ανακατατάξεις στο συγκρότημα, μα οι Rivera και Barragán είχαν τέτοια «χημεία» μεταξύ τους και μοιράζονταν με τέτοιον απόλυτο τρόπο το ίδιο όραμα, που η φυγή των υπολοίπων δεν τους τάραξε παρά ελάχιστα. Γρήγορα θα σχηματιζόταν νέο, καλύτερο line-up, με αποτέλεσμα ακόμη καλύτερα επιτεύγματα! Αλλά για αυτό, θα μιλήσουμε άλλη στιγμή. Ως τότε, αν δε ξέρεις τους HELSTAR, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου άκουσε το album αυτό. Πιθανόν θα αποκτήσεις ένα νέο, αγαπημένο σχήμα. Αν τους ξέρεις, βάλε μια μπύρα, έρχομαι!
Did you know that:
– Το κομμάτι “Dracula’s castle”, αν και αναφέρεται στον γνωστό μας Κόμη, δεν πρέπει να συνδέεται με την βαμπιρική θεματολογία με την οποία ταυτίστηκε αργότερα με το συγκρότημα; Άλλωστε, μεσολάβησαν άλλοι δυο δίσκοι (“Remnants of war” και “A distant thunder”), μέχρι να ακούσουμε το “Nosferatu” και να γοητευτεί ο Rivera από την περσόνα του αιμοδιψούς Nosferatu…
– Το “Burning star” έχει τρία εξώφυλλα; Στις επανεκδόσεις της Music for Nations και της Roadrunner, χρησιμοποιείται αυτό που το έκανε ευρέως γνωστό, που γνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, αυτό που έχουμε χρησιμοποιήσει κι εμείς στο άρθρο μας. Στις επανεκδόσεις της Century Media (όπου υπάρχει ενσωματωμένο και το demo του 1983), υπάρχει απλά το logo της μπάντας, ο τίτλος του album και μια κόκκινη πεντάλφα σε μαύρο φόντο. Το πρωτότυπο εξώφυλλο όμως, η θρυλική πρώτη πρέσα, είναι αυτή εδώ:
Εσύ; Ποιο προτιμάς;
Δημήτρης Τσέλλος
